Verhuizen
Wij zijn 3 weken geleden verhuist met onze 2 zonen, 15 jr en 18 jr. ons nieuwe huis is 3 km verder dan ons oude huis en gelegen in een nabij gelegen dorp. Zelfde gemeente, maar een ander dorpje. Onze jongste heeft het er heel moeilijk mee. Hij vindt het niet fijn dat ie nu 3 km moet fietsen om naar zijn vrienden te gaan. Hij is absoluut niet voor rede vatbaar. We hebben hem al vanalles aangeboden om het makkelijker te maken; halen/brengen, elektrische fiets, scooterrijbewijs. Maar daar wilt ie niks van horen. De enigste oplossing volgens hem is terug naar ons oude huis of een ander huis in ons oude dorp. Hij is ontzettend boos naar ons toe. We vinden het heel lastig en de sfeer in huis is echt niet fijn. Is dit pubergedrag en draait ie wel bij? Moeten we het negeren en tijd geven? We weten niet zo goed wat we moeten doen. We nemen het echt wel serieus, maar we willen er ook niet te veel in mee gaan. Heeft iemand hier ervaring mee?
Hier toch team zoon....het wordt enorm onderschat door tieners te verhuizen van dorp.
Vaak zijn het hechte gemeenschappen met al lang bestaande vriendschappen. Het fietsen wordt ook onderschat. 3 km is niet erg qua afstand maar het gaat gewoon om het binnenwippen, elkaar zien in het dorp. Ik ken mensen die als pubers zijn verhuisd en hun ouders nog steeds niet dankbaar zijn voor de stap van soms wel 40 jaar jaren geleden. Die hebben nog steeds zoiets van: hoe haal je het in je hoofd..rationeel gezien allemaal prima besluiten maar voor een puber werkt het anders.
Voor ons is deze leeftijd een reden om niet te verhuizen en onze wensen even te parkeren (in het verleden wel verhuisd met de kinderen). De enige reden om de verhuizen is werkgerelateerd indien nodig.
De pubers hier hebben behoefte aan een veilige en bekende omgeving om zich te bewegenen te verblijven. Een puber is meestal niet instaat om de verhuizing te overzien en ziet tot aan de verhuizing alleen maar de leuke zaken, nieuwe kamer etc. Op het moment het zover is, is er pas de confrontatie met de werkelijkheid en is er pas de tijd om af te zetten. Tot dat moment is het een ver van mijn bedshow en telt alleen nu. Jij hebt wel het overzicht en ziet de voor- en nadelen en bent daardoor veel verder in het proces.
Doet me denken aan een verhuizing als kind, ik 10 jaar, broer 13. Ik had er weinig moeite mee, oude huis en buurt vrij gauw vergeten, maar mijn broer!? Nog maanden fietste hij naar de oude buurt om te voetballen en te 'spelen', kon helemaal niet aarden in het nieuwe huis, vond zn nieuwe kamer niet fijn, had zo'n heimwee... Inderdaad, ook degene die op vakantie heimwee had. Tot op de dag van vandaag geen fan is van op vakantie gaan.
Weet nog we als gezin allemaal met hem te doen hadden, de tijd na de verhuizing
Niet onderschatten hoor.
Siobhan schreef op 14-12-2021 om 20:36:
Hier toch team zoon....het wordt enorm onderschat door tieners te verhuizen van dorp.
Vaak zijn het hechte gemeenschappen met al lang bestaande vriendschappen. Het fietsen wordt ook onderschat. 3 km is niet erg qua afstand maar het gaat gewoon om het binnenwippen, elkaar zien in het dorp. Ik ken mensen die als pubers zijn verhuisd en hun ouders nog steeds niet dankbaar zijn voor de stap van soms wel 40 jaar jaren geleden. Die hebben nog steeds zoiets van: hoe haal je het in je hoofd..rationeel gezien allemaal prima besluiten maar voor een puber werkt het anders.
