Partner en puber constant met elkaar overhoop
In de hoop hier wat lotgenoten en tips te treffen.
Wij hebben drie kinderen, waarvan de oudste twee 12 en 11. Onze middelste dochter is al een flink poosje aan het puberen; is ook al een dik jaar ongesteld. Ze was altijd al een vrij bewerkelijk kind. Ze is hoogbegaafd, maar ook heel gevoelig. Overal denkt ze over na, maar ze voelt ook meer en intenser. Van een boze blik kan ze al van slag raken. Ze vindt overal iets van (en uit dit dan ook) en voelt zich snel achtergesteld. Ze is over iets lyrisch enthousiast of iets is helemaal niks. Buitenshuis weet ze meestal precies hoe het hoort, maar thuis komt het er dan uit.
Momenteel heeft ze met mijn man een haat-liefde verhouding. Heel soms maken ze grapjes en dagen ze elkaar uit, maar meestal liggen ze met elkaar overhoop. Mijn man vindt iets van alles wat ze doet of vindt, rolt met zijn ogen, moppert en zucht wat af. In mijn ogen (en zeker in die van haar) kan hij vrij weinig (lees; niets) van haar hebben en gaat dan ook over alles de confrontatie aan. Ze kan het ook niet echt goed doen; als ze vrolijk is vindt hij haar te druk. Wanneer ze zich probeert te uiten en ergens boos over is dan vindt hij dat ze zeurt.
Thuis wordt het er niet echt gezelliger van. Ik ben zelf al een aantal keer van tactiek veranderd; man aanspreken, kind aanspreken, bemiddelen, juist niet mee bemoeien, voor man opnemen, voor kind opnemen. Het heeft allemaal niet echt effect.
Zelf kom ik ook uit een gezin met drie kinderen en mijn vader lag ook altijd in de clinch met mijn zus. Ik heb dit altijd ervaren als erg naar. Wie heeft er tips? Hoort het erbij?
Jouw man moet volwassen worden.
Wat een rotsituatie voor jullie allemaal. Dit is voor iedereen vervelend en onveilig, maar voor je dochter is het ronduit schadelijk. Met de ogen rollen en zuchten zijn tekenen van minachting - de doodsteek van elke relatie. Dat ze in de ogen van haar vader nooit iets goed kan doen en er continu op haar gemopperd wordt is ook niet best voor haar zelfbeeld en haar relatie met haar vader. Hier moet echt ingegrepen worden en ik denk zelf niet dat jullie daar zonder hulp uit gaan komen. Zeker omdat ik gezien je beschrijving van zowel je man als je dochter vermoed dat er weleens iets onder het gedrag zou kunnen liggen. Ik wil niet met diagnoses strooien maar er vallen me wel dingen op.
Denk je dat je dit op een rustig moment met je man zou kunnen bespreken, niet op het niveau van incidenten maar op het niveau van twee volwassenen die het beste willen voor hun kinderen en zichzelf? Als hij dan begint met “ja maar zij…”: zij is een puber, zij loopt het meeste schade op en kan er het minste aan veranderen. Als hij akkoord gaat zou ik via de huisarts op zoek gaan naar de beste ondersteuning bij het oplossen van deze dynamiek. Therapie dus.
ik denk ook dat jouw partner hier echt iets mee moet, want dit is een recept voor een verslechterde relatie tussen vader en dochter, maar ik zou niet direct therapie aanraden. Gewoon een keer beginnen met een stevig gesprek met je partner en eventueel samen een boek over pubers aanschaffen. Bij ons in de gemeente werden ook pubercursussen voor ouders gegeven, laagdrempelig en fijn om ervaringen met andere ouders uit te wisselen
Geef man het boek puberbrein
Ik herken jouw dochter in mijn dochter. Wij zijn uit elkaar, maar wat ik van dochter begrijp reageert haar vader hetzelfde als jouw man.
Geen wenselijke situatie, ook niet voor haar zusje.
Dit geeft me wel een beetje een inkijkje in hoe het daar er waarschijnlijk aan toe gaat.
Ik heb helaas geen tips, maar het lijkt me heel vervelend om er tussenin te zitten.
ontzettend herkenbaar wat je schrijft. Hier was het net zo. Ik schrijf was, omdat er inmiddels bijna helemaal geen communicatie meer is tussen kind en vader. Toen onze dochter ouder werd (16) is er een moment gekomen dat ze hem zo beu was dat ze besloten heeft om dan helemaal niet meer met hem te praten. Omdat dat beter voelde dan constant die confrontatie met elkaar.Soort zelfbescherming. En hij dus ook niet meer tegen haar. Ik vind het afschuwelijk. Heb net als jij al die jaren gepraat met beiden, bemiddeld, therapie voorgesteld, maar man geeft haar van alles de schuld en is niet in staat om zich daarin als vader te gedragen en is te gekrenkt en dochter geeft hem in alles de schuld. Daar sta je dan als moeder...
Ik heb dus helaas geen tips voor je. Wel zie ik een inmiddels beschadigde dochter en zo langzamerhand ook een beschadigde relatie tussen mijn man en mij. Dus ik hoop dat dat bij jullie te voorkomen is . Maar ik weet hoe rot dit als moeder voor je moet voelen.
