Zoon heeft nepvrienden(?)
Beste forumleden,
Zoon (14) is al sinds groep 3 (basisschool) met 2 andere jongens vrienden. Van groep 3 tot groep 4 waren het goede vrienden (alle 3), toen ging het mis, mijn zoon werd beschuldigd van het pesten van één van die twee, maar die ander had hem gepest. De schuld is onterecht op mijn zoon gelegd dus. Van groep 4 tot groep 7 waren het geen vrienden van mijn zoon, maar in groep 7 en 8, weer hele goede vrienden. Toen ging het in klas 1 weer mis, ze begonnen mijn zoon weer te pesten, en nu nog steeds (klas 3). Ze doen heel erg onaardig tegen mijn zoon, hij geeft aan dat zo een 75% van wat hun zeggen negatief is en maar 25% positief (en de positieve dingen zijn dat ze lol hebben met elkaar). Tegen mijn zoon zeggen ze dingen zoals: niemand mag je, je bent een ''meme'', je abonnees zijn nep, je bent een luilak, je hebt een beperking, kut kind en ga maar verder... Daarnaast, als mijn zoon een keer ziek is, zeggen ze gelijk: je bent fake ziek. Ook kunnen ze er niet tegen dat hij met andere mensen omgaat. Juf in groep 4 ging met de andere jongens mee en beschuldigde mijn zoon van het pesten en gaf hem onterecht straf. Die jongens spugen zelfs soms op mijn zoon en zijn andere vrienden op school komen geeneens voor hem op. + Ze pesten hem met zijn lengte, daarom werd mijn zoon zo onzeker over zijn lengte. Ook maken ze mijn zoon belachelijk in de klas. Zoon kwam laatst huilend thuis.
Wat moeten we hiermee? Ik heb de ouders al eens gesproken en die doen alsof hun zoon alles goed doet en niks verkeerds doet.
PS: Ik denk dat het komt dat ze zo doen doordat ze puberen dus onzeker over hunzelf zijn.
PPS: Dat ze zeggen dat hij een ''meme'' is komt omdat hij een YouTube kanaal heeft en mensen willen vaak met mijn zoon op de foto op school.
Groetjes,
Karin
Allereerst, wat goed dat je nu als zoon zelf reageert. Dat is veel helderder.
Het is natuurlijk ontzettend verdrietig als school onveilig is. En vluchten naar Ankara, online les, het lijkt dan allemaal erg mooi. Maar de waarheid is; je neemt jezelf mee. Je ervaringen lezen echt heel ellendig, maar ik sluit niet uit dat er iets in jou zit dat dit opriep of ervoor zorgde dat je het zo ervaren hebt.
Daarmee keur ik het niet goed. Maar denk ik wel dat je best nog wel een beetje geholpen kunt worden om daarmee om te gaan, om bijvoorbeeld te begrijpen wat vrienden zijn en wat juist niet en hoe sociale media echt ontzettend asociaal kunnen zijn.
Dat leer je niet door binnen te blijven in een stad waar je de taal niet spreekt. Ik weet ook niet of je het leert door daar naar school te gaan. Je hebt dan weliswaar een nieuwe start, maar wel met een 4-0 achterstand omdat je én de taal niet spreekt én nog steeds je eigen handleiding hebt.
Ik denk dat je het leert door
1. je mentor te blijven vertellen hoe je het beleeft.
2. Een plan te maken (dat is een advies dat je moeder al eerder kreeg).
3. In dat plan kunnen jullie dan denken aan meer hulp, een andere school in de buurt, misschien meer begeleiding in school enz.
4. Focus je op wat je nú van school nodig hebt. Probeer dat te benoemen zoals je ook hier netjes aangeeft wat je wil. Desnoods schrijf je het op, want wat je hier schrijft is erg goed te lezen.
Besef je je, dat elk woest plan van je vader en/of jou dat niet doorgaat, eigenlijk een faalervaring is? Als je zoveel gepest wordt, moet je proberen vooral succes ervaringen te krijgen. Probeer daarom die ideeën of plannen die hij (jullie) hebben, te zien als dagdromen. Iets waar je tijd aan besteedt als je niet kunt poepen, maar verder niet.
