Verstoorde relatie met puberzoon

Ik snap dat je je echt zorgen maakt en hier zoekt naar hulp. Maar hier komen welwillende ouders _en_ niet-ouders met allerlei adviezen die ingekleurd zijn door hun eigen ervaringen. Je leest het al; ze lopen aardig uiteen.

Als je denkt dat de situatie echt ernstig is: zoek dan professionele hulp. In eerste instantie voor jezelf (want je zoon wil niet mee), dan kun je het hele verhaal kwijt, want mensen hier lezen heel plat een klein stuk van het verhaal zoals jij het opschrijft. Is er bij jullie in de gemeente een gebiedsteam (kan een andere naam hebben)? Die kunnen je advies geven bij wat voor hulp je baat kunt hebben.

Het kan ook zijn dat de situatie niet zo ernstig is en dat het 'gewoon' een puberende zoon betreft. Dit kan natuurlijk ook heftig zijn, maar dan moet je alleen de tijd door zien te komen tot de hersenen uitgerijpt zijn.

Zoals ik het lees is de situatie niet "ernstig". In de zin van verslaving, slechte vrienden, depressie e.d., maar alleen een zoon die afstand tot zijn moeder neemt. Hiermee wil ik jouw verhaal niet bagatelliseren!!l
Maar ik zou hem die afstand gunnen en alleen basisregels stellen en die samen doorspreken. (Avond)eten doen we aan tafel kan daarvan best één zijn (!). Vraag wat hij zelf wil (buiten die regels); hoe zou hij het graag willen? Hoe zou hij willen dat jij dingen communiceert? Wil hij graag dat jij het tijdstip waarop die dag gegeten wordt in de hal op een bord schrijft (ik noem maar iets stoms)? En probeer echt naar hem te luisteren - probeer als hij iets zegt/aangeeft het samen te vatten als: "begrijp ik goed dat jij...?".
Iets 'leuks' zoeken om samen te doen, zou ik in deze fase niet doen. Het is ongetwijfeld toch niet goed en een voedingsbodem voor meer conflicten. Als jullie als gezin iets willen doen; nodig hem dan wel uit, maar accepteer het gelijk als hij niet mee wil.

Er is strijd omdat je er aan mee doet. Je kan ook loslaten ipv zo een hals zaken maken van dat eten. Omstandigheden blijven nooit voor altijd hetzelfde. Als hij 30 is, eet hij vast weer af en toe samen met jou en misschien wel veel eerder. 

Jesse_1 schreef op 29-04-2022 om 10:40:

Ik snap dat je je echt zorgen maakt en hier zoekt naar hulp. Maar hier komen welwillende ouders _en_ niet-ouders met allerlei adviezen die ingekleurd zijn door hun eigen ervaringen. Je leest het al; ze lopen aardig uiteen.

Als je denkt dat de situatie echt ernstig is: zoek dan professionele hulp. In eerste instantie voor jezelf (want je zoon wil niet mee), dan kun je het hele verhaal kwijt, want mensen hier lezen heel plat een klein stuk van het verhaal zoals jij het opschrijft. Is er bij jullie in de gemeente een gebiedsteam (kan een andere naam hebben)? Die kunnen je advies geven bij wat voor hulp je baat kunt hebben.

Het kan ook zijn dat de situatie niet zo ernstig is en dat het 'gewoon' een puberende zoon betreft. Dit kan natuurlijk ook heftig zijn, maar dan moet je alleen de tijd door zien te komen tot de hersenen uitgerijpt zijn.

