De verkering van mijn zoon gaat morgen een jaar weg naar het buitenland (australie) help hem en mij!!
Onze zoon heeft ass en adhd en angsten en dwanstoornissen. Sinds een jaar heeft hij een vriendin en ze zijn 24-7 samen. Hij en zij zijn volwassen dus daar hebben we nog weinig over te zeggen. Dat naar het buitenland gaan was al jaren geleden besloten van mijn schoondochter. Mijn zoon met ass, depressies, adhd is helemaal aan het doordraaien en aan het flippen. Hij blowt en rookt en drinkt en is niet bereikbaar en houdt ons ' snachts wakker met grote paniek. Hij is agressief en onberekenbaar. Deze situatie slaat hem totaal uit het lood. Iemand die in godsnaam handvaten heeft want een relatie van een jaar waarbij beiden extreem clingy waren en elke dag samen waren incl eten en slapen die nu voor een jaar wordt onderbroken,hoe overleef je dat en hoe overleven wij dat? Ajb ik heb tips nodig, ik ben bang dag hij dit niet trekt en zichzelf wat aandoet schoondochter gaat eerst naar australie (morgen) en dan naar nieuwzeeland. Ze is al met al een jaar weg en zit in een totaal andere tijdzone zoon heeft extreme verlatingsangst.
Friezinnetje schreef op 24-09-2024 om 20:14:
Als het allemaal zo makkelijk was, als sommigen hier schrijven, dan kon de GGZ de deuren wel sluiten
Daarom moet TO deze vraag helemaal niet op een forum stellen maar aan professionele hulpverlening.
Shareneentje schreef op 24-09-2024 om 18:45:
[..]
Dat durf ik inmiddels niet meer. We zitten te lang in deze dynamiek. Zoon is erg suicidaal. Heb teveel meegemaakt met hem....
Dan mag schoondochter denk ik blij zijn dat ze de dans ontspringt. Klinkt lullig, maar zijn probleem kan toch niet van verwacht worden dat het nu haar probleem is. In een relatie blijven omdat een ander flipt en suicidaal is, is de slechtste reden om je eigen leven voor op te geven.
To, de situatie is heel naar, maar je helpt niemand door door te modderen. Je zoon is volwassen, maar gaat niet volwassen met zijn problemen om. Hij moet hulp zoeken en jij ook. En als hij niet wil, is dat heel verdrietig (echt, heel verdrietig), maar dan nog kan jij daar niks tegen doen.
Deze relatie klinkt echt heel erg fout. Ik denk dat het heel verstandig is dat dit meisje een tijdje loskomt van jouw zoon die zich volledig aan haar heeft vastgeplakt. Hij kan het leven zelf niet aan en zuigt iedereen in zijn omgeving daarin mee. Jij gaat daar als volwassen vrouw ook nog eens in mee door een groot drama te maken over iets dat niet jouw probleem is. Tijd om jezelf eens op de rit te krijgen.
Als ik de ouders van dit meisje was zou ik minimaal contact aanraden en hopen dat ze daar aan zichzelf werkt en loskomt. Ik bedoel een vriend met een lading aan stoornissen, agressie en zelfmoordgedachten is voor haar niet gezond. En dan wil hij haar ook nog eens haar grote droom ontnemen als dat kon. Zo kan zij niet rustig genieten en vertrekken. En jij zou als volwassene hier het overzicht moeten bewaren en rustig blijven.
Laat problemen daar waar ze horen. Jouw zoon heeft een probleem. Hij kan daaraan werken en dat moet hij zelf doen. Jij maakt je nu eigenaar van zijn problemen. Dat ben je niet. En je kunt het niet voor hem oplossen. Hopelijk woont je zoon in een setting voor beschermd wonen of psychiatrie.
Izza schreef op 25-09-2024 om 10:47:
Deze relatie klinkt echt heel erg fout. Ik denk dat het heel verstandig is dat dit meisje een tijdje loskomt van jouw zoon die zich volledig aan haar heeft vastgeplakt. Hij kan het leven zelf niet aan en zuigt iedereen in zijn omgeving daarin mee. Jij gaat daar als volwassen vrouw ook nog eens in mee door een groot drama te maken over iets dat niet jouw probleem is. Tijd om jezelf eens op de rit te krijgen.
Als ik de ouders van dit meisje was zou ik minimaal contact aanraden en hopen dat ze daar aan zichzelf werkt en loskomt. Ik bedoel een vriend met een lading aan stoornissen, agressie en zelfmoordgedachten is voor haar niet gezond. En dan wil hij haar ook nog eens haar grote droom ontnemen als dat kon. Zo kan zij niet rustig genieten en vertrekken. En jij zou als volwassene hier het overzicht moeten bewaren en rustig blijven.
