Jongvolwassene verdient volledig salaris
Ik stel deze vraag omdat ik echt niet weet waar ik goed aan doe.
sinds mei verdient mijn zoon volledig salaris, eerder als ik wegging dan liet ik geld achter voor eten. Ook als ik bv niet thuis was met het avondeten.
Nu ben ik van mening dat hij dat zelf kan betalen.
Hij betaalt geen kostgeld of iets dergelijks.
wat vinden jullie?
Ginevra schreef op 23-09-2024 om 10:20:
[..]
Ze werken al jaren en zijn daardoor in de gelegenheid om zelf hun spullen te kopen en kiezen zeg je. Maar dat is wel het gevolg van bepaalde keuzes. Dat zie je hier in dit topic ook: ouders die hun kinderen de gelegenheid geven om volop te sparen voor huis en uitzet.
Geen kostgeld vragen, zelfs geld op tafel leggen voor eten, zodat ze met een flinke zak geld straks de deur uit gaan en nieuwe spullen kunnen kopen.
Dat is een keuze. Als het vanzelfsprekend is dat je kostgeld betaalt als je met een volwassen salaris bij je ouders inwoont, is het ook vanzelfsprekend dat je minder geld beschikbaar hebt om inboedel te kopen en dat je meer afhankelijk bent van krijgertjes. Dat vinden veel mensen tegenwoordig heel gek, dat je met de oude lelijke borden van je tante zou beginnen als je ook een nieuw starterspakket bij de IKEA kunt kopen. Dat is net iets anders geformuleerd dan "ze halen er hun neus voor op" maar het komt wel een beetje op hetzelfde neer.
Tijden veranderen nu eenmaal. In mijn tijd was kostgeld al niet echt gebruikelijk meer en anno nu maken veel ouders daar ook inderdaad andere keuzes in omdat ze liever zien dat hun kinderen sparen voor het uit huis gaan. Hoe de jongeren het vervolgens doen is een gevolg n.a.v. hoe ouders het wilden. Heeft dus niks met "neus ervoor ophalen" of gek vinden. Het is gewoon minder gebruikelijk. Al neemt de trend tot vintage en 2ehands enorm toe de laatste jaren dus in de praktijk zit er ook een omslag in.
Gingergirl schreef op 23-09-2024 om 09:29:
[..]
Maar je kunt vroeger en nu minder met elkaar vergelijken vind ik. Tegenwoordig gaan jong volwassenen later het huis uit, werken vaak dan al jaren en zijn daardoor in de gelegenheid om zelf hun spullen aan te schaffen en veel minder afhankelijk van " krijgen", of ze dit in een winkel doen of 2e hands is dan hun keuze en heeft niet te maken met " neus ophalen". Bovendien is er nu ook veel keuze in het aanbod van spullen in allerlei prijsklassen wat vroeger minder was. Toen ik in de jaren 90 op mezelf ging wonen als 19 jarige was ik ook niet afhankelijk van krijgertjes. Toen mijn ouders begin jaren 70 vanuit huis trouwden was het gebruikelijk dat je bij een winkel een huwelijkslijst klaar legde en dan kozen de gasten wat ze je wilde geven en kreeg je op die manier ook de spullen die je nodig had en je smaak waren. En nu is tweede hands heel erg in juist bij de jongere generatie dus ik denk dat het in de praktijk wel meevalt.
Dat kun je inderdaad niet vergelijken met vroeger, toen ging je pas uit huis als je ging trouwen. Zolang als je thuis woonde, "mocht" je elke maand je salaris aan je ouders afgeven.
Je kreeg zakgeld, genoeg om 1 keer per week iets leuks van te doen.... kleding of schoenen nodig, je ouders bepaalden wanneer je daar geld voor kreeg. Inderdaad niet te vergelijken 
IMI-x2 schreef op 23-09-2024 om 10:11:
[..]
Ik denk het niet, zo gaat het bij ons ook: iedereen betaalt naar rato van zijn/haar inkomen. Dus werkende zoon betaalt veel minder dan ik en mijn partner, maar hij betaalt wel zijn aandeel mee.
Leven en wonen zijn niet gratis, dat snapt hij en hij is het ermee eens.
Dat is toch heel wat anders dan heel je salaris aan je ouders moeten geven en dat die dat dan mede gebruiken voor vaste lasten en boodschappen en dat je ouders dan 'voor jou gaan sparen' alsof je dat zelf niet kunt. Ik vind het heel kinderachtig en betuttelend voor een volwassene. Plus dat je dan voor elke uitgave toestemming moet vragen. Wil je een keer met vrienden uit eten, of naar de kroeg, of op vakantie, dan heb je toestemming van je ouders nodig. Het ding van een eigen inkomen is juist dat je dan ook meer eigen keuzes kan maken in waar je je geld aan uit wil geven.
Nu lijkt het me niet verstandig om alles uit te geven aan leuke dingen als je nog thuis woont, want dat kan met een zelfstandig huishouden ook niet. Daar kun je het als ouders wel over hebben met je kind.
