non-binair het nieuwe punk?
.... en dus een fase of een voorbijgaande trend? Ik vraag het mij af omdat het aantal non-binaire kinderen (geboren als meisjes) in mijn omgeving explosief lijkt toe te nemen. Alleen al bij mij in de straat wonen er tegenwoordig 3, bij de sportclubs van mijn kinderen zijn er meerdere en ook op de scholen waar ik kom zit er in elke klas minstens één (verschilt per school en opleiding, in creatieve sectoren komt het meer voor).
Tot zover opvallend maar prima verder, alhoewel ik het mij erg (onnodig?) gecompliceerd lijkt voor de betreffende kinderen. Vooral omdat zij nogal eens hun naam veranderen en sommigen diep gekwetst zijn als je ze toch aanspreekt bij een vorige naam of alsnog aanziet voor een meisje of jongen. Met name de meisjes die hun naam veranderen in iets Engelstaligs wat verwijst naar de elementen, kleuren of de natuur, zoals Grey, Dusk of Feather, komen mij eerder over als getroubleerde kinderen dan als genderdysfore mensen (vooral omdat ze als kind nog meisje-meisje waren). Eigenlijk precies als de emo's, goths, alto's en punkers uit eerdere generaties. Veel weltschmerz, vaak kinderen uit gebroken/samengestelde gezinnen en ik durf zelfs te beweren hoogopgeleide ouders. Maar dat laatste kan toeval zijn.
Ik sprak laatst met mensen die in het noorden van het land wonen en zeggen daar nog helemaal geen non-binaire jongeren tegen te komen. Is men daar nog niet 'uit de kast' of toch een beetje stadse fratsen?
Zelf heb ik geen kinderen, maar ik snap je gedachten wel.
Er zullen absoluut jongeren bijzitten die onder de categorie non-binair vallen.
Maar, mijns inziens, valt een gedeelte ook zeker onder de pubers die naar hun identiteit zoeken. Zoals het hoort op die leeftijd.
Dat kan je doen met met punk, gothic oid, nu ook met deze categorie denk ik.
Niets mis mee.
Ik kom uit noord Nederland
En ik ken ze niet . Ook niet in de vrienden groepen van mijn kinderen .
Ik vraag het mij ook af. Twee vriendinnen van mijn dochter (hoewel, met eentje is het contact verwaterd nu ze op andere scholen zitten) hebben zich ook non-binair verklaard en ook daar vraag ik me af hoe diep dat zit. O trouwens, ineens schiet mij te binnen dat ook een vriend van mijn dochter heeft gezegd non-binair te zijn, als ik het goed onthouden heb. Deze drie kinderen kennen elkaar overigens niet. Van dat vriendje heb ik ook niet begrepen dat die een andere naam heeft gekozen, dat geldt wel voor die vriendinnen.
Ik heb wel eens de indruk dat het onderscheid dat vooral in uiterlijk gemaakt wordt tussen jongens en meisjes nu veel sterker is dan toen ik opgroeide in de jaren 70 en 80. Waardoor er dus minder ruimte lijkt te zijn voor meisjes die niet zo stereotype meisjesachtig zijn, waarna er het etiketje 'non-binair'' op wordt geplakt. Terwijl zo'n meisje veertig jaar geleden gewoon een niet zo meisjesachtig meisje was, en daar maakte niemand zich druk om. Maar goed, misschien zit ik er mijlenver naast.
ik ken niemand in de buurt. Alleen een oud klasgenootje met enorm veel psychische problemen.
Ja ik zie het ook als een zoektocht naar indentiteit en een vorm van ergens bij willen horen.
ik denk 3 dingen:
- een x aantal daadwerkelijke non binaire jongeren ( die dat nu kunnen uiten i.t.t. tig jaar geleden)
- een x aantal jongeren die gewoon zoekend zijn naar hun identiteit, en dit een manier is om te uiten (net als ghotic, punk enz)
- een x aantal.jongeren die die de kriebels krijgen van: meisje zijn en dan alleen meetellen als je opgespoten lippen hebt, super sexy zijn oid, en jongen zijn en dan.of superstoer of cool moet zijn of want ander is het niet goed. Dus als.je dat niet wil of kan, dan je maar uiten als non binair
Roos55 schreef op 21-09-2022 om 17:01:
Ik kom uit noord Nederland
En ik ken ze niet . Ook niet in de vrienden groepen van mijn kinderen .
