Samenwonen met partner en stiefkind; wel of niet doen?
Hallo allemaal,
Dankzij dit forum ben ik inmiddels wat wijzer geworden op een gebied waar iets mij erg dwarszit. Throwaway aangemaakt. Hopelijk kunnen jullie wat licht schijnen op de volgende situatie. Sorry voor het lange verhaal alvast...
Inmiddels heb ik zo 2,5 jaar een relatie met een hele fijne man. We komen allebei uit een lang huwelijk hiervoor (ik 11 jaar, hij 22 jaar). We staan al een tijd op het punt om samen te wonen bij mij, maar nu we dit eindelijk op proef doen, twijfel ik enorm.
Mijn partner heeft een zoon van 18. Die heeft een ziekte die hem nu lichtelijk beperkt fysiek dingen te doen (vooral in de toekomst), maar hij is voor nu zelfredzaam.
Zowel mijn partner als zijn zoon zijn erg makkelijk in en rondom huis. Ik niet. En daar erger ik mij kapot aan.
Wat er nu vooral gebeurt is dat ik het huishouden sta te doen naast een drukke baan. Ik vraag hier en daar om een minimale taak over te nemen, zoals overgebleven eten in een bakje doen, alleen de kip te bakken of om de tafel te dekken. Dat gebeurt probleemloos, maar nooit uit henzelf. De meeste taken blijven liggen totdat ik het doe of totdat ik vraag aan hen om het te doen. En dan wordt het herrie.
Twee weken geleden was ik ziek en toen heb ik met buikgriep eigenlijk het volledige huis schoongemaakt, inclusief de was en alles in de slaapkamer. Ik had daar een beetje de pest in; zoon kwam pas om kwart over zes 's-middags zijn kamer uit (depressie) en manlief stak gelijk alle aandacht in zoon. Na een paar dagen gaf ik aan bij mijn partner dat ik het toch fijn vond als aangeboden wordt om mij even te verlichten van de huishoudelijke taken. Ik heb tijdens mijn buikgriep immers ook gewoon doorgewerkt (tussen de badkamerbezoeken in).
Wanneer ik aangeef dat ik het vervelend vind dat ik het idee heb dat ik alles alleen doe en dat de hulp minimaal is, stuit ik veel op weerstand. Ik zou een te hoge standaard hebben voor het huishouden en zij moeten voldoen aan mijn norm. Ik vind in mijn optiek bepaalde dingen onacceptabel, zoals net zo lang afval naast de volle prullenbak leggen totdat iemand het zat is en de zak vervangt. Of dat we met zijn drieën thuiskomen, en ik meteen de vuile vaat van de eettafel nog sta af te ruimen en zij allebei lekker neerploffen op de bank en mij een half uur laten werken. Het gebeurt vaak dat zij staan toe te kijken hoe ik sta te werken, en er geen hulp wordt aangeboden.
Dit soort ergernissen kan ik slecht bij mijn partner neerleggen; het levert escalerende ruzies, huilbuien en schreeuwen op, terwijl ik graag op zoek ga naar een oplossing (draag bijvoorbeeld wat bij zodat we een huishoudster inhuren; probleem grotendeels opgelost). Het gevolg is dat ik constant twijfel tussen ergernissen bespreekbaar maken of mijn mond houden.
Ook vind ik dat zoon veel en veel meer kan bijdragen. Dat is nu beperkt tot tafel dekken en zijn bord in de vaatwasser zetten. Partner beschermt hem daarin, gezien zijn handicap. Ik zie veel meer mogelijkheden tot bijdragen, maar ook dat levert wrijving op.
Ik erken dat ik 'lastig' ben met samenwonen; ik heb inderdaad een hoge standaard en ik ben ook super sterk opgevoed in het proactief meehelpen in huis. Zij zijn het tegenovergestelde; pas acteren als de boel dreigt over te lopen.
Ik ben 32 en ga mijzelf steeds meer afvragen of dit de manier is waarop ik wel wil leven; voor mij voelt het niet als een eerlijke deal. Ondanks mijn huwelijk heb ik door het werk van mijn ex-man langere periodes alleen geleefd en nu voelt het als meer werk krijgen, met minder ruimte en vrijheid in mijn eigen huis. Op hun beurt voelen mijn partner en zoon zich minder welkom bij mij, en voelen de constante druk van mijn ergernissen.
Ben ik te moeilijk?
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 13:41:
[..]