Ik heb zelf ooit een baas gehad die ook van die woeste ideeën had. De meeste noemden wij dan ook ‘niet meer waard dan een poepvlek van een meeuw’. Dat staat voor iets dat iemand verzint, er een ander mee vies maakt, maar dan weer weggaat. Ofwel; een gedachte die echt nog veel verder uitgewerkt moet worden door je ouders. Probeer het puberende kind te zijn, die dit soort plannen aanhoort en ondertussen ‘Jaja het zal allemaal wel’ denkt. Best lastig, dat kan ik me voorstellen, maar het is wel iets dat je helpt om het nu beter te krijgen.
Is het nog een optie om over te plaatsen naar een andere klas of een andere school? Dat kan ook heel goed helpen om het pesten de doorbreken. Ik zou het wel in combinatie doen denk ik met een vorm van ondersteuning, want voor je het weet ben je weer in dezelfde situatie gekomen.
Koralinde schreef op 18-10-2021 om 10:22:
Turks is wel een bijzonder moeilijke taal om te leren als je moedertaal Nederlands is. De verschillen tussen de twee talen zijn astronomisch.
Als je veel moeite hebt met sociale situaties en desondanks advocaat wil worden (bij uitstek een sociaal én talig beroep) dan lijkt emigreren naar een ander land waar je de taal nog niet spreekt en thuisonderwijs gaat volgen me absoluut niet de weg.
Ten eerste: een emigratie of paar jaar buitenland is heel spannend, maar met de juiste aanpak (en ouders die er de tijd voor nemen om te zorgen dat jij er het beste uit kan halen) beslist een verrijking. De meeste mensen zijn welwillend. Als nieuweling, die de taal en cultuur nog niet snapt, krijg je begrip en een spoedcursus van de mensen om je heen. Sociale onhandigheden waardoor leeftijdsgenoten je in je geboorteland een beetje raar vonden en waar ze je niet mee hielpen (integendeel), worden als vanzelf aan een nieuwkomer uitgelegd. Want nieuwkomers zijn allemaal een beetje raar en dat ze het nog niet snappen, is begrijpelijk. Je moet daar zelf wel voor open staan en niet naast je schoenen lopen omdat je zogenaamd interessant bent. Maar die situatie kan heel handig zijn. Je leert er niet alleen een nieuwe taal en cultuur, zoals sommigen denken, je gaat ook op een andere manier (objectiever) naar je eigen cultuur kijken en naar jouw plek daarin. En, last but not least, je leert dat de wereld niet ophoudt bij het bekende - mits je natuurlijk ècht gaat integreren! Allemaal dingen waar je je hele leven lol van hebt.
Ten tweede: rechten is een stamp-studie. Feitenkennis. Dus als je kan leren, lukt dat wel. Als advocaat heb je natuurlijk baat bij sociale en verbale vaardigheden, dus of dàt lukt, moet blijken. Maar je kan met een rechtenstudie verder alle kanten op. Oók als je verbaal en sociaal minder handig bent.
Zoon van Karin1973 hoe komt het nou dat je geen Turks spreekt? Ik begreep dat je vader turks is.
Spreken en lezen/schrijven zijn wel twee grote verschillen; lijkt mij verstandig om allereerst de taal schriftelijk te beheersen. Daar kan je al in Nederland mee beginnen.
Bolmieke schreef op 18-10-2021 om 11:41:
Zoon van Karin1973 hoe komt het nou dat je geen Turks spreekt? Ik begreep dat je vader turks is.
Mijn vader is half Duits half Turks, zijn vader is volledig Turks en zijn moeder is volledig Duits. Mijn opa (zijn vader) werd in 1936 geboren in Ankara en kwam in 1958 naar Duitsland om te werken als ingenieur, hij kon helemaal geen Duits, dus moest het leren, hij spreekt nu vloeiend Duits. Mijn oma uit Duitsland sprak helemaal geen Turks, ging dat ook leren omdat hun elk jaar op vakantie naar Turkije gingen, nu nog steeds op deze leeftijd (85 en 83). Toen hun kinderen kregen, mijn vader en zijn zusje, werden hun opgevoed met Duits. Als ze wat ouder waren, moesten ze verplicht van hun ouders Turks leren omdat bijna hun hele familie in Turkije woonde en alleen Turks spraken. Daarom spreken de kinderen van mijn opa en oma (vaders kant) nu ook Turks, vroeger moest dat, het kon niet anders, nu is het anders volgens hun.
