Soms heb ik zo'n hekel aan puberouder zijn...
M'n dochter is 15.
Een lieve meid met haar eigen stijl. Maar ook met issues. Zo valt mijn scheiding met haar papa haar zwaar, twee jaar geleden. Maar ze spreekt daar weinig over.
Tot er eens onenigheid is tussen ons. Dan komt het naar boven.
Ze mag veel, krijgt veel, ik geef haar vertrouwen en zelfstandigheid en ze mag eigen keuzes maken. Maar nu mag ze eens een keertje iets niet. Ze wil morgen op een schoolvrije dag naar de Efteling. Maar ze mag niet van mij. Het hoeft niet altijd 'ja' te zijn in mijn ogen.
Da's nu dus al de hele dag gedoe met haar. Vanop school ontvang ik voortdurend berichten om mij te pushen om toch toe te geven. Ik word er gek van. En dan komt het hoge woord eruit. "Gij gunt mij niks en door uw f***ing scheiding ben ik keiongelukkig"...
Zij kent niet alle redenen waarom wij gescheiden zijn. Ik wil haar die besparen. Maar op zo'n moment denk ik wel eens "Ik gooi het er allemaal uit". Tot nu toe heb ik me wel kunnen beheersen.
Ik vind het gewoon zo erg dat alles alleen maar goed kan gaan als ze haar zin krijgt. Als ze 10 dagen na mekaar heeft mogen doen wat ze wil, en 1 dag niet, dan is het die ene dag ambras en is al wat eraan voorafgegaan is, vergeten.
Zo erg vind ik dat.
Ik doe mijn best om het te negeren, maar ze blijft me dan pushen en uitdagen dat ik er gek van word er er ruzie ontstaat. En dan krijg ik steeds te horen dat het bij papa toch veel beter is...
Herkent iemand zich daarin? Hoe ga je daarmee om?
Waarom mag ze dan niet naar de Efteling?
Heb je haar verteld waarom ze niet mag gaan?
Waarom mag ze niet? Is het omdat ze geen geld heeft of omdat jij het moet financieren?
Als ze het zelf kan betalen, zou ik zeggen lekker laten gaan.
Tuurlijk. Wij wonen op anderhalf uur rijden daarvan. Ik vind het niet zo vanzelfsprekend om dat zomaar toe te staan. Want er moet dan ook gebracht en gehaald worden.
Verder zijn haar schoolresultaten allesbehalve schitterend en is er het komende weekend al vanalles gepland.
APw schreef op 07-10-2021 om 17:10:
Tuurlijk. Wij wonen op anderhalf uur rijden daarvan. Ik vind het niet zo vanzelfsprekend om dat zomaar toe te staan. Want er moet dan ook gebracht en gehaald worden.
Dat je haar niet haalt en brengt lijkt me logisch. Daar is het openbaar vervoer voor uitgevonden. Ook mag ze het natuurlijk zelf betalen.
Kan ze dat niet dan houdt het op.
Dingen afnemen omdat ze er slecht voorstaat is alleen nuttig als ze er met de pet naar gooit. En dan nog kun je je afvragen of ze dan haar hakken niet nog verder in het zand duwt.
APw schreef op 07-10-2021 om 17:10:
Tuurlijk. Wij wonen op anderhalf uur rijden daarvan. Ik vind het niet zo vanzelfsprekend om dat zomaar toe te staan. Want er moet dan ook gebracht en gehaald worden.
Verder zijn haar schoolresultaten allesbehalve schitterend en is er het komende weekend al vanalles gepland.
Tsja ik zou haar laten gaan als ze zelf alles regelt, zoals de reis en alle kosten. Ook zou ik graag elke paar uur even een appje willen dat alles nog steeds in orde is en wat leuke foto’s zou ik waarderen. Ook wil ik weten met wie ze gaat en wat ze allemaal al heeft voorbereid en waar ze al over heeft nagedacht bij de uitvoering van haar plan.
Ze weet ook dat ze je aandacht heeft als ze over de scheiding begint want dat is waarschijnlijk je ‘zwakke plek’. Beste is om daar niet op in te gaan en er zéker niet alles uit te gooien over de narigheden van haar vader. Het is wel haar vader hè. Blijf gewoon bij het onderwerp.
Ik zeg nooit meteen ‘nee’; ook niet als ik meteen een ‘nee’ voel opkomen. Ik zeg altijd dat ik erover wil nadenken en mijn bezwaren met ze wil doornemen en dan kijken we samen of daar iets aan te doen is.
Ik zou ook zeggen: laat haar zelf een oplossing vinden voor het vervoer. Ik neem aan dat ze niet in haar eentje gaat? Twee of meer jongeren kunnen best met het openbaar vervoer reizen. Is dat te ver of te moeilijk dan moet je ze een ander uitstapje verzinnen, dat beter met het OV te bereiken is.
Dat zij last heeft van de scheiding staat helemaal los van of jij daar wel of niet een goede reden voor had. Je hoeft je niet te verantwoorden naar haar en natuurlijk heeft zij er last van. Ik zou dat gewoon beamen. Vervelend voor haar. Verder niet zoveel. Zeker niet het hele verhaal eruit kramen omdat je je niet schuldig wil voelen.
Pubers zijn soms niet te doen. Het is zeker ook niet mijn favoriete periode in de opvoeding. En dan druk ik me vrij eufemistisch uit 
Ik vind pubers ook niet altijd even leuk, maar nee zeggen op een leuk plan zonder goede reden is vragen om gedoe. Laat haar het lekker zelf regelen en betalen, natuurlijk ga je haar niet brengen en halen, daar is ze inmiddels echt te oud voor.
