Verhuizen
Wij zijn 3 weken geleden verhuist met onze 2 zonen, 15 jr en 18 jr. ons nieuwe huis is 3 km verder dan ons oude huis en gelegen in een nabij gelegen dorp. Zelfde gemeente, maar een ander dorpje. Onze jongste heeft het er heel moeilijk mee. Hij vindt het niet fijn dat ie nu 3 km moet fietsen om naar zijn vrienden te gaan. Hij is absoluut niet voor rede vatbaar. We hebben hem al vanalles aangeboden om het makkelijker te maken; halen/brengen, elektrische fiets, scooterrijbewijs. Maar daar wilt ie niks van horen. De enigste oplossing volgens hem is terug naar ons oude huis of een ander huis in ons oude dorp. Hij is ontzettend boos naar ons toe. We vinden het heel lastig en de sfeer in huis is echt niet fijn. Is dit pubergedrag en draait ie wel bij? Moeten we het negeren en tijd geven? We weten niet zo goed wat we moeten doen. We nemen het echt wel serieus, maar we willen er ook niet te veel in mee gaan. Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik neem aan dat hij niet voor altijd thuis blijft wonen. Om die reden is het denk ik goed om het nu te laten rusten. Als hij er wat over kwijt wil kan hij dat natuurlijk bij jou doen, maar het "zeuren" zou ik vanaf nu echt de kop indrukken.
RosaMontana schreef op 14-12-2021 om 12:47:
[..]
Dit bevestigt precies het gebrek aan inlevingsvermogen waar ik het over had
Dat jij geen problemen had met verhuizen, betekent niet dat een ander daar ook geen problemen mee kan hebben. Zoon van to heeft dat duidelijk wel, en dan lijkt het me goed om te bespreken waar hij nou precies last van heeft en hoe je dat kunt oplossen. Zeggen dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft lijkt mij dan niet adequaat. Gelijk een scooter of elektrische fiets kopen ook niet trouwens.
Ik heb zeker geen gebrek aan inlevingsvermogen, want ik ben zelf meermaals verhuisd in mijn jeugd. Ik kan mij dus prima inleven. Waar ik me niet in kan inleven is deze reactie, daarom denk ik dus dat er iets anders achter zit.
RosaMontana schreef op 14-12-2021 om 12:47:
[..]
Dit bevestigt precies het gebrek aan inlevingsvermogen waar ik het over had
Dat jij geen problemen had met verhuizen, betekent niet dat een ander daar ook geen problemen mee kan hebben. Zoon van to heeft dat duidelijk wel, en dan lijkt het me goed om te bespreken waar hij nou precies last van heeft en hoe je dat kunt oplossen. Zeggen dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft lijkt mij dan niet adequaat. Gelijk een scooter of elektrische fiets kopen ook niet trouwens.
Nee geen gebrek aan inlevingsvermogen. Verhuizen kan best een dingetje zijn. Maar eindeloos zeuren en boos zijn over die drie kilometer slaat nergens op. En over die drie kilometer gaat de strijd, lees ik in de vraag van TO.
Natuurlijk kan daar wat anders achter zitten, dat zit er ook denk ik. En het is prima om te vragen wat hem nu het meest hindert. Maar ik krijg het idee dat praten op dit moment echt niet lukt met zoon van TO en dat hij elke keer weer terugkomt op die drie kilometer. Nou dan zou ik echt zeggen dat die drie kilometer nergens op slaat.
Probeer er achter te komen wat het is wat hem zo dwars zit. En weet je misschien weet ie het zelf ook wel niet. Wil hij alleen maar boos zijn, of kan hij alleen maar boos zijn. Puberbrein of zo. Maar echt eindeloos praten en soebatten en "ach arme ziel, wat wil je dan" daar kan ik helemaal niets mee. Praten oké en duidelijk grenzen aangeven.