Toen mijn vader mijn moeder ontmoette, spraken ze Engels met elkaar. Ze werkten allebei in Tsjechië voor hun werk, daar hebben ze elkaar ontmoet. Mijn moeder is volledig Nederlands, mijn vader spreekt geen Nederlands, en mijn moeder niet voldoende Duits en helemaal geen Turks om elkaar goed te verstaan, dus spraken ze Engels.
Ik ben enig kind, mijn moeder heeft me opgevoed met Nederlands en mijn vader mij met Engels, geen Duits of Turks dus. Familie van mijn vaders kant woont eigenlijk allemaal in Duitsland en een paar in Turkije die ik nooit spreek, jammer genoeg. Ik spreek dus vloeiend Nederlands, Duits en Engels en ik ben half Nederlands, kwart Duits en kwart Turks. Veel mensen noemen me ''fopturk'' of ''nepturk'' omdat ik geen Turks spreek, dat slaat natuurlijk nergens op wat hun zeggen.
Ik heb door de jaren heen vloeiend Duits geleerd zodat ik het met mijn familie kan spreken.
Ik zal straks even op de rest reageren
Huh, waar is je (half)broer opeens gebleven? Je moeder had twee zoons, wel van een andere vader.
Je vader heeft geen Nederlandse nationaliteit, geen werk hier, spreekt de taal niet, maar woont hier wel. En wil nu met jou verhuizen naar Turkije. En eerst naar Amerika, Canada, of waar je ook maar niet naar school hoeft.
Ik vind het allemaal maar een wazig verhaal. Je moeder (of jij) schreef eerder dat je nogal snel de andere ouder mist als je die niet ziet. En dan ga je wel aan de andere kant van Europa wonen, want dat is praktisch met bezoek en zo. Want je bent heel zelfstandig met alleen reizen en alles wat daarbij komt kijken.
Echt, ik begrijp werkelijk niet dat jullie dit als een goed idee of überhaupt als realistische optie zien. Ik zou het als moeder ook nooit goed vinden als de vader van mijn kind met het kind naar een ander land zou verhuizen en al helemaal niet dat mijn kind daar dan de hele dag thuis online school gaat volgen en een paar uurtjes per week naar een club.
Yette, ik begrijp wel wat je zegt (herkenbaar ook van toen ik zelf een tijd in het buitenland woonde), maar in deze specifieke situatie heb ik toch echt mijn zorgen.
Op basis van wat ik hier nu lees komt het over alsof de ouders er in Nederland al heel veel moeite mee hebben om hun zoon goed te begeleiden en alles te organiseren. Laat staan als daar de extra complicatie van emigratie (en voor een van de ouders grote afstand) nog bijkomt. Bovendien denk ik dat gedragingen als het uit de hand slaan van mensen hun drankjes en het continu vreemde geluiden maken tijdens de les ook in Turkije niet als een acceptabel cultuurverschil zullen worden geïnterpreteerd.
Ik denk dat zoon en moeder baat hebben bij langdurige psychische (zoon) en opvoedkundige (moeder) ondersteuning (in de moedertaal) en een helder plan van aanpak dat wordt opgesteld in samenspraak met school. En ik denk dat het voor zoon belangrijk is dat hij leert om problemen niet te vermijden maar aan te gaan. En om eerlijk te kijken naar de realiteit en zich niet te verliezen in een droomwereld.
De wilde en steeds wisselende emigratieplannen van vader én het optimisme van beide ouders over het omgaan met de uitdagingen aldaar (een moeilijke taal vloeiend leren in een jaar met thuisonderwijs en een paar uur sport, plus iedereen spreekt daar toch Engels...) zijn in die context gewoon niet passend/helpend...
Koralinde schreef op 18-10-2021 om 12:49:
Yette, ik begrijp wel wat je zegt (herkenbaar ook van toen ik zelf een tijd in het buitenland woonde), maar in deze specifieke situatie heb ik toch echt mijn zorgen.
