Wel of niet verhuizen
Mijn ouders wonen aan de andere kant van het land. Nu zijn ze daar naar een zorgwoning verhuisd. Ik zou met mijn gezin in hun oude woning kunnen gaan wonen, maar ik kom er voor mezelf niet goed uit of dit een goed idee is. De jongste zit nu in groep 8, dus voor haar zou het wel kunnen om te verhuizen van de zomer, dan kan ze daar beginnen op de middelbare school. De oudste zit in de 2e en zou dan van school moeten veranderen. Daar zullen ze met het ov naar school gaan en helaas de 1e 2 jaar niet elke dag in hetzelfde gebouw zitten. De jongste is dan net 11. Ik vind dat toch wel pittig voor haar. Hier kunnen ze samen op de fiets naar hetzelfde schoolgebouw. De oudste voelt zich hier fijn op school en heeft vriendinnen, maar het is niet zeker dat ze op deze school zal blijven, want het gaat soms best wel moeilijk. En zo zijn er meer dingen. Er zijn plussen, er zijn minnen op allerlei vlakken, maar ik kom er gewoon niet uit. Maar ik wil het graag goed doen voor de kinderen en voor onszelf natuurlijk.
Courage schreef op 31-12-2023 om 14:11:
[..]
En sommige mensen worden ongelukkig door bij hun ouders in de buurt te wonen en in de spagaat van mantelzorg terecht te komen. Vooral als het thuis er niet zo liefdevol aan toe ging. Dus wat voor jou geldt, hoeft niet voor een ander te gelden. Ik zeg dit niet om jou te overtuigen, want dat gaat niet gebeuren, maar vooral om anderen een hart onder de riem te steken.
Als ze er zo ongelukkig van wordt om bij haar ouders in de buurt te wonen is de keuze snel gemaakt toch.
Ik vind dat je wat over mag hebben voor je ouders als ze bijna doodgaan. Ik word er ook niet heel gelukkig van om meerdere keren per maand uren met klein kind in de trein te zitten naar oma maar zij wel en daarom doe ik het. Een soort wederkerigheid en dankbaarheid, zij heeft mij ook 18 jaar verzorgd, wat in de Nederlandse cultuur soms niet lijkt te bestaan bij sommige mensen.
Toen mijn moeder zorg nodig had hebben wij haar verhuisd naar onze regio.
Haar broers en zussen lagen toen al aan de verkeerde kant van het gras dus ze had daar niemand meer om te blijven
Even praktisch gezien, stel je gaat in je ouderlijk huis wonen en je ouders overlijden; zijn er dan nog mensen die aanspraak kunnen maken op die woning? Dat je straks misschien een leven hebt opgebouwd en je moet gedwongen verhuizen omdat je ouders zijn overleden. Of in de financiële problemen komt omdat je een broer of zus uit moet kopen.
Ten eerste komt de belasting je voor en achtergevel opeisen als je broers of zussen hebt moet je die uitkopen en als oma een via erfenis kleinkinderen heeft bedeeld die ook.
Alleen als oma de erfenis aan de zielige ezeltjes in Afrika geeft krijgen die alles, dus start een stichting en zet 2 ezels in de tuin.
Je ouders hebben niet het eeuwige leven.
Wat hebben jullie daar nog meer?
Vrienden, familie, vrienden en familie van man?
En de kinderen, wat is er voor hen als ze wat ouder zijn? Kunnen ze er makkelijk naar de film, winkels, uit?
Wat is de reden dat je er destijds weg bent gegaan?
Als je nu al weet dat het voor de kinderen niet gaat werken zou ik er never nooit aan beginnen.
Ik heb het in mijn omgeving te vaak zien mislopen met pubers die "moeten" (lees vooral: de ouders die willen - meestal om niet echt dringende redenen) verhuizen en die niet kunnen aarden. Met alle gevolgen en ontsporingen tijdens hun puberteit vandien.
Heb je in die plaats nog oude vriendschappen die je onderhouden hebt? Want als je een slechte gezondheid hebt, opgeslokt wordt door mantelzorg, verbouwing en puberperikelen, blijft er weinig energie over om een nieuw sociaal leven op te bouwen en dan kan het wel eens een eenzame bedoening worden voor jou als je ook niet werkt.
