Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Dank voor jullie lieve reacties.
MamaE, ik vind het heel rot voor jou om te lezen hoeveel impact het gebrek aan vertrouwen van je ouders nog steeds maakt. Ik zou er alles aan willen doen om mijn kinderen later niet met zo'n gevoel te laten terug kijken op hun jeugd/ jongvolwassen leven.
Ik heb vertrouwen in mijn kinderen. Het zijn vooral de kleine dingen die me nu storen. Die ik al 1000x heb uitgelegd, gevraagd, ondertiteld. Soms denk ik 'boeiend' en maak ik me niet druk, komt wel goed. En dan ben je zo een paar jaar verder en gaat het nog steeds over zaken als: poets je tanden ook in de ochtend en doe de broodzak dicht als je wat hebt gepakt, anders wordt het oud. En dan ben ik even moedeloos en geïrriteerd.
Los daarvan is mijn relatie met zoon goed. En vind ik dat op zijn kamer zitten al lang niet vervelend meer. Dat is echt zijn happy place waar hij lekker ontprikkelt en bezig is met dingen die hem blij maken.
@MamaE, niet leuk dat je ouders dat vertrouwen niet/onvoldoende gaven en geven. Kan me voorstellen dat dat iets met je doet.
Heb je dan ook juist niet d eneiging om dan helemaal niks meer met ze te delen? (Wat je vast ook niet wilt). Ik hoop dat jullie in gesprek zijn/willen gaan.
@Zonnig: ken je/heb je toevallig het boek van Kluun (help, een puber in huis). Alles wat jij beschrijft staat in zijn boek...met een flinke dosis humor...het helpt om de boel eens te relativeren. Ik vind het boek een aanrader.
Alle zaken die jij beschrijft kan ik 1 op 1 afvinken hier thuis trouwens 
. En dan voor 3 kids...aargh. Dus ik voel met je mee.
Mijn ouders hebben hun best gedaan hoor. Ze deden en doen wat zij dachten dat goed en nodig was. Maar ik mag er vooral geen kritiek op hebben. En ze doen er niks mee, want ik heb al vaker aangegeven het vervelend te vinden. Vooral mijn vader is erg hardleers hierin.
Ik deel niet per se veel met ze, maar als ik bijvoorbeeld iets ophaal, dan krijg ik er een instructie bij en dat moet dan allemaal meteen en de dag er na gaan ze appen en vragen of het allemaal gelukt is (ja, een stekker in het stopcontact steken is niet zo moeilijk).
Vragen die nergens op slaan. Commentaar op mijn leefstijl en ritme. Het ergste is dat de rest van de familie het nog normaal vindt ook. Als ik eens voorbeelden noem, wordt dat altijd best normaal gevonden of denken die ook dat dat voor mij nodig is.
Verder vind ik ook dat ik vooral te onzelfstandig ben opgevoed. Mijn zus haar eerste zin was 'zelf doen' en ik vond het wel makkelijk dat alles voorgedaan werd. Maar mijn ouders bedachten bijvoorbeeld niet dat een kind van 8/9 jaar nog aankleden en wassen best gek is en dat het kind dat op school ook zelf kan. Dus toen had school geklaagd over mijn onzelfstandigheid en dat ik heel vaak 'kan ik niet' zei bij dingen die thuis voorgedaan werden en toen was het 'je moet van school x en y zelf gaan doen'. Terwijl, uiteindelijk bepaalt de school dat helemaal niet. Maar in plaats van zich te schamen voor deze betutteling was vooral mijn moeder trots op dat ze zo goed voor ons zorgde.
Toen ik vijftien was, moest ik ruzie maken om mijn eigen brood te mogen smeren en mijn moeder legde tot die leeftijd ook nog mijn kleren klaar (die ik braaf aantrok, dat was ook best gek eigenlijk). Maar ze waren normaal heel erg van de gelijkheid en alles moest eerlijk en ik snap gewoon niet hoe ze niet zien dat ze ons in dit soort opzichten enorm ongelijk behandeld hebben en mij ook veel te lang een grote baby hebben laten zijn. Want met gedrag en faciliteren geef je impliciet ook de boodschap dat een kind dat nog niet zelf kan. Oh, en voor het een en al verwijt naar hun wordt; ik verwijt mezelf ook dat ik dit zo lang heb geaccepteerd, snap ik terugkijkend echt helemaal niks van.
