Samenwonen met partner en stiefkind; wel of niet doen?
Hallo allemaal,
Dankzij dit forum ben ik inmiddels wat wijzer geworden op een gebied waar iets mij erg dwarszit. Throwaway aangemaakt. Hopelijk kunnen jullie wat licht schijnen op de volgende situatie. Sorry voor het lange verhaal alvast...
Inmiddels heb ik zo 2,5 jaar een relatie met een hele fijne man. We komen allebei uit een lang huwelijk hiervoor (ik 11 jaar, hij 22 jaar). We staan al een tijd op het punt om samen te wonen bij mij, maar nu we dit eindelijk op proef doen, twijfel ik enorm.
Mijn partner heeft een zoon van 18. Die heeft een ziekte die hem nu lichtelijk beperkt fysiek dingen te doen (vooral in de toekomst), maar hij is voor nu zelfredzaam.
Zowel mijn partner als zijn zoon zijn erg makkelijk in en rondom huis. Ik niet. En daar erger ik mij kapot aan.
Wat er nu vooral gebeurt is dat ik het huishouden sta te doen naast een drukke baan. Ik vraag hier en daar om een minimale taak over te nemen, zoals overgebleven eten in een bakje doen, alleen de kip te bakken of om de tafel te dekken. Dat gebeurt probleemloos, maar nooit uit henzelf. De meeste taken blijven liggen totdat ik het doe of totdat ik vraag aan hen om het te doen. En dan wordt het herrie.
Twee weken geleden was ik ziek en toen heb ik met buikgriep eigenlijk het volledige huis schoongemaakt, inclusief de was en alles in de slaapkamer. Ik had daar een beetje de pest in; zoon kwam pas om kwart over zes 's-middags zijn kamer uit (depressie) en manlief stak gelijk alle aandacht in zoon. Na een paar dagen gaf ik aan bij mijn partner dat ik het toch fijn vond als aangeboden wordt om mij even te verlichten van de huishoudelijke taken. Ik heb tijdens mijn buikgriep immers ook gewoon doorgewerkt (tussen de badkamerbezoeken in).
Wanneer ik aangeef dat ik het vervelend vind dat ik het idee heb dat ik alles alleen doe en dat de hulp minimaal is, stuit ik veel op weerstand. Ik zou een te hoge standaard hebben voor het huishouden en zij moeten voldoen aan mijn norm. Ik vind in mijn optiek bepaalde dingen onacceptabel, zoals net zo lang afval naast de volle prullenbak leggen totdat iemand het zat is en de zak vervangt. Of dat we met zijn drieën thuiskomen, en ik meteen de vuile vaat van de eettafel nog sta af te ruimen en zij allebei lekker neerploffen op de bank en mij een half uur laten werken. Het gebeurt vaak dat zij staan toe te kijken hoe ik sta te werken, en er geen hulp wordt aangeboden.
Dit soort ergernissen kan ik slecht bij mijn partner neerleggen; het levert escalerende ruzies, huilbuien en schreeuwen op, terwijl ik graag op zoek ga naar een oplossing (draag bijvoorbeeld wat bij zodat we een huishoudster inhuren; probleem grotendeels opgelost). Het gevolg is dat ik constant twijfel tussen ergernissen bespreekbaar maken of mijn mond houden.
Ook vind ik dat zoon veel en veel meer kan bijdragen. Dat is nu beperkt tot tafel dekken en zijn bord in de vaatwasser zetten. Partner beschermt hem daarin, gezien zijn handicap. Ik zie veel meer mogelijkheden tot bijdragen, maar ook dat levert wrijving op.
Ik erken dat ik 'lastig' ben met samenwonen; ik heb inderdaad een hoge standaard en ik ben ook super sterk opgevoed in het proactief meehelpen in huis. Zij zijn het tegenovergestelde; pas acteren als de boel dreigt over te lopen.
Ik ben 32 en ga mijzelf steeds meer afvragen of dit de manier is waarop ik wel wil leven; voor mij voelt het niet als een eerlijke deal. Ondanks mijn huwelijk heb ik door het werk van mijn ex-man langere periodes alleen geleefd en nu voelt het als meer werk krijgen, met minder ruimte en vrijheid in mijn eigen huis. Op hun beurt voelen mijn partner en zoon zich minder welkom bij mij, en voelen de constante druk van mijn ergernissen.
Ben ik te moeilijk?
Eigenlijk geef je het zelf al aan.
Denk dat jullie beter af zijn met latten. Of als dat niet hetnidee is, dan misschien toch de relatie stoppen.
Je kunt mensen die hun leven lang al een bepaalde manier hebben van doen, niet zomaar een andere manier aanleren. Zeker niet als zij zelf de noodzaak niet inzien.
ik zou het niet doen. Jij jouw standaard in jouw huis en hij de zijne in zijn huis.
Dus jij wordt feitelijk hun sloofje, daar zou ik geen zin in hebben.
Blijf latten. Ik heb ook een hogere standaard dan mijn man en daar hebben we soms woorden over maar hij laat mij er nooit alleen voor opdraaien.
