kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Diyer schreef op 11-06-2022 om 23:05:
Tja, maar die nieuwe kansen zijn toch echt niet waar. En als ze daar over nadenkt, dan weet ze dat ook. Ze is van school gestuurd omdat haar kansen op waren. Ze is een vriendin kwijtgeraakt, omdat haar kansen op waren. Ze is vanuit mijn huis bij haar vader te komen wonen, omdat haar kansen op waren. Ze is heel veel geld kwijtgeraakt omdat haar kansen op waren, ze is vanuit het ouderlijk huis ergens anders gaan moeten wonen, omdat de kansen op waren en nu zou ze ook daar mogelijk wel moeten als ze niet wil aanpassen. Het gaat echt uiteindelijk een keer ophouden.
Klopt. Toch verkeerd geformuleerd denk ik. Blijkbaar denkt zij toch telkens meer kansen te krijgen dan in werkelijkheid blijkt. Als er aan haar gevraagd wordt hoeveel kansen ze nog denkt te krijgen en wanneer ze verwacht dat het kwartje een keer gaat vallen, wat is dan haar antwoord?
kan ze niet gewoon op kamers in een studentenhuis of iets?
Battle-Royale schreef op 12-06-2022 om 08:23:
kan ze niet gewoon op kamers in een studentenhuis of iets?
Want dat gaat wel goed?
GinnyTwijfelvuur schreef op 12-06-2022 om 09:16:
[..]
Want dat gaat wel goed?
Waarschijnlijk niet maar als ze niet kan blijven waar ze nu zit en niet terug naar huis kan lijkt mij dat een prima optie.
Battle-Royale schreef op 12-06-2022 om 09:20:
[..]
Waarschijnlijk niet maar als ze niet kan blijven waar ze nu zit en niet terug naar huis kan lijkt mij dat een prima optie.
Nee dat is geen prima optie. Ik zou als ouder erop staan dat er een andere oplossing komt, onder toezicht. Dit is een meisje dat zichzelf al verwondt. Zij heeft hulp nodig. Opname in een instelling voor onderzoek misschien zelfs, al is dat het laatste wat je wilt als ouders.
Drietje schreef op 12-06-2022 om 09:49:
[..]
Nee dat is geen prima optie. Ik zou als ouder erop staan dat er een andere oplossing komt, onder toezicht. Dit is een meisje dat zichzelf al verwondt. Zij heeft hulp nodig. Opname in een instelling voor onderzoek misschien zelfs, al is dat het laatste wat je wilt als ouders.
Maar die dochter is 17, geen 7. Dus die vindt zelf ongetwijfeld ook wat. En als ze zichzelf niet aanpast aan de regels daar en ze kan niet terug naar huis zijn de mogelijkheden op deze leeftijd toch vrij beperkt.
klopt. Je kan haar niet verplicht laten behandelen. Als ze zelf niet wil, dan houdt het op. En ze werkt nu fulltime omdat ze tijdelijke ontheffing van leerplicht heeft. Maar ze moet nog minimaal een jaar nasr school. Met haar salaris nu verdient ze daarmee €600. Wij kunnen het financieel niet aan om voor haar een kamer te bekostigen. We hebben ook nog een ander kind waar we wat voor betalen. Maar meer dan €200 p mnd zit er niet in.
Diyer schreef op 12-06-2022 om 10:02:
klopt. Je kan haar niet verplicht laten behandelen. Als ze zelf niet wil, dan houdt het op. En ze werkt nu fulltime omdat ze tijdelijke ontheffing van leerplicht heeft. Maar ze moet nog minimaal een jaar nasr school. Met haar salaris nu verdient ze daarmee €600. Wij kunnen het financieel niet aan om voor haar een kamer te bekostigen. We hebben ook nog een ander kind waar we wat voor betalen. Maar meer dan €200 p mnd zit er niet in.
En als je haar gewoon op haar bek laat gaan met educatieve doeleinden zeg maar?
Beste Diyer,
Ik lees al een tijdje mee en leef met je mee.
Ik las laatst een uitspraak van een psychiater die met pensioen ging die ik met je wilde delen. Hij zei: als kinderen opgenomen worden in een instelling, dachten we altijd: 'ja, het was echt nodig, dit kind vertoont echt veel problemen'. Hij realiseerde zich pas later dat de opname zelf de problemen vaak verergert (al dan niet tijdelijk). Elke ingreep (van school verwijderen, opname, uithuisplaatsing) zorgt voor verergering van de symptomen. Dat betekent niet dat er andere oplossing is dan die ingreep, maar je moet je dus beseffen dat het voor elk kind heel ingrijpend is, zo'n verandering. Laat staan als je al in de knoop zit met jezelf.
