Puberdochter met add
Ik heb een dochter van 11 wat oprecht een hele moeilijke tijd heeft gehad op haar basisschool. We hebben heel hard moeten knokken om haar op een veilige plek te krijgen wat ons gelukt is vorig jaar. Ze heeft nu een school waar ze echt goed begeleid word met haar pest verleden en add. Hier is ze vorig jaar terecht gekomen en nu zit ze in groep 8 dus na de zomervakantie gaat ze naar de middelbare.
Ik loop nu tegen veel problemen aan waar ik niet goed mee om kan gaan en graag wil weten hoe andere hiermee omgaan zodat ik die tips ook kan gebruiken om het wat rustiger thuis te krijgen.
Wij hebben continu de strijd om de mobiele telefoon. Wij zijn van mening dat als je met vriendinnen bent en naar buiten gaat dat je niet continu je mobiel hoeft te hebben. Van ons moet deze dan ook thuis blijven. Ook vinden wij tiktok vreemd en hier krijgt ze geen account voor. Onze dochter vind ons uiteraard vreemd want al mijn vrienden mogen onbeperkt op hun mobiel (wat wij ondertussen vergif noemen) overal accounts voor aanmaken terwijl dat wij haar telefoon op tijdslimieten hebben ingesteld zodat het gebruik beperkt is wat volgens ons gezond is. Ook het downloaden van bijv tiktok moeten wij akkoord geven. Hier hebben we continu de oneindige discussies over. Terwijl we hierover met elkaar gesproken hebben hebben we haar ook iets losser hierin gelaten omdat ook wij begrijpen dat je anders buiten de boot valt. Een week later kwam ik erachter dat een jongen van school een app groepje had aangemaakt met als titel je hoerenmoeder. Ik vind het echt niet normaal en ga hierover in gesprek. Deze jongen geeft meteen aan dat hij niet met irritante ouders praat. Uhhh oke, blokkeren die gozer. Een dag later is er een andere jongen van school die samen met een voor mijn dochter onbekende jongen spraakberichten stuurt met stuur een foto. Mijn dochter hoe naïef ze nog is stuurt een foto van haar paard. Daar reageerde de jongens op uhhh nee een foto van jou lichaammmmm. Mijn nekhaar stond omhoog maar natuurlijk bedoelde ze er niks mee toen we in gesprek gingen. Ook de andere spraakberichten lieten wel degelijk merken waar ze op doelde. Gaat mijn vertrouwen in het vergif waar mijn dochter eigenlijk best goed mee omging, dat bewijs was er maar vertrouw nu dus de puberjongens al niet meer.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ook is ze heel dwars momenteel. Ik ben gestopt met werken om voor de kinderen te zorgen omdat mijn man een goede baan kreeg met veel wisselende diensten en de meisjes niet naar de BSO hoefden. De beste beslissing wat ik heb kunnen nemen want ik vind het heerlijk om ze uit school te halen en met ze bezig te zijn. Nu wil ze alles graag zelf beslissen wat tot de nodige strijd lijd. Ze wil elke dag haar gezicht vol smeren met make up. Ik snap dat ze daarin geïnteresseerd raakt maar vanwege haar opkomende pukkeltjes heb ik aangegeven en ook haar leeftijd dat ze eerst maar eens moet beginnen met een klein beetje mascara en in het weekend mag ze een beetje experimenteren maar wel binnen de perken. Ook hierin vindt ze mij raar want andere doen dat toch ook!
Ook is alles momenteel ik wil en gebeurt het niet zoals ik wil gaat de vrieskast aan en daalt de temperatuur in huis. Zij wil dat het gaat op de manier zoals zij het wil en niet anders. Heeft ze iets in haar hoofd moet het meteen.
Zo was het bijv ook op de kermis. Ik wil Boba proberen. Vies drankje met balletjes. Daar had ze het al lang over en ik had haar belooft als we het ergens zien mag je het proberen. De bewuste kermis had het tekoop dus wij in de rij. Zijn we bijna aan de beurt zegt de mevrouw van de kraam mijn pinautomaat is leeg. Excuus. Ik had geen contant bij me dus konden we het niet kopen. Staat ze daar een hoop stampij te maken en te stampvoeten want ik wil..... Nou op deze manier stel ik niet meer voor wat geld te pinnen want beloon haar niet voor gek gedrag. De dag was weer niet leuk want mevrouw liep met haar zure bek en wilde niks meer want die boba.... Dag verziekt voor mijn jongste dochter en ons omdat ze niet meer normaal kon doen. Mijn jongste wilde na het gezeik naar huis want die was er klaar mee.