Zoals ik het lees is de situatie niet "ernstig". In de zin van verslaving, slechte vrienden, depressie e.d., maar alleen een zoon die afstand tot zijn moeder neemt. Hiermee wil ik jouw verhaal niet bagatelliseren!!l
Maar ik zou hem die afstand gunnen en alleen basisregels stellen en die samen doorspreken. (Avond)eten doen we aan tafel kan daarvan best één zijn (!). Vraag wat hij zelf wil (buiten die regels); hoe zou hij het graag willen? Hoe zou hij willen dat jij dingen communiceert? Wil hij graag dat jij het tijdstip waarop die dag gegeten wordt in de hal op een bord schrijft (ik noem maar iets stoms)? En probeer echt naar hem te luisteren - probeer als hij iets zegt/aangeeft het samen te vatten als: "begrijp ik goed dat jij...?".
Iets 'leuks' zoeken om samen te doen, zou ik in deze fase niet doen. Het is ongetwijfeld toch niet goed en een voedingsbodem voor meer conflicten. Als jullie als gezin iets willen doen; nodig hem dan wel uit, maar accepteer het gelijk als hij niet mee wil.

Heel goede post, dit! 

Blowt ie toevallig? 
Mijn zoon veranderde daar erg door. Niet op die manier die jij aangeeft maar wel onverschillig worden en geen basisregels willen hanteren. Vooral bij zijn vader liep dat uit de hand. Zij hebben toen hulp voor zichzelf ingeschakeld om het het hoofd te kunnen bieden. Is uiteindelijk goed gekomen nadat ie uit huis ging. 

Ouderbegeleiding/opvoedondersteuning inschakelen. In deze situatie is het heel moeilijk om het midden te vinden tussen onvoorwaardelijke liefde en begrenzen van slecht gedrag. Met een puber die het stellen van grenzen op zichzelf betrekt en daarbij steeds zijn eigen autonomie wil bewijzen, zit je behoorlijk klem. Je wil je kind niet het signaal geven dat hij totaal geen rekening hoeft te houden met de mensen met wie hij samenleeft. En tegelijkertijd zie je ook dat het allemaal niet binnenkomt. Bij mijn zoon, met wie het helemaal niet goed gaat en die zich ook hevig afzet tegen mij, begint het de laatste tijd af en toe te dagen dat hij vooral met zichzelf worstelt en dat hij zich uit onmacht slecht gedraagt. Dat is na pakweg 2,5 jaar strijd en dat is ook echt helemaal nog niet voorbij. Het is heel uitputtend om dat vol te houden als ouder. Ik heb een tijd ouderbegeleiding gehad en in die tijd ging het beter met mij. Omdat ze bevestigde dat het erg moeilijk was en me tegelijkertijd hielp om er doorheen te navigeren. Dat is om bureaucratische redenen gestopt. Had iets te maken met jeugdzorg en codes, breek me de bek niet open. Maar in jouw situatie, dat je zoon echt helemaal niks wil, zou ik dat zeker voor jezelf gaan regelen. Al is het maar om zelf enigszins mentaal gezond te blijven. Je moet af en toe met iemand kunnen sparren over de ingewikkelde situaties die ontstaan en de druk die dat op het gezin legt. Als je zelf kopje onder gaat in de stress, komt het helemaal niet goed. Sterkte!

Je zoon is puber en wil zich losmaken van jou. Dat is logisch. Maar dat hoeft echt niet gepaard te gaan met een volkomen gebrek aan fatsoen en enige vorm van sociaal gedrag. Ik zou ook niet akkoord gaan met op de kamer eten. Ik vind het niet normaal dat je als ouder jezelf als voetveeg moet laten behandelen en als huissloof dient zonder dat iemand goedendag zegt of met jou in een ruimte wil zijn. Je mag best enige wederkerigheid verwachten. Hij maakt de keuze om bij jou te wonen (voor zijn vrienden), maar dat heeft wel als consequentie dat hij zich dan moet schikken naar jouw huisregels. En daar kan hij best over meepraten maar compleet zijn eigen plan trekken en wel verwachten dat alles voor hem gedaan wordt, zo werkt het leven niet.
Dat mag je hem best duidelijk maken. 
Zelfs als het niet zo lekker gaat met hem, mag je alsnog een bepaald basisrespect en fatsoen verwachten.