We verwachten bij dit soort ingrepen vaak dat het beter zal gaan. Maar het is dus eigenlijk heel gek dat we dan met zijn allen verwachten dat het direct beter zal gaan, of dat een kind in die situatie ineens ander ('verstandiger') gedrag zal laten zien.
Het is dus wel goed om de verwachtingen bij te stellen. De uithuisplaatsing is niet een wonder oplossing, maar misschien wel heel noodzakelijk.
En als er sprake is van onkunde bij dochter (geen onwil) is het misschien ook logisch dat het haar daar ook niet (direct) goed lukt. Ik neem aan dat deze organisatie ook het klappen van de zweep kent, en al vaker te maken hebben gehad met jongeren die niet meteen in het gareel gaan.
Kan het zijn dat jij direct een verantwoordelijkheidsgevoel krijgt als de organisatie je belt met deze info? Hopelijk kun je dat wat loslaten. Ze zit nu daar en zij moeten het met haar gaan uitzoeken. Jij kan met meer afstand meedenken, maar het niet voor haar oplossen.
Hey Dyer, wat rot dat het nu zo loopt. Je had misschien gehoopt dat deze stap de weg naar boven in zou luiden, uit de misère. En dat kan nog steeds. Het is nog te vroeg om te denken dat het mislukt is. Het is logisch dat ze ook hier weer de grenzen opzoekt en overschrijd.
Als ik jou verhaal lees moet ik steeds denken aan de term ‘levend verlies’. Er is een website van. Als je het opzoekt op Google vindt je de site meteen. Misschien heb je er iets aan. Het gaat over het verdriet en de rouw die je kunt voelen bij verlies zonder dat er sprake is van een overlijden. Bijvoorbeeld; de dromen en verwachtingen die je had toen je je dochtertje kreeg. De hoop die je had voor haar. Het plezier dat jullie samen hadden toen ze jong was. Hoe hard je hebt gewerkt voor haar om haar alles te geven wat je in je had. Hoe je haar moeder kon zijn en zij jouw dochter en hoe vanzelfsprekend dat misschien lange tijd was. Hoe ze zich in de loop van de tijd ontwikkeld heeft, hoe je dat tevergeefs hebt proberen bij te sturen. Het verdriet, de teleurstelling en de boosheid in constant gevecht met de liefde die je voor haar voelt. Want ergens in haar zit nog steeds dat kleine meisje voor wie je een mooie toekomst droomde. Het loopt anders. En dat doet pijn. Geef jezelf de ruimte om te rouwen.
Het is nog niet zeker hoe dat gesprek gaat verlopen. Pas op met voorbarig erin staan. Dat verlamt je tot in iedere vezel.
Belangrijk dat Deyer juist kalm de situatie aanhoort en scherp blijft.
PS Als Deyer in paniek raakt, weet dochter dat daar altijd nog een opening is. Het is belangrijk dat de dochter beseft dat ze de grens heeft bereikt.
Ik zeg niet dat ze dit expres doet, ze kan leren beter te communiceren en te overleggen wat wel en niet mogelijk is. Ze heeft meer begeleiding nodig.
Denk in oplossingen ipv problemen.
Zonne2017 schreef op 12-06-2022 om 16:12:
Hey Dyer, wat rot dat het nu zo loopt. Je had misschien gehoopt dat deze stap de weg naar boven in zou luiden, uit de misère. En dat kan nog steeds. Het is nog te vroeg om te denken dat het mislukt is. Het is logisch dat ze ook hier weer de grenzen opzoekt en overschrijd.
Als ik jou verhaal lees moet ik steeds denken aan de term ‘levend verlies’. Er is een website van. Als je het opzoekt op Google vindt je de site meteen. Misschien heb je er iets aan. Het gaat over het verdriet en de rouw die je kunt voelen bij verlies zonder dat er sprake is van een overlijden. Bijvoorbeeld; de dromen en verwachtingen die je had toen je je dochtertje kreeg. De hoop die je had voor haar. Het plezier dat jullie samen hadden toen ze jong was. Hoe hard je hebt gewerkt voor haar om haar alles te geven wat je in je had. Hoe je haar moeder kon zijn en zij jouw dochter en hoe vanzelfsprekend dat misschien lange tijd was. Hoe ze zich in de loop van de tijd ontwikkeld heeft, hoe je dat tevergeefs hebt proberen bij te sturen. Het verdriet, de teleurstelling en de boosheid in constant gevecht met de liefde die je voor haar voelt. Want ergens in haar zit nog steeds dat kleine meisje voor wie je een mooie toekomst droomde. Het loopt anders. En dat doet pijn. Geef jezelf de ruimte om te rouwen.
Ik heb de podcasts hierover geluisterd (Spotify) en het boek van Manu Keirse naar aanleiding daarvan gelezen, dat gaat ook over “levend verlies”. Heel mooi.