Ja en nee. Natuurlijk is dat vervelend en kan er in hakken. Maar nogmaals laten we het ook even in perspectief zien. Zoon van TO zit nog steeds op dezelfde school, en even binnenwippen kan echt nog wel hoor als je maar drie kilometer van elkaar woont. Dat vind ik echt onzin maar goed wij wonen in een stad en vrienden van kinderen wonen in dezelfde stad maar in een andere wijk en moeten echt langer dan 3 kilometer fietsen. Zoon van TO is dat niet gewend maar wellicht valt het ook wel erg mee. Ik zou daar toch niet al te veel in mee gaan.
En dan mensen die hun ouders nog steeds verwijten dat ze 40 jaar geleden verhuisd zijn. Ik kan dat een beetje begrijpen als je van school moest wisselen of naar een ander land bent verhuisd. Maar kom op zeg een beetje mentale weerbaarheid mag je toch wel verwachten. Als je daar na 40 jaar nog steeds over zit te simmen! vind ik eerlijk gezegd bizar, meer dan bizar.
Het is niet dat hij opeens in een vijandelijke omgeving terecht is gekomen of met buitensluiten of pesten te maken heeft gehad. Het is geen oorlog, we hebben geen honger, we kunnen leren en studeren wat we willen, Zoon van TO lijkt mij bovendien in een warm nest op te groeien. Extra aandacht en knuffels ( als hij dat al wil) helemaal prima en je hoeft zijn gevoelens ook niet belachelijk te maken maar het is gewoon niet anders. Zo is het leven, ik zou het niet verder voeden die boosheid.
ixis schreef op 15-12-2021 om 10:25:
Doet me denken aan een verhuizing als kind, ik 10 jaar, broer 13. Ik had er weinig moeite mee, oude huis en buurt vrij gauw vergeten, maar mijn broer!? Nog maanden fietste hij naar de oude buurt om te voetballen en te 'spelen', kon helemaal niet aarden in het nieuwe huis, vond zn nieuwe kamer niet fijn, had zo'n heimwee... Inderdaad, ook degene die op vakantie heimwee had. Tot op de dag van vandaag geen fan is van op vakantie gaan.
Weet nog we als gezin allemaal met hem te doen hadden, de tijd na de verhuizing
Niet onderschatten hoor.
Dat dus inderdaad. Dat is ook wat ik met mijn post vooral wilde aangeven. Wals niet over zijn gevoelens heen. Zoals sommigen hier zeggen “hij moet zich niet aanstellen, wat is nou 3km” enz. Tja, mij lijkt zo’n reactie gewoon niet de juiste aanpak. Iedereen gaat anders om met dit soort veranderingen en door het te bagataliseren kan hij juist ook nog het gevoel krijgen dat hij niet serieus genomen wordt. Dat zijn gevoel er niet mag zijn. Ik denk niet dat je bij een jongen die ook op vakantie a heimwee heeft, zo moet omgaan met zijn gevoel. Dus neem hem serieus, praat met hem en kijk wat voor hem wel zou werken binnen de mogelijkheden. En als hij nergens mee komt en blijft mokken, laat hem dan ook maar even. Er tegenin gaan zal denk ik alleen maar averechts werken.
irmama schreef op 14-12-2021 om 11:35:
[..]
Is dit serieus.? 3 kilometer!!!! Dat is amper 10 minuten fietsen!!!
Ja, dit is serieus. Blijkbaar is het voor zoon wel een probleem. Lijkt me niet nodig om over dat gevoel van hem heen te walsen. Dus neem het serieus, ook al is het voor ons gevoel maar 3km en stelt het niks voor.
Leene schreef op 15-12-2021 om 10:43:
[..]