Gelukkig waren mijn kinderen niet langdurig zo bokkig, maar als ze een kwaaie bui hadden in de puberteit, was het best lastig om te overleggen hoe het beter kan.
Ik heb ook wel eens de opmerking gehad "Mam, jij kan ook niks, je kan niet goed communiceren", de vraag hoe dan wel te communiceren kreeg ik dan als antwoord "Zie je wel hoe stom je bent dat je dàt niet begrijpt?".
Dus ik vind het knap als ouders hun bokkige pubers wel om de tafel kunnen krijgen voor overleg. Een rustig moment uitzoeken was destijds ook niet altijd een optie, want dan was het rollende ogen als je iets wilde overleggen en konden zo op die manier weer in een boze bui geraken.
Veelal was het in-sop-gaarkoken strategie het handigste, geen woord aan vuilmaken. Maar zoals ik al zei, in ons gezin was het niet voordurend, dat maakt het gemakkelijker de sop-strategie toe te passen. Zulke buien zijn alleen goed vol te houden als je ook af en toe de "Mam, ik ben zo blij met jou en papa!" te horen krijgt.
BIj mij zijn nu overigens prima volwassenen.

Maanlicht schreef op 29-04-2022 om 11:11:

[..]

Ik vind het gevaarlijk en beschadigend voor het basisvertrouwen van je kind, en voor de relatie, als je wat je voor hem doet voorwaardelijk gaat maken. Daar is hij nog niet volwassen genoeg voor.

Helemaal mee eens.  Een kind dat zich zo gedraagt worstelt ergens mee. Het gedrag is slechts een symptoom. Dat wil je niet bestraffen door allerlei dingen voorwaardelijk te maken.

Uiteraard kun je grenzen stellen, maar zorg dat je een aantal belangrijke kiest en de rest minder bovenop zit. En grenzen stellen betekent niet dat je het gedrag wat je wil zien kunt afdwingen. Je kunt hem moeilijk vastbinden op een stoel tijdens het eten. Zorg dat je uit de escalatie blijft maar je grenzen wel blijft herhalen en hem uitnodigt om daar samen oplossingen voor te zoeken. 

Laten zien dat jij in verbinding blijft, is echt belangrijk. Door relatiegebaren te maken. Je wil voorkomen dat de relatie alleen nog maar uit negatieve interacties bestaat, want dan kun je grenzen stellen wat je wil....
Je hebt samen krediet nodig om grenzen te stellen.

En probeer af en toe eens wat anders dan wat je normaal doet. Wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als je zegt: als jij het lekker vindt om een keer per week op je kamer te eten, wat zou je dan willen eten. Dan eten we de rest van de week samen beneden. 

Hoe is jouw verstandhouding met zijn vader? Kunnen jullie samen praten over het gedrag van je zoon en de zorgen die jij je maakt? En hoe ziet hij dat? Zit hij er überhaupt wel op te wachten dat zijn zoon daar fulltime zou wonen? 

Heeft je zoon wel een goede band met je andere kind?

MamaE schreef op 29-04-2022 om 12:54:

Je zoon is puber en wil zich losmaken van jou. Dat is logisch. Maar dat hoeft echt niet gepaard te gaan met een volkomen gebrek aan fatsoen en enige vorm van sociaal gedrag. Ik zou ook niet akkoord gaan met op de kamer eten. Ik vind het niet normaal dat je als ouder jezelf als voetveeg moet laten behandelen en als huissloof dient zonder dat iemand goedendag zegt of met jou in een ruimte wil zijn. Je mag best enige wederkerigheid verwachten. Hij maakt de keuze om bij jou te wonen (voor zijn vrienden), maar dat heeft wel als consequentie dat hij zich dan moet schikken naar jouw huisregels. En daar kan hij best over meepraten maar compleet zijn eigen plan trekken en wel verwachten dat alles voor hem gedaan wordt, zo werkt het leven niet.
Dat mag je hem best duidelijk maken.
Zelfs als het niet zo lekker gaat met hem, mag je alsnog een bepaald basisrespect en fatsoen verwachten.

Dit dus! 

En een beetje als troost ”was sich liebt das neckt sich”. Jij bent zijn moeder, degene die het dichtstbij staat, die veilig is, de constante factor in zijn leven dus jij vangt de hardste klappen. 

