wat vinden jullie van "uit de kast komen" onnodig of niet ?
ik ben zelf een lesbische mama van 6 prachtige dochters de 3 oudste zijn lesbi en hebben ook een vriendin . mijn middelste van 12 weet het nog niet zo goed en mijn jongste 2 van 10 (tweeling) weet het nog niet zo goed . mijn oudste 2 dochters zijn wel "uit de kast gekomen"en hebben ons in een sirieus gesprken vertelt dat ze op vrouwen vallen mijn 3de dochter praat heel veel en we hebben sinds een jaar of 7 al het idee dat ook zij zich aangetrokken voelt door vrouwen zij is nu 14 en is nog nooit officieel uit de kast gekomen maar heeft wel een vriendin maar nu mijn vraag aan jullie : vinden jullie uit de kast komen onnodig en hoop je dat jou kind gewoon doodnormaal thuiskomt met iemand van hetzelfde geslacht of wil je dat jou zoon/dochter/anders in een goed gesprek vertelt dat hij/zij/hun op het zelfde geslacht valt ?
ik ben benieuwd
Even simpel: het beeld dat homo's niet echt normaal zijn, wordt natuurlijk mede in stand gehouden door culturele uitingen. De held in een film is altijd een macho die tussen zijn avonturen en vechtpartijen door, in bed duikt met een bloedmooie blondine. Nooit een gespierde hunk die thuis zijn vriend in de armen valt. En áls er al een homo in een film voorkomt, is het negen van de tien keer een buitenbeentje of zelfs een loser. In boeken idem dito: de held is hetero. En áls er al een homo in voorkomt, is het vrijwel altijd een pathetische figuur.
Of het nou over een brave Engelse detective gaat of over een ruige Amerikaanse superhero: nooit hebben ze een man die thuis op hen wacht, altijd ofwel een brave Engelse huisvrouw, ofwel een blonde stoot, ofwel een spionne van de tegenpartij die hij tussen de lakens te pakken neemt, maar het is altijd hetero.
De boodschap is dus: de echte mannen zijn hetero, de helden, de slimme detectives, de sterke kerels, de overwinnaars, zijn hetero, de losers zijn homo, want in die verhalen en films zijn de homo's altijd de losers, de zielige figuren, de buitenbeentjes.
Pejeka1 schreef op 01-03-2022 om 19:21:
Even simpel: het beeld dat homo's niet echt normaal zijn, wordt natuurlijk mede in stand gehouden door culturele uitingen. De held in een film is altijd een macho die tussen zijn avonturen en vechtpartijen door, in bed duikt met een bloedmooie blondine. Nooit een gespierde hunk die thuis zijn vriend in de armen valt. En áls er al een homo in een film voorkomt, is het negen van de tien keer een buitenbeentje of zelfs een loser. In boeken idem dito: de held is hetero. En áls er al een homo in voorkomt, is het vrijwel altijd een pathetische figuur.
Of het nou over een brave Engelse detective gaat of over een ruige Amerikaanse superhero: nooit hebben ze een man die thuis op hen wacht, altijd ofwel een brave Engelse huisvrouw, ofwel een blonde stoot, ofwel een spionne van de tegenpartij die hij tussen de lakens te pakken neemt, maar het is altijd hetero.
De boodschap is dus: de echte mannen zijn hetero, de helden, de slimme detectives, de sterke kerels, de overwinnaars, zijn hetero, de losers zijn homo, want in die verhalen en films zijn de homo's altijd de losers, de zielige figuren, de buitenbeentjes.
Ken je de televisieserie Instinct? Daarin is één van de hoofdrolspelers, professor, schrijver en getrouwd met een man.
Pejeka1 schreef op 01-03-2022 om 19:21:
Even simpel: het beeld dat homo's niet echt normaal zijn, wordt natuurlijk mede in stand gehouden door culturele uitingen. De held in een film is altijd een macho die tussen zijn avonturen en vechtpartijen door, in bed duikt met een bloedmooie blondine.
Dit is gelukkig wel aan het veranderen, met Netflix voorop. Nog een wereld te winnen, maar hier zit de laatste jaren eindelijk weer beweging in.
AnoukLiv2 schreef op 28-02-2022 om 15:28:
Krijg om een of andere reden flashbacks naar het pyjamaverhaal, van een jaar of 5/6 geleden. Kan misschien komen door de onsamenhangende manier van schrijven, of doordat het lijkt alsof het uit de duim gezogen is, hebben andere mensen dat ook?
Yep, ik ook. Maar ondanks de bijzondere openingspost een waardevolle discussie ontstaan.
Pejeka1 schreef op 01-03-2022 om 19:21:
Even simpel: het beeld dat homo's niet echt normaal zijn, wordt natuurlijk mede in stand gehouden door culturele uitingen. De held in een film is altijd een macho die tussen zijn avonturen en vechtpartijen door, in bed duikt met een bloedmooie blondine. Nooit een gespierde hunk die thuis zijn vriend in de armen valt. En áls er al een homo in een film voorkomt, is het negen van de tien keer een buitenbeentje of zelfs een loser. In boeken idem dito: de held is hetero. En áls er al een homo in voorkomt, is het vrijwel altijd een pathetische figuur.
Of het nou over een brave Engelse detective gaat of over een ruige Amerikaanse superhero: nooit hebben ze een man die thuis op hen wacht, altijd ofwel een brave Engelse huisvrouw, ofwel een blonde stoot, ofwel een spionne van de tegenpartij die hij tussen de lakens te pakken neemt, maar het is altijd hetero.
De boodschap is dus: de echte mannen zijn hetero, de helden, de slimme detectives, de sterke kerels, de overwinnaars, zijn hetero, de losers zijn homo, want in die verhalen en films zijn de homo's altijd de losers, de zielige figuren, de buitenbeentjes.
laat staan dat de held een zwarte vrouw is met een leuke vriendin thuis