Dat is wat ik bij mijn eigen moeder gezien heb. Toen ik zelf verhuisde rond mijn veertigeste met een jonge puber heeft dat - understatement - ook niet heel gunstig uitgepakt. Voor mij niet, en voor dochter al helemaal niet.
Uit jouw woorden maak ik op dat je het zelf niet ziet zitten, de kinderen een rooskleurig beeld hebben en niet de impact overzien van een verhuizing. Enige wat dan aantrekkelijk is een voordelig huis en een man die rustiger wil wonen. Ik ben zelf destijds naar een andere provincie verhuisd vanwege het werk van mijn wederhelft. Had het leven een resetknop, dan kon ie toch echt gaan forenzen. Succes met je beslissing.
Ik zou het niet doen. Wij zijn nog geen km verhuist toen onze oudste net puberde en dat heeft flinke impact op haar gehad. Daarbij, je moet verhuizen omdat jij dat wilt en niets anders. Jij wil duidelijk niet. Dat er nu een aanleiding is, is geen reden om dit ook echt te doen. Ja, je kunt je ouders niet met alles helpen. Dat is dan zo.
ik zou het ook niet doen. De keren dat ik verhuisd ben (8x in de afgelopen 15 jaar) voelde ik heel sterk dat ik dat wilde. Wanneer dat gevoel ontbreekt zou het voor mij een nee zijn. Wat betreft gezin wat in principe wel wil: ik zou willen dat op z’n minst beide ouders een duidelijke ja voelen en de kinderen geen enorme weerstand. 1 ouder die wel wil is niet voldoende.
Roos55 schreef op 31-12-2023 om 13:15:
Het was niet alleen maar leuk . Dat zou voor mij heel belangrijk zijn .
ik weet niet wat er gebeurt is maar ..
En ook nu zorg dragen voor je ouders .
Hebben jouw ouders goed voor jou gezorgd.
ik zou voor mezelf goed onderzoeken wat dat gevoel is .
Ben het hier volledig mee eens.
Als je eigen herinneringen aan de woning niet zo positief zijn, zou ik nooit overwegen om naar daar te verhuizen. Zeker als je er woont kan het nogal wat naar boven brengen en dan niet alleen overdag maar ook 's nachts tijdens je slaap.
Persoonlijk zou ik nooit in mijn ouderlijk huis willen wonen, zelfs niet al zouden ze me ervoor betalen.
kenfan schreef op 31-12-2023 om 15:51:
Heb je in die plaats nog oude vriendschappen die je onderhouden hebt? Want als je een slechte gezondheid hebt, opgeslokt wordt door mantelzorg, verbouwing en puberperikelen, blijft er weinig energie over om een nieuw sociaal leven op te bouwen en dan kan het wel eens een eenzame bedoening worden voor jou als je ook niet werkt.
Dat is wat ik bij mijn eigen moeder gezien heb. Toen ik zelf verhuisde rond mijn veertigeste met een jonge puber heeft dat - understatement - ook niet heel gunstig uitgepakt. Voor mij niet, en voor dochter al helemaal niet.
Uit jouw woorden maak ik op dat je het zelf niet ziet zitten, de kinderen een rooskleurig beeld hebben en niet de impact overzien van een verhuizing. Enige wat dan aantrekkelijk is een voordelig huis en een man die rustiger wil wonen. Ik ben zelf destijds naar een andere provincie verhuisd vanwege het werk van mijn wederhelft. Had het leven een resetknop, dan kon ie toch echt gaan forenzen. Succes met je beslissing.
Ik vind dit een hele goede post.
Fietsen je kinderen nu wel samen naar school, terwijl je oudste in de 2e zit en de jongste op de basisschool?
Hoe werkt het financieel/qua bezit van het huis? Is dat helemaal rond?
Ik zou niet in een huis gaan wonen waar je je niet fijn voelt. Al helemaal niet als je vanwege gezondheid veel thuis bent. Als je daar had willen wonen, had je dat hiervoor misschien ook al kunnen doen? Je huidige huis opzeggen/verkopen en daar iets zoeken? Er is vast een reden dat je dat niet gedaan hebt.
