Wel of niet verhuizen
Mijn ouders wonen aan de andere kant van het land. Nu zijn ze daar naar een zorgwoning verhuisd. Ik zou met mijn gezin in hun oude woning kunnen gaan wonen, maar ik kom er voor mezelf niet goed uit of dit een goed idee is. De jongste zit nu in groep 8, dus voor haar zou het wel kunnen om te verhuizen van de zomer, dan kan ze daar beginnen op de middelbare school. De oudste zit in de 2e en zou dan van school moeten veranderen. Daar zullen ze met het ov naar school gaan en helaas de 1e 2 jaar niet elke dag in hetzelfde gebouw zitten. De jongste is dan net 11. Ik vind dat toch wel pittig voor haar. Hier kunnen ze samen op de fiets naar hetzelfde schoolgebouw. De oudste voelt zich hier fijn op school en heeft vriendinnen, maar het is niet zeker dat ze op deze school zal blijven, want het gaat soms best wel moeilijk. En zo zijn er meer dingen. Er zijn plussen, er zijn minnen op allerlei vlakken, maar ik kom er gewoon niet uit. Maar ik wil het graag goed doen voor de kinderen en voor onszelf natuurlijk.
Moederkareltje schreef op 01-01-2024 om 15:10:
[..]
Natuurlijk zijn er uitzonderingen die hun kind mishandeld of verwaarloosd hebben. Toch denk ik dat de meerderheid zijn best heeft gedaan kinderen op te voeden en er geen perfecte ouders bestaan. Mijn ouders hebben ook een potje gemaakt met een vechtscheiding en veel ruzie en ikzelf was ook verre van de perfecte dochter en jaren geen contact gehad. En toch heb ik de loyaliteit hoog zitten en zou uit respect en dankbaarheid die paar jaar die nog rest er voor mijn ouders zijn en dus verhuizen voor een periode. Blijkbaar ben ik de enige die deze mening heeft op dit forum. De tendens dat het ikke ikke ikke is en ouders worden maar door een vreemde verzorgd en kan wel zonder ons want ow de jeugd was niet perfect en ow ik wilde toch niet geboren worden vind ik zeer onsympathiek en egocentrisch. Ik erger mij daar groen en geel aan. Er mist een stukje dankbaarheid en respect. Ik blijf uit dit topic verder weg.
Jammer dat je zo kort door de bocht reageert.
Hier zit dus zo’n dochter die uit dankbaarheid en respect zich 3 slagen in de rondte mantelzorgt voor haar vader. Die op nieuwjaarsdag idd “even” 4 uur in de auto zit om 2 uur op bezoek te gaan, en die vervolgens op de terugreis huilend in de auto zit, omdat niets goed is en niets deugt.
De dochter die al 58 jaar niet gezien wordt door haar vader. De dochter die zich niet kan herinneren dat haar vader ooit gevraagd heeft:” en, hoe is het met jou? Red jij het nog een beetje/je hebt nieuw werk? Hoe vind je dat?/ ben jij ook bang om dement te worden zoals je grootvader en je moeder?/hoe gaat het thuis?”
Er is echt geen haar op mijn hoofd die er over peinst om (mocht het ooit nodig zijn) dichterbij te gaan wonen zodat ik meer zorgtaken kan uitvoeren. Laat staan dat ik mijn vader in huis zou nemen om voor hem te zorgen.
En om de vorige alinea terug te komen: Ik weet wat het is om voor een inwonende ouder te zorgen. Been there, done that, saw the movie and bought the t-shirt. 8 jaar zorg voor een inwonende ouder met geheugenproblemen geeft mij wat dat aangaat alle recht van spreken om die optie af te wijzen of niet.
Je schrijft als laatste : Er mist een stukje dankbaarheid en respect. Denk je ook niet dat dat twee richtingen opwerkt? Als mijn inzet niet gezien en erkend wordt, als ik alleen in mijn mens en dochter zijn niet gerespecteerd word, waarom zou ik daar dan überhaupt aan beginnen? Om mezelf helemaal klein te laten maken door een liefhebbende ouder? Ik kan daar echt geen enkele goede reden voor bedenken.
Ik zal voor goede externe zorg zorgen, ik zal er zijn als hij dood gaat, maar houdt het ook mee op. Ik ben er klaar mee.