Daar zit je dus lekker tussen...en ze is pas 11, lees ik dat goed? In mijn gezin werd het pas rustiger op haar 16e...en in die tijd ertussen ben ik vaak diep ongelukkig geweest door de hele situatie. Maar ik ben het eens met het vorige commentaar: je partner kan er tegenin gaan, maar zo win je niet het respect van je dochter. Ze heeft het nodig om zich af te zetten, en geloof me, dat kan alleen maar erger worden, vooral als ze tegengas en afkeuring krijgt. Probeer samen vooral de positieve dingen te blijven zien, een 'vrij bewerkelijk kind' is in mijn ogen juist heel bijzonder...ze denkt over de dingen na, dat is ook een groot goed. Wat je beschrijft, is precies hoe een puber zich gedraagt, accepteren is soms het codewoord.
is je partner wel haar vader?
Wat rot dat er zoveel spanning ontstaat thuis, voor iedereen.
Helaas is je partner in deze verstandhouding diegene die zal moeten leiden. Lead by example. Het puberbrein is nog niet (emotioneel) volwassen en zou ruimte moeten krijgen voor uitspattingen en wangedrag. Je man daarentegen zal zich als volwassene op moeten stellen en de kracht en rust moeten zien te vinden om haar die ruimte te gunnen. Dus stoppen met overal iets van vinden, ogen rollen, inperken... Als hij daartoe nog niet in staat is, is hij het zijn dochter (en jou) verplicht om daar hulp bij te zoeken. Vind ik.
Het is overigens geen schande om iets nog niet te kunnen, tegen zaken aan te lopen en dingen moeilijk te vinden. Maar het is wel aan hem om die groei na te streven.
Zou hij openstaan voor hulp?
Is je man zestien of zo? Zo gedraagt hij zich wel. Met je ogen rollen, overal commentaar op hebben en over zuchten. Ik vind het erg puberaal overkomen en dat zou ik hem ook wel laten weten. Dat een kind een pittig karakter heeft, kan. Dat je je af en toe stoort aan het gedrag, kan. Maar dat het nooit goed is en er niks leuks aan haar lijkt te zijn, is funest voor haar zelfvertrouwen. Dan gaat een kind ofwel overal lak aan hebben en overal tegenaan schoppen, want het is toch nooit goed, ofwel proberen te 'verdwijnen', onzichtbaar te worden. Beide is niet gezond.
Je man hoeft niet overal iets van te vinden, laat staan dat uit te spreken.
Wat verwacht hij van haar? En is die verwachting realistisch?
Uiteraard heeft je dochter ook te leren omgaan met zichzelf en het leven. Maar ze is pas elf. Wat dat betreft kan en mag je van je man simpelweg meer verwachten dan van je dochter.
Ik ben destijds zelf in therapie gegaan omdat ik kon ontploffen tegen de kinderen. Ik dacht dat niet doen wat je moeder vraagt, dwars zijn, niets achter je kont opruimen allemaal betekenden dat je eigenlijk niet van je moeder houdt. Ik dacht dat ze dat allemaal deden om mij te laten zien dat ik niet goed genoeg was als moeder. En ik deed zo vreselijk mijn best en werkte zo hard om alles goed te doen! Ik was letterlijk altijd bezig om hun liefde te verdienen en kreeg dat maar niet voor elkaar. Ik werd er wanhopig van, en als mijn emmertje dan overliep ontplofte ik. Pas toen mijn zus een keer hard ging lachen toen ik dat zei, dat ik zo verdrietig en boos was omdat mijn kinderen niet van mij hielden, viel bij mij het muntje. Kinderen houden altijd van hun ouders, zelfs in misbruiksituaties. En pubers zetten zich af tegen de mensen die hun het meest nabij zijn, letterlijk en figuurlijk. Mijn kinderen waren dus volkomen normaal, natuurlijk houden mijn kinderen van mij! Er zat dus een kronkel in MIJN hersenen en IK moest daar wat aan doen. Ik heb toen besloten in therapie te gaan. En dat heeft echt zoveel goed gedaan! Intussen zijn ze beiden volwassen, en zijn ze allebei na een periode van zelfstandig wonen weer thuis. Het is gezellig, we hebben veel plezier samen en natuurlijk balen we af en toe van het feit dat ze nog steeds niet weten dat vaat IN de vaatwasser moet ipv OP het aanrecht, maar daar kunnen we samen om lachen.
Ik hoop dat mijn verhaal je handvatten geeft om het gesprek met je man aan te gaan. HIJ is degene die zich hier destructief gedraagt. Maar het is wel belangrijk om uit te vinden wat daar achter zit.
Ik hoop voor jullie gezin dat jullie eruit komen. Mij had het bijna mijn relatie gekost met kinderen en met man. Ik ben net op tijd tot het inzicht gekomen dat ik er alleen wat aan kon veranderen als ik mezelf veranderde.
Herkenbaar, hoewel in iets minder heftige mate, maar vooral onder het eten kan man echt overal commentaar op hebben. Ook je omschrijving van je dochter is (deels) herkenbaar.
Wij hebben rond die leeftijd hulp gezocht, deels omdat dochter wat trekken van autisme vertoonde, maar ook omdat man daar niet mee om kon gaan en het dus constant voor discussies zorgde (ook tussen man en mij).
Heeft een beetje geholpen, maar de neiging om overal commentaar op te leveren blijft! (doodvermoeiend...)
Valt er met je man over te praten? Heeft hij door hoe negatief hij is?
Deena, wat vind jij er eigenlijk zelf van dat je man zich zo opstelt?
Wat een mooie eerlijke post, jonagold!
Wij hebben als ouders afgesproken niet elkaar te versterken in commentaar, kinderen voelen dan een blok tegenover zich staan. Daarnaast helpt commentaar natuurlijk nooit om de situatie te verbeteren