Ik denk toch dat je een 'gewoon' puberende zoon hebt. Maar om de een of andere reden pubert hij behoorlijk heftig. Ik denk dat het feit dat zijn bio vader weer in beeld is hem in verwarring brengt. Hij heeft nu feitelijk 2 vaders. En een moeder, die hem met die 2 vaders heeft opgezadeld (in zijn ogen dan he). Dat is natuurlijk lastig. En ja, pubers zetten zich af, het hardste tegen degene bij wie ze zich echt veilig voelen. Dat ben jij dus. Eigenlijk een compliment dus, maar voor jou wel verdomd lastig!
Misschien heb je iets aan het boek Jongens, hoe voed je ze op van Steve Biddulph. Ik vond zijn visie wel hout snijden. In ieder geval is het bekend dat vooral jongens vanaf de puberteit meer naar hun vader trekken. Dus probeer het als een natuurlijk gegeven te zien, en niet iets persoonlijks. Zodra jij je persoonlijk aangevallen of afgewezen voelt is het stukken moeilijker om de emotie uit situaties te houden en dat is wel noodzakelijk om er goed mee om te kunnen gaan.

Wat ik zou doen is de gouden regel van Ouders Online toepassen: pick your battles. Denk (samen met je partner en misschien ook de bio vader) na over wat echt Regels zijn in jullie huis, en wat Wensen zijn. Stop je energie in de Regels. En probeer die vooral in overleg met je zoon vast te stellen. Dus bijvoorbeeld: jij wil dat hij om 1 uur 's nachts thuis is. Hij vindt dat nonsens, want 'niemand hoeft zo vroeg thuis te zijn'. Kijk dan samen wat haalbaar is. Is het ook oké als hij om 2 uur thuiskomt, maar dan samen rijdt met vrienden? Je wil dat hij aan tafel eet. Waarom? Om gezellig de dag te bespreken? Doet hij dat ook, of zit hij met een onweersgezicht aan tafel? Dan is het sowieso niet gezellig. Dus waarom zou je dan nog moeilijk doen. Stel inderdaad (zoals hierboven al gesuggereerd werd) voor dat hij om de dag op zijn kamer eet. En op de dagen dat hij dan aan tafel komt maak je iets dat hij lekker vindt. Kortom, laat hem meedenken. Geef hem autonomie. Laat hem voor zover mogelijk los.

Qua huishoudelijke taken was het bij ons zo dat ze hun eigen kamer moesten opruimen en de was in de wasmand. Dat leren ze heel snel als er niets schoons meer in de kast ligt maar wel een enorme berg naar puberzweet ruikende kleren op een berg op de vloer . Meer niet als vaste klussen. Meestal deden ze wel wat ik vroeg aan incidentele dingen als stofzuigen of de hond uitlaten.

En ja, school. Dat is een dingetje met veel puberjongens. Je kunt op je kop gaan staan, hem vastketenen aan zijn bureau, maar hij gaat er niet harder van leren. Laat hem gaan, dan blijft hij een keer zitten. Meestal is dat precies de les die ze nodig hebben. Ze gaan er over het algemeen niet dood van. Dus laat dat los. Het is zijn eigen verantwoordelijkheid.

Sterkte, want ik kan me voorstellen dat het heel erg naar is. Maar ik denk niet dat je je heel veel zorgen hoeft te maken. Hij is alleen wat extremer dan de gemiddelde puber. En goed nieuws: de puberteit gaat weer over. Het duurt alleen even. Pubers in huis betekent vooral heel veel geduld hebben en heel veel op je tong bijten...

Goede reactie van Jonagold. Slaapkamer is eigen domein, dus zelf schoonhouden (of niet, zolang je er in de rest van het huis geen ongedierte van krijgt). Was in de wasmand als hij schone kleren wil, want jij bemoeit je niet met zijn kamer. Waarom verplicht samen eten als het toch niet gezellig is aan tafel? 

