wat vinden jullie van "uit de kast komen" onnodig of niet ?
ik ben zelf een lesbische mama van 6 prachtige dochters de 3 oudste zijn lesbi en hebben ook een vriendin . mijn middelste van 12 weet het nog niet zo goed en mijn jongste 2 van 10 (tweeling) weet het nog niet zo goed . mijn oudste 2 dochters zijn wel "uit de kast gekomen"en hebben ons in een sirieus gesprken vertelt dat ze op vrouwen vallen mijn 3de dochter praat heel veel en we hebben sinds een jaar of 7 al het idee dat ook zij zich aangetrokken voelt door vrouwen zij is nu 14 en is nog nooit officieel uit de kast gekomen maar heeft wel een vriendin maar nu mijn vraag aan jullie : vinden jullie uit de kast komen onnodig en hoop je dat jou kind gewoon doodnormaal thuiskomt met iemand van hetzelfde geslacht of wil je dat jou zoon/dochter/anders in een goed gesprek vertelt dat hij/zij/hun op het zelfde geslacht valt ?
ik ben benieuwd
Best ongeloofwaardig.
Je had toch vier kinderen? Met asperger, allemaal kindmodellen en eentje was gereïncarneerd?
En nu heb je er zes en vallen ze allemaal op vrouwen?
Poeh.. ik raak wat afgeleid door al deze bijzonderheden.
ik heb 6 kinderen in mijn vorige berichten ging het alleen om mijn jongste 4 dus heb ik ook niet gemeld dat ik nog 2 dochters van 19 en 23 heb die wonen trouwens ook niet meer thuis mijn jongste 4 dochters hebben wel wat "bijzonderheden" en dat weet ik zelfook ze hebben alle 4 asperger en de middelste praat over reincarnatie maar datheeft denk ik weer wat te maken met haar asperger en de meiden zijn alle 4 kindmodel en om het allemaal nog extremer te maken we zijn nederlands maar wonen in frankrijk in verband met het werk van mijn vrouw en ja ik snap dat we "bijzonder" zijn en we zijn nou niet bepaald het doorsnee gezin en dat snap ik ook wat ik echter niet snap is waarom lesbisch zijn inneens iets bijzonders is (iedereen is toch wel is verliefd)
Jij maakt het ervan dat lesbisch bijzonder is, wij niet.
Als ik de westerse wereld 2,7% tot 10% van de bevolking homo of bi is (verschillende onderzoeken geven verschillende cijfers) is t ongeloofwaardig dat de verdeling in jullie gezin zo is.
Niet nodig. Ik zie wel met wie ze thuiskomen. Als ze wel een gesprek willen, of wat dan ook, dan mag dat natuurlijk altijd.
Rhonda, ik zie om me heen wel meer families waar de verhoudingsgewijs veel LGBTQ-ers zijn, homoseksualiteit is ook deels erfelijk, dus zo bijzonder is het ook niet.
Tijgeroog schreef op 07-03-2021 om 23:25:Niet nodig. Ik zie wel met wie ze thuiskomen. Als ze wel een gesprek willen, of wat dan ook, dan mag dat natuurlijk altijd.
Rhonda, ik zie om me heen wel meer families waar de verhoudingsgewijs veel LGBTQ-ers zijn, homoseksualiteit is ook deels erfelijk, dus zo bijzonder is het ook niet.
Erfelijk? Dat heb ik nog nooi gehoord.
Ik heb dat ook nog nooit gehoord, maar ga straks deze podcast eens luisteren.
Weer wat geleerd.
https://podcastluisteren.nl/ep/NRC-Onbehaarde-Apen-60-Hoe-erfelijk-is-homoseksualiteit
En wat betreft de vraag van TS. Ik hoop dat ik zo’n veilig en open sfeer kan creëren thuis dat mijn kinderen niet eens in een kast gaan zitten. Maar of dat lukt, dat weet ik niet, ik denk dat dat moeilijker is dan gedacht.