Ik woon in het midden van het land en ik ken er buiten mijn werk om al 8. 7 meisjes en 1 jongen. Ook niet in de vriendengroepen van mijn kinderen trouwens, alleen voormalige vrienden die nu in andere groepjes zitten, en kinderen van bekenden.
De transmensen die ik ken zeggen dat al vaak van heel jongs af aan, soms is het bijna het eerste wat ze zeggen. De nb mensen die ik ken zijn heel vaak geboren meisjes in de puberteit. Ik zal niet beweren dat hun gevoel niet valide is. Wel vraag ik me soms af of er een (onbewust) verzet tegen het vrouwbeeld van de maatschappij meespeelt. Niet beoordeeld willen worden op het uiterlijk of de rol de vrouwen en meisjes wordt toebedeeld.
Drakenvlieg schreef op 21-09-2022 om 16:56:
Zelf heb ik geen kinderen, maar ik snap je gedachten wel.
Er zullen absoluut jongeren bijzitten die onder de categorie non-binair vallen.
Maar, mijns inziens, valt een gedeelte ook zeker onder de pubers die naar hun identiteit zoeken. Zoals het hoort op die leeftijd.
Dat kan je doen met met punk, gothic oid, nu ook met deze categorie denk ik.
Niets mis mee.
Ja, dat geloof ik ook wel. Een aantal die zeg maar echt non-binair zijn. En een zoektocht naar de eigen identiteit is ook helemaal normaal.
Wat ik in het onderwijs zie - en ook hoor van ouders met deze kinderen - is een hele starre houding op dit punt. Jongeren die enorm getriggerd zijn op het noemen van de juiste naam, aanspreekvorm e.d., zeggen diep geraakt te zijn als iemand (per ongeluk) het verkeerde zegt of ze op straat worden aangezien voor een jongen of meisje. Zulke overgevoeligheid lijkt me voor niemand goed. Slecht voor onderlinge relaties en polariserend bovendien, en ongezond voor de non-binairen zelf.
Een voorbeeld: deze week sprak een collega in de klas over een groepje leerlingen, waartoe ook een non-binair meisje behoorde. Hij duidde de hele groep aan met 'ze', maar een vriendin van, had het maar half gehoord en schoot enorm uit de slof omdat zij meende dat enkel haar non-binaire klasgenoot werd aangeduid met 'ze'.
Hier in de omgeving (platteland, Limburg) speelt dat naar mijn idee echt totaal niet.
Ik heb in een nieuwsbericht wel eens gelezen dat 4% van de mensen non-binair is. Dan zou één per klas heel normaal zijn. Maar ik heb moeite om dat te geloven. Omdat ik persoonlijk dus niemand ken die non-binair is. Bij mijn man op school zijn het er op een hele school misschien enkelen, terwijl een collega van hem uit de Randstad op een bijscholing eens vermeldde dat hij klassen had waar de helft van de meisjes zichzelf als non-binair identificeerde.
Statistisch gezien is het gek dat er hier in het hele dorp niemand woont die non-binair is en bij TS in de straat al drie en nog vijf in haar omgeving/bekendenkring.
Zo lang het zich uit in wat wijdere kleding, neutrale kleding (in de zin van niet expliciet voor jongens of meisjes), geen probleem.
Een andere naam kan, maar niet elke maand. Dat is verwarrend en dan vraag je echt te veel van je omgeving in mijn ogen. Mensen hebben namen zodat je ze kunt onderscheiden van een ander, zodat je ze aan kunt spreken of hen aan kan duiden. Op het moment dat dat steeds verandert, valt die functionaliteit weg.
En gekwetst voelen...ik vind het zonde van mijn leven om me gekwetst te voelen door dingen die een ander niet zegt met de intentie om te kwetsen. Er zijn wel bepaalde groepen chronisch gekwetst in onze lange tenensamenleving.
troelahoep schreef op 21-09-2022 om 18:37:
[..]
