Verstoorde relatie met puberzoon

ik zou zeggen laat hem op kamer eten
Hoe gaat school
Hoe is contact vrienden
Zijn er andere problemen zoals verslaving? 

Jullie hebben geen gezamenlijke interesses volgens zoon
Maar samen naar een film
Uit eten ?

dit klinkt heel pijnlijk, ik lees in je bericht dat je je afgewezen voelt en daardoor uit het contact gaat. Een paar vragen:
-pubers kunnen heftig reageren maar houden daarmee soms wel een spiegel voor: zit er ergens een kern van waarheid in zijn verwijten?
-kan het zijn dat hij zich vooral afzet omdat hij de relatie met zijn vader nu aanhaalt en dat hij merkt dat het je raakt? Is er iets in jouw reactie waar hij op reageert?

Ik wil niet suggereren dat het terecht is dat hij zich zo gedraagt overigens, maar kijk eens of jij de situatie kunt draaien. Hij is een kind en nog niet volwassen, maar jij wel. Misschien zijn jullie ongemerkt in een patroon terecht gekomen en daar kom je alleen uit als je iets heel anders gaat doen. 

Wat zou er gebeuren als jij juist in contact gaat: regelmatig iets leuks met hem ondernemen, je minder laten raken door zijn opmerkingen?

 En een keer een gesprek: hoe zou jij willen dat de relatie tussen ons is? En dan echt naar hem luisteren, en proberen uit oordelen te blijven als je reageert.
Overigens heel goed dat je je grenzen aangeeft: eten doen we samen. Betekent niet dat je ze kunt afdwingen, maar je kunt ze wel blijven herhalen. 

Het klinkt heel moeilijk, en je kunt hier misschien best zelf wat ondersteuning bij gebruiken. Sterkte! 

Hij wil dus puur om zijn sociale leven buitenshuis bij je blijven wonen, maar niet participeren in het leven binnenshuis.
Ik zou zijn wens inwilligen. Hij mag de hele dag op zijn kamer zitten, hoeft niet aan tafel te eten en hoeft geen klusjes in huis te doen.
Maar niet deelnemen betekent ook dat jij zijn was niet wast, hem niet komt halen als hij ergens ver weg heeft afgesproken, of als zijn fiets stuk is, hij geen geld kan lenen voor spullen die hij graag wil hebben, etc.
Blijkbaar haalt hij er een bepaalde voldoening uit om jou neer te sabelen. Als je zoveel gevoelens hebt en je nog niet weet hoe je die moet kanaliseren is het natuurlijk makkelijk om dat op jou te projecteren en hoe meer jij de dialoog aan gaat/vraagt/smeekt/boos wordt, hoe groter de bullseye op je voorhoofd. 
Dit betekent niet dat je hem laat vallen. Je bent er voor hem als hij klaar is om te praten, maar laat hem zelf het tempo bepalen. En ondertussen leert hij misschien wat waarderen voor je te krijgen nu hij ineens dingen zelf moet doen

MoederBarberin schreef op 29-04-2022 om 08:50:

Hij wil dus puur om zijn sociale leven buitenshuis bij je blijven wonen, maar niet participeren in het leven binnenshuis.
Ik zou zijn wens inwilligen. Hij mag de hele dag op zijn kamer zitten, hoeft niet aan tafel te eten en hoeft geen klusjes in huis te doen.
Maar niet deelnemen betekent ook dat jij zijn was niet wast, hem niet komt halen als hij ergens ver weg heeft afgesproken, of als zijn fiets stuk is, hij geen geld kan lenen voor spullen die hij graag wil hebben, etc.
Blijkbaar haalt hij er een bepaalde voldoening uit om jou neer te sabelen. Als je zoveel gevoelens hebt en je nog niet weet hoe je die moet kanaliseren is het natuurlijk makkelijk om dat op jou te projecteren en hoe meer jij de dialoog aan gaat/vraagt/smeekt/boos wordt, hoe groter de bullseye op je voorhoofd.
Dit betekent niet dat je hem laat vallen. Je bent er voor hem als hij klaar is om te praten, maar laat hem zelf het tempo bepalen. En ondertussen leert hij misschien wat waarderen voor je te krijgen nu hij ineens dingen zelf moet doen

Ik geloof niet wat ik lees. We hebben het hier over een 15-jarige. Gewoon gevaarlijk, zulke adviezen. Je hebt toch geen idee wat er aan de hand is met die jongen?  

Wat ik zou doen:

- hem een tijdje zijn zin geven, hem even met rust laten, wat afstand nemen

- proberen zelf na te denken over wat er fout gegaan kan zijn. Is het mogelijk dat biologische vader jou zwart maakt? Of trekt zoon gewoon de conclusie 'biologische vader is toffe peer, mijn moeder is een trut anders waren ze nog samen'? Bemoeit je nieuwe partner zich opeens of opeens veel meer met de opvoeding?  Zoon is op een punt in zijn leven dat hij zich gaat afzetten tegen het ouderlijke 'gezag' en dus zeker dat van een stiefouder in vraag gaat stellen.