Ik denk dat er na zo'n gesprek wat je voorstel twee opties zijn; hij past zich niet aan en we gaan latten, of hij past zich aan maar dan doet hij dat omdat hij bij mij wil blijven. niet omdat hij inziet dat hij met allerlei taken mij ontlast en ik daardoor ook wat prettiger kan leven.
Zelfs met de tweede optie, aanpassen, zou ik moeite hebben. Hij moet het willen voor zichzelf anders kan je de hele tijd aan hem trekken en duwen waar je op een gegeven moment het vragen staakt en het zelf gaat doen, boos wordt, verwijten maakt en terug bij af bent etc.
Overigens ken ik dat opruimen etc als je ziek bent want dat doe ik alleen als ik weet hoe de puinzooi is als ik weer beter ben de puinzooi is niet alleen erg maar het gevoel daarbij ook.
Jullie relatie is totaal niet gelijkwaardig, zie je dat zelf nu niet?
Daarnaast zit hij financieel dus aan de grond, lijkt eerder alsof je zijn moeder bent ipv zijn partner. Ik zie enkel voordelen voor hem om te gaan samenwonen en voor jou enkel nadelen en een hoop ellende, dat moet je toch niet willen? en stel dat je het wel zou doen, want roze bril, dan krijg je hem en zoon ook niet zomaar uit je huis in deze wooncrisis. Dus probeer ook eens even die roze bril af te zetten en blijf óf latten óf verbreek de relatie. Je bent pas 32, heb je een kinderwens?
RoodVruchtje schreef op 02-08-2023 om 14:20:
Jullie relatie is totaal niet gelijkwaardig, zie je dat zelf nu niet?
Daarnaast zit hij financieel dus aan de grond, lijkt eerder alsof je zijn moeder bent ipv zijn partner. Ik zie enkel voordelen voor hem om te gaan samenwonen en voor jou enkel nadelen en een hoop ellende, dat moet je toch niet willen? en stel dat je het wel zou doen, want roze bril, dan krijg je hem en zoon ook niet zomaar uit je huis in deze wooncrisis. Dus probeer ook eens even die roze bril af te zetten en blijf óf latten óf verbreek de relatie. Je bent pas 32, heb je een kinderwens?
Helemaal eens. En dat hij toch zo lief en leuk is naast alle nadelen, nou, dat ben jij ook.
Dus dat valt dan tegen elkaar weg en dan blijven de nadelen aan zijn kant over. Voor hem is het trouwens ook niet gezond om in een onevenwichtige relatie te zitten.
Dat leidt er toch toe dat hij zich of tegen zijn zin aanpast, of dat hij steeds meer emotionele chantage in gaat zetten om zijn en zoons onderdak veilig te stellen. Je wordt een soort moeder of begeleider voor hem, geen partner. Eenzijdige afhankelijkheid is geen goede basis. Voor jou niet en voor hem niet.
RoodVruchtje schreef op 02-08-2023 om 14:20:
Jullie relatie is totaal niet gelijkwaardig, zie je dat zelf nu niet?
Daarnaast zit hij financieel dus aan de grond, lijkt eerder alsof je zijn moeder bent ipv zijn partner. Ik zie enkel voordelen voor hem om te gaan samenwonen en voor jou enkel nadelen en een hoop ellende, dat moet je toch niet willen? en stel dat je het wel zou doen, want roze bril, dan krijg je hem en zoon ook niet zomaar uit je huis in deze wooncrisis. Dus probeer ook eens even die roze bril af te zetten en blijf óf latten óf verbreek de relatie. Je bent pas 32, heb je een kinderwens?
Dit.
TO, dit gaat niet werken en dat je weet je zelf ook. Laat ze niet bij jou wonen, de problemen zullen alleen maar groter worden.
Je ergernis is heel groot, en terecht, maar dat gaat stukken erger worden als je bij elkaar woont.
Wees eerlijk tegen jezelf, en neem een beslissing. Makkelijk is het niet, maar je zult er stukken gelukkiger van worden om naar je eigen gevoel te luisteren.
Als mijn partner me gaat doodzwijgen zet ik hem acuut buiten en dat weet hij. Ik heb daar al genoeg trauma's van.
Lagere standaard hebben kan...maar huilen, schreeuwen en negeren als iemand vraagt om een keer een was te draaien of te stofzuigen, daar stopt mijn begrip wel zo'n beetje.
Vrijevlinder schreef op 02-08-2023 om 14:43:
[..]
Dit.
TO, dit gaat niet werken en dat je weet je zelf ook. Laat ze niet bij jou wonen, de problemen zullen alleen maar groter worden.
Je ergernis is heel groot, en terecht, maar dat gaat stukken erger worden als je bij elkaar woont.