Vroeger zaten in de brugklas een paar meisjes die uit een dorp kwamen en drie kwartier moesten fietsen, en nog langer als ze zwaar weer tegen hadden. Maar dat was heel normaal voor inwoners uit een dorp. Jullie dochters zijn dan niet de enige 12-13 jarigen die een lange tijd er over doen om op hun middelbare school te komen; alle dorpelingen van die leeftijd gaan in groepjes gezamenlijk naar school.
En de jongste dochter gaat het eerste jaar nog naar de basisschool in het dorp. Het is een verandering, maar alle brugpiepers uit het dorp, staan voor die sprong.
Belangrijkste is een passende school voor de oudste.
De vraag is echter of ze daar gemakkelijk worden opgenomen; het zijn wel mensen uit een heel andere plaats en spreken wrs ook anders.
Maar het zijn wel de kleinkinderen van... en dat telt in een dorp.
Ik zou zwaar laten wegen in hoeverre het mogelijk is het huis tot iets eigens te maken. Dat is waarschijnlijk meer dan een likje verf. Misschien zelfs een keer een ontwerper ernaar laten kijken.
De positieve meningen van man en kinderen zou ik net zo zwaar laten wegen als je eigen negatieve mening, dus niet wegredeneren.
Tsjor
Niet alles gelezen, maar mijn eerste gedachte is, als ik dit voor mezelf zou overwegen: wat geef je op als je verhuist en hoe is de band met je ouders en eventuele andere familie?
Hebben jullie waar je nu woont veel vrienden en/of kennissen, leuke connecties en dergelijke. En wil je dichter bij je ouders wonen uit plichtsgevoel of denk je dat dit echt fijn zal zijn. Ik woon ook ver van mijn ouders en overige familie en zij zijn ook langzamerhand aan zorg toe. Voor mijn studie destijds ben ik naar andere kant van het land verhuisd en hier een beetje blijven plakken, man leren kennen en kinderen gekregen. Maar ik woon hier al meer dan de helft van mijn leven en ik ken inmiddels veel mensen, ik zit bij een aantal clubjes en de omgeving waar ik woon is ook heel mooi en met veel voorzieningen in de buurt. De kinderen kennen ook iedereen hier en zijn aardig thuis. Als ik dicht in de buurt van mijn ouders ga wonen is dat in een regio met weliswaar mooiere huizen en meer grond voor hetzelfde geld, maar ja. Daar ken ik niemand verder, meeste familieleden al zo'n 20-25 jaar niet gezien en het is gewoon bepaald geen feest om mijn ouders te zien. Dus ook al zou ik een mooi huis kunnen overnemen, zijn de mensen daar aardig (vinden mijn kinderen ook namelijk over de regio waar opa en oma wonen), ik zou het niet snel doen. Of ik moet al in dat huis een mooie onderneming willen beginnen met een atelier aan huis, wat hobbydieren rond het huis (dingen die op het verlanglijstje staan). Maarja, dan weet ik zeker dat er verwachtingen zijn qua mantelzorg die ik niet ga vervullen en dat zou de relatie met mijn ouders (die toch al niet best is) alleen maar verslechteren.
Moederkareltje schreef op 31-12-2023 om 14:21:
[..]
Als ze er zo ongelukkig van wordt om bij haar ouders in de buurt te wonen is de keuze snel gemaakt toch.
Ik vind dat je wat over mag hebben voor je ouders als ze bijna doodgaan. Ik word er ook niet heel gelukkig van om meerdere keren per maand uren met klein kind in de trein te zitten naar oma maar zij wel en daarom doe ik het. Een soort wederkerigheid en dankbaarheid, zij heeft mij ook 18 jaar verzorgd, wat in de Nederlandse cultuur soms niet lijkt te bestaan bij sommige mensen.
Ja, maar je hebt er ook niet om gevraagd om geboren te worden. Sommige ouders maken er een potje van, ondanks dat ze echt wel voor je gezorgd hebben.
