Straffen kind na ruzie

Te laat

Je kunt na een week echt geen straf meer geven. Wat moet je zoon daar nog van leren dan?

1:1

Wij hebben ook een dochter en een jongere zoon. Ik weet niet wat voor quality-time jullie met de kinderen ondernemen, maar hier gaan zoon en vader geregeld met z’n tweeën iets leuks ondernemen. Dat doen moeder en dochter ook.

Vind je zoon het niet raar dat hij er over dacht zijn zus iets aan te doen??
Hij heeft jullie aangevallen maar dat was waarschijnlijk op het heetst van het moment. Maar om iemand aan te gaan vallen wanneer deze weer beneden komt, is wel vreemd. Dat klopt gewoon niet bij het voetballen..

Hoe kijkt je man eigenlijk tegen die bedreiging aan?

Je luistert nog steeds niet

Je blijft maar hameren op wel of niet straf. Nee, straf helpt niet, nooit, en zeker niet na een ruime week. Je hebt een mega probleem in je gezin, met twee ontsporende kinderen, en een ouderpaar dat daar niet (adequaat) op reageert. Ga naar de huisarts en laat je doorverwijzen naar een gezins-of systeemtherapeut.

Sorry

Wij weten dat wij problemen in het gezin hebben. Alleen wist ik op het moment dat ik dit forumbericht schreef, niet of wij onze zoon wel of een straf moeten geven. Geen straf vind ik nutteloos maar een passenfe straf kan ik niet vinden.

“Hij zal ook niet leren van een straf, dat zal hij van de therapie doen. De straf zal een consequentie van zijn daden zijn. Hij wilde ’ij wat aan doen, ookal ben je boos mag je dit nooit doen. Hij mag vanmij hopen dat ik dood neerval, maar niet de gene zijn die mij aanvalt. En daar moet een consequentie voor komen” alsdus mijn dochter

dochter wil straf

Een eventuele straf is iets tussen ouder en kind. Je gaat geen straf geven 'omdat dochter dat wil'. Daar gaat zij helemaal niet over. En dat ze dan als alternatief haar broer wil opwachten met messen... sorry, ik hoop dat je zelf ook ziet dat dat geen gezond gedrag is. Ze wil gewoon wraak. Ga daar niet in mee.

Jullie zitten volgens mij in een complexe situatie. Straf lost zelden iets op, en in jullie situatie al helemaal niet. Je zoon heeft meer baat bij het therapie om zijn emoties te leren beheersen. Exploderen doet hij echt niet voor zijn lol, dat is over het algemeen een teken van onmacht.

Wraak?

Ze wilt geen wraak , ze voelt zich niet serieus genomen. Aangezien wij al een week niets doen, denkt zij dat hij dit de volgende keer ook gaat doen en misschien dan niet opwacht maar haar opzoekt. Ze wilt ook geen straf perse vertelde ze vandaag, ze wilt alleen niet dat hij alle vrijheid krijgt terwijl zij alleen avondeten op haar kamer eet en de rest van de dag alleen op haar kamer zit omdat ze niet naar beneden durft. Ze wilt dat zij in vrijheid kan leven en hij dan de gevolgen daarvan krijgt, dus boven zitten zolang zij bang is voor haar broertje. Hetliefste wilt ze hem een maand lang zonder mobiel zien en niet naar buiten en alleen op zijn kamer, maar ze weet zelf ook dat dit nooit zal gebeuren.hij heeft hiermee zoveel pijn gedaan (emotioneel) en heeft haar enige comfortabele plek afgenomen, hiervoor wilt ze hem zien opdraaien. Straf of geen straf; ze wilt alleeen normaal leven thuis. Maar moeten wij onze zoon dan naar boven sturen of hem alleen laten eten? Naar oma kan ook, maar we zijn bang dat aangezien we al zolang wachten hij juist bozer wordt

Kimberly

"Ze wilt geen wraak , ze voelt zich niet serieus genomen."

Maar straf gaat dat niet oplossen. Jullie als ouders weten niet hoe je met de situatie moet omgaan (wat ik begrijp, want het is complex) en waarschijnlijk voelt zij dat heel goed aan. Wat zij kent is straf, dus ze roept dat ze straf wil hebben voor haar broertje. En ze heeft zelfs al bedacht wat dat dan moet zijn: een maand geen mobiel en niet naar buiten.

Maar dat is niet wat in deze situatie nodig is. Je dochter weet niet wat er wél nodig is. Logisch, want als ouders weten jullie dat ook niet. Ik zou dat direct aan je dochter duidelijk maken: "jij gaat niet over eventuele straf, daar gaan wij als ouders over. Wij denken dat straf niet is wat ons als gezin gaat helpen. Dus stop met fantaseren over een strafmaat."