Maar ik wist wel één ding zeker; als ik zelf kinderen krijg gaat het radicaal anders.
Stormvogel schreef op 18-10-2024 om 15:09:
@Zonnig: ken je/heb je toevallig het boek van Kluun (help, een puber in huis). Alles wat jij beschrijft staat in zijn boek...met een flinke dosis humor...het helpt om de boel eens te relativeren. Ik vind het boek een aanrader.
Alle zaken die jij beschrijft kan ik 1 op 1 afvinken hier thuis trouwens
Zeker! Heb dat boek al meerdere keren gelezen, heerlijk die herkenning! Ben wel snel geneigd te denken dat het door de ass toch ook weer niet helemaal passend is voor ons. Ook dat moet ik loslaten, realiseer ik me.
Het is hier geen hotel vind ik overigens ook een grappig en fijn boek!
Jeetjemina… de puberhormonen en die van mezelf zijn -net als gisteren- nog flink aan het botsen. Ik erger me rot en kom er even niet uit. Vandaag ook weer dik conflict met de puber, waarbij ik iets teveel m’n stem verhief. Hij negeert me vervolgens volledig en staart wat voor zich uit. Uiteindelijk via wat app berichtjes heen en weer ‘opgelost’ maar dit was voor ons allebei niet fijn. Zucht.
Weet iemand ook een interessant boek over controle loslaten en weer terug zacht in je kracht komen…? Dat wil ik. 😇
alleen chocola en wijn helpt nog niet 😉
Zonnig77 schreef op 19-10-2024 om 17:42:
Jeetjemina… de puberhormonen en die van mezelf zijn -net als gisteren- nog flink aan het botsen. Ik erger me rot en kom er even niet uit. Vandaag ook weer dik conflict met de puber, waarbij ik iets teveel m’n stem verhief. Hij negeert me vervolgens volledig en staart wat voor zich uit. Uiteindelijk via wat app berichtjes heen en weer ‘opgelost’ maar dit was voor ons allebei niet fijn. Zucht.
Weet iemand ook een interessant boek over controle loslaten en weer terug zacht in je kracht komen…? Dat wil ik. 😇
‘Het mag ook makkelijk’ van (de) Slagersdochters vind ik wel een goeie. Heel toegankelijk en zelfs vermakelijk, goed voor zelfrelativering. Even op googelen want ze verkopen het geloof ik via hun website. Wat ze beschrijven is niet voor alles toepasbaar vind ik, maar het helpt wel in veel gevallen. Niet dat ik er zelf heel goed in ben hoor!
Heftig en herkenbaar wat je beschrijft, je wordt er doodmoe en verdrietig van. Het ene moment is er niets aan de hand en het volgende moment vraag je je af wat er in hemelsnaam gebeurd is…
Ach Zonnig, we zijn allemaal mensen en geen van allen heilig. Jij niet en je zoon niet. Hormonen zijn rare dingen en soms botst het. Hier ook en dan is dochter nog niet eens aan het puberen.
Wel vervelend. Negeren trek ik héél slecht, nog een groter trauma dan het gebrek aan vertrouwen. Toch gaat dochter soms wel uit verbinding, maar dat is onmacht en geen bewuste keuze. Ze is dan even niet in staat tot contact maken, zo overspoeld door emoties.
Mijn man zei ooit tegen zowel mij als dochter 'er is altijd genoeg liefde en genade voor vergeving en nieuwe kansen'. Ik vind dat een mooie houding en doe echt mijn best om dat te internaliseren.
MamaE schreef op 19-10-2024 om 18:31:
Ach Zonnig, we zijn allemaal mensen en geen van allen heilig. Jij niet en je zoon niet. Hormonen zijn rare dingen en soms botst het. Hier ook en dan is dochter nog niet eens aan het puberen.
Wel vervelend. Negeren trek ik héél slecht, nog een groter trauma dan het gebrek aan vertrouwen. Toch gaat dochter soms wel uit verbinding, maar dat is onmacht en geen bewuste keuze. Ze is dan even niet in staat tot contact maken, zo overspoeld door emoties.