Toen ze einde dag weer wat bij bezinnen was en ik vroeg waarom doe je zo krijg ik te horen nou ik wil ook eens zien hoe het is als je alles zomaar mag en alles zelf mag beslissen want mijn vrienden beslissen ook alles zelf want die zijn altijd alleen thuis en als ze ergens om vragen krijgen ze het meteen. Ik heb haar uitgelegd dat niet alles zomaar kan en goed is dat je dat moet leren van je ouders. En dat ze ook moet leren met tegenslag om te gaan. Ook heb ik haar uitgelegd dat doordat ik thuis ben zij gewoon kan sporten, en kan paardrijden dat ik er altijd voor hun(mijn kinderen)ben als er wat is. Haar vrienden kunnen dat niet want daar is geen tijd voor. Krijg hier regelmatig meiden over de vloer die tegen mij vertellen wat er gebeurt is en als ik dan aangeef dat ze dit met ouders ook moeten bespreken dat de kinderen zeggen dat hun ouders er geen tijd voor hebben. Dit vind ik zorgelijk. Maar met alles wat ik doe of zeg tegen mijn dochter krijg ik een zucht, boos gezicht of word er niet geluisterd want ze is jaloers op hun leven. Dit spreekt ze ook uit. Ze wil hun leven met de luxe van sporten en paarden waar ze naartoe gebracht word, en dat ik alles wat ze wil meteen gaat kopen, maar daar pas ik voor.
Ik word weleens zo onzeker van de uitspraken van mijn dochter dat ik denk ben ik nou te streng, had ik dan ook moeten blijven werken, zit ik overal te veel op, doe ik het wel goed, neem ik de juiste beslissingen. En dan heb ik nog een dochter van 8jaar die zo makkelijk is, maar zich steeds vaker terug trekt voor het gezeur met haar zus. Ook haar loopt ze te commanderen waardoor ze zich dan maar op haar kamer terug trekt of lekker buiten gaat spelen. Dit vind ik zo vreselijk want ook voor haar is dit niet leuk. Ik probeer daarom ook telkens 1 op 1 wat te gaan doen zodat ik mijn aandacht voor de 100procent kan geven. Ook dan merk ik dat de oudste zo'n moment altijd ombuigt naar een negatieve sfeer want er is altijd wel wat terwijl mijn jongste echt met de kleinste dingen zit te glimmen. Ik krijg dan ook wel 100x te horen gezellig hè mam, of ik vind jou zo lief mam. Dat geeft me dan even een fijn gevoel tot ik thuis kom want ook dan is madam jaloers want hebben jullie gewoon.... Ook dan trekt de jongste zich terug en uiteraard haal ik haar terug en verzoek ik de oudste richting haar kamer te vertrekken, maar ook dan geeft een leuke dag een negatieve lading.
Wat vinden jullie? Gewoon je eerlijke mening en ook graag tips of advies hoe ik het beter op kan pakken. Is dit normaal gedrag voor een puber want ik word er gek van.
dank je wel Jesse.
Ik wil het graag goed doen, en word er onzeker van als er dingen gebeuren. Ben het helemaal met je eens dat ik haar misschien wat vrijer moet laten. Maar ik word van bepaalde dingen die dan gebeuren met die mobieltjes helemaal naar. Ik denk dat het de slechtste uitvinding ooit is geweest, maar ik merk dat ik ook echt wel ouderwets daarin ben. Wil haar niet een buitenbeentje laten worden maar misschien als ik reacties lees ben ik daar wel te streng in.
@chrissiefur bedankt voor je eerlijke mening. Hoe sta jij in het mobiele gebruik bij je kinderen. Heb jij limieten ingesteld, mogen ze alles doen, controleer jij hun telefoon?
200282 schreef op 31-05-2023 om 23:23:
nee mama e gelukkig gaan ze niet naar dezelfde middelbare school. Ik begrijp heel goed dat ik niet cool ben in haar ogen. Vond ik ook niet op die leeftijd. Ben ook blij dat ze in dubio zat wat moet ik doen. Ze wilde er eerst in mee gaan maar toch kwam ze naar me toe dat dit raar is.