- maar vergeet bovenal niet dat hij 15 is, een puberbrein heeft, en dat het jouw taak is om hem te helpen op te groeien tot een gelukkige volwassene, ook al verloopt dat nu allesbehalve volgens het boekje

- idealiter zouden jullie samen naar een gezinstherapeut gaan, als hij daar (nog) niks voor voelt, kan je misschien in eerste instantie alleen gaan?

Ik wens je veel sterkte !     

Micky80 schreef op 29-04-2022 om 08:33:

[..]

Nope, hij wil niets met mij doen.

Mijn zonen wilden toen ze 15 waren ook niet met mij alleen naar de film of uit eten hoor... Op die leeftijd horen zij zich wat te beginnen losmaken van thuis, terwijl ouders een veilige haven bieden. 

Kan hij je vraag of hij niet liever bij vader wilt wonen verkeerd begrepen hebben? Alsof jij hem weg wil hebben?     

Micky80 schreef op 29-04-2022 om 08:32:

[..]

Maar vind je niet dat er basisregels zijn? Je bent toch onderdeel van een gezin? Er is ook een ander jonger kind in huis. Als je niets wilt bijdragen, niet wilt meedoen , niets wil oplossen, moet je dat dan laten gaan? Hoe ga je tot elkaar komen als er geen enkele vorm van contact is? Buiten thuis en school gaat het redelijk met hem, althans dat zegt hij.

'Redeijk' is dus niet goed genoeg. Ik zou proberen te achterhalen wat er aan de hand is. Want dat er iets aan de hand is, is duidelijk.

O ja, en probeer je nieuwe partner hierbuiten te houden. Ik weet het, hij heeft mee voor je zoon gezorgd sinds zijn vijfde, maar het zou heel goed kunnen dat hier de oorzaak ligt. Gevoelens van loyauteit jegens de biologische vader maken een goed contact met stiefvader en moeder moelijk.
Niet eerlijk naar jullie, wel begrijpelijk vanuit het standpunt van een, nogmaals, immature 15-jarige.
Porfessionele hulp is je  beste kans. En beseffen dat het niet de schuld van zoon is dat zijn kerngezin stuk is. Waarmee ik jou niets wil verwijten maar je moet wel onder ogen zien dat dat voor je zoon niet ideaal is, verre van.   

Micky80 schreef op 29-04-2022 om 10:19:

[..]

Ik heb tegen hem gezegd dat ik van hem

hou, dat ik heel fijn vind als hij bij ons is maar als hij zegt het zo vreselijk bij ons te vinden of hij dan niet liever bij papa wil zijn. Ik weet niet of hij dat verkeerd heeft opgevat. Ik wil hem iig laten weten dat hij een keuze heeft en dat ik het altijd fijn vindt als hij bij ons is.

Dat vond hij vast fijn om te horen, ook al liet hij het niet zien.

Ik heb als puber echt de vreselijkste dingen tegen mijn ouders gezegd, vandaag hebben we een heel goede band. Kan misschien een troost zijn.

Ik zat met mezelf in de knoop en reageerde het af op mijn ouders. Nooit of te nimmer deden we samen iets. Vandaaag gaan we nog steeds samen op vakantie. 

Maar laat je niet verleiden tot manipulatief gedrag als 'dan doe ik je was ook niet meer." Een puber heeft er recht op dat er onvoorwaardelijk van hem gehouden wordt en voor hem gezorgd wordt.  

Er zijn alleen maar verliezers als je tegen elkaar gaat opboksen van 'wie kan het het langste volhouden' 

Maanlicht schreef op 29-04-2022 om 10:28:

Maar laat je niet verleiden tot manipulatief gedrag als 'dan doe ik je was ook niet meer." Een puber heeft er recht op dat er onvoorwaardelijk van hem gehouden wordt en voor hem gezorgd wordt.

Niet mee eens. Onvoorwaardelijke liefde betekent niet dat je over je heen moet laten lopen en alles maar moet pikken. Hij heeft een dak boven zijn hoofd en voedsel in zijn buik. Je bent er voor hem als hij dat nodig heeft.

Iemand eerder noemde het zelfs gevaarlijk. Echt? Een puber die zelf zijn was doet gevaarlijk? 

Onvoorwaardelijke liefde staat niet gelijk aan hotel en catering service spelen.

Ja, puber zijn is moeilijk en er komt veel op je af, maar dat betekent toch niet dat je maar onbegrensde onbeschoftheid kan tonen zonder dat iemand een grens stelt?