Samenwonen met partner en stiefkind; wel of niet doen?
Hallo allemaal,
Dankzij dit forum ben ik inmiddels wat wijzer geworden op een gebied waar iets mij erg dwarszit. Throwaway aangemaakt. Hopelijk kunnen jullie wat licht schijnen op de volgende situatie. Sorry voor het lange verhaal alvast...
Inmiddels heb ik zo 2,5 jaar een relatie met een hele fijne man. We komen allebei uit een lang huwelijk hiervoor (ik 11 jaar, hij 22 jaar). We staan al een tijd op het punt om samen te wonen bij mij, maar nu we dit eindelijk op proef doen, twijfel ik enorm.
Mijn partner heeft een zoon van 18. Die heeft een ziekte die hem nu lichtelijk beperkt fysiek dingen te doen (vooral in de toekomst), maar hij is voor nu zelfredzaam.
Zowel mijn partner als zijn zoon zijn erg makkelijk in en rondom huis. Ik niet. En daar erger ik mij kapot aan.
Wat er nu vooral gebeurt is dat ik het huishouden sta te doen naast een drukke baan. Ik vraag hier en daar om een minimale taak over te nemen, zoals overgebleven eten in een bakje doen, alleen de kip te bakken of om de tafel te dekken. Dat gebeurt probleemloos, maar nooit uit henzelf. De meeste taken blijven liggen totdat ik het doe of totdat ik vraag aan hen om het te doen. En dan wordt het herrie.
Twee weken geleden was ik ziek en toen heb ik met buikgriep eigenlijk het volledige huis schoongemaakt, inclusief de was en alles in de slaapkamer. Ik had daar een beetje de pest in; zoon kwam pas om kwart over zes 's-middags zijn kamer uit (depressie) en manlief stak gelijk alle aandacht in zoon. Na een paar dagen gaf ik aan bij mijn partner dat ik het toch fijn vond als aangeboden wordt om mij even te verlichten van de huishoudelijke taken. Ik heb tijdens mijn buikgriep immers ook gewoon doorgewerkt (tussen de badkamerbezoeken in).
Wanneer ik aangeef dat ik het vervelend vind dat ik het idee heb dat ik alles alleen doe en dat de hulp minimaal is, stuit ik veel op weerstand. Ik zou een te hoge standaard hebben voor het huishouden en zij moeten voldoen aan mijn norm. Ik vind in mijn optiek bepaalde dingen onacceptabel, zoals net zo lang afval naast de volle prullenbak leggen totdat iemand het zat is en de zak vervangt. Of dat we met zijn drieën thuiskomen, en ik meteen de vuile vaat van de eettafel nog sta af te ruimen en zij allebei lekker neerploffen op de bank en mij een half uur laten werken. Het gebeurt vaak dat zij staan toe te kijken hoe ik sta te werken, en er geen hulp wordt aangeboden.
Dit soort ergernissen kan ik slecht bij mijn partner neerleggen; het levert escalerende ruzies, huilbuien en schreeuwen op, terwijl ik graag op zoek ga naar een oplossing (draag bijvoorbeeld wat bij zodat we een huishoudster inhuren; probleem grotendeels opgelost). Het gevolg is dat ik constant twijfel tussen ergernissen bespreekbaar maken of mijn mond houden.
Ook vind ik dat zoon veel en veel meer kan bijdragen. Dat is nu beperkt tot tafel dekken en zijn bord in de vaatwasser zetten. Partner beschermt hem daarin, gezien zijn handicap. Ik zie veel meer mogelijkheden tot bijdragen, maar ook dat levert wrijving op.
Ik erken dat ik 'lastig' ben met samenwonen; ik heb inderdaad een hoge standaard en ik ben ook super sterk opgevoed in het proactief meehelpen in huis. Zij zijn het tegenovergestelde; pas acteren als de boel dreigt over te lopen.
Ik ben 32 en ga mijzelf steeds meer afvragen of dit de manier is waarop ik wel wil leven; voor mij voelt het niet als een eerlijke deal. Ondanks mijn huwelijk heb ik door het werk van mijn ex-man langere periodes alleen geleefd en nu voelt het als meer werk krijgen, met minder ruimte en vrijheid in mijn eigen huis. Op hun beurt voelen mijn partner en zoon zich minder welkom bij mij, en voelen de constante druk van mijn ergernissen.
