Tiener op z’n kamer

Lampion, dat klinkt wel als een goede regeling. Zo blijft ze toch in het schoolproces.
Misschien dat zoiets ook voor dochter zou werken. Vanmorgen zou ze een gesprek hebben met haar begeleidster, maar het lukte haar niet de auto uit te komen. 
Begeleidster even naar buiten en praten met haar, maar die had ook het overwicht van een natte krant, dus dat had weinig invloed. 
Volgende week vrijdag een overleg. Dit is week 2, vorige week donderdag is ze met hulp van haar mentor uit de auto gekomen. Vrijdag weer niet en maandag had haar begeleidster geen tijd. Vandaag pas. En dan volgende week vrijdag een overleg. Daarna herfstvakantie.
Ik vind er wel veel tijd tussen zitten, de drempel wordt elke dag weer hoger voor haar.
Ze geeft ook aan dat de lessen traag gaan, dan raakt ze afgeleid, uit haar focus en dan vallen haar al die prikkels op, verveelt ze zich en dan is ze helemaal uitgecheckt. Het hoogbegaafde hoofd ... Het klinkt of het onderwijs dan gewoon niet past.

@Evaluna, ik ben even kwijt welke richting jouw dochter doet maar geen gymnasium of vwo+ volgens mij? Zou dat beter passen of zou ze daar ook vastlopen? Het schijnt bij hoogbegaafdheid best lastig te zijn om passend onderwijs te vinden.
Misschien heb je wat aan een oudervereniging voor ouders van hoogbegaafde kinderen? Die zijn er vast.

Ik moet zeggen dat, hoewel het een mooie regeling is voor mijn dochter, dit nog steeds te hooggegrepen is. Ze durft eigenlijk de klas niet meer in. Gister en maandag durfde ze helemaal niet naar school, dinsdag en vandaag is ze op school maar niet in de klas. We zouden deze regeling 6 weken proberen maar als het zo blijft, wachten we die 6 weken niet af.

Lastig hé, dat het allemaal zo moeizaam gaat en lang duurt.

Evaluna, jouw dochter zat op de basisschool toch op een speciale school voor hoogbegaafden meen ik? Had ze daar geen last van prikkels? En wel uitdaging?
Is een andere vorm van onderwijs niks voor haar. Ik moest denken aan iets als Agora. Leerlingen bedenken dan zelf challenges naar eigen interesse en werken daar zelfstandig of in een groepje aan. Mogen ook bijvoorbeeld bedrijven bezoeken voor meer informatie en uitleg onder schooltijd. Maar je gaat wel elke dag naar school op vaste tijden om daarmee bezig te gaan en je hebt een coach (soort mentor) die monitort en waarmee je bespreekt wat je doet en hoe het loopt. Je start ook in je vaste groep elke dag de schooldag op. 
Ik ben er normaal gesproken niet bepaald fan van omdat je uiteindelijk wel regulier eindexamen moet doen en vakken moet kiezen die je nooit hebt gehad (want er zijn geen vakken in de onderbouw) en het vergt veel discipline, waardoor niet iedereen er geschikt voor is. Maar zoals het nu gaat, werkt het ook niet. 

Bij ons is ook een VSO school voor alle niveaus in de buurt. Ik hoor er goede verhalen over. Woon jij bij mij in de buurt Evaluna

Evaluna, als er bij jou een dergelijke school is zou ik eens gaan praten daar en kijken of het iets is voor je dochter. 
Wat belangrijk is, is de juiste route kiezen (kijk even op de site van jouiw regionale samenwerkingsverband) en het opbouwen van een dossier. 
Mijn interpretatie van een dossier opbouwen is: vastleggen op schrift en zo 'bewijs' creeren. 
Wellicht kun je daar nu met huidige school mee starten? Misschien is het niet nodig maar mocht VSO toch beter zijn dan heb je het maar. 

Toevoeging:

Evaluna, als ik jouw posts zo lees zou VSO best iets kunnen zijn. Ik weet niet wie het schreef op deze of vorige pagina maar las het nu lastig gaat, is dat op lange termijn houdbaar inderdaad? Als je teveel mist is dat niet fijn, mis je ook de aansluiting bij de groep, wordt de drempel nog hoger, etc.

Ik hoop gewoon dat je een school (of dat nu deze is of een andere) die past bij wat jouw dochter nodig heeft. En ik lees ook in je posts (wat je schreef over Aikido) dat je dochter zelf goed ziet dat zij iets anders nodig heeft dan wat standaard aangeboden wordt - wat goed dat ze dat inziet en wat mooi dat zij bij zichzelf blijft. 

De VSO school hier in de buurt heeft als doel de kids ' voor te bereiden op de maatschappij'. Ik heb een oud collega wiens zoon erheen is gegaan. Goede verhalen, en het gaat super met hem. Zelfstandig, op vakantie naar het buitenland met een vriend. Ik gun het ieder kind om de juiste bagage mee te krijgen om een fijn leven te leiden.