Ze wil er heel graag bij horen, maar merk ook aan haar dat ze niet zo goed weet wat ze met die dingen aan moet. Aan de ene kant wil ze alles om er maar bij te horen, en aan de andere kant vind ze er niks aan.
Ze heeft 1 vriendin waar ze lekker mee kletst zonder mobiel, ze gaan naar buiten, zijn samen op de fiets een lippenstift wezen kopen en hadden samen een colaatje gedronken langs het water, dan merk ik dat ze geniet. Gewoon even tutten, maar de rest zit verscholen in hun scherm. Vind ik zo jammer.
Pfff misschien word ik zelf wel te oud om dit te begrijpen. 😊
Gelukkig. Nog een paar weken en dan krijgt ze hopelijk andere vrienden die wel leuk zijn en haar in haar waarde laten. Ik snap dat ze erbij wil horen en dat je niet wil dat ze erbuiten valt. Maar dat betekent niet dat je dan maar alles hoeft te accepteren en ook zij niet.
Als er iets gebeurt, zoals die klasgenoot die op vuurwerk ging staan, wat vindt ze daar dan zelf van?
Wat ik wel gek vind is dat als ouders weigeren op gesprek te komen op school, dat ze wangedrag dan maar laten gaan. Het is duidelijk dat deze ouders niet aan het opvoeden zijn als ze dit soort dingen allemaal maar normaal vinden. En dat geven ze hun kinderen ook mee; als je weigert te praten, kom je overal mee weg. Zijn doorgaans geen fijne mensen in de omgang.
Als ze aangeeft dingen niet leuk te vinden en het chillen met de andere vriendin wel, laat haar inzetten op contact met dat meisje en andere leuke kinderen.
helemaal mee eens mama e. Die ouders zijn ook bijzonder. Ik zei ook tegen mijn dochter dit word dus door deze ouders aan hun kind geleerd. Dingen die niet goed zijn weg lachen. Valt ook geen gesprek mee te voeren met deze mensen hoor.
Dat van dat vuurwerk vond ze ook erg. Ze snapte het ook niet dat hij dat had gedaan, maar ging het ook weer goed praten want ja ook hij wil erbij horen. Ze snapt dus echt wel hoe het zit,maar ze weet niet wat ze ermee aan moet, want ja straks word ik niet geaccepteerd.
Ik moedig haar ook telkens aan om meer met dit meisje lekker op pad te gaan. Ze zegt zelf dat ze dat ook wel wil, maar de andere sluiten haar ook vaak buiten want ja ze vindt een mobiel niet leuk dus is de stap voor haar lastig om haar aandacht op haar te focussen moeilijk want ja straks sluiten ze me weer buiten. Deze meiden groep zijn uit deze woonplaats en heeft ze hier leren kennen toen we gingen verhuizen. Hier zit ze niet mee in de klas omdat onze dochter naar so moest om zelfvertrouwen en succeservaringen op te doen. Is dus extra moeilijk om voor haar beslissingen te nemen dus ook eng om hun te verliezen. Ik stuur haar en begeleid haar zoveel ik kan zodat ze zichzelf ook prettig voel in de groep,en ze stort denk ik al haar frustraties op mij wat ik ook wel begrijp uiteraard.
je zit veel te veel bovenop haar. En je bent een zeer betrokken moeder,fulltime thuis, maar de puberleeftijd is om je af te gaan zetten tegen je ouders (dat maakt het voor jou makkelijker blij te zijn als ze uit huis gaat 🤪)
ik zou eens informeren naar een cursus omgaan met je puber. Wordt in verschillende plaatsen gegeven. Meteen een soort lotgenotencontact. Vriendin van mij die struggled met haar puber dochter doet het nu en ik herken in haar jou, ook fulltime thuis, zelf geen fantastische jeugd(dat bij jou niet wellicht) maar wil het zo graag anders dan haar moeder doen dat het enorm onzeker maakt. Zeker omdat de lieve dochter is veranderd in een puberella
dank je absor. Wist niet dat dat er was. Zal eens kijken of dat hier ergens is. Ga me er straks eens in verdiepen. Bedankt voor de tip.
ga je oudste niet vergelijken met je jongste ( die glimt nog overal bij: ja nu nog wel.) Ook die gaat straks veranderen in een puberella.
Geef je oudste wat meer ruimte. Zoals anderen al zeggen, het kan heel fijn voor haar zijn als ze soms het huis even voor zichzelf heeft. Experimenteren met van alles, variërend van de koektrommel leeg eten tot makeuppen, tot haar lichaam ontdekken. Allemaal dingen die fijner zijn ( en belangrijk) als je je onbespied weet.
