Kind is weggelopen
Ik weet het even niet meer onze jongste van 16 is van huis weggelopen. Niet met ruzie, kind is in plaats van naar school naar de verkering gegaan, maar niet bepaald in de buurt. Ik begrijp ook niet zo goed waarom. Wij zijn absoluut geen perfecte ouders, maar hebben het wel naar onze beste vermogen geprobeerd goed te doen. Kind is een slim kind met ik vermoed iets van AD(H)D, zit ook in de familie. Maar in ieder geval slechte executieve functies. Kind zit nu in 5 havo en ik denk dat de druk kind teveel wordt. School is voor kind vanaf de basisschool al een onzinnig iets. Je moet allemaal dingen leren waar je later niets aan hebt… Kind heeft het tot nu toe gered, maar ook met (te?)veel ondersteuning van mij. Afgelopen jaar wel steeds minder, ik probeer dat wel los te laten. Maar thuis wordt er nauwelijks huiswerk gemaakt of geleerd. Kind redt het grotendeels op goed opletten in de klas. Maar zodra er echt geleerd/gestampt moet worden, gaat het mis. Daar haalt kind (dikke) onvoldoendes. Nu moet kind ook een profielwerkstuk maken, maar is niet aan de gang te krijgen. Ik denk dat kind het niet overziet, niet weet hoe het aan te pakken. En ik wil kind wel helpen door er behapbare brokjes van te maken, maar daar staat kind niet zo voor open. Kind beloofde het met de docent te bespreken, maar heeft dat denk ik niet meer gedaan. Ik denk dat het hele examenjaar kind zo naar de keel vliegt, dat het gevlucht is voor alles. Maar dat lost natuurlijk niets op.
En mijn eigen aandeel? Ik heb er misschien steeds te veel bovenop gezeten. Te veel gepusht of commentaar gehad. Waardoor kind zich onder druk gezet voelt.
Ook kan kind flink botsen met mijn man (vader van kind). Die vindt kind lui en dat kind een schop onder de kont moet hebben. Hoewel hij daar ook wel van terugkomt als we het samen bespreken. Ook politiek gezien botst het wel, man is sinds corona wat naar de wappie-kant gegaan. Niet heel extreem gelukkig, maar de overheid kan niets goed doen etc. Vind ik persoonlijk ook lastig, maar dat is een ander onderwerp.
Ik denk dat het belangrijkste is dat we weer in gesprek komen met kind. Al is dat ook lastig. Paar weken terug heb ik aan tafel nog gevraagd wat ze van de opvoeding vonden en dat ik me afvroeg of ik het wel een beetje oké had gedaan. Maar daar kwam eigenlijk geen reactie op. Kind wil ook nooit praten over dingen die kind dwarszitten. Al van jongs af aan niet, dan was kind boos of verdrietig, maar kon dan niet goed vertellen wat er dan was.
Maar wat moeten we nu doen? Ik denk dat we er morgen naar toe gaan om met kind te praten. Ook over hoe nu verder. Want kind moet maandag weer naar school. Ik vraag me af of kind mee naar huis wil. En dan? Kind daar laten? Wat vertellen we school? Hoe zit het met leerplicht? Hoe en waar kunnen we hulp krijgen? Er is thuis geen sprake van geweld, misbruik of zulke dingen. Tot een half jaar geleden knuffelde kind nog graag met ons. Zat zelfs nog wel eens op schoot. Misschien is het ook alleen maar een extremere manier van zich losmaken. Ik ben denk ik wel een te beschermende moeder (geweest). En eerlijk gezegd, denk ik dat hier ook wat invloed van de verkering bij zit, maar dat kan ik niet hard maken. Wij hebben verkering ontmoet, is ook een puber, met denk ik wel wat issues.
Sorry voor het lange verhaal. Hebben jullie wijze raad of een bemoediging? Of kritische blik, mag ook.
MamaE schreef op 13-11-2024 om 12:13:
Het is zeker niet terecht om een kind al 'lui' of 'passief' te bestempelen als het eigenlijk iets anders is. Dingen niet overzien, onduidelijkheid, mentale blokkades etc.