Mvtj schreef op 17-10-2024 om 14:01:

[..]

Lampion, we gaan nu zelf naar een bureau gespecialiseerd in dyslexie en daar gaat hij de komende tijd getest worden. Het zal niet de officiële test zijn, want die is 1000 euro en moeten we zelf betalen. Maar beter iets dan niets.

En echt hè, wat draaien de radertjes van de bureaucratische molen soms langzaam!

Ik zou niet gaan voor een test waar je geen dyslexieverklaring mee kunt krijgen. Daar heb je uiteindelijk niks aan. Een dyslexieverklaring geldt voor zijn hele leven en op basis daarvan heeft hij recht op aanpassingen, zonder niet.

Voorafgaand aan een dyslexietest doen ze altijd een screening of een test zinvol is. Die screening kun je wel laten doen, maar helaas kun je daar verder richting school geen rechten aan ontlenen.

Misschien helpen ze hem op de basisschool wel, maar het kan ook zijn dat ze alleen kijken naar de subsidie. Je noemt de 3 V-scores. Als ze je kind niet willen laten testen als hij ook een keer een IV heeft, dan lijkt de kans me niet zo groot dat ze hem wel gaan helpen zonder dyslexieverklaring.

Voordat je je kind kunt laten testen, moet het minimaal een half jaar intensieve ondersteuning hebben gehad voor lezen. Dat is omdat de therapieresistentie moet worden aangetoond. Dat kun je wel vragen aan school. Vraag ook dat ze dat vastleggen in zijn dossier.

Op de middelbare school is het fijn om een dyslexieverklaring te hebben. Zonder die verklaring krijg je geen aanpassingen. Wij hebben na jaren steggelen met school, zelf uiteindelijk onze dochter laten testen op dyslexie toen ze in de 2e klas van het VO zat. Voordeel daarvan is dat ze dan niet meer kijken naar de 3 V-scores. Wij liepen daar ook op vast op de basisschool. Maar ze bleek toch gewoon hartstikke dyslextisch. Voor de dyslexieverklaring kon er niks. Nu heeft ze extra tijd bij toetsen, aangepaste normering voor spelling, een laptop met dyslexiesoftware die ze in de klas en bij toetsen mag gebruiken etc en dat scheelt echt heel veel.

Sterkte, het valt niet mee!

Duidelijke uitleg Sandra, ik vroeg me al af hoe het zat. Bij ons kwam het initiatief vanuut school dus de route was anders.
Wel zuur dat je die 1000 euro zelf zou moeten betalen. Maar je kind heeft er idd wel veel baat bij.

Sterkte Zonnig, kan me voorstellen dat je er even klaar mee bent. Het klinkt alsof hij het verder allemaal best goed voor elkaar heeft maar zulke dingen zijn ergerlijk. En als je het loslaat, doet hij sommige dingen dan wel?

Het is heel normaal dat tieners meer tijd op hun kamer doorbrengen, vooral als ze ouder worden en onafhankelijker willen zijn. Dit kan een manier zijn voor hen om hun eigen ruimte te creëren en te ontsnappen aan de druk van de buitenwereld. Het is belangrijk om open gesprekken te hebben en begrip te tonen, terwijl je ook grenzen stelt als dat nodig is. Probeer interesse te tonen in wat ze doen, maar geef ze ook de ruimte die ze nodig hebben. Het is een delicate balans, maar met geduld en communicatie kan het helpen om de relatie te verbeteren

Zonnig77 schreef op 18-10-2024 om 08:29:

lampion, zeker ergerlijk.
Hij ligt vooral te vegeteren als ik niks vraag/zeg. Neemt wel verantwoordelijkheid voor bijbaantje wat ik top vind. En doet wat voor z’n toetsen (uit het zicht, hij praat er ook niet over, maar dat geloof ik wel).
Klinkt denk ik als ‘gewoon’ pubergedrag. Door zijn ass denk ik toch altijd dat ik er wat extra’s mee moet. Dat is ook nogal ergerlijk. Ik heb vooral moeite met mezelf. En dat ik dus toch minder durf los te laten dan ik wil.

Ik begrijp het, maar toch is het wel belangrijk om hem vertrouwen te geven dat hij het wel kan. Dat is zó belangrijk voor het zelfvertrouwen. Als je overal achteraan loopt en controleert, voelt dat als brevet van onvermogen, als een wantrouwen in het eigen kunnen van het kind en daarmee ook in je eigen opvoeding. 

Ik ben bijna 42 en ik stoor me er nog steeds aan bij mijn ouders, vooral bij mijn vader.
En vooral omdat ze bij mijn zus veel eerder en sneller en met meer vertrouwen loslieten. Waarschijnlijk heeft hij het zelf niet eens door, maar ik zie de verschillen heel duidelijk.

@Zonnig. 
Herkenbaar dat loslaten lastig is. 
Maar wat anderen zeggen: als je hem het vertrouwen en de ruimte niet geeft, dan gaat hij het ook niet leren. 