Op basis van wat ik hier nu lees komt het over alsof de ouders er in Nederland al heel veel moeite mee hebben om hun zoon goed te begeleiden en alles te organiseren. Laat staan als daar de extra complicatie van emigratie (en voor een van de ouders grote afstand) nog bijkomt. Bovendien denk ik dat gedragingen als het uit de hand slaan van mensen hun drankjes en het continu vreemde geluiden maken tijdens de les ook in Turkije niet als een acceptabel cultuurverschil zullen worden geïnterpreteerd.
Ik denk dat zoon en moeder baat hebben bij langdurige psychische (zoon) en opvoedkundige (moeder) ondersteuning (in de moedertaal) en een helder plan van aanpak dat wordt opgesteld in samenspraak met school. En ik denk dat het voor zoon belangrijk is dat hij leert om problemen niet te vermijden maar aan te gaan. En om eerlijk te kijken naar de realiteit en zich niet te verliezen in een droomwereld.
De wilde en steeds wisselende emigratieplannen van vader én het optimisme van beide ouders over het omgaan met de uitdagingen aldaar (een moeilijke taal vloeiend leren in een jaar met thuisonderwijs en een paar uur sport, plus iedereen spreekt daar toch Engels...) zijn in die context gewoon niet passend/helpend...
Eens. Dat is waarom ik ook steeds benoem dat ouders dit goed moeten begeleiden.
Ook ik heb mijn twijfels. Ik weet wat het is als je kind doodongelukkig wordt van school - compleet geblokkeerd, ook fysiek uitgeput. Als ik dan lees dat er volgens moeder maar één school zou zijn waar deze jongen naartoe kan (waar de ellende met dezelfde 'vrienden' doodleuk al jaren doorgaat) en dat het alternatief wat haar betreft thuisonderwijs of emigreren is, dan denk ik ... (ik ben nieuw op dit forum, weet niet wat ik kan zeggen) ... dat ze wel wat hulp kan gebruiken.
De mogelijkheden die de vader kan bieden, kan ik ook moeilijk inschatten. Een periode in het buitenland, kan heel goed uitpakken. Zelfs als een kind er in eerste instantie weinig doet en op adem komt. Maar als ik lees dat 'de duidelijke afspraken' bestaan uit thuisonderwijs, club en familie bellen en dat er verder niks is afgesproken over integreren en waar naartoe wordt gewerkt, dan ben ik echt wel bang dat er ook bij de vader dingen als dromen/onvermogen/gemakzucht spelen.
Nou ja. Eens dus 
MamaE schreef op 18-10-2021 om 12:35:
Huh, waar is je (half)broer opeens gebleven? Je moeder had twee zoons, wel van een andere vader.
Je vader heeft geen Nederlandse nationaliteit, geen werk hier, spreekt de taal niet, maar woont hier wel. En wil nu met jou verhuizen naar Turkije. En eerst naar Amerika, Canada, of waar je ook maar niet naar school hoeft.
Ik vind het allemaal maar een wazig verhaal. Je moeder (of jij) schreef eerder dat je nogal snel de andere ouder mist als je die niet ziet. En dan ga je wel aan de andere kant van Europa wonen, want dat is praktisch met bezoek en zo. Want je bent heel zelfstandig met alleen reizen en alles wat daarbij komt kijken.
Echt, ik begrijp werkelijk niet dat jullie dit als een goed idee of überhaupt als realistische optie zien. Ik zou het als moeder ook nooit goed vinden als de vader van mijn kind met het kind naar een ander land zou verhuizen en al helemaal niet dat mijn kind daar dan de hele dag thuis online school gaat volgen en een paar uurtjes per week naar een club.
(half)broer is van een andere vader, het gaat nu even over mij. Mijn vader heeft inderdaad geen Nederlandse nationaliteit, geen werk hier en spreekt de taal niet maar woont hier wel. Hij heeft als werk nu handelen in aandelen. En ja, ik noem mezelf altijd enig kind, omdat mijn (half)broer in Canada woont en ik hem niet vaak zie, nu zeker niet ivm corona. Mijn moeder heeft twee kinderen, mijn vader één, veel mensen die ik spreek zeggen dat ze een halfbroer niet echt een broer vinden, waarom weet ik niet.
Ik mis mijn vader heel snel als die weg gaat ja, toen ik naar Nederland kwam 9 jaar geleden met mijn moeder ging mijn vader weer in Duitsland wonen en zag ik hem heel weinig, vandaar dat ik heel snel verdrietig ben als ik mijn vader al even niet zie.
