Partner en puber constant met elkaar overhoop
In de hoop hier wat lotgenoten en tips te treffen.
Wij hebben drie kinderen, waarvan de oudste twee 12 en 11. Onze middelste dochter is al een flink poosje aan het puberen; is ook al een dik jaar ongesteld. Ze was altijd al een vrij bewerkelijk kind. Ze is hoogbegaafd, maar ook heel gevoelig. Overal denkt ze over na, maar ze voelt ook meer en intenser. Van een boze blik kan ze al van slag raken. Ze vindt overal iets van (en uit dit dan ook) en voelt zich snel achtergesteld. Ze is over iets lyrisch enthousiast of iets is helemaal niks. Buitenshuis weet ze meestal precies hoe het hoort, maar thuis komt het er dan uit.
Momenteel heeft ze met mijn man een haat-liefde verhouding. Heel soms maken ze grapjes en dagen ze elkaar uit, maar meestal liggen ze met elkaar overhoop. Mijn man vindt iets van alles wat ze doet of vindt, rolt met zijn ogen, moppert en zucht wat af. In mijn ogen (en zeker in die van haar) kan hij vrij weinig (lees; niets) van haar hebben en gaat dan ook over alles de confrontatie aan. Ze kan het ook niet echt goed doen; als ze vrolijk is vindt hij haar te druk. Wanneer ze zich probeert te uiten en ergens boos over is dan vindt hij dat ze zeurt.
Thuis wordt het er niet echt gezelliger van. Ik ben zelf al een aantal keer van tactiek veranderd; man aanspreken, kind aanspreken, bemiddelen, juist niet mee bemoeien, voor man opnemen, voor kind opnemen. Het heeft allemaal niet echt effect.
Zelf kom ik ook uit een gezin met drie kinderen en mijn vader lag ook altijd in de clinch met mijn zus. Ik heb dit altijd ervaren als erg naar. Wie heeft er tips? Hoort het erbij?
Ik vind dit oprecht zielig voor je dochter. Bij ons thuis vroeger ook een vader die overal commentaar op had en waarbij ik het nooit goed kon doen. Uiteindelijk is het toen ik volwassen was en mijn eigen plan trok goed gekomen, maar vooral omdat ik vind dat mijn moeder me tot een zelfstandige sterke dochter heeft opgevoed.
Toen een goede vriendin hetzelfde met haar en haar (stief)dochter zag gebeuren, is ze bij jeugd en gezin langsgegaan. Ze heeft daar ontzettend veel aan gehad en ik wou dat mijn ouders vroeger dat initiatief ook hadden durven nemen.
Waarom accepteer je afkeurend en onveilig gedrag van je man richting je kind?
Jonagold schreef op 17-01-2023 om 11:39:
Ik ben destijds zelf in therapie gegaan omdat ik kon ontploffen tegen de kinderen. Ik dacht dat niet doen wat je moeder vraagt, dwars zijn, niets achter je kont opruimen allemaal betekenden dat je eigenlijk niet van je moeder houdt. Ik dacht dat ze dat allemaal deden om mij te laten zien dat ik niet goed genoeg was als moeder. En ik deed zo vreselijk mijn best en werkte zo hard om alles goed te doen! Ik was letterlijk altijd bezig om hun liefde te verdienen en kreeg dat maar niet voor elkaar. Ik werd er wanhopig van, en als mijn emmertje dan overliep ontplofte ik. Pas toen mijn zus een keer hard ging lachen toen ik dat zei, dat ik zo verdrietig en boos was omdat mijn kinderen niet van mij hielden, viel bij mij het muntje. Kinderen houden altijd van hun ouders, zelfs in misbruiksituaties. En pubers zetten zich af tegen de mensen die hun het meest nabij zijn, letterlijk en figuurlijk. Mijn kinderen waren dus volkomen normaal, natuurlijk houden mijn kinderen van mij! Er zat dus een kronkel in MIJN hersenen en IK moest daar wat aan doen. Ik heb toen besloten in therapie te gaan. En dat heeft echt zoveel goed gedaan! Intussen zijn ze beiden volwassen, en zijn ze allebei na een periode van zelfstandig wonen weer thuis. Het is gezellig, we hebben veel plezier samen en natuurlijk balen we af en toe van het feit dat ze nog steeds niet weten dat vaat IN de vaatwasser moet ipv OP het aanrecht, maar daar kunnen we samen om lachen.
Ik hoop dat mijn verhaal je handvatten geeft om het gesprek met je man aan te gaan. HIJ is degene die zich hier destructief gedraagt. Maar het is wel belangrijk om uit te vinden wat daar achter zit.
Ik hoop voor jullie gezin dat jullie eruit komen. Mij had het bijna mijn relatie gekost met kinderen en met man. Ik ben net op tijd tot het inzicht gekomen dat ik er alleen wat aan kon veranderen als ik mezelf veranderde.