Ik was gisteren al een bericht begonnen maar er kwam iets tussen 😅.
In ieder geval. Lees je eens in over pubers/ het puberbrein. Dat kan je helpen.
Je zit echt te dicht op haar. Ad(h)d’ers zijn van nature onwijs nieuwsgierig en willen ontdekken. Ik heb ook een aantal add’ers thuis. Vooral mijn dochter (14) ging/gaat juist dingen doen die niet kunnen als ze te weinig ruimte krijgt. Dus hier was het cruciaal om steeds haar wereld wat te vergroten. Dat begon als klein kind bijvoorbeeld met de kring waarin ze zelf buiten mocht spelen. Hier mocht ze tot de school, maar het park was zoveel interessanter. Daar kon ze lekker op struintocht. Klein voorbeeld hoor.
Nu als puber moet ze vooral het gevoel hebben dat ze niet bij elke stap gecontroleerd wordt. Dus als zij denkt dat ze het aan kan om met vriendinnen naar een festival in onze woonplaats te gaan: ga maar. We laten haar dan zelf bedenken wat ze ervoor nodig heeft, hoe ze heen gaat, met wie, hoe laat ze thuis denkt te zijn enz. Onze voorwaarde is dan bij deze: niet alleen terug naar huis. Dan liever een uur later thuis dan alleen naar huis gegaan. Nu is je dochter nog iets jonger maar je kan het in alle situaties toepassen.
Geef haar zelf regie en laat haar maar aan jullie zien dat zij dat kan. Jullie bepalen de uiterste grenzen en probeer niet al het gras al weg te maaien maar laat haar zelf nadenken.
Wbt idioten op whatsapp/snap/roblox enz. Het wordt geadviseerd om de telefoons van kinderen tot ongeveer een jaar of 14 te checken of in ieder geval totdat ze kunnen laten zien dat ze zich verantwoord gedragen. Je mag best laten weten dat je dat niet oké vindt als jongens dat soort groepen maken. Dit zijn namelijk echt moeilijke grenzen en groepsdruk is zeker voor dit soort meisjes heel lastig. Maar ga er vooral samen over nadenken. Probeer niet in te vullen maar laat je dochter zelf bedenken wat ze hiermee het beste kan doen.
Ik werk met pubers en de meeste conflicten thuis ontstaan vooral als ze vinden dat ouders zich teveel bemoeien/zeuren enz.
Een puber heeft grenzen nodig, of ik zeg liever: duidelijkheid. Daarbinnen moet het autonoom kunnen functioneren en op de bek kunnen gaan. En gun je puber ook dat ze op haar bek gaat. Daar zit het leerproces (en bij een add’er is dat op de bek gaan soms wat vaker).
Overigens, tot slot van mijn epistel: mijn add’ers moeten ook echt soms even ontprikkelen. Ze worden dan chagrijnig of bozig. Probeer ook je dochter te leren wanneer dat punt bij haar is. Mijn kids gingen/gaan dan even naar hun kamer. Zoon ging toen ie klein was altijd even in een heel dik kussen stompen. Dochter heeft tegenwoordig ook vaak dat ze dan even onder een dekentje naast mij op de bank komt liggen.
Het hebben van kinderen met een neurodivers brein is een behoorlijke uitdaging, in bovenstaande lijkt het een beetje alsof ik de wijsheid in pact heb maar ook ik sta desondanks nog regelmatig met mijn handen in het haar. We hebben hier ook een topic over meisjes met add. https://www.viafora.nl/forum/zorgenkinderen/meisjes-met-adhd-of-add?page=5#90
Ik vind je te streng. Maar wat ik veel zorgelijker vind, is hoe ontzettend veroordelend je schrijft over een 11 jarig kind en over dingen die voor haar belangrijk zijn:
Telefoons en soms ook zaken als TikTok, zijn tegenwoordig onmisbaar. Een groot deel van het sociale leven gaat via de app en als je mee willen praten, is het wel zo fijn als je weet wat trending is. Kinderen (en volwassenen!) zoeken bovendien niet alleen maar vermakelijke dingen op. Een geïnteresseerd kind leert al googlend een heleboel. Over het algemeen is internet, net als het echte leven, gewoon leuk. En ja, natuurlijk gebeurt daar ook wel eens iets raars. Dus moeten kinderen daar goed mee om leren gaan. Iets dat ze nooit zullen leren als je het verbiedt.