Heb je wel eens aan hem gevraagd wat voor hem zou werken? 
Hij is 16, dus hij heeft daar vast ideeen bij. Dus: wat zou hem helpen beter te letten op de zaken waarvoor jij hem achter de broek aan zit? 
Wellicht helpt een schema op zijn deur of een alert via zijn mobiel. 
En daarbij kijken: 
- wat is elke dag belangrijk (tandenpoetsen)
- wat kan je 1 keer per week/per 2 weken doen (opruimen - tenzij je de ratten in zijn kamer vindt)
- en wat kan je als moeder toch maar zelf doen, omdat de strijd aangaan het niet waard is (licht uit, wc schoonmaken). 

En: een keer boos worden, duidelijk maken dat jij veel voor hem wil doen maar dat je geen huishoudster bent en van hem ook verwacht dat hij inzet toont en dat je ziet dat hij dat onvoldoende doet. Is dat een idee? 
Ik weet niet of dat gaat werken, maar ik heb dit eergister gedaan tegen zoon en de boodschap kwam wel aan. Want ik help graag maar er is ook een grens. En die was overschreden voor mij. 

En voor jezelf ook de teugels laten vieren: het is ok als zijn kamer een bende is. Zolang de woonkamer maar opgeruimd en gezellig is. En als je ergert aan de zooi: deur dicht!
(klinkt logisch maar ik vind dit zelf ook lastig, dus ik snap je heel goed).

Verder doet je zoon het volgens mij heel goed. Hij onderneemt voldoende, wat fijn dat zijn baantje lekker loopt. Ik denk dat hij op school en op zijn werk voldoende sociale contacten heeft zodat hij dat in zijn vrije tijd niet nog eens hoeft te hebben, en dan is rustig op je kamer zitten gewoon heerlijk. 

Zelf heb ik hele leuke collega's waarmee is veel bespreek en met wie ik ook veel in contact ben gedurende een kantoordag (2 keer per week). Ik merk dat ik na zo'n gezellige dag helemaal geen behoefte meer heb om 's avonds ook af te spreken. Mijn sociale emmer is dan al ruim gevuld. Er zijn meer collega's die dat vinden .

Eens met bovenstaande reacties. En soms moeten dingen gewoon inslijten en dat duurt bij autisme vaak wat langer. Ik weet niet of dat bij jou ook zo is maar ik ben met bepaalde dingen ook wat laat begonnen met aanleren. Omdat ik dacht dat dat vanzelf wel zou komen of het op dat moment teveel gevraagd leek. Gevolg is wel dat dochter weinig zelfvertrouwen heeft en veel op ons leunt. Dus idd, geef dat vertrouwen en vergeet niet te benoemen wat wel goed gaat 🙂

Ik mis dat vertrouwen van mijn ouders echt nog best vaak. Ze sturen nog altijd herinneringen dat ik er aan moet denken om tante X te feliciteren met haar verjaardag. Als ik iets van ze leen, dan krijg ik herinneringen. Of ik dat al gedaan heb, of het gelukt is.
En dan heb ik het over bijvoorbeeld de kampeerkoeling, die lenen wij met verjaardagen. Dan krijg ik instructie; dat ik die meteen moet aansluiten, ook al is het feestje drie dagen later. En de dag erna de vraag of ik dat al gedaan heb en of het werkt. Zucht.

Toen ik net op mezelf woonde ook herinneringen dat de grijze of groene bak aan de weg moest, dat het oud papier opgehaald zou worden. Alsof ik niks zelf zou kunnen.
Na twee jaar op mezelf wonen de vraag of ik wel eens kookte. Mijn vader dacht dat ik elke dag brood at. Commentaar op mijn levensritme en hoe ik dingen doe. 

Toen ik een jaar of 21 was gingen ze met zijn tweeën vier dagen op vakantie. Gingen ze elke dag bellen of ik me wel redde, wat ik had gedaan, of het gelukt was met eten (dat ik alleen in de magnetron hoefde te schuiven). Terwijl mijn zus met 18 op kamers ging en ze dat soort dingen allemaal niet gingen controleren en nadragen.
Als ik een boodschap ging doen, werd er expliciet vermeld dat ik dan ook geld mee moest nemen, zelfs toen ik 20+ was nog. 
En als ik daar aan terugdenk maakt het me verdrietig. Hoe kun je zó weinig vertrouwen hebben in je volwassen kind? Dan heb je toch behoorlijk wat steken laten vallen in je opvoeding, of ligt dat aan mij? 
Sorry voor de klaagzang, maar dit ligt een beetje gevoelig.

ik kan het me voorstellen hoor, dat dat gevoelig ligt. Dan ben je ook wel heel beschermd opgevoed. Ik vind dat van mezelf ook wel maar dat is niks vergeleken bij jouw opvoeding. En nog steeds dus, dat lijkt me ook vervelend. Kan je dat ook benoemen of staan ze daar niet voor open?