Over school, kijken we naar. Ik ga nu naar mijn moeder toe voor het gesprek.
Jouw ouders zijn wel heel makkelijk in verhuizingen naar het buitenland en kinderen daar achterlaten. Ik kan daar echt met mijn hoofd niet bij. Je moeder heeft twee kinderen en vindt het prima als die beide in een ver land wonen en ze die bijna nooit ziet? En mis jij je moeder dan niet als je haar nauwelijks meer ziet. Je vader vindt taalbeheersing van het land waar je woont blijkbaar niet heel belangrijk. Erg geïntegreerd kan hij dan ook niet zijn.
Yette, jouw situatie is wel heel anders. Jullie woonden als gezin in het buitenland en de kinderen gingen daar gewoon naar school, waardoor ze ook snel de taal leerden. Als ze alleen maar thuis waren geweest, was de situatie heel anders geweest.
In jouw situatie lees ik enerzijds enorm beschermgedrag van je moeder en anderzijds complete berusting in het feit dat haar kind van 14 wil emigreren en ze hem nog maar een paar keer per jaar hooguit zal zien. Ik kan dat niet rijmen. De enige reden daarvoor die ik zie is dat ze in elke gril van haar kind meegaat. Kind is onzeker over lengte-->we gaan naar de huisarts (die daar terecht niks mee doet). Kind wil thuisonderwijs --> gaan we op school vragen (zonder achterliggende oorzaken aan te willen pakken en dat als enige optie te zien). Kind wil emigreren-->moeder vindt dat prima, ook al is er geen enkel plan of vooruitzicht op een fatsoenlijke toekomst.
Ik haalde al eerder een draadje over ASS aan; de moeder snapte niet dat haar zoon haar niet feliciteerde terwijl zijn vader ( ook ASS) niet snapte waarom zij daar over viel. Zo ken ik een vrouw met ADHD. Haar kinderen hebben ook ADHD en hun drukke gedrag leidde wel eens tot geklaag. Iets waarover hun moeder haar schouders ophaalde; waar hebben die klagers het over? Ze legde uit dat juist de ADHD bij haar, haar juist mogelijk maakte om zoveel aan te kunnen; niets was haar te veel. Ook in haar dagelijkse werk niet. Ze snapte niet dat andere moeders al gauw riepen aan bijdrage een een activiteit te veel te vinden; ze had energie voor tien.
Ik wil hiermee zeggen dat de wijze waarop TO dit probleem oppakt, ons vreemd in de ogen opkomt. Maar het is heel goed mogelijk dat zowel TO als zijn vader er veel gemoedelijker in staat door de ASS. Daarnaast zijn ze ‘wereldburgers’ en zullen ze zodoende minder snel zich afwenden voor het onbekende.
Mijn man en ik zijn vroeger ook met ons gezin voor een paar jaar in het buitenland geweest. Mensen vroeger ook aan mij of ik dat wel durfde, zo ver weg van familie en het vertrouwde. In praktijk hadden we daar een geweldige tijd meegemaakt.
Maar zoals Yette al aangaf; de vader heeft straks een belangrijke rol in het succes van deze verandering. De vraag is of hij zich dit beseft. Heeft vader en zoon vaker voor langere tijd onder één dak geleefd of ziet hij zijn vader alleen maar tijdens vakanties; tijden waarin alles leuk is en er geen zorgen zijn om ritme, scholing en welke prikkels voorbij komen?
Dus als je je vader een poos niet ziet mis je hem heel erg. Dat begrijp ik.
Zou je dan niet in Turkije je moeder vreselijk missen?
En hoe geraakt je halfbroer in Canada? Is hij al volwassen dan?
De halfbroer is 15 volgens een ander topic. Blijkbaar woont die bij zijn vader in Canada en is moeder naar Nederland verhuist. Volgens de zoon wonen ze nu negen jaar in Nederland, dus toen was de halfbroer zes. Moet er niet aan denken dat een van mijn ouders op die leeftijd aan de andere kant van de wereld ging wonen of dat ik of mijn man dat nu zouden doen. Vindt dat ook geen normaal gedrag voor een ouder om zomaar je kind te laten emigreren of achter te laten in een ander land.