En natuurlijk moet je haar serieus nemen. Maar dat moet dan om HAAR gaan. Wat heeft zij nodig van jullie? Zij legt de focus nu blijkbaar vooral op haar broer: daar moet iets gebeuren. Dat lijkt mij niet verstandig.

Geen idee

Ze weet ook wel dat ze dat niet bepaald, de dingen die ze opnoemt zijn ook geen eisen. Ze voelt zich alleen niet meer veilig thuis en wilt daarom consequenties zien. Wat zij nodig heeft is rust en ruimte. Alleen zou in dat geval onze zoon dus naar opa/oma moeten of naar zijn kamer. En dat is dan de soort straf die zij in ogen heeft. Straf is niet het juiste woord, eerder consequentie.
Wij laten haar ook zeker niets bepalen, alleen weten wij als ouders niet wat wij moeten doen. Want hem wegsturen voelt niet fijn. Maar dat onze dochter niet in de buurt van hem durft te komen voelt ook niet fijn...

Wat grappig gedacht

Als de jongen met messen zit is het een incident van ern overprikkelde jongen.
Als het meisje straf wil voor dát feit dan is het haar burn out en is ze een manipulatieve drama queen.

Nou en dát voelt ze. Er wordt met twee maten gemeten.

Jullie hadden direct consequenties moeten geven aan beide kinderen en in zwaarte naar verhouding van het gebeurde.
En een jongen met zoveel buitensporige woede ( want omdraaien kan dus ook) had al veel eerder professionele hulp moeten hebben.

de vraag

De vraag is volgens mij niet 'welke straf moeten we geven?' maar 'hoe zorgen we dat de relaties binnen het gezin weer normaliseren en iedereen de hulp/begeleiding krijgt die hij nodig heeft?'.

Ik zou morgenochtend direct een afspraak maken met de huisarts en de situatie voorleggen. Ik denk dat het teveel uit de hand gelopen is om hier zelf uit te komen. Opgekropte woede bij het ene kind, een onveilig gevoel bij het andere kind. En twee ouders die het ook niet weten en daarmee de situatie onbedoeld in stand houden en verergeren. Tijd voor professionele hulp.

Kan dochter niet naar oma?

Even weg uit de ongetwijfeld gespannen sfeer. Lijkt me erg belangrijk voor iemand met een burn-out.

Die kan nu niet gaan wachten tot therapie eindelijk aanslaat, dan ben je in het gunstigste geval een maand verder namelijk.

Nee Jan

Want ze moet aan haar profielwerkstuk werken en ze heeft geen laptop. Zegt Kimberly.

Tja, ik kan niet in Kimberly’s portemonnee kijken, maar tijdelijke rust zou mij wel wat waard zijn.

Ginny

Dat zijn praktische problemen, dat noem ik onwil.
Heeft oma geen computer? Familie geen leenlaptop? marktplaats? Desnoods ga je in de bieb werken.

Eens

.

Eens bicyclette!

Zoek professionele hulp.

Je zegt het eigenlijk zelf ook al, Kimberly. Jullie weten nu ook niet wat je moet doen. Dat hoeft ook helemaal niet, er zijn mensen voor die jullie kunnen helpen.

Blijf niet aanmodderen, op deze manier lijkt er een enorme wig te ontstaan tussen broer en zus. En ook tussen je kinderen en jullie, lijkt me. Dat is zonde en nergens voor nodig.

Zoek hulp, en nogmaals, zoek ook praktische oplossingen. Twee pubers die zich aan elkaar ergeren en samen moeten doen met één computer? Is niet erg bevorderlijk voor de rust in de tent.

Ik zou zeggen, regel een laptop voor je dochter, via marktplaats of zo, een normale laptop hoeft niet duur te zijn.

En zoek dus hulp!

Ben ook benieuwd hoe het nu gaat trouwens!

Jammer

In #4 en #7 werd al aangeraden hulp te zoeken. We zijn nu 3 dagen en 70 posts verder, en TO blijft maar hangen in wel of niet straf, en wat voor straf dan. Ik geloof niet dat ze wat met onze adviezen doet of gaat doen. Heel triest.

Inderdaad

En precies die houding is misschien de reden dat zoon en dochter zich niet gesteund voelen.

Misschien voelt Kimberley zich overdonderd

door alle adviezen.

Zou kunnen

maar er zijn hier zelden draadjes waarin de adviezen zo eensgezind zijn. En toch blijft ze steeds maar terugkomen op de straf die dochter wil voor zoon.