Wees eerlijk tegen jezelf, en neem een beslissing. Makkelijk is het niet, maar je zult er stukken gelukkiger van worden om naar je eigen gevoel te luisteren.
Ik had idd al mijn beslissing voor mijzelf genomen en kenbaar gemaakt in dit topic. Het zal lastig zijn om het te laten weten aan ze, maar het is niet echt alsof er een andere uitkomst is die een heilige graal zal zijn.
RoodVruchtje schreef op 02-08-2023 om 14:20:
Jullie relatie is totaal niet gelijkwaardig, zie je dat zelf nu niet?
Daarnaast zit hij financieel dus aan de grond, lijkt eerder alsof je zijn moeder bent ipv zijn partner. Ik zie enkel voordelen voor hem om te gaan samenwonen en voor jou enkel nadelen en een hoop ellende, dat moet je toch niet willen? en stel dat je het wel zou doen, want roze bril, dan krijg je hem en zoon ook niet zomaar uit je huis in deze wooncrisis. Dus probeer ook eens even die roze bril af te zetten en blijf óf latten óf verbreek de relatie. Je bent pas 32, heb je een kinderwens?
Nope, kinderen krijgen is voor mij ook lastiger, fysiek gezien. Maar er is ook geen wens. Die gaat er ook niet zijn. Die roze bril ervaar ik zelf gelukkig minder tot niet, anders had ik dit niet op het forum geplaatst 😁. Een extra check van buitenaf kan voor mij geen kwaad.
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 15:07:
Die roze bril ervaar ik zelf gelukkig minder tot niet, anders had ik dit niet op het forum geplaatst 😁. Een extra check van buitenaf kan voor mij geen kwaad.
Die roze bril draag je wel, anders had je er niet over gepiekerd om te gaan samenwonen.
Vond je het in het verleden je het wel vaker moeilijk om op je eigen waarnemingen te vertrouwen en daarnaar te handelen, of is dat pas in deze relatie begonnen?
Nogmaals dank voor alle reacties! Kan het account weer weg 
. Ik heb hier veel gehad. Fijn dat iedereen de tijd wilde nemen om een reactie te schrijven.
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 16:35:
Nogmaals dank voor alle reacties! Kan het account weer weg
Het topic verwijderen doen ze gelukkig niet zomaar, wellicht hebben anderen in een soortgelijke situatie er nog iets aan. Fijn dat je iets hebt gehad aan deze bijdragen, wens jou veel succes en wijsheid toe!
Wens je succes en misschien kom je nog vertellen hoe het verlopen is.
Hi, ik denk niet dat je te moeilijk bent hoor. En anders...dan ben ik zelf net zo moeilijk 
Je verhaal herken ik heel erg van tijdens mijn vorige relatie. Daar had ik ook constant het gevoel alles alleen te moeten doen in huis. Hoe vervelend ook, de bijkomende irritatie en frustratie neemt dan alleen maar verder toe.
Ik heb inmiddels 5 jaar mijn eigen huis, met mijn twee kids, en tot op de dag van vandaag vind ik het een verademing, dat de status van mijn huishouden helemaal in mijn eigen handen ligt. Ik weet om die reden ook niet zo goed wanneer ik de stap weer ga zetten om samen te wonen. Heb inmiddels 3 jaar een relatie, we hebben het echt heerlijk samen, ook met onze gezamenlijke kids (4 in totaal, pubertijd ligt op de loer). Ik wil vooral genieten van de tijd die we samen hebben, ik ben er heel huiverig voor onder 1 dak te gaan wonen en te vervallen in irritaties en frustraties van voor mijn scheiding. Niet echt een reactie waar je iets mee kan denk ik.... maar ik wou je in ieder geval laten weten dat ik je volledig begrijp! Succes
Nou volgens mij is dit een no brainer. Jullie zitten totaal niet op één lijn wat betreft het runnen van een huishouden. Als je zoveel van elkaar verschilt op die leeftijd ga je dat niet overbruggen.
Partner gedraagt zich erg onvolwassen (boos blijven, negeren), lijkt me geen gedrag voor een volwassen relatie.
Zoon wordt nergens voor verantwoordelijk gehouden, want beperkingen.
Partner zit financieel volledig aan de grond, dus ook daarin grote ongelijkheid.
Stel je voor dat het niet werkt, dan kan hij nooit een andere woonruimte vinden, want geen/weinig geld en woningnood. Dan zit je of met ze opgescheept of jij bent degene die ze op straat moet zetten.