Ja en nee. Natuurlijk is dat vervelend en kan er in hakken. Maar nogmaals laten we het ook even in perspectief zien. Zoon van TO zit nog steeds op dezelfde school, en even binnenwippen kan echt nog wel hoor als je maar drie kilometer van elkaar woont. Dat vind ik echt onzin maar goed wij wonen in een stad en vrienden van kinderen wonen in dezelfde stad maar in een andere wijk en moeten echt langer dan 3 kilometer fietsen. Zoon van TO is dat niet gewend maar wellicht valt het ook wel erg mee. Ik zou daar toch niet al te veel in mee gaan.
En dan mensen die hun ouders nog steeds verwijten dat ze 40 jaar geleden verhuisd zijn. Ik kan dat een beetje begrijpen als je van school moest wisselen of naar een ander land bent verhuisd. Maar kom op zeg een beetje mentale weerbaarheid mag je toch wel verwachten. Als je daar na 40 jaar nog steeds over zit te simmen! vind ik eerlijk gezegd bizar, meer dan bizar.
Het is niet dat hij opeens in een vijandelijke omgeving terecht is gekomen of met buitensluiten of pesten te maken heeft gehad. Het is geen oorlog, we hebben geen honger, we kunnen leren en studeren wat we willen, Zoon van TO lijkt mij bovendien in een warm nest op te groeien. Extra aandacht en knuffels ( als hij dat al wil) helemaal prima en je hoeft zijn gevoelens ook niet belachelijk te maken maar het is gewoon niet anders. Zo is het leven, ik zou het niet verder voeden die boosheid.
Typisch een reactie ontsproten uit een volwassen brein.
Tickel schreef op 15-12-2021 om 11:02:
[..]
Typisch een reactie ontsproten uit een volwassen brein.
Mensen die 40 jaar na hun verhuizing hun ouders die verhuizing nog kwalijk nemen ... als je 40 plus bent, ben je echt wel volwassen. 
Als je dingen dan nog niet in perspectief kunt zien.
En mijn kinderen zijn ook pubers en die zijn blij dat hun dichtsbijzijnde vrienden op 3 a 4 kilometer wonen zodat ze makkelijk ( sic !, letterlijke woorden van mijn oudste dochter) langs kunnen gaan.
Ik zeg ook niet dat je op zijn gevoelens moet trappen. Nog een keer als laatste. Het is nu even niet anders.. boosheid en verongelijkte gevoelens voeden leidt tot niets. Natuurlijk koop je geen elektrische fiets of scooter voor 3 kilometer dat haalt namelijk niets uit, daar wordt zijn gevoel niet beter van. Eindeloos doorgaan op zijn gevoel en ach arme wat erg toch... dat haalt toch niets uit? Ze kunnen niet terug verhuizen. Wat stel jij dan voor?
Meeleven prima, met hem meedenken hoe hij het fijner kan krijgen in zijn nieuwe woonplaats ook goed, hem de tijd geven, nog beter. Maar dan houdt het echt wel op. Zo is het leven, deal er mee. Ik neem aan dat hij ook niet tot zijn 25e thuis wil wonen. Als dat wel zo is, is er iets mis gegaan in het loslaat proces.
Tickel schreef op 15-12-2021 om 11:02:
[..]
Typisch een reactie ontsproten uit een volwassen brein.
Pubers zijn beter af met ouders met een volwassen brein dan met een die zelf functioneert als een vijftienjarige.
Ik denk dat het vooral ook zijn tijd nodig heeft, toch weer wennen aan het andere huis. Het is 's avonds vroeg donker dus ff snel de fiets pakken om wat te chillen met vrienden 3 km verderop doe je dan ook minder snel dan in het voorjaar of zomer.
Aan zijn gevoelens kun je weinig veranderen maar je kunt ze wel serieus nemen en kijken wat wel haalbaar is, misschien een ruimte in de tuin, tuinhuis, waar hij met vrienden kan zitten?
Leene schreef op 15-12-2021 om 12:02:
[..]