Mag ik jou een compliment geven over dat jij ontzettend veel geleerd hebt. Want je komt hier op het forum juist over al een heel lieve, zorgzame en betrokken moeder met heel veel geduld.
Net mijn dochter van 12 😍. Heerlijke kinderen. We hebben alleen met haar juist de lastige periode al eerder gehad, haar zus (nu 21) had dat ook trouwens.
Jouw man moet even educatie krijgen over pubers, dat zal hem helpen. Kan het ook ergens zijn dat hij zich een beetje intellectueel bedreigd voelt door je dochter? Mijn dochter kan bijvoorbeeld onwijs goed argumenteren. Poeh, dan moet je van goede huize komen hoor 😅
rebmaaviv schreef op 17-01-2023 om 17:32:
Waarom accepteer je afkeurend en onveilig gedrag van je man richting je kind?
Nou dit! Als moeder zijnde hoor je je kind te beschermen.
Desideria schreef op 18-01-2023 om 09:09:
[..]
Nou dit! Als moeder zijnde hoor je je kind te beschermen.
en hoe zien jullie dat in deze situatie concreet voor je? Op het moment van de confrontatie zelf tegen man zeggen dat hij zich niet zo moet aanstellen? (waarna het aanstellen zal verergeren, "je steunt me ook nooit!"). Of hem als dochter uit het zicht is op zijn pubergedrag aanspreken? En als hij dan zijn schouders ophaalt en zegt dat het allemaal aan dochter ligt? Meteen de scheiding in gang zetten?
Ik bedoel: ik krijg de indruk dat TS haar partner hier wel degelijk op aanspreekt, alleen hij reageert negatief. En nu wordt net gedaan alsof zij zijn gedrag toelaat. Ik krijg niet het idee dat zij het toelaat, maar meer dat ze niet weet hoe het aan te pakken. Je kan zo'n vent niet in je fietstas stoppen en hem zo naar de therapeut brengen hè?
Nu ik het teruglees, was ik te snel, TS heeft niet gezegd dat haar man negatief tegenover hulpverlening staat (ik was in de war met een ander draadje kennelijk).
Temet schreef op 18-01-2023 om 09:34:
[..]
en hoe zien jullie dat in deze situatie concreet voor je? Op het moment van de confrontatie zelf tegen man zeggen dat hij zich niet zo moet aanstellen? (waarna het aanstellen zal verergeren, "je steunt me ook nooit!"). Of hem als dochter uit het zicht is op zijn pubergedrag aanspreken? En als hij dan zijn schouders ophaalt en zegt dat het allemaal aan dochter ligt? Meteen de scheiding in gang zetten?
Ik bedoel: ik krijg de indruk dat TS haar partner hier wel degelijk op aanspreekt, alleen hij reageert negatief. En nu wordt net gedaan alsof zij zijn gedrag toelaat. Ik krijg niet het idee dat zij het toelaat, maar meer dat ze niet weet hoe het aan te pakken. Je kan zo'n vent niet in je fietstas stoppen en hem zo naar de therapeut brengen hè?
Mijn partner is voor z'n leven beschadigd door exact het gedrag wat de man van TO laat zien en zijn moeder heeft het nagelaten te handelen, hun band is ook voor altijd kapot.
TO geeft aan verschillende dingen geprobeerd te hebben, maar dat niets werkt. Dan zit er wat mij betreft echt maar een ding op en dat is je kind beschermen tegen deze vorm van emotionele mishandeling en vertrekken.
Desideria schreef op 18-01-2023 om 10:33:
[..]
Mijn partner is voor z'n leven beschadigd door exact het gedrag wat de man van TO laat zien en zijn moeder heeft het nagelaten te handelen, hun band is ook voor altijd kapot.
TO geeft aan verschillende dingen geprobeerd te hebben, maar dat niets werkt. Dan zit er wat mij betreft echt maar een ding op en dat is je kind beschermen tegen deze vorm van emotionele mishandeling en vertrekken.
Ik ben het hier wel mee eens. Serieus met man bespreken dat dit moet stoppen, met of zonder hulp. En anders je kind beschermen. Soortgelijk verhaal hier bij partner. Hij heeft er tot op de dag van vandaag last van.
Desideria schreef op 18-01-2023 om 10:33:
[..]
Mijn partner is voor z'n leven beschadigd door exact het gedrag wat de man van TO laat zien en zijn moeder heeft het nagelaten te handelen, hun band is ook voor altijd kapot.
TO geeft aan verschillende dingen geprobeerd te hebben, maar dat niets werkt. Dan zit er wat mij betreft echt maar een ding op en dat is je kind beschermen tegen deze vorm van emotionele mishandeling en vertrekken.
ja en dan? Ik weet niet of tsman de biologische vader van de dochter is maar als ze gaat scheiden moet dochter misschien de helft van de tijd bij die vader zijn. schiet het kind daar wat mee op?
Desideria schreef op 18-01-2023 om 10:33:
[..]