Ben ik te moeilijk?
Sowieso niet samenwonen. Jullie behoeften liggen te ver uiteen.
Maar ik zou ook echt kritisch naar mijn relatie kijken. Want iemand die boos wordt, gaat huilen en vervolgens mij gaat negeren, dat is niet gezond. Maar ook dat jij passief-aggressief schoon gaat maken terwijl jij ZIEK bent. Dat is ook gewoon raar, maar waarschijnlijk probeerde je een punt te maken.
Waarschijnlijk ging het al lattend wel, maar nu zitten jullie elkaar te dicht op de huid, waardoor er veel te veel irritaties zijn, omdat jullie teveel verschillen.
MRI schreef op 02-08-2023 om 13:00:
Ik begrijp dat je nu nog apart woont? Waarom ga je dan hun huis poetsen? Als ik een vriend heb waarmee ik niet samen woon, vind ik het normaal om samen te koken of af te wassen. Misschien eens een wc schoon maken en het bed op maken. Maar het is zijn huis met zijn normen. Daar kan ik wat van vinden maar pas als ik samen woon zullen we dat samen op moeten lossen.
En zoals ik het nu hoor, liggen jullie normen te ver uit elkaar om samen te gaan wonen. Ik zou wel (niet verwijtend) de reden geven waarom. Het kan zijn dat je vriend zich dan nog wil aanpassen.
Het is mijn huis, niet de zijne. En daarin heb ik best wat van mijn 'normen' laten gaan, maar ook dat is lastig. Ik ben uitgesproken en ook van nature niet erg flexibel op die punten. Daarin rek ik die flexibiliteit erg op, juist omdat ik het graag samen wil doen en omdat je toch erg veel van elkaar houdt. Maar op een bepaald punt rek je te ver op en dan wordt het inderdaad je afvragen of je nog wel wil/kunt samenwonen.
Ik denk dat er na zo'n gesprek wat je voorstel twee opties zijn; hij past zich niet aan en we gaan latten, of hij past zich aan maar dan doet hij dat omdat hij bij mij wil blijven. niet omdat hij inziet dat hij met allerlei taken mij ontlast en ik daardoor ook wat prettiger kan leven.
absor schreef op 02-08-2023 om 13:31:
[..]
Een partner die een paar dagen boos is of je doodzwijgt…dat is geen normale relatie hoor! Ik weet niet of je als kind nooit een goed voorbeeld heb gehad of dat je vorige relatie ook zo was maar in een normale relatie ben je weleens boos maar daarna praat je dat op normale manier weer uit. Zelfde dag nog
Helemaal mee eens, ik wil nog verder gaan doodzwijgen is emotionele agressie. Samen met dat hij aan de grond zit en voor hem samenwonen goed uitkomt is het schoonmaken een van de mindere zaken waardoor je niet moet gaan samenwonen denk ik.
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 13:41:
[..]
Het is mijn huis, niet de zijne. En daarin heb ik best wat van mijn 'normen' laten gaan, maar ook dat is lastig. Ik ben uitgesproken en ook van nature niet erg flexibel op die punten. Daarin rek ik die flexibiliteit erg op, juist omdat ik het graag samen wil doen en omdat je toch erg veel van elkaar houdt. Maar op een bepaald punt rek je te ver op en dan wordt het inderdaad je afvragen of je nog wel wil/kunt samenwonen.
Ik denk dat er na zo'n gesprek wat je voorstel twee opties zijn; hij past zich niet aan en we gaan latten, of hij past zich aan maar dan doet hij dat omdat hij bij mij wil blijven. niet omdat hij inziet dat hij met allerlei taken mij ontlast en ik daardoor ook wat prettiger kan leven.
Je moet nooit denken dat je iemand kan veranderen
Het kan ook dat jullie gewoon niet bij elkaar passen. Misschien wel als latters maar niet om samen te wonen. Dat is dan gewoon zo.
