Kind is weggelopen
Ik weet het even niet meer onze jongste van 16 is van huis weggelopen. Niet met ruzie, kind is in plaats van naar school naar de verkering gegaan, maar niet bepaald in de buurt. Ik begrijp ook niet zo goed waarom. Wij zijn absoluut geen perfecte ouders, maar hebben het wel naar onze beste vermogen geprobeerd goed te doen. Kind is een slim kind met ik vermoed iets van AD(H)D, zit ook in de familie. Maar in ieder geval slechte executieve functies. Kind zit nu in 5 havo en ik denk dat de druk kind teveel wordt. School is voor kind vanaf de basisschool al een onzinnig iets. Je moet allemaal dingen leren waar je later niets aan hebt… Kind heeft het tot nu toe gered, maar ook met (te?)veel ondersteuning van mij. Afgelopen jaar wel steeds minder, ik probeer dat wel los te laten. Maar thuis wordt er nauwelijks huiswerk gemaakt of geleerd. Kind redt het grotendeels op goed opletten in de klas. Maar zodra er echt geleerd/gestampt moet worden, gaat het mis. Daar haalt kind (dikke) onvoldoendes. Nu moet kind ook een profielwerkstuk maken, maar is niet aan de gang te krijgen. Ik denk dat kind het niet overziet, niet weet hoe het aan te pakken. En ik wil kind wel helpen door er behapbare brokjes van te maken, maar daar staat kind niet zo voor open. Kind beloofde het met de docent te bespreken, maar heeft dat denk ik niet meer gedaan. Ik denk dat het hele examenjaar kind zo naar de keel vliegt, dat het gevlucht is voor alles. Maar dat lost natuurlijk niets op.
En mijn eigen aandeel? Ik heb er misschien steeds te veel bovenop gezeten. Te veel gepusht of commentaar gehad. Waardoor kind zich onder druk gezet voelt.
Ook kan kind flink botsen met mijn man (vader van kind). Die vindt kind lui en dat kind een schop onder de kont moet hebben. Hoewel hij daar ook wel van terugkomt als we het samen bespreken. Ook politiek gezien botst het wel, man is sinds corona wat naar de wappie-kant gegaan. Niet heel extreem gelukkig, maar de overheid kan niets goed doen etc. Vind ik persoonlijk ook lastig, maar dat is een ander onderwerp.
Ik denk dat het belangrijkste is dat we weer in gesprek komen met kind. Al is dat ook lastig. Paar weken terug heb ik aan tafel nog gevraagd wat ze van de opvoeding vonden en dat ik me afvroeg of ik het wel een beetje oké had gedaan. Maar daar kwam eigenlijk geen reactie op. Kind wil ook nooit praten over dingen die kind dwarszitten. Al van jongs af aan niet, dan was kind boos of verdrietig, maar kon dan niet goed vertellen wat er dan was.
Maar wat moeten we nu doen? Ik denk dat we er morgen naar toe gaan om met kind te praten. Ook over hoe nu verder. Want kind moet maandag weer naar school. Ik vraag me af of kind mee naar huis wil. En dan? Kind daar laten? Wat vertellen we school? Hoe zit het met leerplicht? Hoe en waar kunnen we hulp krijgen? Er is thuis geen sprake van geweld, misbruik of zulke dingen. Tot een half jaar geleden knuffelde kind nog graag met ons. Zat zelfs nog wel eens op schoot. Misschien is het ook alleen maar een extremere manier van zich losmaken. Ik ben denk ik wel een te beschermende moeder (geweest). En eerlijk gezegd, denk ik dat hier ook wat invloed van de verkering bij zit, maar dat kan ik niet hard maken. Wij hebben verkering ontmoet, is ook een puber, met denk ik wel wat issues.
Sorry voor het lange verhaal. Hebben jullie wijze raad of een bemoediging? Of kritische blik, mag ook.
MamaE schreef op 09-11-2024 om 15:38:
Ik zou niet meteen inzetten op daar blijven. Ik zie niet direct hoe dat een oplossing is, waarschijnlijk krijg je er alleen maar meer problemen mee, o.a. met leerplicht.