Veel reacties over wel/niet naar de Efteling mogen, maar minder over de onenigheid die jullie hebben en de (prominente) rol van die de scheiding daarin inneemt. Uit je openingspost proef ik eigenlijk dat je juist op zoek bent naar een constructieve manier om het met je dochter oneens te kunnen zijn zonder dat er verwijten over de scheiding op tafel komen...
Ik heb zelf geen ervaring met pubers, maar ik vind het mooi en volwassen dat je jullie dochter de details van je scheiding bespaart. Als je het daar ooit wel over wil hebben lijkt me een dergelijke ruzie ook een heel fout moment.
Ten aanzien van je hulpvraag: kun je proberen op een moment waar jij en je dochter in rustig vaarwater zitten te praten over de scheiding en haar gevoelens hierbij?
Unwind schreef op 07-10-2021 om 18:33:
Veel reacties over wel/niet naar de Efteling mogen, maar minder over de onenigheid die jullie hebben en de (prominente) rol van die de scheiding daarin inneemt. Uit je openingspost proef ik eigenlijk dat je juist op zoek bent naar een constructieve manier om het met je dochter oneens te kunnen zijn zonder dat er verwijten over de scheiding op tafel komen...
Ik heb zelf geen ervaring met pubers, maar ik vind het mooi en volwassen dat je jullie dochter de details van je scheiding bespaart. Als je het daar ooit wel over wil hebben lijkt me een dergelijke ruzie ook een heel fout moment.
Ten aanzien van je hulpvraag: kun je proberen op een moment waar jij en je dochter in rustig vaarwater zitten te praten over de scheiding en haar gevoelens hierbij?
Het lijkt erop dat dochter de scheiding in de strijd gooit als ze het oneens is met de regels van de moeder. In dat geval is de Efteling een mooie casus om te laten zien hoe je dat anders kunt aanpakken. Regels stellen zonder goede argumenten wekt (terecht) irritatie op, dus uitleggen waarom iets mag en onder welke omstandigheden het wel zou mogen lijkt me een goede tip waar TO wat aan kan hebben.
Daarnaast vind ik op een rustig moment over de scheiding praten ook een goed advies.
Er wordt veel gereageerd met 'waarom mag het dan niet'. Zoals ik al zei, heb ik daar wel wat redenen voor. Van waar wij wonen, ben je uren onderweg, zowel met het openbaar vervoer als met de auto. Brengen en halen is 6 uur in de auto zitten. Maar ik denk ook dat je toch niet alles moet toestaan wat je kind wilt, ofwel?
Ik krijg het verwijt dat ik haar geen leuke dag gun. Maar dat doe ik wel. Ze mag gerust met vriendinnen afspreken, iets leuks gaan doen.
Haar vriendin, die ze wilde meenemen, en waarvan de ouders ook gezegd hebben dat het niet goed uitkomt en dat ze liever niet hebben dat ze gaat, accepteert dat gewoon.
Maar hier is het al uren ruzie.
Ik vind dat zo erg! Je doet zo veel voor die kinderen, je doet zo hard je best!
En het is alleen maar goed als je àltijd ja zegt...
Wat betreft de scheiding, ik heb al vaker geprobeerd om daar met haar over te praten. Maar het lukt niet. Ze zegt dat ze er met mij niet over kan praten, maar als ik het probeer klapt ze dicht. Of ze begint er zelf over, en loopt dan heel snel weer weg.
APw schreef op 07-10-2021 om 18:45:
Er wordt veel gereageerd met 'waarom mag het dan niet'. Zoals ik al zei, heb ik daar wel wat redenen voor. Van waar wij wonen, ben je uren onderweg, zowel met het openbaar vervoer als met de auto. Brengen en halen is 6 uur in de auto zitten. Maar ik denk ook dat je toch niet alles moet toestaan wat je kind wilt, ofwel?
Wat maakt het jou nou uit hoe lang ze onderweg is?
Natuurlijk hoef je niet alles goed te vinden maar een lange reistijd (waar je zelf geen last van hebt) is een onzinreden om nee te zeggen.
APw schreef op 07-10-2021 om 18:45:
Ik krijg het verwijt dat ik haar geen leuke dag gun. Maar dat doe ik wel. Ze mag gerust met vriendinnen afspreken, iets leuks gaan doen.
Ze mag leuke dingen doen op jouw voorwaarden.
Klinkt mij al niet eerlijk in mijn oren. Laat staan in die van een puber.
APw schreef op 07-10-2021 om 18:45:
Ik vind dat zo erg! Je doet zo veel voor die kinderen, je doet zo hard je best!
En het is alleen maar goed als je àltijd ja zegt...
Je verwacht dankbaarheid van je puber? 
Waarvoor?
Omdat je haar op de wereld hebt gezet? Omdat je haar eten/drinken/kleding/scholing en en dan boven haar hoofd geeft?
Nu misschien te laat….maar breng het simpelweg anders….
Ze mag best naar de Efteling. Misschien onder bepaalde voorwaarden: samen met vriendin, opgeladen telefoon mee, appen bij problemen. Msch ook even vragen hoe ze het vervoer geregeld heeft (want liften vind je vast niet goed, en dat lijkt me heel legitiem)
Dan hoef je alleen maar ‘nee’ te zeggen op haar vraag of je wilt halen en brengen. Mag jij kiezen of je zegt dat je geen tijd hebt, dat je 6/ uur in de auto op een dag veel te veel vindt, of dat het ok is als zij de benzinekosten betaalt. In al die gevallen ben je best heel redelijk vind ik, en leg je het probleem terug waar het hoort…namelijk bij haar.
Heb je minder nare ruzie ( want ‘ ik mag ook nooit iets’ is niet meer aan de orde) en ze leert er ook nog eens van alles van qua zelfstandigheid/ realistisch nadenken over plannen/ etc