Nogmaals wat jij eerder schreef, dat hij dagen boos kan zijn of je stilzwijgt….dat is sowieso geen normale relatie hoor.
TineWinkel schreef op 02-08-2023 om 13:29:
[..]
voor vriend wel, toch, lijkt me? Als hij bij haar kan intrekken, heeft hij geen woonlasten meer. En (maar nu ben ik even heel negatief) hij hoeft ook niets aan het huishouden te doen, wat dat doet TO wel. Moet hij alleen wel haar 'gezeur' op de koop toe nemen.
[sarcasm off]
ik blijf inderdaad, ook na het lezen van je latere berichten, bij mijn eerdere advies: niet gaan samenwonen.
Op papier komt het inderdaad zo over; het scheelt je een paar duizend euro aan lasten per maand, je hebt iemand die je financiën overneemt en regelt, die procedures voert voor de zorg van je zieke kind, iemand die het grootste deel van het huishouden op zich neemt en ook nog eens de meeste centen naar binnen haalt op haar werk.
Om die redenen zou het voor mij in theorie geen goede deal zijn. Al brengt hij natuurlijk ook hele fijne dingen mee, die je niet in deze bovengenoemde context kunt plaatsen.
Voor mij dus tijd om eens meerdere dingen onder de loep te nemen (die ik al deed, maar ik wilde toch even een view van buitenaf ontvangen). Thanks!
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 13:41Ik denk dat er na zo'n gesprek wat je voorstel twee opties zijn; hij past zich niet aan en we gaan latten, of hij past zich aan maar dan doet hij dat omdat hij bij mij wil blijven. niet omdat hij inziet dat hij met allerlei taken mij ontlast en ik daardoor ook wat prettiger kan leven.
Dat doet hij nu al niet terwijl hij best van jou afhankelijk is qua woonruimte gezien het op zwart zaad zitten.
Tel uit je winst (geen, zelfs dik onder de maat want hij voelt het niet aan en ziet het niet).
Wie huilt er nou?
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 13:41:
[..]
Het is mijn huis, niet de zijne. En daarin heb ik best wat van mijn 'normen' laten gaan, maar ook dat is lastig. Ik ben uitgesproken en ook van nature niet erg flexibel op die punten. Daarin rek ik die flexibiliteit erg op, juist omdat ik het graag samen wil doen en omdat je toch erg veel van elkaar houdt. Maar op een bepaald punt rek je te ver op en dan wordt het inderdaad je afvragen of je nog wel wil/kunt samenwonen.
Ik denk dat er na zo'n gesprek wat je voorstel twee opties zijn; hij past zich niet aan en we gaan latten, of hij past zich aan maar dan doet hij dat omdat hij bij mij wil blijven. niet omdat hij inziet dat hij met allerlei taken mij ontlast en ik daardoor ook wat prettiger kan leven.
Oh maar die zoon woont toch niet bij jou? Ik snap het even niet, sorry. Tja met het laatste kan ik me voorstellen dat je dat lastig vindt maar er zijn heel veel zaken die mensen niet uit zichzelf doen maar toch moeten gebeuren. Je kan zijn innerlijke norm niet veranderen vrees ik. Ik snap wel dat je opziet tegen altijd de 'directrice' te moeten zijn die de taken uitdeelt. Ik zou denk ik echt kiezen voor latten
absor schreef op 02-08-2023 om 13:31:
[..]
Een partner die een paar dagen boos is of je doodzwijgt…dat is geen normale relatie hoor! Ik weet niet of je als kind nooit een goed voorbeeld heb gehad of dat je vorige relatie ook zo was maar in een normale relatie ben je weleens boos maar daarna praat je dat op normale manier weer uit. Zelfde dag nog
Mee eens hoor! Inmiddels weet ik wel wat er achter zit. Het voelt niet echt oké omdat hier uit te doeken te doen. Ik probeer er in ieder geval respectvol en liefdevol mee om te gaan.
Volgens mij lever jij veel energie in deze relatie. Is ie wel gelijkwaardig?
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 13:48:
[..]
