Verstoorde relatie met puberzoon

Het contact tussen mijn puber (15) en mij loopt zo moeizaam. Ik krijg de hele dag verwijten. Alles maar echt alles ligt aan mij. Hij zegt: Ik kan niet communiceren, niet nadenken, ik jok, ik luister niet. Nu heeft puber ook besloten om niet meer mee te willen eten met ons. Hij wil de hele dag alleen zijn op zijn kamer en dus ook daar eten. Ik heb aangegeven dat het zo niet gaat, dat ik mij zorgen maak. Hij wil geen hulp, ik moet gewoon normaal doen. Ik heb niet per se veel regels in huis, veel in overleg, maar samen eten als je thuis bent is er wel 1. Dus als je thuis bent eet je mee, zo niet dan is dat jouw keuze, maar dan eet je dus niets. Maar wat ik zo lastig vind is dat ik elke dag meer uit contact ga. Hij geeft ook aan dat hij niets met mij heeft als persoon heeft. Geen gedeelde interesses, gewoon geen binding. Ik ben zo verdrietig en radeloos. Ik heb tot zijn 12e altijd voor hem gezorgd, vanaf zijn 5e samen met mijn nieuwe partner. Altijd goed en liefdevol contact. Vanaf zijn 10e waren er wel eens wat incidentjes, brutaal, gedoe op school, maar geen big issues. Maar al die dingen blijft op terugkomen. Nu heb ik daar zeker wel ruimte voor maar dan moet hij wel hulp aanvaarden of met ons willen praten of samen eem oplossing zoeken. Maar dat wil hij niet. Ik moet vooral normaal doen. Korte achtergrond: Biologische vader was tot vorig jaar sporadisch in beeld. Sinds een jaar zijn het de allerbeste maatjes. Dat vind ik fijn voor mijn zoon. Tegelijkertijd heb ik hem wel gevraagd als hij mij (en stiefvader) zo vreselijk vindt of hij niet liever bij vader woont. Dat wil hij niet want vader woont in andere stad en hier heeft hij vrienden en school (waar het ook niet goed gaat trouwens). Wat kan ik doen? Ik lees me suf over dit thema, ik heb zelf hulp gezocht, maar wat ik ook doe, ik raak alleen maar meer verwijderd van mijn kind en mijn kind zondert zich volledig af en wil zich amper aan regels houden. Iemand een goede tip?