Domiet schreef op 01-01-2024 om 18:11:
[..]
Jammer dat je zo kort door de bocht reageert.
Hier zit dus zo’n dochter die uit dankbaarheid en respect zich 3 slagen in de rondte mantelzorgt voor haar vader. Die op nieuwjaarsdag idd “even” 4 uur in de auto zit om 2 uur op bezoek te gaan, en die vervolgens op de terugreis huilend in de auto zit, omdat niets goed is en niets deugt.
De dochter die al 58 jaar niet gezien wordt door haar vader. De dochter die zich niet kan herinneren dat haar vader ooit gevraagd heeft:” en, hoe is het met jou? Red jij het nog een beetje/je hebt nieuw werk? Hoe vind je dat?/ ben jij ook bang om dement te worden zoals je grootvader en je moeder?/hoe gaat het thuis?”
Er is echt geen haar op mijn hoofd die er over peinst om (mocht het ooit nodig zijn) dichterbij te gaan wonen zodat ik meer zorgtaken kan uitvoeren. Laat staan dat ik mijn vader in huis zou nemen om voor hem te zorgen.
En om de vorige alinea terug te komen: Ik weet wat het is om voor een inwonende ouder te zorgen. Been there, done that, saw the movie and bought the t-shirt. 8 jaar zorg voor een inwonende ouder met geheugenproblemen geeft mij wat dat aangaat alle recht van spreken om die optie af te wijzen of niet.
Je schrijft als laatste : Er mist een stukje dankbaarheid en respect. Denk je ook niet dat dat twee richtingen opwerkt? Als mijn inzet niet gezien en erkend wordt, als ik alleen in mijn mens en dochter zijn niet gerespecteerd word, waarom zou ik daar dan überhaupt aan beginnen? Om mezelf helemaal klein te laten maken door een liefhebbende ouder? Ik kan daar echt geen enkele goede reden voor bedenken.
Ik zal voor goede externe zorg zorgen, ik zal er zijn als hij dood gaat, maar houdt het ook mee op. Ik ben er klaar mee.
Wat triest voor je,Dolomiet. Misschien is het wel zo dat juist dochters die zich het minst gezien voelen, zich het meest in bochten wringen in de hoop op eindelijk erkenning. Wie komt die zelfvoldane posting van moeder Kareltje daar ook uit voort. Overcompensatie van een jeugd die ook geen rozentuin was.
Die erkenning komt er waarschijnlijk niet meer. Dus terecht dat je een grens trekt, je doet wat je kunt opbrengen om jezelf nog recht in de spiegel te kunnen kijken. Zo te lezen is dat heel wat, daar mag je trots op zijn.
kenfan schreef op 01-01-2024 om 17:32:
[..]
[..]
Wij hebben de verhuizing uitgesteld tot dochter klaar was met de basisschool. Achteraf bleken voor twee grote veranderingen tegelijkertijd waarschijnlijk toch te veel.
Wat ik zelf ook niet overzien had bij een verhuizing in eigen land, was de cultuurclash. Dat een docent opmerkt dat je brugpiepertje 'niet moet denken dat het hier in de randstad is´ want dat mondigheid hier niet gewaardeerd wordt. Pesterijen vanwege haar accent, getreiter op de nieuwe turnvereniging. Ze heeft het echt zwaar gehad.
Ik spreek natuurlijk alleen uit eigen ervaring. Maar vandaar uit zou ik het niemand aanraden pubers te ontwortelen, of er in elk geval niet te licht over te denken.
En verhuizen van een stad naar een dorp? Dat is fijn voor jonge kinderen die onbekommerd buiten kunnen spelen. Voor oudere kinderen is al het vertier op afstand, ben je afhankelijk van de welwillendheid van je ouders om te taxi'en. En in plaats van een kwartiertje fietsen wordt je schooldag verlengd met een uur in het OV? Heel gezond lichaamsbeweging,ze zijn niet van suiker, maar of je daar nu als puber echt heel blij wordt van zo'n verandering.
Het geheel hangt af of de pubers in hun straat/wijk zich nog thuis voelen. Hier willen we ook rustiger gaan wonen. Ik was verbaasd dat onze jongvolwassene kinderen het ook met de buurt gehad hebben. Dus sommige pubers worden wel heel blij al ze weg gaan.