Laat problemen daar waar ze horen. Jouw zoon heeft een probleem. Hij kan daaraan werken en dat moet hij zelf doen. Jij maakt je nu eigenaar van zijn problemen. Dat ben je niet. En je kunt het niet voor hem oplossen. Hopelijk woont je zoon in een setting voor beschermd wonen of psychiatrie.
Ik hoop dat het met zoon snel weer wat beter gaat maar als dit mijn dochter zou zijn zou ik haar ook aanmoedigen om weinig contact te hebben en vooral veel te ondernemen en ook gerust uit te gaan met andere jongens. Dit hele gebeuren moet voor haar een flinke afknapper zijn.
Hopelijkkan zoon snel wat contact krijgen met hulpverlening
Deze reis was al lang gepland. Dus het is niet iets wat er 'opeens' is. 24/7 bij elkaar zijn is niet gezond, dus goed dat die trend doorbroken wordt. Ze zijn ook nog iemand zonder elkaar. Ja, het is ver en het is lang, maar tegenwoordig kun je wel veel makkelijker dan vroeger contact houden. Tijdsverschil is er, maar het is echt niet onmogelijk.
Ga niet mee in het drama. Ja, het is vervelend en het is verdrietig, maar het is geen wereldramp. Je wil er voor je kind zijn, maar niet als hij agressief is en zoveel troep gebruikt. Als hij echt suïcidaal of totaal niet te handhaven is thuis, kun je de crisisdienst of 112 bellen.
Is hij daadwerkelijk suïcidaal of dreigt hij daar vooral mee uit een onvermogen om zichzelf op een normale manier te handhaven of om zijn zin door te drijven, in de hoop dat de vriendin dan toch niet gaat?
Ik heb ooit gehoord/gelezen dat mensen die daadwerkelijk zichzelf wat aan doen daar meestal niet over praten. Dat mensen die daar wel over praten of mee dreigen het meestal niet doen. Maar goed, meestal heb je weinig aan als jouw kind net die uitzondering is, dus ik begrijp je zorgen.
Overigens is een relatie waarbij je zó afhankelijk bent van de nabijheid van de ander niet gezond. Voor beide niet. En ook niet gelijkwaardig. Eigenlijk dus heel goed dat er nu even afstand komt en je zoon zich kan focussen op zichzelf. Dat is echt nodig.
" Ik heb ooit gehoord/gelezen dat mensen die daadwerkelijk zichzelf wat aan doen daar meestal niet over praten."
Ik heb dat ook regelmatig gehoord en gelezen maar het is vziw een mythe. En een vrij gevaarlijke ook nog, lijkt me.
MamaE: "Ik heb ooit gehoord/gelezen dat mensen die daadwerkelijk zichzelf wat aan doen daar meestal niet over praten. Dat mensen die daar wel over praten of mee dreigen het meestal niet doen."
Dat is zeker niet waar, vooral niet icm alcohol en drugs. Daarbij nog zijn psychische problemen en een vriendin die hem verlaat, dit alles is zeker zorgwekkend.
Het serieus nemen, hem troosten, praten over zijn gevoelens zou ik zeker doen als ouder. Hij moet toch zeker thuis zijn hart kunnen luchten. En een afkickkliniek en agressietraining aanraden, ook dat.
Afgeven op een vrijwilliger van een hulplijn en ondertussen zelf toekijken hoe je kind zichzelf (en anderen) de vernieling in helpt door het misbruik van drank en drugs.
Als ik de ouder was van zijn vriendin zou ik opgelucht zijn dat ze nu een jaar bij hem weggaat.
wil40 schreef op 25-09-2024 om 11:54:
MamaE: "Ik heb ooit gehoord/gelezen dat mensen die daadwerkelijk zichzelf wat aan doen daar meestal niet over praten. Dat mensen die daar wel over praten of mee dreigen het meestal niet doen.
Bij mij was het juist andersom. Ik sprak er wel over en deed het ook.
Maar misschien ben ik een geval apart. Nu is het een paar jaar rustig, wil niet zeggen dat het niet meer zal gebeuren, maar die angst is er wel, en dat weet mijn hulpverlener gelukkig wel en ik kan altijd terecht bij crisisdienst en er is altijd een BOR( bed op recept voor mij, dan word ik een paar dagen opgenomen)
Ik deel alleen mijn ervaring
Naminokurashi schreef op 25-09-2024 om 12:02:
[..]