Mee eens hoor! Inmiddels weet ik wel wat er achter zit. Het voelt niet echt oké omdat hier uit te doeken te doen. Ik probeer er in ieder geval respectvol en liefdevol mee om te gaan.
Dat doodzwijgen is (emotionele) mishandeling. Daar hoef je niet respectvol en liefdevol mee om te gaan, ook niet als er een trauma of diagnose achter zit. Nooit. Het is mishandeling.
Je relatie klinkt behoorlijk ongezond. Ik wil best geloven dat er ook positieve punten zijn, maar wat ik lees is niet gezond. Tel daarbij op dat jullie normen en waarden niet matchen, en je weet dat dit verhaal geen happy ever after kan krijgen. Je verdient beter, veel beter.
pausi schreef op 02-08-2023 om 13:55:
Volgens mij lever jij veel energie in deze relatie. Is ie wel gelijkwaardig?
Gelijkwaardig wel, maar het voelt nu niet in balans nee. Ik vind het overigens niet 'erg' ofzo als iemand huilt; wie ben ik om te bepalen dat iemand binnen een bepaald kader aan emoties mag reageren? Als mijn partner een afkeur geeft op (de redenen voor) mijn huilen bijvoorbeeld, zou ik mij niet heel erg vrij voelen mijn emoties de vrije loop te laten. Wel vind ik dat er daarna ruimte moet zijn voor een constructief gesprek daarover. Dat zijn voor mij twee verschillende dingen.
ik lees heel veel dingen waarvan ik denk, samenwonen en überhaupt deze relatie zijn her heroverwegen waard .
Jullie staan beiden zo anders in het leven qua normen en waarden, dat matcht niet. Jij bent eigenlijk niet gewend om echt samen,samen te wonen en dingen samen te doen waarbij je compromissen sluit en je partner komt ook niet over als iemand die dat gewend is. jullie lijken allebei erg vast te zitten in hoe je het zelf gewend bent en daardoor lukt het niet een middenweg te vinden. De reacties van je partner In hele grote rode vlaggen in een relatie maar ook jouw strakke kijk op hoe dingen moeten zijn is niet handig.
Deze combinatie werkt blijkbaar niet plus daarbij een (stief) zoon met gebruiksaanwijzing en geld problemen.
Dit is een recipe for disaster en ik zou echt na gaan denken of je deze relatie voort wilt zetten. Jullie matchen op heel veel vlakken niet.
Het maakt niet uit of jij te moeilijk bent of zij te makkelijk met het huishouden.
Feit is dat je je er nu al aan ergert en dan woon je nog niet eens samen. Dat gaat met samenwonen alleen maar erger worden.
Ik zou dus niet gaan samenwonen.
FairyZoe schreef op 02-08-2023 om 13:48:
[..]
Mee eens hoor! Inmiddels weet ik wel wat er achter zit. Het voelt niet echt oké omdat hier uit te doeken te doen. Ik probeer er in ieder geval respectvol en liefdevol mee om te gaan.
Ja begrijpelijk dat je niet wil vertellen wat er achter zit hoor. Maar nu pak jij de rekening op voor iets wat zijn pakkie aan is. Als hij met oude dingen zit (wie niet?) moet hij die aangaan met een therapeut niet jou als dumpputje gebruiken daarvoor en agressief gedrag naar jou tonen. Dat jij het verdraagt ten koste van jezelf is een vervaging van grenzen en van zijn kant een out acten (naar buiten projecteren) van oud trauma. Niet gezond in relaties
MRI schreef op 02-08-2023 om 14:05:
[..]
Ja begrijpelijk dat je niet wil vertellen wat er achter zit hoor. Maar nu pak jij de rekening op voor iets wat zijn pakkie aan is. Als hij met oude dingen zit (wie niet?) moet hij die aangaan met een therapeut niet jou als dumpputje gebruiken daarvoor en agressief gedrag naar jou tonen. Dat jij het verdraagt ten koste van jezelf is een vervaging van grenzen en van zijn kant een out acten (naar buiten projecteren) van oud trauma. Niet gezond in relaties
Precies, dat is een heel ongezonde dynamiek.