@Domiet: een hele dikke knuffel 
Laat je niet gek maken door posters zoals Moederkareltje. Die houdt er wel meer gekkige, zichzelf verheffende invalshoeken op na.
tsjor schreef op 01-01-2024 om 17:21:
[..]
EmmaT, ik denk dat je onvoldoende in de gaten hebt wat voor cultuuromslag er nu gaande is, uit pure noodzaak: er zijn straks niet genoeg mensen om voor de ouderen te zorgen. Als we de gedachte dat anderen die zorg maar moeten leveren zouden volhouden zou 25% van de beroepsbevolking in de zorg moeten gaan werken.
Dat geldt ook voor Ellemieke: je kunt dan wel geld hebben, maar er zijn niet genoeg mensen om het werk te doen.
Tsjor
Daar heb je wel gelijk in Tsjor. Ik denk alleen niet dat zo'n cultuuromslag uit nood de verhoudingen ten goede zal komen. Ik vrees het ergste, sparen voor een robot ofzo 
Flanagan schreef op 01-01-2024 om 19:00:
[..]
Het geheel hangt af of de pubers in hun straat/wijk zich nog thuis voelen. Hier willen we ook rustiger gaan wonen. Ik was verbaasd dat onze jongvolwassene kinderen het ook met de buurt gehad hebben. Dus sommige pubers worden wel heel blij al ze weg gaan.
Plus, het is altijd maar de vraag hoe het was gegaan als je niet verhuisd was. Mijn ouders hebben het overwogen, maar verhuisden uiteindelijk niet. Ik bleef dus in de zelfde woonplaats wonen waar al mijn vrienden woonden. Ging met bijna mijn gehele vriendinnengroepje naar de brugklas. En verloor daar de aansluiting. Ik had een paar erg moeilijke jaren. En dat was mss ook gebeurd als ze wel verhuisd waren. Dan hadden ze wellicht ook gezegd dat de het niet hadden moeten doen, dat het allemaal door die verhuizing kwam.
Met dit soort keuzes weet je gewoon nooit hoe de situatie was geweest als je de andere keuze had gemaakt. Zelf hou ik van lijstjes; voor en tegen en die voors en tegens punten geven bijv. Dan kun je een weloverwogen keuze maken. En die kan achteraf tegenvallen, maar dan weet je dat je de keuze op dat moment naar eer en geweten hebt gemaakt waardoor je er hopelijk alsnog vrede mee kunt hebben.
Vwb de pubers; de kinderen zien het wel zitten. Natuurlijk kan het zijn dat ze het te rooskleurig zien, maar blijkbaar zijn ze niet zo gehecht aan hun huidige school/omgeving/vrienden dat ze niet willen verhuizen.
Dat scheelt al een hele hoop.
En vanzelfsprekend gaat hun leven veranderen en niet alles wordt 'beter', maar vaak komen ze weer op hun pootjes terecht. Het is TO die kan beoordelen of ze wat dat betreft zorgen ziet voor haar kinderen.
TO; je geeft aan dat je weg wilt (op termijn) uit je huidige huis. Voldoet het ouderlijk huis aan de eisen die je aan een woning stelt of is het in ieder geval zo te realiseren?
Ik zie ook niet de antwoorden op vragen die anderen (in verschillende vormen) hebben gesteld: heb je nog broers/zussen? Kun je het huis overkopen?
Alleen wonen in het huis lijkt mij een slecht idee - ik zou het dan ook echt kopen.
Omdat je slechte herinneringen hebt aan het huis: valt daar iets aan te doen door het huis te verbouwen/aan te passen? Is het nog een optie een ander huis daar in de buurt te kopen?
Verkijk je niet op mantelzorg. Het begint met een paar kleine dingetjes en stapje voor stapje, beetje bij beetje groeit het telkens meer. Mijn laatste ouder is een paar maanden terug overleden en naast verdriet voel ik ook de ruimte van het niet meer moeten en heb ik tijd om alles wat is blijven liggen of werd uitgesteld weer op te pakken. En “moeten” werd het voor mij. Je begint uit liefde, en die liefde is gebleven, maar al die taakjes worden meer en zwaarder tot de last eigenlijk te zwaar is.