Als ik bijvoorbeeld de afvalzak naar de container breng, doet hij zonder te vragen een nieuwe zak erin bijvoorbeeld. En zo zijn er meer voorbeelden dat hij in actie komt als ik bezig ben.
Dat er naar staan kijken zou mij het meest tegen staan.
Ik zou lekker alleen blijven wonen. Ik denk dat je erge spijt gaat krijgen als je met je vriend en zijn zoon samen gaat wonen. Je krijgt het dan alleen maar drukker en moet de rotzooi van een ander opruimen. Ik zou het echt niet doen!
Het is nu al een grote ergernis, dit wordt alleen maar erger als je gaat samenwonen. Zij veranderen niet, maar jij ook niet. Dat hoeft ook niet, maar het matcht gewoonweg niet. Wat goed dat jullie een proefperiode hebben afgesproken: je kunt het samenwonen dus nog afblazen met deze ervaring en bijbehorende gevoelens. Blijf lekker latten, of stop desnoods helemaal met de relatie als jou van alles (blijft) worden verweten.
Ik zou er beslist niet aan beginnen om samen te wonen.
Ik kan beide kanten begrijpen. Logisch dat man aandacht steekt in zijn depressieve zoon ipv vriendin met griep. Pick your battles; was het nou echt nodig om met griep het hele huis te poetsen en de was te doen of had dat ook wel even kunnen blijven liggen?
Ik ga mee met de rest. Niet samen wonen met de man en zijn zoon.
Hoe oud is jouw vriend eigenlijk als hij uit een 22 jarig huwelijk komt met een zoon van 18?
Persoonlijk vind ik het zelfs een beetje passief agressief om met griep demonstratief het huis te gaan poetsen. Eerste vereiste in elke relatie is goede communicatie en het helder krijgen van wederzijdse verwachtingen. Dus als jij van je vriend verwacht dat hij meehelpt in het huishouden, zeg dat dan en wees concreet. Geldt andersom ook: als je vriend verwacht dat zijn zoon niets hoeft te doen in huis moet hij jou dat vertellen. En liefst ook het waarom uitleggen.
Ik zou dus allebei de tijd nemen om op een rijtje te zetten wat jullie normen, waarden, wensen en verwachtingen zijn. En waar dat niet matcht kijken of je dan ergens in het midden uit kunt komen. En of dat van beide kanten nog wel acceptabel is.
Overigens vind ik het heel bijzonder bedacht van jullie om te gaan samenwonen als er een depressieve en beperkte zoon deel uitmaakt van het gezin. Dat lijkt me sowieso een recept voor ellende. Ik zou dus de komende jaren lekker blijven latten tot de zoon uit huis is.
Fijn dat je een poos hebt kunnen proef-samenwonen, heel leerzaam. En ik ben het eens met de/veel anderen hier: niet doen. Volgens mij krijg je erg spijt van het kwijt raken van je eigen, opgeruimde stek. Lekker blijven LATten dus. Of is dat v.w.b. reistijd echt erg onhandig? Dan zou ik daar wat aan proberen te doen.
Nee, je bent niet moeilijk. De verwachtingen zijn over en weer te verschillend én daarbij kom jij in een klant-en-klare setting waarin logischerwijs wordt verwacht dat jij je aanpast. Hierin heeft niemand gelijk of ongelijk maar de kans dat het jouw kant op beweegt, lijkt mij minder dan nul. Vanzelf gebeurt er nauwelijks wat en als je er wat van zegt, nog minder met ruzie. Ik zou dus gewoon mijn eigen huis aanhouden en als ik daar was, zo min mogelijk doen.. blijven latten.
Maar ben je dan zijn partner, of ziet hij in jou die goedkope huishulp?
Ik zou hier gillend gek worden en lekker blijven latten. Als dat soort discussies al in ruzies uitlopen. Jeetje.
je kunt van hen niet verwachten dat ze aan jouw standaarden voldoen; die voor mij inderdaad ook nogal hoog liggen. Met griep ga je gewoon liggen en niet het hele huis schoonmaken. Ik zou niet weten hoe serieus ik je griep dan zou moeten nemen.
Ik heb een ex die klinkt als jouw man. Het schijnt in zijn nieuwe huis weer een teringbende te zijn, maar bij ons ging het redelijk door 1) een schoonmaker (zijn idee) en 2) hij vond koken leuk, dus hij werd verantwoordelijk voor alles in en rondom de keuken (dus ook boodschappen). Ik deed de rest en bemoeide me niet met wat er daar gebeurde. Ook al was dat niet naar “mijn standaard”. Zo hield ik het voor mezelf leefbaar en gezellig. Ben nu aan het latten met iemand wier standaard weer hoger ligt dan de mijne, maar we latten en hebben beiden wel in de basis een schoon, opgeruimd huis.
Escalerende ruzies, schreeuwen en huilen als jij een probleem ter sprake brengt?
Hopelijk doet de zoon dit en niet je man.
Evengoed een no go.