Goede tip!
het klopt. Ik raakte idd in paniek toen mij werd verteld dat er een gesprek gevoerd gaat worden namens de begeleiding dat als ze zich niet aan de regels gaat houden, ze haar plek kwijtraakt. Want dan mag ze daar niet meer komen. En dan ontstaat de stress, want wat dan??
Dan lijkt er daar dus geen ruimte dat ze ook even een tijd kan ontsporen. Dan moet er ook daar meteen actie volgen. Maar wat door de jaren heen is gebleken, is dat steeds strengere maatregelen er bij haar niet voor zorgden dat ze dan ging luisteren. Alleen maar nóg harder in verzet ging. En dat is een gebed zonder einde. En als zelfs hulpverlening die ruimte niet heeft (omdat ze ook een duidelijk beleid willen uitstralen naar de andere jongeren), dan zit er niks anders op dat ze weer thuis komt wonen. Alsmaar verder gaan opschalen gaat desastreus worden vrees ik.
Saar76 schreef op 12-06-2022 om 11:45:
Kan het zijn dat jij direct een verantwoordelijkheidsgevoel krijgt als de organisatie je belt met deze info? Hopelijk kun je dat wat loslaten. Ze zit nu daar en zij moeten het met haar gaan uitzoeken. Jij kan met meer afstand meedenken, maar het niet voor haar oplossen.
Het probleem is natuurlijk ook gewoon dat je als ouder van een minderjarig kind ook gewoon verantwoordelijk bent. Ze zit in een begeleid kamer wonen traject niet op een behandelgroep, waarvan je kunt verwachten dat ze doorverwijzen naar zwaardere zorg als de zorg die nu geleverd kan worden niet genoeg is.
Ik wil Diyer gewoon heel veel sterkte wensen. Ik heb me hier ook veel zorgen gemaakt dat de plaatsing van mijn kind geen match zou zijn. Dat zou hier ook heel lastig geweest zijn.
Dankjullie wel voor de lieve berichtjes. Wij hebben al besloten dat als onze dochter daar weg moet, we haar terug in huis nemen. En mijn ex en ik gaan beslissen waar. Bij hem of bij mij. Misschien wisselen we elk half jaar om het werkbaar te laten zijn. We wonen in dezelfde wijk. Maar niet meer om de week. En hopelijk kunnen wij dan begeleiding krijgen hoe we daar het beste mee om kunnen gaan. We zullen moeten gaan loslaten dat we nog bepaalde huisregels willen stellen. Ze is inmiddels 17 jaar geworden en niet meer het 15-16 jarige meisje dat we nog wilden beschermen. Dat lukt niet meer. Dus dat ze haar compleet eigen gang gaat, is denk ik niet meer af te wenden. Ik zou dan ook uit de zorgrol moeten gaan stappen, want ook dat is geen combinatie meer met mijn dochter. Ik ga dan ook niet meer koken, omdat de irritatie er dan toch in zit dat ze niet komt opdagen zonder tegenbericht en ik met een bord eten thuis zit. Dus dan gaat het idd een soort kamerbewoning worden, waarbij ze haar eigen eten gaat kopen en voor zichzelf moet koken. Ik ga dan ook geen ander brood meer voor haar kopen, omdat ze niet wilde eten wat ik at. Ze moet het dan echt zelf gaan regelen. En alle spullen die rondslingeren, die kiep ik in een tas en zet ik op haar kamer. Geen woord meer aan vuil maken. En ik laat haar meebetalen. Ik ga de strijd niet meer aan om haar elke dag onder de douche vandaan te trekken. Ze moet en zal drie kwartier tot een uur douchen, dus dan ga ik gewoon een reële bijdrage vragen voor het thuiswonen. Daar is mijn ex mordicus op tegen. Maar dat moet hij dan maar zelf weten in zijn huis. Ik heb de financiële ruimte niet om een gasrekening van hier tot Tokio op me te nemen om het simpele feit dat zij weigert korter te douchen, ondanks dat ik na tig gesprekken schreeuwend onder aan de trap sta en iedere keer moet ingrijpen door naar de schuur te gaan om de ketel uit te zetten. En ik ga me niet meer druk maken om school. We moeten daarin duidelijke afspraken krijgen met leerplicht en dat zij weten dat we er als ouders alles aan gedaan hebben en dat het ook hulpverlening niet lukt om te sturen. Dus dat ze háár aan moeten kijken en niet meer ons.
Dochter gaat medewerking weigeren voor een strenger regime (dus een behandelsetting) en er is geen enkele reden voor een ots of rm, dus dan is het zwerven op straat of weer terug naar huis. Zolang ze niet aan de drugs is, er geen loverboys of andere criminelen in of rond huis circelen en het alleen maar anti sociaal gedrag is, dan moet ik het toch nog een paar jaar kunnen uitzingen.