Hartelijk bedankt voor jullie reacties.
Jammer dat het voor ouders mantelzorgen zoveel oproept. Dat is zo persoonlijk en zo van de situatie afhankelijk. Mijn ervaring tot nu toe is, dat je van tevoren wel kunt denken: ik zou dat nooit van mijn kinderen vragen, maar je weet niet wat je aan gezondheidsproblemen zult krijgen en wat er dan nodig is en of daar wel mensen voor zijn om je te helpen.
Mijn ouders wilden/ willen mij ook niet met zorg belasten, maar feit is dat het wel nodig is. Ze hebben voor bepaalde dagelijkse zaken nu wel zorg, maar dat is omdat ik dat geregeld heb, want zelf lukte hen dat niet meer. Die zorg is fantastisch, ik zou niet weten wat we zonder zouden moeten. Andere dingen worden ze geacht zelf te doen of de familie. De zorg is ook enorm versnipperd en bureaucratisch. En ik kan er niet meer vanuit gaan dat ik van mijn ouders alle informatie krijg die nodig is door de telefoon. En er staan ook niet maar zo mensen klaar die je bijv helpen om naar buiten te gaan als je dat zelf niet meer kunt. Want dat is geen ‘zorg’.
Bij mijn ouders is hun oude dag in elk geval heel anders dan ze zich ooit hadden voorgesteld. En het regelen van al die dingen en de dagelijkse zorg is veel ingewikkelder dan ik dacht voordat ik ermee geconfronteerd werd. Ik voel me niet door hen verplicht om voor hen te zorgen, maar ik voel vanuit mijzelf wel de wil om voor hen te zorgen en de dingen goed te regelen waar ik dat kan. Hoewel dat zeker met ups en downs gaat, ervaar ik dat niet als een opoffering.
Sorry hoor: Mijn moeder is 80, woont in het oosten van NL: Ze heeft 2 kinderen: Ik woon in Zwitserland; heb daar een erg goed leven. Mijn zus woon ook in een ander land. We hebben beiden een gezin.... En Sorry voor moeder Kareltje: Geen haar op ons hoofd die er aan denkt om terug naar Nederland te verhuizen....We hebben ons leven toch echt ergens anders opgebouwd...
En ook mijn kinderen moeten niet stil blijven staan in hun leven: en vooral niet moeten zorgen voor mij! Er is thuiszorg, aanleunwoningen, en als mijn moeder echt niet meer kan, een verpleeghuis...
Ted68 schreef op 02-01-2024 om 10:52:
Sorry hoor: Mijn moeder is 80, woont in het oosten van NL: Ze heeft 2 kinderen: Ik woon in Zwitserland; heb daar een erg goed leven. Mijn zus woon ook in een ander land. We hebben beiden een gezin.... En Sorry voor moeder Kareltje: Geen haar op ons hoofd die er aan denkt om terug naar Nederland te verhuizen....We hebben ons leven toch echt ergens anders opgebouwd...
En ook mijn kinderen moeten niet stil blijven staan in hun leven: en vooral niet moeten zorgen voor mij! Er is thuiszorg, aanleunwoningen, en als mijn moeder echt niet meer kan, een verpleeghuis...
Zoals S.ndra ook al zei: dat is wel een heel rooskleurige voorstelling die jullie hebben van de zorg in Nederland. Want het organiseren van die zorg is heel ingewikkeld intussen. Om een plekje in een verpleeghuis te bemachtigen heb je nogal doorzettingsvermogen nodig tegenwoordig. Dagelijks de casemanager dementie bellen, anders blijf je op de wachtlijst staan. En de thuiszorg, ook daar zijn (lange) wachtlijsten voor. Ook daar helpt eigenlijk alleen er bovenop zitten. Dat is niet te doen vanuit het buitenland. Of zelfs maar met een fulltime baan in hetzelfde dorp. Maar goed, ik hoop voor jullie dat je moeder op een dag gewoon omvalt zonder al die zorg nodig gehad te hebben. Dat wens je iedereen natuurlijk, maar tegenwoordig al helemaal. Oud worden en wat gaan mankeren is in Nederland met dank aan de VVD echt heel erg zwaar geworden…
S.ndra, je hebt volgens mij nog geen antwoord gegeven op de vraag of je nog broers en zussen hebt waar je rekening mee moet houden ivm de erfenis en of je in het huis gaat wonen, of het een voorschot op de erfenis is, of dat je het van je ouders gaat kopen. Ik vind dat wel een belangrijke factor. En als je het gaat kopen is de suggestie om iets anders daar te kopen natuurlijk een goede. Uit andere draadjes van jou kan ik me herinneren dat je man en werk ook wel voor problemen kan zorgen. Denk daar dus ook niet te licht over. En kijk goed of de school genoeg voor je jongste kan betekenen.