Je kunt als zestienjarige niet zomaar besluiten dat je niet meer naar school gaat, niet meer thuis woont. En de ouders van de relatie vinden het waarschijnlijk ook niet zonder meer goed dat er een extra zestienjarige intrekt zonder dat die daar buiten hun eigen kind om iets heeft.
Als er problemen zijn, dan kun je daar over praten. Met ouders, op school. Dan kan er gekeken worden naar mogelijkheden en oplossingen. Zonder meer een hele tijd wegblijven is dat niet.
Het is echt geen ramp om een keer te blijven zitten, af te stromen, iets anders te gaan doen. Maar niet van de ene op de andere dag zonder bericht naar de andere kant van het land vertrekken zonder enig perspectief.
Mis. Je kunt als 16 jarige wel degelijk besluiten dat je niet meer thuis woont. Alleen kan hij niet zomaar besluiten dat hij dus bij verkering woont want daarvoor heeft hij toestemming van die ouders nodig. Ik neem althans aan dat zij gewoon bij haar ouders woont. Die mensen kunnen hem gewoon de deur uitzetten als ze dat willen. De vraag is echter dan wat hij vervolgens doet.
De politie komt echt niet een kind van 16 halen om thuis af te leveren.
Sterker nog: een kind van 16 kan in gaan wonen bij iemand en vervolgens van de ouders eisen dat zij onderhoudsgeld betalen.
Mijn zoon (laag IQ en ADHD met licht ASS)heeft dit gedaan (inmiddels 10 jaar geleden). Hij was ingetrokken bij zijn vriend en weigerde thuis te komen. Hij zat in het laatste jaar van de praktijkschool en heeft deze wel af gemaakt. Echter 2 x daarna een MBO opleiding begonnen en voortijdig afgehaakt. Waarschijnlijk door gebrek aan structuur. Die had ik hem kunnen bieden...maar ja. Niet toen hij niet meer bij ons wilde wonen.
Pippeltje schreef op 09-11-2024 om 16:36:
[..]
Mis. Je kunt als 16 jarige wel degelijk besluiten dat je niet meer thuis woont. Alleen kan hij niet zomaar besluiten dat hij dus bij verkering woont want daarvoor heeft hij toestemming van die ouders nodig. Ik neem althans aan dat zij gewoon bij haar ouders woont. Die mensen kunnen hem gewoon de deur uitzetten als ze dat willen. De vraag is echter dan wat hij vervolgens doet.
De politie komt echt niet een kind van 16 halen om thuis af te leveren.
Sterker nog: een kind van 16 kan in gaan wonen bij iemand en vervolgens van de ouders eisen dat zij onderhoudsgeld betalen.
Mijn zoon (laag IQ en ADHD met licht ASS)heeft dit gedaan (inmiddels 10 jaar geleden). Hij was ingetrokken bij zijn vriend en weigerde thuis te komen. Hij zat in het laatste jaar van de praktijkschool en heeft deze wel af gemaakt. Echter 2 x daarna een MBO opleiding begonnen en voortijdig afgehaakt. Waarschijnlijk door gebrek aan structuur. Die had ik hem kunnen bieden...maar ja. Niet toen hij niet meer bij ons wilde wonen.
Ik ken jouw verhaal en ik vind dat heel verdrietig. Over thuis wonen heb je vast een punt. Maar jouw kind had een partner die veel ouder is en op zichzelf woonde. Ik denk dat er weinig mensen trek hebben in een inwonende puber/relatie die geen school of werk of andere daginvulling heeft daar.
Hij is minderjarig en heeft geen startkwalificatie dus is leerplichtig. Ook als hij elders gaat wonen. Er zijn daar ook scholen. Maar of het slim is? Als die ouders hem zat zijn, kan hij weer terug.
Het lost in mijn ogen ook niet het probleem op. Dus om nu zonder meer mee te gaan in dit niet bepaald doordachte plan bedacht door een chaotisch puberbrein...dat is niet mijn aanbeveling.