Dit deel van het sociale leven, waar je dochter graag onderdeel van uit wil maken, noem jij 'vergif'. En iets leuks en doodnormaals als TikTok, bestempel je als 'raar'.
Vervolgens ga je verder over make-up. Blijkbaar iets dat de meiden waar je dochter mee omgaat, mee bezig zijn. Je dochter wordt zich bewust van haar uiterlijk en doet haar best om zichzelf ook mooi te maken.
Jij noemt dat afkeurend 'gezicht volsmeren' en verbiedt het.
En dan de boba tea. Thee met suiker, melk, ijsblokjes en zachte balletjes van tapiocameel (van de casavewortel). Dat is grappig en best lekker. Je hebt het in allerlei soorten en smaken. Het is niet zomaar al járen zo populair! Mijn kinderen maken het ook thuis. Logisch dat je dochter dat nu eindelijk ook wel eens wil proberen.
Ook deze thee keur jij af. Al bij voorbaat noem je het 'een vies drankje met balletjes'.
Ik vind het niet zo raar dat je dochter teleurgesteld, verdrietig en boos was toen ze die boba (waarop ze zich zó had verheugd!) onverwacht niet kreeg.
Maar jij zegt dan over je 11-jarige kind: 'Mevrouw liep met haar zure bek'.
En over jullie 1:1 momenten zeg je: 'Ook dan merk ik dat de oudste zo'n moment altijd ombuigt naar een negatieve sfeer want er is altijd wel wat' ...
Zie je, nu ik het zo op een rijtje zet, wat je eigen aandeel is in jullie verstoorde relatie? En dan is dit alleen nog maar wat je in je openingspost schrijft!
Ik word hier best verdrietig van en hoop dat je wat met mijn reactie kan.
Ik vind je erg rigide in je denken. Iets is goed of slecht. Meestal bestaat de realiteit uit grijstinten en niet alleen uit zwart en wit.
Bijvoorbeeld Tiktok: uiterst verslavend en bron van diverse hoaxes en challenges die niet ok zijn. Daarnaast kan het ook leerrijk zijn en zeker zeer entertainend. Kijk mee met je kind en doe eens samen een gek dansje. Maar bespreek ook de dingen die je ziet waar je niet achter staat. En als je in de bieb komt, kan je eens zeggen: hier ligt dat boek waar ze het op booktok over hadden. Zoek dus balans en blijf in gesprek.
En elke dag boba thee is niet gezond en zelf vind ik het ook helemaal niet lekker. Maar wat maakt dat uit: als het "in" en "hip" is dan snap ik dat een puber zich daar op verheugt. En dan mag je haar wel aanspreken op een zuur gezicht of een eyeroll, maar niemand is perfect. Ik zou op zo'n moment het gedrag aanspreken en niet meteen alle opties van tafel gooien.
Uit al je voorbeelden blijkt dat je weinig lol maakt met je kind en je voornamelijk tot haar verhoudt als de boeman die alles verbiedt. Dat kan alleen nog tot meer frictie gaan leiden naarmate ze meer en meer in de pubertijd komt. Probeer in te zetten op verbinding: als ze wil make-uppen, dan zoek je samen naar goede huidvriendelijke merken. En je maakt er een moeder/dochter spa momentje van.
Je hoeft echt niet haar beste vriendin te worden - dat bedoel ik helemaal niet. Maar een verbinding met haar moet je nu wel leggen en blijven houden. Anders komt ze straks niet naar jou toe als er echt eens een groot probleem is. En dan keert je bezorgheid zich tegen je.
"Toen ze einde dag weer wat bij bezinnen was en ik vroeg waarom doe je zo krijg ik te horen nou ik wil ook eens zien hoe het is als je alles zomaar mag en alles zelf mag beslissen want mijn vrienden beslissen ook alles zelf want die zijn altijd alleen thuis en als ze ergens om vragen krijgen ze het meteen. Ik heb haar uitgelegd dat niet alles zomaar kan en goed is dat je dat moet leren van je ouders."
Je kind vraagt heel erg om ruimt. Je lijkt er boven op te zitten. Totaal niet begrijpen want kinderen tegenwoordig mee te maken hebben. Je lijkt alles stom en belachelijk te vinden wat je dochter leuk vind. Ik zou je dochter vrijheid gunnen om de wereld zelf te ontdekken. probeer je dochter leuk te vinden.