Mijn partner is voor z'n leven beschadigd door exact het gedrag wat de man van TO laat zien en zijn moeder heeft het nagelaten te handelen, hun band is ook voor altijd kapot.
TO geeft aan verschillende dingen geprobeerd te hebben, maar dat niets werkt. Dan zit er wat mij betreft echt maar een ding op en dat is je kind beschermen tegen deze vorm van emotionele mishandeling en vertrekken.
Dat lijkt me wel heel drastisch en ook een scheiding is uiteraard beschadigend voor een kind. Niet echt de oplossing lijkt me. Er zijn ook nog twee andere kinderen en blijkbaar gaat het daarmee wel goed?
TO schrijft zelf dat kind ook behoorlijk moeilijk is dus dan heb je sowieso een explosieve situatie. Voor de andere ouder heel lastig om hier mee om te gaan natuurlijk.
Ik vind sommige reacties wel erg fel. Ja, vader moet aan de bak en zijn benadering van zijn dochter vraagt werk, maar om nou te doen alsof hij haar mishandelt en TO haar dochter te weinig in bescherming neemt vind ik echt te ver gaan (op basis van wat TO tot nu toe beschrijft).
Het leven is rommelig, ouderschap is rommelig en soms moet je elkaar even wakker schudden, maar ik zie hier niet meteen een reden om het op die manier te problematiseren. Eerst maar eens kijken of vader het voldoende oppakt als TO een goed gesprek met hem heeft gehad. En of het samen verdiepen in pubers en wat zij nodig hebben (door lezen of een cursus) voldoende verandering biedt.
Als hij daar niet voor openstaat, dan wordt het lastiger.
Heb je het idee, TO, dat je partner daar voor open zal staan?
kaatjecato schreef op 18-01-2023 om 12:41:
Ik vind sommige reacties wel erg fel. Ja, vader moet aan de bak en zijn benadering van zijn dochter vraagt werk, maar om nou te doen alsof hij haar mishandelt en TO haar dochter te weinig in bescherming neemt vind ik echt te ver gaan (op basis van wat TO tot nu toe beschrijft).
Het leven is rommelig, ouderschap is rommelig en soms moet je elkaar even wakker schudden, maar ik zie hier niet meteen een reden om het op die manier te problematiseren. Eerst maar eens kijken of vader het voldoende oppakt als TO een goed gesprek met hem heeft gehad. En of het samen verdiepen in pubers en wat zij nodig hebben (door lezen of een cursus) voldoende verandering biedt.
Als hij daar niet voor openstaat, dan wordt het lastiger.
Heb je het idee, TO, dat je partner daar voor open zal staan?
euh in de openingspost staat:
Thuis wordt het er niet echt gezelliger van. Ik ben zelf al een aantal keer van tactiek veranderd; man aanspreken, kind aanspreken, bemiddelen, juist niet mee bemoeien, voor man opnemen, voor kind opnemen. Het heeft allemaal niet echt effect.
Hij pakt het dus niet op en blijft volharden in kinderachtig gedrag. hij is de volwassene hier, het kind is 11. Zo te horen zal hij ook niet openstaan voor samen verdiepen in het puberbrein. En dat is jammer want hij is de volwassene en als ik de beschrijving van de dochter lees, zou zij juist zo'n baat hebben bij een volwassen mannelijk rolmodel die evenwichtig in zijn kracht en een soort van onbewogen blijft bij al haar bevliegingen maar door alles heen laat blijken dat hij dol op haar is, wat ze ook vindt en doet.
Deena, ik vraag het je nog een keer: wat voel jij nou bij dit gedrag van je man?
Het stoppen wanneer het gebeurt, tegen je man zeggen dat je hem 1 op 1 wil spreken en aangeven dat zijn afkeurende en negatieve gedrag tegen jullie dochter niet acceptabel en beschadigend is. Hem laten reageren en aangeven dat je het niet tolereert, nu niet en nooit niet. Er consequentie aan verbinden: het steeds stoppen en enige moment aangeven dat hij er iets mee moet. Of het nu weglopen is of via de huisarts hulp, maar sowieso duidelijk maken dat beschadigend gedrag niet wordt accepteerd.
MamaE schreef op 17-01-2023 om 17:36:
[..]
Mag ik jou een compliment geven over dat jij ontzettend veel geleerd hebt. Want je komt hier op het forum juist over al een heel lieve, zorgzame en betrokken moeder met heel veel geduld.
Dankjewel. Dat vinden man en kinderen (nu) ook, gelukkig. Het stomme is, dat dit precies was wat mijn moeder deed en waarvan ik me heilig had voorgenomen het anders te doen. Maar dat is lastig, je losmaken van wat je altijd is voorgeleefd. Daarom ook mijn opmerkingen dat het noodzakelijk is te achterhalen waar het gedrag van deze man vandaan komt. Wat zit erachter? Welk gevoel en welke gedachten heeft hij bij het gedrag van dochter?