'joh je bent kwaad, dat zien we, maar terug verhuizen is een utopie, drie kilometer is niet ver, jammer maar helaas pindakaas. Is er iets wat het je makkelijker zou maken hier te wennen? kunnen wij iets doen? Niet? nou denk er nog maar even over en laat het ons weten maar aub niet hele dagen schelden en boos zijn, tenminste niet in de kamer waar wij ook zitten" zoiets... Ik denk dat pubers best behoefte hebben aan grenzen en dat het niet goed is om het ze eindeloos naar de zin te maken en bijna op je knieën te moeten smeken "maar wat wil je dan schatje"'
Ik chargeer ik weet het, maar we pamperen onze kinderen te veel denk ik wel eens. En ik stop de hand ook in eigen boezem hoor 
Inderdaad, help hem door goed boven water te krijgen wat het probleem is en daarvoor mogelijke oplossingen samen (niet jij alleen aandragen) daarvoor te vinden. Daarna is het maar afgelopen en verwijs je naar de oplossingen.
* Afspreken van waar ze samen verder fietsen (halleluja wat was ik blij geweest vroeger met een appgroep)
* Via app elkaar uitnodigen om te hangen in het dorp... (idem)
* Na school ook met een groep naar zijn huis komen om te chillen
etc
Nog een tip: wij hebben een plek gemaakt voor de pubers en vrienden om te chillen savonds en om te blijven slapen als dat nodig is. Die plek is fijner dan de plekken van de vrienden in ons oude dorp, waardoor de vrienden juist vaak deze kant op komen. Dat helpt enorm. Misschien kun je ook zoiets voor je kinderen maken.
RosaMontana schreef op 14-12-2021 om 11:59:
Het gaat hier vast niet om de drie kilometer, ik denk dat hij veel moeite heeft met zo'n grote verandering. Verhuizen is een life changing event, dat kan echt grote impact hebben. Zeker als hij sowieso al last van heimwee heeft. Ik zou inderdaad investeren in een thuisgevoel, aangeven dat hij het best moeilijk mag vinden, zijn kamer leuk maken, gezellige gezinsdingen doen in huis, een verhuisfeestje voor zijn vrienden geven. De harde reacties hier vind ik van weinig inlevingsvermogen getuigen.
Nou inderdaad, ongelofelijk.
Drietje schreef op 14-12-2021 om 13:22:
[..]
Nou inderdaad, ongelofelijk.
Er wordt gewoon anders over gedacht. Hoeft niet meteen te betekenen dat degenen die er anders over denken een karaktergebrek hebben.
Mijn zoon vond onze verhuizing van ook ongeveer drie kilometer destijds ook 'een groot ding' maar niet vanwege de afstand. Hij had moeite het huis van zijn kindertijd los te laten. Alle herinneringen en belevenissen. Gewoon, de veilige basis, gesymboliseerd in die plek. Hij zat toen nog nét op de lagere school. Inmiddels, met zestien, zou hij zoiets waarschijnlijk niet zo gemakkelijk meer toegeven. Gevoelens zijn sneller 'zwak' en openlijke kwetsbaarheid roept schaamte op. En dus is iedereen en alles 'stom' als hij zijn spanningen niet kan hanteren. Hier dus ook geregeld gemopper en geklaag over werkelijk van alles: zinnig én onzinnig. Ik heb echt moeten leren daar doorheen te kijken naar zijn worsteling om een vorm voor zichzelf te vinden. Hier werkt het veel beter om het grotendeels te negeren, weg te lopen, af en toe een medelevende opmerking te maken maar er in ieder geval niet diep op in proberen te gaan of er oplossingen voor te proberen te bedenken (dat roept ook weer ergernis op 😂). Een enkele keer wordt een simpele ingreep (een concrete oplossing) gewaardeerd, soms helemaal niet: geen peil op te trekken. Ik zeg nog steeds: niet teveel aandacht aan geven, niet positief maar zeker ook niet negatief. Heeft allemaal geen zin (in mijn ervaring in ieder geval).