Mijn man zei ooit tegen zowel mij als dochter 'er is altijd genoeg liefde en genade voor vergeving en nieuwe kansen'. Ik vind dat een mooie houding en doe echt mijn best om dat te internaliseren.
Die vind ik ook heel mooi, die wil ik onthouden!
S.ndra schreef op 18-10-2024 om 06:44:
[..]
Ik zou niet gaan voor een test waar je geen dyslexieverklaring mee kunt krijgen. Daar heb je uiteindelijk niks aan. Een dyslexieverklaring geldt voor zijn hele leven en op basis daarvan heeft hij recht op aanpassingen, zonder niet.
Voorafgaand aan een dyslexietest doen ze altijd een screening of een test zinvol is. Die screening kun je wel laten doen, maar helaas kun je daar verder richting school geen rechten aan ontlenen.
Misschien helpen ze hem op de basisschool wel, maar het kan ook zijn dat ze alleen kijken naar de subsidie. Je noemt de 3 V-scores. Als ze je kind niet willen laten testen als hij ook een keer een IV heeft, dan lijkt de kans me niet zo groot dat ze hem wel gaan helpen zonder dyslexieverklaring.
Voordat je je kind kunt laten testen, moet het minimaal een half jaar intensieve ondersteuning hebben gehad voor lezen. Dat is omdat de therapieresistentie moet worden aangetoond. Dat kun je wel vragen aan school. Vraag ook dat ze dat vastleggen in zijn dossier.
Op de middelbare school is het fijn om een dyslexieverklaring te hebben. Zonder die verklaring krijg je geen aanpassingen. Wij hebben na jaren steggelen met school, zelf uiteindelijk onze dochter laten testen op dyslexie toen ze in de 2e klas van het VO zat. Voordeel daarvan is dat ze dan niet meer kijken naar de 3 V-scores. Wij liepen daar ook op vast op de basisschool. Maar ze bleek toch gewoon hartstikke dyslextisch. Voor de dyslexieverklaring kon er niks. Nu heeft ze extra tijd bij toetsen, aangepaste normering voor spelling, een laptop met dyslexiesoftware die ze in de klas en bij toetsen mag gebruiken etc en dat scheelt echt heel veel.
Sterkte, het valt niet mee!
Onze ervaring is dat oudste zoon grote sprongen heeft gemaakt door één op één begeleiding. We hopen dat we hetzelfde kunnen bereiken bij jongste zoon.
Ik wist niet dat je eerst een screening kunt laten doen. Want wij zijn ontzettend huiverig dat we de test laten afnemen à duizend euro en dat er dan ook uitkomt dat zoon net te goed is. Dat is dan wel ontzettend zuur, weggegooid geld.
MamaE schreef op 19-10-2024 om 18:31:
Ach Zonnig, we zijn allemaal mensen en geen van allen heilig. Jij niet en je zoon niet. Hormonen zijn rare dingen en soms botst het. Hier ook en dan is dochter nog niet eens aan het puberen.
Wel vervelend. Negeren trek ik héél slecht, nog een groter trauma dan het gebrek aan vertrouwen. Toch gaat dochter soms wel uit verbinding, maar dat is onmacht en geen bewuste keuze. Ze is dan even niet in staat tot contact maken, zo overspoeld door emoties.
Mijn man zei ooit tegen zowel mij als dochter 'er is altijd genoeg liefde en genade voor vergeving en nieuwe kansen'. Ik vind dat een mooie houding en doe echt mijn best om dat te internaliseren.
Ja, heel mooi hoe je man dat gezegd heeft 
En wat naar hoe je beschrijft hoe beschermend jij bent opgevoed. En helemaal dat je het er ook nu nog niet met je ouders over kunt hebben.
Dat beschermende komt misschien ook wel vanuit de zorgen die ze om mij hadden en vooral heel erg probeerden te verbergen. Mijn moeder heeft inmiddels wel meer vertrouwen, mijn vader niet. Mijn moeder zegt ook wel eens dat ze trots op me is, mijn vader nooit. Ik heb hem een paar jaar terug eens gevraagd wanneer hij me gaat behandelen als een volwaardig en volwassen individu en toen was het antwoord 'als ik denk dat je dat kunt, maar dat zal nog wel een hele tijd duren'. Echt, die deed pijn hoor. Ik word er nog steeds verdrietig van als ik er aan terugdenk.