Ik ben zelf ook wel eens een paar dagen van huis geweest omdat het me allemaal boven het hoofd groeide. Eerst deed mijn moeder begripvol, toen beloofde ze taart te bakken als ik thuis kwam, en vervolgens dreigde ze met de politie (dit binnen een paar dagen) dus ging ik maar terug naar huis maar met de pest in mijn lijf. Gesproken werd er niet over waarom ik weg gegaan was, ze zat me samen met een tante op te wachten en verder dan wat afkeurend gehum kwam het dus niet. En die taart heb ik ook nooit gezien. Medelijden met haar had ik toen niet meer.
Het werd vooral beschouwd als opstandigheid denk ik, als iets wat pubers soms doen en waar die arme ouders dan onder lijden tot de puber weer in het gareel gedwongen is. Sowieso was de basishouding dat pubers een noodzakelijk kwaad zijn, niet dat het mensen zijn die wel wat steun en ruimte en rust kunnen gebruiken in die turbulente tijd in hun leven.
Eerlijk gezegd had ik liever gehad dat ze me even met rust had gelaten om mijn gedachten op een rijtje te zetten en tot mezelf te komen.
Toen onze kinderen er doorheen zaten hebben we ze de ruimte gegeven en die liepen weliswaar niet weg (gelukkig) maar anders was ik ze ook niet naar huis komen dwingen. Een weekje eruit is echt geen ramp en daarna kun je altijd nog gaan overwegen om in actie te komen.
Soms moet iemand even ruimte.
Ik kan over jouw situatie helemaal niet oordelen natuurlijk, maar ik zou wel adviseren even rustig achterover te leunen en eens een paar dagen af te wachten hoe het zich allemaal ontwikkelt. Iemand gaat er niet voor niks vandoor en als je niet vermoedt dat er dingen ernstig mis zijn (drugs, misbruik, misdaad, dwang) dan zal het allemaal niet zo'n vaart lopen. Met school komt het ook wel weer goed, een mens is tenslotte ook wel eens ziek. En school is niet heilig, een jaartje later kan het ook nog wel.
Keep calm, zou mijn advies zijn. Geef aan dat de deur open staat, dat je je kind mist maar niet boos bent, en vraag wat het nodig heeft.
Mijn ervaring met opvoeden is dat het vaak loont om even goed door te ademen en dan precies iets anders te doen dan wat je als eerste invalt.
Ik snap je zorgen, TO, niet omdat wat je zoon doet zorgelijk is, maar omdat je je als ouders nu eenmaal zorgen maakt als je kind zich gaat afzetten. Ik denk dat het vooral belangrijk is om kalm te blijven en niet te escaleren. Zoon heeft kennelijk behoefte aan even afstand, en het is tegelijkertijd vast ook fijn om bij zijn vriendin te zijn. Je geeft aan dat je vermoedt dat hij niet helemaal lekker in zijn vel zit, en dat de druk die hij thuis en op school ervaart daar mogelijk mee te maken heeft. Dat is iets om wel op terug te komen, maar dat zou ik pas doen als het weer wat gekalmeerd is en hij weer terug is.
Het belangrijkste is dat je weet dat hij veilig is, bij mensen die je kunt vertrouwen. Er zijn dus geen directe zorgen over zijn welzijn. Laat hem weten dat je van hem houdt en dat je het begrijpt als hij even wat afstand nodig had, en dat je er graag met hem over praat als hij weer thuis is. Dat deze leeftijd nu eenmaal zoeken is voor hem en voor jullie als ouders, en dat jullie er samen wel uit zullen komen.
Dus ik zou even kiezen voor geen consequenties, en niet aandringen op 'maar hoe doe je dat met school maandag'. Ga ervanuit dat de ouders van zijn vriendin daar vast ook wel met hem over praten.
Soms weten kinderen niet hoe ze moeten bespreken waar ze mee zitten, en soms snappen ze zelf eigenlijk ook niet waar ze nu helemaal tegenaan lopen.