Mensen die 40 jaar na hun verhuizing hun ouders die verhuizing nog kwalijk nemen ... als je 40 plus bent, ben je echt wel volwassen.
En mijn kinderen zijn ook pubers en die zijn blij dat hun dichtsbijzijnde vrienden op 3 a 4 kilometer wonen zodat ze makkelijk ( sic !, letterlijke woorden van mijn oudste dochter) langs kunnen gaan.
Ik zeg ook niet dat je op zijn gevoelens moet trappen. Nog een keer als laatste. Het is nu even niet anders.. boosheid en verongelijkte gevoelens voeden leidt tot niets. Natuurlijk koop je geen elektrische fiets of scooter voor 3 kilometer dat haalt namelijk niets uit, daar wordt zijn gevoel niet beter van. Eindeloos doorgaan op zijn gevoel en ach arme wat erg toch... dat haalt toch niets uit? Ze kunnen niet terug verhuizen. Wat stel jij dan voor?
Meeleven prima, met hem meedenken hoe hij het fijner kan krijgen in zijn nieuwe woonplaats ook goed, hem de tijd geven, nog beter. Maar dan houdt het echt wel op. Zo is het leven, deal er mee. Ik neem aan dat hij ook niet tot zijn 25e thuis wil wonen. Als dat wel zo is, is er iets mis gegaan in het loslaat proces.
Ik denk dat je het verschil tussen stad en klein dorp niet moet onderschatten. Toen wij nog in ons kleine dorp woonden kwamen de kinderen elkaar overal tegen. Ze hoorden hun vrienden op straat en gingen ook naar buiten. Het is een heel hecht en vertrouwd gevoel. Ze kennen elkaar ook al vanaf peuterleeftijd, groeien echt samen op. Als je daar niet meer tussen woont kun je je best flink verloren voelen.
Je ziet of hoort je vrienden niet meer tenzij je actief een afspraak maakt. En je vrienden zijn dat niet gewend, die blijven elkaar gewoon spontaan zien.
Leene schreef op 15-12-2021 om 12:02:
[..]
Mensen die 40 jaar na hun verhuizing hun ouders die verhuizing nog kwalijk nemen ... als je 40 plus bent, ben je echt wel volwassen.
Waar precies staat dat dan? Ik zie namelijk alleen berichten waarin ervaring gedeeld worden van mensen die rond dezelfde leeftijd verhuisd zijn op wie dat een enorme impact heeft gehad. Toen.
Een volwassen brein reageert heel anders dan een puberbrein qua emoties.
kenfan schreef op 15-12-2021 om 12:05:
[..]
Pubers zijn beter af met ouders met een volwassen brein dan met een die zelf functioneert als een vijftienjarige.
Want medeleven en rekening houden met een puberbrein maakt dat je zelf functioneert als een vijftienjarige?
Tickel schreef op 15-12-2021 om 13:04:
[..]
Waar precies staat dat dan? Ik zie namelijk alleen berichten waarin ervaring gedeeld worden van mensen die rond dezelfde leeftijd verhuisd zijn op wie dat een enorme impact heeft gehad. Toen.
Een volwassen brein reageert heel anders dan een puberbrein qua emoties.
Uit de post van Siobhan:
"Ik ken mensen die als pubers zijn verhuisd en hun ouders nog steeds niet dankbaar zijn voor de stap van soms wel 40 jaar jaren geleden"
Tsja... je kunt je ouders wel van alles blijven kwalijk nemen. Veranderingen laten je ook groeien als mens.
Leene schreef op 15-12-2021 om 13:27:
[..]
Uit de post van Siobhan:
"Ik ken mensen die als pubers zijn verhuisd en hun ouders nog steeds niet dankbaar zijn voor de stap van soms wel 40 jaar jaren geleden"Tsja... je kunt je ouders wel van alles blijven kwalijk nemen. Veranderingen laten je ook groeien als mens.
1 post. Die niet eens over de forummer zelf gaat.