Wat mij wel geholpen heeft om de puberteit van mijn kinderen door te komen, is te kijken naar wat mij het minste moeite kost. Afdwingen dat ze hun kamer opruimen, daar kun je eindeloos veel energie in steken en het gebeurt gewoon niet. Nou, dan niet.
Bij sommige regels werkte het wel: als er teveel vaat op je kamer staat dan mag je een week geen eten of drinken mee naar boven. (Het hielp hier goed dat er meer kinderen zijn, dan zien ze dat die straf ook anderen treft). Is inmiddels helaas wat verwaterd... maar als ik rond app "mag ik de vaat" dan komt er een hoop gerammel de trap af. Kan gelijk de vaatwasser aan.
Het laatste wat ik wil is een wapenwedloop waarbij ik meer tijd en energie kwijt ben aan straffen en maatregelen afdwingen dan het kind aan ze ontlopen. Dus ik doe gewoon heel veel voor ze (en zeg af en toe: fijn he, dat je moeder dat doet ) maar ik zeg ook af en toe nee, want dat is gezond voor mijzelf. En ik plaag veel, dat lucht mij op.
Het ergste negatieve hebben wij ook weer gehad moet ik wel zeggen, ben vroeger ook wel eens tegen mijn toen 15-jarige zoon uitgevaren omdat ik er helemaal genoeg van had op elk redelijk verzoek een boos gegrom te krijgen en hij blijkbaar vond dat niemand hem wat kon maken.
Maar ik heb ook hun commentaar ter harte genomen dat niet elk contact moet gaan over wat ze fout gedaan hebben, wat ze nu voor taak moeten doen en of ze geen huiswerk hebben. En dat je de vraag om een huishoudelijk klusje te doen niet op een onverwacht moment moet stellen en dan verwachten dat ze gelijk in de houding springen. En dat ik in het algemeen niet zo moest zeuren...
Het gaat met de tijd beter, en met veel humor, en laten zien dat je van ze houdt (ook al vind je hun gedrag niet altijd leuk).
Het is echt niet altijd even leuk, soms is het inderdaad een tijd doorploeteren.

'Ik heb tegen hem gezegd dat ik van hem  hou, dat ik heel fijn vind als hij bij ons is maar als hij zegt het zo vreselijk bij ons te vinden of hij dan niet liever bij papa wil zijn.
Ik weet niet of hij dat verkeerd heeft opgevat. Ik wil hem iig laten weten dat hij een keuze heeft en dat ik het altijd fijn vindt als hij bij ons is.'

Mirjam Lavell heeft het ooit zo mooi gezegd: naarmate de kinderen ouder worden kun je als ouder weer meer ruimte innemen. Een klein kindje, daar pas je alles op aan: eten waar en wanneer het wil. Naarmate ze groter worden kom jij meer in beeld: eten wanneer het jou lukt om het eten op tafel te krijgen, en dat ga je niet meer achter ieman aansjouwen.

Ondertussen groeit zijn ruimte ook: de kamer, dat is een plek waar je niet meer komt, zelf opruimen etc. En mogelijk dat je een bord eten ergens bewaart, als hij wil kan hij het zelf gaan halen.

Ik zie iemand die een hele grote identiteitscrisis doormaakt, zo groot als een puber dat maar kan hebben. Maar dan nog iets groter wellicht, omdat hij groot geworden is met alleen zijn moeder en haar nieuwe liefde; en nu komt zijn vader in beeld en dat blijkt ook nog iemand te zijn waarmee hij het goed kan vinden. Emotioneel is dat nogal een puzzel. Wat ik in het verhaal hoor is vooral: laat me los, bemoei je er niet mee, laat het mezelf uitzoeken.

Dus kijk even: hoe groot mag zijn ruimte worden en hoe groot wordt jouw ruimte? Mag hij zeggen dat hij jou niet mag en dat jullie niets gemeen hebben met elkaar? Waar leg jij de grens, bijvoorbeeld bij uitschelden? Moet hij steeds met jou praten of mag hij ook gedachten voor zichzelf houden?

Mijn advies zou zijn om hem nu (nog) vooral niet te benaderen als iemand die echt ernstig veel hulp nodig heeft, want dan benader je zijn worsteling als negatief. Maar het is niet negatief. Het is noodzakelijk.

Tsjor