Oh jeetje wat een reacties!!! Zo fijn!!! Ik kan hier echt wat mee. We zullen een gouden middenweg moeten vinden van negeren en hem de ruimte geven om zijn onvrede te “uiten”. Iedereen super bedankt voor de reacties!!!
Ik denk eerder dat Mija in de goede richting zit. Als zoon van TO ook op vakantie al heimwee heeft zit het misschien in het missen van het vertrouwde. Een kast die altijd daar stond, het bochtje om de fiets precies goed te draaien. Alle vertrouwde plekje en gewoontes die nu allemaal anders zijn. Stratenplan in de oude buurt als je broekzak kennen en hier niet. Herinneringen van daar speelden we verstoppertje en daar woont die en die. Zoiets kun je heel goed missen en zelfs om rouwen. Geef het tijd, probeer er niet teveel aandacht aan te geven dan duurt alles nog langer denk ik.
Van mijzelf weet ik nog, ook al stond ik achter onze verhuizing, dat het ineens enorm binnenkwam op het moment dat de verhuiswagen voorreed. Iets als o help wat gaan we doen. Gemis van het bekende en onzeker over het onbekende.
Wednesday schreef op 14-12-2021 om 13:29:
[..]
Er wordt gewoon anders over gedacht. Hoeft niet meteen te betekenen dat degenen die er anders over denken een karaktergebrek hebben.
Even voor de goede orde, ik dicht je geen karaktergebrek toe hoor. Maar precies zoals je het zelf zegt:
"Het is duidelijk dat deze jongen er anders in zit, maar vanuit mijn positie is het niet te begrijpen waarom."
Jij begrijpt niet waarom de jongen problemen heeft met de verhuizing, dat betekent mi hetzelfde als dat je je wat dat betreft niet in hem kunt inleven.
RosaMontana schreef op 14-12-2021 om 15:28:
[..]
Even voor de goede orde, ik dicht je geen karaktergebrek toe hoor. Maar precies zoals je het zelf zegt:
"Het is duidelijk dat deze jongen er anders in zit, maar vanuit mijn positie is het niet te begrijpen waarom."
Jij begrijpt niet waarom de jongen problemen heeft met de verhuizing, dat betekent mi hetzelfde als dat je je wat dat betreft niet in hem kunt inleven.
Ik kan me in zoverre inleven dat ik dit geen normaal gedrag vind en vermoed dat er iets anders achter zit. Als ouder zou ik proberen te achterhalen wat dat is, want het is verschrikkelijk als je kind niet goed in zijn vel zit.
Jullie zijn nog maar drie weken geleden verhuisd. Grote kans dat zoon om een andere reden humeurig is en het wel bijtrekt. Of er zit iets anders achter: coronamoeheid, school, liefdesverdriet . Probeer uit te vinden wat hem echt dwars zit.
Speelt dat niet dan zou ik het gewoon negeren, en zeker geen scooters of electrische fietsen onder zijn gat geven. Dan bevestig je hem in zijn gevoel dat hij reden tot zeuren heeft. En die heeft hij niet, het is 3 km, geen 30 of 300 en hij is 15, geen 5.
In mijn ervaring zijn tieners die naar de ogen gekeken worden vaak het meest verongelijkt en worden ze er beslist niet gelukkiger van als ouders niet begrenzen.
Ik denk dat hij zich niet thuis voelt in het nieuwe huis. Niets is meer vertrouwd, alles is anders en nieuw. Kan best even duren voordat het voelt als een thuis, een warme deken.
Hij klaagt over de afstand, maar dat kan te maken hebben met zijn leeftijd waardoor hij niet herkent waar zijn "onbestemde" gevoel vandaan komt.
Verhuizen heeft een grote impact op iemand. Met een periode van rouw om alles wat voorbij is.
Gun hem die ruimte en let niet teveel op waar hij precies over zeurt, want daar gaat het niet om.
Veel knuffelen en lief voor hem zijn.