Wat mij betreft zou iedereen het geslacht van zijn/haar partner moeten kunnen benoemen op dezelfde manier als wanneer je vertelt dat je een broer of zus hebt. Maar dat gaat vast nog een tijd duren vrees ik.
En tot die tijd kan ik me ook goed voorstellen dat je kind, wanneer het zelf flink heeft lopen worstelen met zijn/haar geaardheid, dit graag in een gesprek met je deelt.
Mijn dochter heeft nooit in de kast gezeten. Zij kwam gewoon thuis met haar vriendin en vertelde later dat ze verliefd was op haar.
De spanning was bij mijn andere dochter groter die ons ging vertellen dat ze een vriendje had. Gewoon omdat het sowieso spannend kan zijn om te vertellen dat je verliefd bent en dat het aan is?
Ik heb mijn kinderen ook altijd bijgebracht dat je verliefd kunt worden op jongens of meisjes, en dat beide heel gewoon is. Verder zijn er in de familie (nog) geen gays. Maar we komen beiden uit een redelijk streng gelovige familie (ik gereformeerd en man uit een Katholiek nest). Best kans dat ze er wel zijn maar dar zij niet uit de kast durven.
MMcGonagall schreef op 08-03-2021 om 00:18:[..]
Erfelijk? Dat heb ik nog nooi gehoord.
Gedeeltelijk. Er zijn verschillende genen die invloed hebben, maar dat kan dus wel verklaren waarom families van het "gemiddelde" af kunnen wijken. (Wat ik in mijn omgeving trouwens ook bij een aantal vrienden gezien heb)
https://rozegolf.net/2019/08/30/onderzoek-homogen-bestaat-niet-homoseksualiteit-is-erfelijk/
Mijn jongste is nu een jaar of 2 geleden uit de kast gekomen. Wilde dat ook op school graag delen met klasgenoten. Ik vind/vond dat altijd vreemd. Waarom moet iedereen weten op welk geslacht iemand valt... Voor mijn gevoel gaat het niemand iets aan of ik homo/hetero/bi/whatever ben. Behalve dan voor degene(n) met wie ik op dat moment een relatie heb en dan maak ik met hem/haar afspraken over met wie ik al dan niet een relatie mag aanknopen NAAST de relatie die wij samen al hebben.
Ik vond uit de kast komen ook altijd onnodig, maar voor degene die het proces heeft doorgemaakt kan het zwaarder zijn dan voor de tolerante kleine kring. In de maatschappij is het nog altijd ‘een ding’ waar mensen iets van (kunnen) vinden. Ook zijn er nog altijd grote groepen mensen die helemaal niet zo tolerant zijn. Lees maar eens hoe bijv Splinter Chabot dat heeft ervaren. Hij komt uit een gezin waar homoseksualiteit echt geen issue is, maar toch heeft hij zijn coming out als zwaar ervaren.
Het lijkt me eerlijk gezegd niet jouw probleem. Iedereen regelt en beslist zelf hoe hij of zij uit de kast komt. Hetzij door het op een bepaald moment te vertellen, hetzij door vriend of vriendin gewoon voor te stellen.
Mijn zoon was voor het eerst verliefd op een jongen en kwam dat vertellen. Het werd geen relatie maar hij heeft toen besloten via een privegroep op facebook enkele anderen, met name familie te vertellen.
Mijn zoon kwam me plechtig vertellen dat hij zeker wist dat hij op meisjes viel. Het feit dat hij dat nodig vond doet me juist denken dat "uit de kast komen" niet nodig is. Vroeg of laat hoor je waar ze op vallen en dat is het.
Een dochter van 14 die zich al 7 jaar aangetrokken voelt tot vrouwen? Sjonge... dat lijkt me best jong.
Kan het zo zijn dat het thema "val-je-op-meisjes-of-op-jongens" nogal een rol speelt in jullie gezin? Dat ze het gevoel hebben te moeten kiezen of er in elk geval iets van te moeten vinden? Ik was er met mijn kinderen nooit zo mee bezig op wie ze nu vielen. En ik weet het eerlijk gezegd bij mijn twintigjarige zoon nog steeds niet...