Ik hoop van harte dat ze zichzelf bij elkaar weet te rapen en vandaag nog de huisarts belt. Hulp is ook niet per morgen geregeld...

Niet zo drammen

Scheidingsdraadjes duren véél langer.
Daarnaast is ze helemaal niet verplicht om wat met de adviezen te doen, of wie weet heeft ze dat al gedaan. Ze is ook niet verplicht om terug te koppelen.

Moreel

Verplicht zou je dat toch wel kunnen noemen...

Wat vinden jullie er nou zelf van?

Ik vind het zo wonderlijk dat je steeds terugkomt op het feit dat je van je dochter een straf moet verzinnen. Wat vind je er nou zelf van? Vind je zelf dat er grenzen overschreden zijn? Hoe vind je zelf dat de verantwoordelijkheden toebedeeld zijn? En is dat in jouw ogen helder en duidelijk gebeurd? Hebben jullie als ouders duidelijk gemaakt waar de grenzen liggen in jullie huishouden, en wat er gebeurt als die grenzen worden overschreden? Jullie lijken zo visieloos, wankelmoedig en zwak. Ik hecht zelf niet veel waarde aan straf maar wel aan duidelijkheid over grenzen. En die zie ik in je verhalen totaal niet.

Ik hecht zelf aan het geweldsmonopolie. Dat wil zeggen: tenzij je je fysiek móet ontworstelen, beheers je je. Dat betekent niet dat ik er geen begrip voor heb dat iemand zijn zelfbeheersing verliest, maar wel dat er nou eenmaal een grens getrokken moet worden. Als je de grens naar geweld openlaat, is voor mij het einde zoek. Die grens trek ik dus. Ik vind de situatie die jij beschrijft nog eens heftiger omdat het helemaal niet impulsief gebeurt. Je zoon zit op de bank met messen, te wachten tot zijn zus naar beneden komt, schrijf je. Is dat serieus? Waarom ben je niet in de alarm-stand als je ene kind een serieuze fysieke bedreiging vormt voor het andere? Werd het niet eens tijd om de crisisdienst te bellen, of de politie? Daar denk je kennelijk allemaal helemaal niet over. Je piekert al ruim een week over een straf, omdat je dochter dat wil.

Kom op, word wakker, zie de werkelijkheid onder ogen en handel. Ga staan, neem verantwoordelijkheid als ouders, bepaal wat júllie vinden en volg een koers, welke dan ook! Nu is het schip stuurloos.

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Ik snap inderdaad ook niet dat Kimberly hier zo apathisch mee omgaat. Alsof ze verlamd is omdat dit eigenlijk te groot is voor haar.

Maar politie... zou jij dat doen als het je eigen kind betreft? Ik niet. Maar ik zou absoluut zo geschrokken zijn dat ik met de huisarts contact opgenomen zou hebben met "Help!". Een kind wat zonder blikken of blozen met messen op de bank gaat zitten om zijn zus te bedreigen, is geestelijk niet in orde. Dat dochter zelf ook steeds met van alles gooit als ze onmacht voelt, is óók niet normaal. Dus het hele gezin moet op de ontleedtafel en met hulp van deskundigen geheeld worden.

Eh sorry kaaskopje

geestelijk niet in orde... totaal niet mee eens.
Zoon zei zelf dat hij zich bedreigd voelde en pijn had.

Het is een samenspel wat niet functioneert en is ontspoord. Mijns inziens o.a. doordat de ouders zelf te weinig sturing geven en niet weten wat ze een dergelijke situatie aanmoeten.

En ik vermoed dat er meer speelt: zoon is veel ziek thuis, dochter heeft een burn-out.

Het heeft inderdaad alles te maken met het aangeven van grenzen. Wel lastig nu, want dochter is al 18.

Ik hoop dat TS in ieder geval hier nog meeleest, ook al geeft ze geen reactie meer. Er worden goede adviezen gegeven.

Gevoelens zijn geen feiten

Mijn nichtje voelt zich bedreigd door alle honden die op haar afrennen: van chihuahua tot herdershond. Ik probeer haar zover te krijgen dat ze de honden observeert: kwispelt 'ie, ontspannen lichaam, vriendelijke ogen etc. Dat lukt niet, want honden zijn gevaarlijk en dat betekent dat je moet gillen en in paniek moet raken.