Een voorbeeld: deze week sprak een collega in de klas over een groepje leerlingen, waartoe ook een non-binair meisje behoorde. Hij duidde de hele groep aan met 'ze', maar een vriendin van, had het maar half gehoord en schoot enorm uit de slof omdat zij meende dat enkel haar non-binaire klasgenoot werd aangeduid met 'ze'.
Interessante terminologie; een non-binair meisje 
troelahoep schreef op 21-09-2022 om 18:37:
[..]
Ja, dat geloof ik ook wel. Een aantal die zeg maar echt non-binair zijn. En een zoektocht naar de eigen identiteit is ook helemaal normaal.
Wat ik in het onderwijs zie - en ook hoor van ouders met deze kinderen - is een hele starre houding op dit punt. Jongeren die enorm getriggerd zijn op het noemen van de juiste naam, aanspreekvorm e.d., zeggen diep geraakt te zijn als iemand (per ongeluk) het verkeerde zegt of ze op straat worden aangezien voor een jongen of meisje. Zulke overgevoeligheid lijkt me voor niemand goed. Slecht voor onderlinge relaties en polariserend bovendien, en ongezond voor de non-binairen zelf.
Een voorbeeld: deze week sprak een collega in de klas over een groepje leerlingen, waartoe ook een non-binair meisje behoorde. Hij duidde de hele groep aan met 'ze', maar een vriendin van, had het maar half gehoord en schoot enorm uit de slof omdat zij meende dat enkel haar non-binaire klasgenoot werd aangeduid met 'ze'.
Ik herken dat precies uit eind jaren '70. Alleen ging het toen over bepaalde opvallende kleding of haardracht. Er exorbitant bijlopen en ongebruikelijk eruit zien. Allemaal prima, maar wee je gebeente als je er alleen maar even naar kéék!!!!
Lexus schreef op 21-09-2022 om 18:25:
De transmensen die ik ken zeggen dat al vaak van heel jongs af aan, soms is het bijna het eerste wat ze zeggen. De nb mensen die ik ken zijn heel vaak geboren meisjes in de puberteit. Ik zal niet beweren dat hun gevoel niet valide is. Wel vraag ik me soms af of er een (onbewust) verzet tegen het vrouwbeeld van de maatschappij meespeelt. Niet beoordeeld willen worden op het uiterlijk of de rol de vrouwen en meisjes wordt toebedeeld.
Dat kan meespelen. Maar ik denk ook dat voor veel mensen, en dan nog wat sterker voor meisjes, de pubertijd ook gewoon een moeilijke tijd is. Ineens wordt je ongesteld, krijg je tieten en heupen. Ineens ben je geen kind meer. Bij kinderen is het onderscheid tussen meisjes en jongens minder groot. Ik kan me best voorstellen dat sommige meisjes dat eng vinden en dat liever nog even uitstellen.
EmmaT schreef op 21-09-2022 om 19:10:
[..]
Ik herken dat precies uit eind jaren '70. Alleen ging het toen over bepaalde opvallende kleding of haardracht. Er exorbitant bijlopen en ongebruikelijk eruit zien. Allemaal prima, maar wee je gebeente als je er alleen maar even naar kéék!!!!
Idd, een kennis van mij is voor het oog der natie ( stadscentrum op klaarlichte dag) afgetuigd door een groep punkers, omdat ze dáchten dat ie keek.
Het zal wel van alle tijden zijn dat het nog wel eens wil botsen tussen ouders en hun kinderen in het bijzonder en volwassenen en de jeugd in het algemeen. Mag het vanzelfsprekend heten dat er ook een lied is gewijd aan deze problematiek?
Die vraag laat zich naar mijn mening lastig beantwoorden. Iemand moet toch maar de moeite hebben genomen, tenslotte. En daarop bestaat natuurlijk nooit zoiets als een garantie.
Maar goed; het lied luidt 'Snotneus' en is vertolkt door - "What's in a bands name? - Bots.