Je zit er veel te dicht bovenop. Geef haar ruimte. Laat haar op tiktok maar dan met een afgeschermd account waardoor alleen haar vrienden haar filmpjes kunnen zien. En bespreek goed met haar wie ze wel en niet toelaat als vriend op tiktok of welke app dan ook.
Geef haar ruimte en laat zien dat je haar vertrouwd. Laat haar zelf ontdekken.
200282 schreef op 31-05-2023 om 23:33:
@chrissiefur bedankt voor je eerlijke mening. Hoe sta jij in het mobiele gebruik bij je kinderen. Heb jij limieten ingesteld, mogen ze alles doen, controleer jij hun telefoon?
Goed dat je er voor open staat naar jezelf te kijken en naar wat eventueel anders kan! Ik heb wel makkelijk praten, ik heb 2 makkelijke zoons zonder label die al een paar jaar ouder zijn dan jouw dochter. Zij hebben een mobiel sinds hun 8e en daarmee geen limieten, controle, beperkingen e.d. gehad. Omdat wij vinden dat het nu eenmaal bij deze tijd hoort en ze daarmee maar beter kunnen leren omgaan dan heel spastisch over doen. We hebben ze digitaal goed opgevoed, veel gepraat over de gevaren, risico's e.d. Tuurlijk is er weleens gedoe geweest over een foto die rond werd gestuurd en ongepast was (niks sexueels) en was er weleens een discussie in een groepsapp die niet leuk was. Daar hadden we dan weer gesprekken over hoe ze dat aan moesten pakken en wat je beter wel of niet kan doen. Ik vind namelijk dat ze zelf moeten ervaren om te kunnen leren. Ik kan het ze allemaal vertellen en overal voor willen behoeden, maar dat werkt uiteindelijk denk ik averechts. Ik vind tik tok ook geen vergif. Gebruik ik het zelf? Nee. Vind ik dat ze er soms te veel tijd aan besteden? Ja best wel, maar toch kunnen ze dat goed zelf reguleren en ik denk dat dat komt omdat ze van jongs af aan geleerd hebben daar mee om te gaan. Nu zeg ik niet dat je daarom maar alles los moet laten, soms hebben kinderen ook echt grenzen nodig. Het is best een ingewikkeld spanningsveld tussen loslaten en grenzen stellen hoor, dat gaat vast niet in 1 keer helemaal goed. Dat is ook niet erg, daar leer je zelf ook weer van. Maar dingen die haar generatie normaal vinden vergif noemen en de mobiel zien als de vijand gaan je daarbij vrees ik niet helpen.
suzyq5 dank je wel voor je heldere verhaal. Fijn om te lezen jou stukje. Zeker omdat jij ervaring met kinderen met Add hebt. Soms is het echt heel lastig om ermee om te gaan. En zeker omdat ze het zo lastig heeft gehad probeer ik haar extra te beschermen om haar niet weer een vervelende ervaring te laten ondervinden. Misschien moet ik haar wat vaker daarin los laten. Zal straks even je linkje openen.
yette. Ik schrijf de dingen die ik tegenkom en waar ik tegenaan loop. En dat van die boba verbied ik zeker niet. Wil jij het proeven prima zoals ik schrijf, maar zo stampvoetend en stampij maken omdat ik geen gebruik van de pin kon maken betekend niet dat ik haar dan moet belonen met ik ga nu pinnen want je bent boos. Volgende keer krijgt ze het echt wel. En dat ik niet mag zeggen dat het vies is beetje raar.
Ook mag ik mijn mening geven over tiktok etc. Die dansjes vind ik over het algemeen niet echt voor deze leeftijd. Hangt niet voor niks een leeftijdsgrens aantiktok etc. Maar goed ik vraag je om een eerlijke mening en is prima. Misschien dat ik haar wel wat losser moet laten inbepaalde dingen en minder bezorgd zijn.
Ik hou super veel van haar en ondanks de strubbelingen hebben wij een hele goede band en laat ik haar ook lekker haar gang gaan hoor. Ze mag en moet ook zeker haar eigen dingen kunnen doen.
Loslaten is gewoon moeilijk, en kleine meisjes worden groot en ook ik heb het beste met haar voor. Heb niet voor niks heel hard voor haar geknokt.