Sterkte met je keuze, het lijkt me erg lastig.
En dan nog: ik ga mijn gezinsleven niet voor mijn moeder opgeven.... En ja, ik weet dat Nederland een ontwikkelingsland geworden is op zorg gebied..
Gelukkig staat mijn moeder al langer op een wachtlijst. En anders heeft ze pech gehad...
En als je een plekje in het verpleeghuis weet te vinden, wordt er van familieleden verwacht dat ze meehelpen. Ik vraag me zo af hoe dat zit als je kinderen niet in Nederland wonen, of je geen kinderen of andere familie hebt...
https://eenvandaag.avrotros.nl/item/familieleden-verpleeghuisbewoners-worden-volop-gevraagd-mee-te-helpen-in-tehuis-het-zorgen-gaat-gewoon-door/
Ik help mee als vrijwilliger in een zorgcentrum. Er wordt veel voor de bewoners georganiseerd om ze maar zoveel uit hun kamer te halen. Denk aan wandelingen met bewoners tot zing middagen etc. Etc.
Als de moeder van S.ndra nog te goed is voor een zorgwoning, zal zij bij bezoek aan ziekenhuis of dokter haar man vergezellen. Ze moet alleen in staat zijn een taxi te bellen. Maar als iemand geen partner heeft die die taak kan oppakken, en de familie te ver weg wonen, schakelt een zorgcentrum een vrijwilliger in.
Zo ook met het in een groepje buiten lopen; mensen die niet kunnen lopen, gaan met rolstoel met mechanische ondersteuning mee, anderen lopen achter rollator en de mensen in rolstoel zonder ondersteuning, worden door een vrijwilliger geduwd.
Als ik verhaal van S.ndra lees, lijkt mij dat ze eerst met een zorgcoördinator kan overleggen wat wel en niet mogelijk is, voor ze denkt alles zelf te moeten doen. Haar ouders hebben nu ook al een fantastische zorg, waarmee ze flink geholpen zijn. En ja, dat hun leventje anders voor ogen hadden, dat kan S.ndra echt niet tegen houden.
Mijn ouders hadden ook een ander leven voor ogen; maar prompt had mijn vader alzheimer en viel paar jaar later van de trap, belandde in ziekenhuis en verhuisde direct door naar verpleeghuis. Dat was voor hem echt een keiharde realiteit. Mensen in het verpleeghuis waren wel super voor hem. Ten tijde van valpartij, bleek mijn moeder ook niet in staat zelfstandig te kunnen wonen en verhuisde binnen paar maanden naar zorgcentrum, waar ze veilig woonde omdat er altijd hulp vanuit zorgteam geboden werd. Verwachtingen hoe oud te worden, moeten we los laten. Belangrijkste is dat de kwetsbaren op een plek wonen waar dagelijks iemand vanuit de zorg langs komt en die ze kunnen aanschieten als ze hulp nodig hebben. Deze zorgverlener kan S.ndra bellen .
PS in verpleeghuis van mijn vader woonden twee broers. Hun enige familielid, een bejaarde zus, woonde in Frankrijk en kwam 1x per jaar zien hoe het met haar broers ging. Dus als er geen familie in de buurt woont, regelt de zorgcoördinator een andere oplossing.
Ik zou dat absoluut niet doen. Is echt heftig zoiets voor kinderen van die leeftijd. Ik heb dat zelf ook meegemaakt als kind en wat een ellende was dat. En dat terwijl ik in mijn eerdere woonplaats echt gelukkig was. Dus nee ik zou dat echt niet doen.