Hopelijk kunnen jij en zijn vader hier hetzelfde in staan?
kind is misschien een meisje
ik zou even helemaal niets doen als je weet dat kind ergens veilig zit. Laat weten dat kind altijd welkom is terug te komen. En laat kind maar vertellen hoe hij/zij het graag wil hebben thuis, wat hij/zij mist of graag anders zou zien. Probeer dat te doen. Meer niet
absor schreef op 09-11-2024 om 20:54:
kind is misschien een meisje
Ach ja, je hebt gelijk. Met zelf twee zonen (waarvan er ook 1 een keer van school gespijbeld heeft om naar zijn vriendin te reizen) lees ik het met die blik 😊
Bedankt allemaal voor jullie reacties, daar heb ik heel veel aan! We hebben contact gehad met moeder van verkering. Kind lijkt al iets tot rust te komen, maar wil tot volgende week blijven. Daar hebben we in toegestemd. Wij gaan dan daar heen om te praten en kind hopelijk weer mee naar huis te nemen.
We hebben ook kort app contact gehad met kind. Kind verteld dat we het missen en van die houden. En dat we niet boos zijn. Morgen gaan man en ik een mail sturen naar school. Ik denk/hoop dat dat nu het beste is voor kind.
Anna-Oniem schreef op 09-11-2024 om 21:41:
Bedankt allemaal voor jullie reacties, daar heb ik heel veel aan! We hebben contact gehad met moeder van verkering. Kind lijkt al iets tot rust te komen, maar wil tot volgende week blijven. Daar hebben we in toegestemd. Wij gaan dan daar heen om te praten en kind hopelijk weer mee naar huis te nemen.
We hebben ook kort app contact gehad met kind. Kind verteld dat we het missen en van die houden. En dat we niet boos zijn. Morgen gaan man en ik een mail sturen naar school. Ik denk/hoop dat dat nu het beste is voor kind.
Mijn tip (als docent): als je gedoe wil voorkomen dan meld je je kind ziek. Dat is nu in feite ook zo. Je kind zit er doorheen, is even opgebrand. De reden voor de ziekmelding hoef je nu niet te geven (hoeft sowieso niet). Dit geeft bij alle partijen de meeste rust. Zo kan iedereen onderzoeken wat het beste is.
Als er vermoeden is van Adhd dan zou ik wel vast inzetten op een diagnostisch traject aangezien daar lange wachtlijsten voor zijn.
Ook zijn er komende weken open dagen voor het MBO, wellicht is dat tzt nog iets om op in te zetten mocht je kind tot de conclusie komen dat havo afmaken niet passend is.
Sterkte
MamaE schreef op 09-11-2024 om 16:50:
[..]
Ik ken jouw verhaal en ik vind dat heel verdrietig. Over thuis wonen heb je vast een punt. Maar jouw kind had een partner die veel ouder is en op zichzelf woonde. Ik denk dat er weinig mensen trek hebben in een inwonende puber/relatie die geen school of werk of andere daginvulling heeft daar.
Hij is minderjarig en heeft geen startkwalificatie dus is leerplichtig. Ook als hij elders gaat wonen. Er zijn daar ook scholen. Maar of het slim is? Als die ouders hem zat zijn, kan hij weer terug.
Het lost in mijn ogen ook niet het probleem op. Dus om nu zonder meer mee te gaan in dit niet bepaald doordachte plan bedacht door een chaotisch puberbrein...dat is niet mijn aanbeveling.
Ik wilde er ook echt niet mee zeggen dat ze maar mee moet gaan in het verhaal!
Anna-Oniem schreef op 09-11-2024 om 21:41:
Bedankt allemaal voor jullie reacties, daar heb ik heel veel aan! We hebben contact gehad met moeder van verkering. Kind lijkt al iets tot rust te komen, maar wil tot volgende week blijven. Daar hebben we in toegestemd. Wij gaan dan daar heen om te praten en kind hopelijk weer mee naar huis te nemen.