Maar uiteindelijk is de kalenderleeftijd wel leidend en niet de emotionele leeftijd van een kind. Dus kind moet dan echt wel zelf zo'n onderzoek en behandeling willen.
Met de emotionele leeftijd bedoel ik ook te zeggen dat juist de 'iets aan de hand' kinderen, zeker nog sturing nodig hebben en dat de eerste aanzet tot onderzoek daarom meestal vanuit de ouders in ieder geval open en eerlijk ter sprake kan worden gebracht. Een kind die zich nog niet bewust is van dit soort aandoeningen, maar wel in gedrag kenmerken van laat zien, dat is zichtbaar voor anderen, terwijl het kind gewoon zichzelf is en geen weet heeft hiervan, maar zich misschien wel anders voelt. En dat stukje bespreekbaar maken, daartoe geven ouders vaak de eerste aanzet
Bedankt weer voor alle reacties. Als eerste wil ik wel zeggen dat mijn man een erg betrokken vader is. En wat hij wel eens uitgeroepen heeft over schop onder de kont etc. was niet tegen kind zelf. Meer als frustratie/onmacht als we er niet door kwamen bij kind. En ook lang niet altijd schoolgerelateerd. Maar ook bij de zorg voor de huisdieren ofzo. Wat niet wil zeggen dat kind dit niet ook wel eens aangevoeld heeft. In de herfstvakantie zijn kind en man samen nog een dag op stap geweest en hebben een leuke dag gehad.
En het is niet dat we er nooit iets mee gedaan hebben, zoals gezegd is kind in groep 7 al een keer getest. Waar wel een enigszins disharmonisch profiel uitkwam, maar geen AD(H)D of autisme.
Wat mij de laatste jaren wat heeft tegengehouden om door te zetten qua testen, is dat een diagnose misschien ook wel kinds droomopleiding in de weg staat. En met wat hangen en wurgen, heeft kind het tot nu toe ook wel gered. En dacht ik, als kind hier doorheen is, kan kind gaan doen waar diens hart ligt. En dan komt de motivatie misschien ook wel.
Vorig jaar hebben we kind ook meer losgelaten, maar dit jaar ben ik toch wel weer in de valkuil getrapt met druk zetten. En dan vooral wat betreft het PWS….
Morgen hebben man en ik een gesprek met de mentor. Maar eens horen wat die te zeggen heeft. Mentor is ook begeleider op school van kinderen die wat extra nodig hebben, dus heeft wel verstand van zaken, verwacht ik.
Anna-Oniem schreef op 13-11-2024 om 14:56:
En het is niet dat we er nooit iets mee gedaan hebben, zoals gezegd is kind in groep 7 al een keer getest. Waar wel een enigszins disharmonisch profiel uitkwam, maar geen AD(H)D of autisme.
Wat mij de laatste jaren wat heeft tegengehouden om door te zetten qua testen, is dat een diagnose misschien ook wel kinds droomopleiding in de weg staat. En met wat hangen en wurgen, heeft kind het tot nu toe ook wel gered. En dacht ik, als kind hier doorheen is, kan kind gaan doen waar diens hart ligt. En dan komt de motivatie misschien ook wel.
Het kan natuurlijk best zo zijn dat kind geen ADHD heeft maar wel problemen die daarbij passen maar (net) niet ernstig genoeg voor een diagnose. Problemen met plannen, concentratie, taken opstarten, emotie regulatie. De puberteit is bij uitstek een periode waarin er een groter beroep op deze vaardigheden gedaan wordt en veel pubers meer worstelen hiermee. Als je een periode wat somberder bent, gaat het op deze vlakken vaak ook moeizamer.
Je kunt je als ouders ook verdiepen in wat werkt bij kinderen met ADHD en kijken of deze aanpakken ook bij kind zinvol zijn, zonder dat er een diagnose is. Het lastige van diagnose denken is dat als een kind geen diagnose krijgt er al snel gedacht wordt: nou, dat moet hij/zij dit dus gewoon kunnen. Alsof er niet gewoon heel veel variatie is op de vaardigheden en we niet eigenlijk een relatief arbitraire grens hebben bedacht waarbij we het ADHD noemen.
Zoals je al aangeeft is een diagnose niet zaligmakend, en kan het je ook in de weg zitten.