Ik vind het wel degelijk bijzonder dat een 16-jarige jongen zich bedreigd voelt door een zus die met een boekje gooit. Dat hij kwaad is, snap ik. Maar bedreigd? Sluit niet bijzonder goed aan bij de werkelijke situatie. Met een kwaaie kop en vijf messen op schoot met een plan om je zus te verwonden daarentegen vind ik bijzonder dreigend. En het blijft niet bij dreigen: hij gooit ook echt met een metalen spatel, raak kennelijk, want het bloedde. Oftewel: ik geloof wel dat de jongen zich bedreigt vóelde maar dat gevoel sluit niet goed aan bij de realiteit. Ik geloof ook dat het meisje zich bedreigd voelt en dat sluit in mijn observatie wél aan bij de reële situatie.

Mijn zoon voelt zich geregeld onheus bejegend, onrecht aangedaan, niet gehoord. Dat is soms zo maar meestal niet. Het is meestal onmacht om met zijn eigen gevoel om te gaan. Mijn zoon vindt het logisch om in zo'n situatie te gaan schreeuwen, omdat hem immers onrecht wordt aangedaan. Ik vind dat niet zo logisch. Agressief gedrag omdat je vóelt dat je grenzen worden overschreden, is als het puntje bij paaltje komt gewoon (ook) grensoverschrijdend. Je grenzen aangeven moet eerlijker, liefst eerder en in ieder geval duidelijker. Ik weet wel dat dat niet van de ene op de andere dag gepiept is, dat deze jongens dat snappen. Maar met vijf messen op de bank zitten te wachten tot je je zus kunt aanvallen ben je ook in mijn ogen wel erg ver afgedwaald van de sociaal aanvaarde omgang met deze werkelijkheid, zelfs al is die zus een vervelend kreng.

Ik weet niet of ik de politie zou bellen Kaaskopje. Ik geloof dat ik me een beetje liet meeslepen door mijn onbegrip voor de passieve houding van deze mensen. Maar tegelijkertijd vind ik het geen totaal onaanvaardbare optie. Als dit soort scenes vaker voorkomen en je bent als ouders zo machteloos, dan zou het zomaar kunnen escaleren naar structureel huiselijk geweld en zul je íets moeten. Of je accepteert natuurlijk gewoon dat je zoon het hele gezin in zijn greep houdt met zijn ongecontroleerde woede. Of is dat al zo, en is dat waar de dochter tegen ageert?

Groet,
Jo Hanna

Nabrander

Dat manipulatieve van dochter wat verschillende posters menen te zien: volgens mij kan dat niet anders in dit systeem. De gezonde manieren om je grenzen aan te geven functioneren in jullie gezin totaal niet. De enige ‘rechtstreekse’ manier lijkt nog te zijn dat ze vertrekt. Maar gezien de staat van verwarring in jullie gezin, zal dat ook bij haar niet zonder gevolgen zijn gebleven. Het is de vraag hoe helder zij het (alleen) kan zien en organiseren.

Groet,
Jo Hanna

Focus op dochter

Ik denk dat dochter zit al heel lang machteloos voelt en al heel lang supergefrustreerd is dat zoonlief aan andere normen gehouden wordt dan dan zijzelf. Daar zal ook het uitlokgedrag vandaan komen: zoonlief kan alles zeggen wat hij wil zonder consequenties, dochter accepteert dat niet langer en doet dus hetzelfde.

Dochter bestraffen voor haar uitlokgedrag gaat volledig contraproductief werken; dan bevestig je haar alleen maar in haar gevoel van ongelijk behandeld worden. (Terecht, want over de woorden van zoonlief gaat het in deze hele discussie niet, het gaat alleen maar over de messen.)

Het beste is toch om zoon een aantal maanden naar een familielid te sturen voor een timeout. Dochter wegsturen gaat de relatie onherstelbaar beschadigen en waarschijnlijk komt ze gezien haar leeftijd dan ook nooit meer terug.

Ik zeg niet dat het met zoonlief allemaal goed gaat komen met wegsturen en tough love. Maar de kans dat het goed gaat komen met zoon door dochter weg te sturen, is net zo klein. Dus focus nu even op wat het beste is voor dochter. Daar kun je echt verschil uitmaken. En je hebt nog maar een half jaartje tot ze gaat studeren.

Oh, en wat betreft dat notitieblokje gooien... Als ze dat in haar hand had, dan is dat dus impulsief. En iets waar je verder geen woorden meer vuil aan hoeft te maken. Messen uit de keuken pakken en daar een uur lang mee op de bank gaan zitten om iemand op te wachten, dat is totaal niet impulsief, dat is wat ze in de rechtspraak noemen "met voorbedachte rade".

Ben ik nou de enige die ...

Vijf messen wel wat overdreven vindt?

Nee, ik vond het ook al opvallend. Waarom 5, en niet 4 of 6? Wat is er mis met eentje?