We hebben ook kort app contact gehad met kind. Kind verteld dat we het missen en van die houden. En dat we niet boos zijn. Morgen gaan man en ik een mail sturen naar school. Ik denk/hoop dat dat nu het beste is voor kind.
Wat goed dat jullie zo rustig zijn gebleven en kind even de ruimte hebben gegeven. Daarmee creëer je ook weer ruimte om terug te komen. Er spreekt ook vertrouwen uit naar jullie kind en dat jullie er als gezin wel uitkomen. Dat hebben kinderen nodig en daar kunnen ze van groeien.
SuzyQFive schreef op 09-11-2024 om 22:43:
[..]
Mijn tip (als docent): als je gedoe wil voorkomen dan meld je je kind ziek. Dat is nu in feite ook zo. Je kind zit er doorheen, is even opgebrand. De reden voor de ziekmelding hoef je nu niet te geven (hoeft sowieso niet). Dit geeft bij alle partijen de meeste rust. Zo kan iedereen onderzoeken wat het beste is.
Als er vermoeden is van Adhd dan zou ik wel vast inzetten op een diagnostisch traject aangezien daar lange wachtlijsten voor zijn.
Ook zijn er komende weken open dagen voor het MBO, wellicht is dat tzt nog iets om op in te zetten mocht je kind tot de conclusie komen dat havo afmaken niet passend is.
Sterkte
Daar twijfel ik dus over, ziekmelden of uitleggen wat er aan de hand is. Het heeft wel grotendeels met school te maken, dat kind daar een enorme druk door voelt. Daar moeten wij mee aan de slag, maar school ook denk ik. De HBO-opleiding die kind wil, wil kind al vanaf de kleutertijd, al is er ook een MBO-variant van. Voor beide moet kind 18 zijn, dus wat dat betreft is er sowieso speling. Er stond al een tussenjaar op de planning voor volgend jaar.
Inderdaad ziek melden, dat is het handigste.
Sterkte ermee TO. 
Ziek melden inderdaad. En even rustig nadenken voordat jullie verdere acties ondernemen. Even pas op de plaats.
Kind ervaart misschien wel zoveel druk omdat jij er zo bovenop zit en vader kind het gevoel geeft dat hij/zij lui is en een schop onder de hol nodig heeft. Het gedrag van jullie beiden is niet constructief en kan véél meer negatief effect hebben dan dat jullie denken (en bedoelen).
Ik spreek als ADD’er uit ervaring. Geef je kind even de ruimte. Letterlijk én figuurlijk.
Anna-Oniem schreef op 09-11-2024 om 23:06:
[..]
Daar twijfel ik dus over, ziekmelden of uitleggen wat er aan de hand is. Het heeft wel grotendeels met school te maken, dat kind daar een enorme druk door voelt. Daar moeten wij mee aan de slag, maar school ook denk ik. De HBO-opleiding die kind wil, wil kind al vanaf de kleutertijd, al is er ook een MBO-variant van. Voor beide moet kind 18 zijn, dus wat dat betreft is er sowieso speling. Er stond al een tussenjaar op de planning voor volgend jaar.
bestaat er tegenwoordig nog iets van deelcertificaten?
Als je zoon toch een jaar speling heeft, waarom dan niet dit jaar een paar vakken examen en volgend jaar?
Maar dat is iets voor later. Nu even de rust laten pakken.
'Daar moeten wij mee aan de slag, maar school ook denk ik.' Daar zal kind mee aan de slag moeten denk ik dan. En dat zal pas gebeuren als kind ervaart hoe die druk speelt, dus niet vanuit ouders of school, maar vanuit datgene wat kind zelf wil in verhouding tot datgene wat kind daarvoor moet doen. De verleiding/beloning is: over een half jaar diploma havo = einde leerplicht = meer ruimte om zelf te bepalen wat je wil gaan doen. Maar als die beloning niet opweegt tegen wat kind daarvoor moet doen, dan zijn er verschillende andere opties (blijven zitten, deelcertificaten, overstap naar mbo, werken).
Tsjor