Mijn ouders zijn op materieel en financieel gebied altijd enorm van de eerlijkheid, tot op het overdrevene af. Maar op het gebied van zelfstandigheid en vertrouwen in je kinderen zat er terugkijkend een belachelijk groot verschil en ik snap niet hoe ze dat zelf niet zagen en ook niet hoe ik dat zo lang allemaal heb geaccepteerd. En nu ik dit allemaal opschrijf zie ik ook hoe die tendens nog steeds doorwerkt en ook hoeveel invloed het nog steeds op mij heeft.
Maar goed, ik loop het topic over onze kinderen te vervuilen met mijn jeugdtrauma's. Dat was niet de bedoeling.
Zo fijn, dat jullie er zijn. Dit forum is een goede uitlaatklep. Het is voor mij alleen al zo helpend dat de herkenning er is.
@mamaE wat jij zegt over niks zeggen ivm overspoeld zijn door emoties.. zou zomaar kunnen dat dit bij zoon ook speelt. Misschien kan hij er woorden aan geven als ‘het ijzer koud is’. En ik maar proberen in gesprek te gaan, terwijl ik hem natuurlijk veel meer ruimte had moeten geven.
@Kaas dank voor de tip! Zie dat het boek op BookBeat staat, meteen opgeslagen.
Dochter kan echt onaanspreekbaar verdrietig zijn. Dat gebeurt alleen bij hevige pijn of echt groot verdriet, soms in combinatie met onhandige uitspraken van ons waardoor ze zich ongezien, ongehoord of onbegrepen voelt.
Ze wil dan niks en laat ons ook niet toe. Later zoekt ze dan juist heel veel toenadering en fysieke nabijheid.
lampion schreef op 17-10-2024 om 13:37:
@Evaluna, ik ben even kwijt welke richting jouw dochter doet maar geen gymnasium of vwo+ volgens mij? Zou dat beter passen of zou ze daar ook vastlopen? Het schijnt bij hoogbegaafdheid best lastig te zijn om passend onderwijs te vinden.
Misschien heb je wat aan een oudervereniging voor ouders van hoogbegaafde kinderen? Die zijn er vast.
Ik moet zeggen dat, hoewel het een mooie regeling is voor mijn dochter, dit nog steeds te hooggegrepen is. Ze durft eigenlijk de klas niet meer in. Gister en maandag durfde ze helemaal niet naar school, dinsdag en vandaag is ze op school maar niet in de klas. We zouden deze regeling 6 weken proberen maar als het zo blijft, wachten we die 6 weken niet af.
Lastig hé, dat het allemaal zo moeizaam gaat en lang duurt.
Lampion, ik heb hier al eerder geschreven over hoe het met mijn zoon ging destijds. Hij stapte weliswaar over naar het VSO, dus speciaal onderwijs, maar misschien is de aanpak ook op de school van jouw dochter bespreekbaar?
Toen mijn zoon startte op het VSO was dat na een periode overspannen en depressief thuis zitten. Na uitval op het VWO op een reguliere school. Met de mentor en de maatschappelijk werker heeft hij toen de afspraak gemaakt dat hij alleen maar school hoefde te komen en de mentor gedag te zeggen. Als hij dat al genoeg vond, oftewel meer niet aan kon, mocht hij weer terug naar huis. Zij vonden het belangrijk om de gang naar school te ‘automatiseren’. Het echt lessen volgen stond op het tweede plan. Dat gaf zoon zo enorm veel ruimte (in zijn hoofd)! En ook het feit dat hij helemaal zelf mocht bepalen of hij wel of niet bleef en hoe lang gaf hem een enorm gevoel van controle hebben. Dat heeft bij hem opgeleverd dat hij vanaf het begin gewoon iedere dag de hele dag naar school ging. Dat is natuurlijk wel heel extreem, bovendien gaat het bij jouw dochter om een bekende school waar zij ook al angsten (of zo) voor heeft ontwikkeld. Toch denk ik dat zo’n aanpak goed zou kunnen werken. Omdat ze niet echt naar school hóeft, is de drempen om te gaan veel lager. En als ze er toch al is, is blijven maar een relatief kleine stap. Hopelijk is de school bereid tot zo’n afspraak…