Bij mij was het juist andersom. Ik sprak er wel over en deed het ook.
Maar misschien ben ik een geval apart. Nu is het een paar jaar rustig, wil niet zeggen dat het niet meer zal gebeuren, maar die angst is er wel, en dat weet mijn hulpverlener gelukkig wel en ik kan altijd terecht bij crisisdienst en er is altijd een BOR( bed op recept voor mij, dan word ik een paar dagen opgenomen)
Ik deel alleen mijn ervaring
Wat rot dat je je zo ellendig voelde 
Wat zou je omgeving kunnen doen om dit te voorkomen/je te helpen als je dit weer zou overkomen?
Poezie schreef op 25-09-2024 om 12:12:
[..]
Wat rot dat je je zo ellendig voelde
Mijn omgeving weet juist van niets, ook niet dat ik PTSS heb. Alleen mijn hulpverlener weet dit.
Mijn omgeving is erg negatief omtrent psychische problemen.
Oei, als mijn bewering blijkbaar niet klopt wil ik dat graag rectificeren en mijn excuses aanbieden. Het zou nooit mijn bedoeling zijn om mensen verkeerd te informeren of onterecht gerust te stellen.
Naminokurashi schreef op 25-09-2024 om 12:21:
[..]
Mijn omgeving weet juist van niets, ook niet dat ik PTSS heb. Alleen mijn hulpverlener weet dit.
Mijn omgeving is erg negatief omtrent psychische problemen.
En dat vind ik nou het meest beschamende van onze maatschappij. Zodra het woord psychisch valt, draait iedereen zijn hoofd om. En ik snap best dat het (soms) verdomd lastig is je voor te stellen, wat iemand voelt, of ervaart, maar helemaal niets doen en je niet open willen stellen is niet goed. Je kiest er echt niet voor om psychische problemen te krijgen, het kan iedereen overkomen.
Ik vind het echt triest voor jou, dat je zulke dingen niet eens met je familie kan bespreken en op hun kunt terug vallen.
MamaE schreef op 25-09-2024 om 12:25:
Oei, als mijn bewering blijkbaar niet klopt wil ik dat graag rectificeren en mijn excuses aanbieden. Het zou nooit mijn bedoeling zijn om mensen verkeerd te informeren of onterecht gerust te stellen.
Voor een deel klopt het maar er is ook een groep waar het niet voor geldt. Sommigen spreken er echt wel over, hebben zelfs hulp hiervoor, maar doen het alsnog.
Elke dag gemiddeld 5 in Nederland, over 2023 1862 zelfdodingen.
wil40 schreef op 25-09-2024 om 11:54:
MamaE: "Ik heb ooit gehoord/gelezen dat mensen die daadwerkelijk zichzelf wat aan doen daar meestal niet over praten. Dat mensen die daar wel over praten of mee dreigen het meestal niet doen."
Dat is zeker niet waar, vooral niet icm alcohol en drugs. Daarbij nog zijn psychische problemen en een vriendin die hem verlaat, dit alles is zeker zorgwekkend.
Het serieus nemen, hem troosten, praten over zijn gevoelens zou ik zeker doen als ouder. Hij moet toch zeker thuis zijn hart kunnen luchten. En een afkickkliniek en agressietraining aanraden, ook dat.
Even ter aanvulling: als er suïcidale gedachten zijn, is het juist goed om er over te praten. Als er niet over gepraat wordt, is de kans veel groter dat deze gedachten een eigen leven gaan leiden en zich steeds meer als een oplossing gezien worden. Dus ernaar vragen! Ook doorvragen naar hoe concreet deze gedachten zijn: zijn er plannen? Heeft hij bedacht hoe? Door er over te praten, komt er soms juist lucht. En hoop bieden is ook heel belangrijk, benoemen dat het nu heel zwaar is, maar dat er uiteindelijk weer betere tijden komen. Dat als hij (tijdelijk) geen hoop heeft, hij op de hoop en het vertrouwen van anderen mag leunen. Het is net als met schaamte: door het in het licht te zetten, gaat de donkerte er vanaf.
Edit: zo'n gesprek is alles behalve makkelijk, zeker als je zelf niet stevig in je schoenen staat. Bereidt het dus goed voor, bedenk wat je kunt zeggen, en wil vragen. Hier kan 113 ook bij helpen, of met de nazorg daarna. Als er suïcidale gedachten zijn kun je ook proberen af te spreken, dat als deze erger of concreter worden, dat hij je informeert en dat hij je elk moment van de dag en nacht hiervoor zal bellen of naar je toe komt