Ik betaalde overigens wel kostgeld toen ik werkte en nog thuiswoonde, maar toen ik op mezelf ging heb ik dat teruggekregen in de vorm van spullen voor in huis en deels ook in geld. Mijn ouders wilden mij leren dat bij fulltime werken ook vaste lasten horen. Niet dat ik dat niet snapte, maar ik vond het niet onlogisch.
Daarin zat natuurlijk ook wel geld voor eten, maar als ik besloot om niet mee te eten of dat niet kon, werd dat niet verrekend. En als zij er een dag niet waren, regelde ik mijn eigen eten. Dat moest ik overigens wel afdwingen, want mijn moeder vond dat haar verantwoordelijkheid en kon zich daar dagen van te voren al druk over maken wat ik dan wilde en dat zij dat moest halen. Dat hoef jij niet, ik ben volwassen en ik kan echt zelf bij de supermarkt wat halen of iets klaarmaken of opwarmen wat we nog hebben.
Diyer schreef op 23-09-2024 om 09:19:
[..]
Nou nee hoor. Mijn man en ik kregen pas ons huurhuisje na 15 jaar ingeschreven te hebben gestaan. En mijn oma heeft bij haar ouders gewoond tot haar trouwen, omdat je simpelweg niet alleen in een huis ging wonen. Een huis was voor stellen, niet voor alleengaanden. Die konden misschien bij een hospita terecht, maar echt niet een eigen huis voor henzelf. Mijn beide ouders hebben tot hun trouwen gehospiteerd. Dat wil zeggen, met 4 vreemden bij een kamerverhuurster (vaak een weduwe) in huis gewoond, waarbij er geen bezoek mocht zijn na 20.00 uur doordeweeks en 22.00 in het weekend. Dan heb je het over 25 jarigen toentertijd.
Mijn beide buurvrouwen hebben met hun man en toen nog baby en peuter bij hun ouders ingewoond, toen ze na de oorlog eindelijk een eigen huisje kregen. Het idee dat huizen voor het opscheppen waren vroeger klopt niet. Mensen bleven lang thuiswonen, gingen hospiteren onder zeer strenge regels die iedereen nu belachelijk vindt of gingen trouwen. Want zonder partner kreeg je geen huis.
Niemand die de krakersrellen kent of de leus zonder woning geen kroning? De woningnood is niet zo uniek.
Laten we,voordat we bij plaggenhutten belanden, het even bij generatie X en de milennials / gen Z houden. Man "kraakte" ook half jaren '80. Niet dat hij tot de kraakbeweging hoorde (die was toen al verzand in relschopperij) Hij en wat vrienden betrokken gewoon een leegstaande slooppand in een oude wijk, legden wat leidingen aan,gemeente kwam die nog even - kostenloos - controleren op veiligheid en vervolgens heeft hij zijn hele studietijd min of meer gratis gewoond, alleen gas en licht betaald.
Toen die huizen tegen de grond gingen werd hij (25) stadsvernieuwingsurgent en had recht op een sociale huurwoning: een tweekamerappartement voor hem alleen, drie kamers als hij zou gaan samenwonen. Dat hebben we toen maar gedaan, onze oudste 2 kinderen zijn daar een paar jaar later ook geboren. De woningbouwvereniging heeft die appartementen al jaren geleden op de markt gegooid: de laatste keer dat ik keek kostten ze ruim vier ton.
Oudste heeft volledige baan, woont nu noodgedwongen als anti-kraak ook in een slooppand. Met dit verschil dat hij 600 euro kale huur betaalt en als dat gebouw tegen de vlakte gaat nergens recht op heeft. Dus ja, in mijn ogen zijn de jongeren van nu wel degelijk slechter af dan mijn generatie destijds.
kenfan schreef op 23-09-2024 om 11:12:
[..]
Laten we,voordat we bij plaggenhutten belanden, het even bij generatie X en de milennials / gen Z houden. Man "kraakte" ook half jaren '80. Niet dat hij tot de kraakbeweging hoorde (die was toen al verzand in relschopperij) Hij en wat vrienden betrokken gewoon een leegstaande slooppand in een oude wijk, legden wat leidingen aan,gemeente kwam die nog even - kostenloos - controleren op veiligheid en vervolgens heeft hij zijn hele studietijd min of meer gratis gewoond, alleen gas en licht betaald.
Toen die huizen tegen de grond gingen werd hij (25) stadsvernieuwingsurgent en had recht op een sociale huurwoning: een tweekamerappartement voor hem alleen, drie kamers als hij zou gaan samenwonen. Dat hebben we toen maar gedaan, onze oudste 2 kinderen zijn daar een paar jaar later ook geboren. De woningbouwvereniging heeft die appartementen al jaren geleden op de markt gegooid: de laatste keer dat ik keek kostten ze ruim vier ton.
Oudste heeft volledige baan, woont nu noodgedwongen als anti-kraak ook in een slooppand. Met dit verschil dat hij 600 euro kale huur betaalt en als dat gebouw tegen de vlakte gaat nergens recht op heeft. Dus ja, in mijn ogen zijn de jongeren van nu wel degelijk slechter af dan mijn generatie destijds.
Zijn de topics tegenwoordig leeftijdsgebonden, sinds wanneer en wie bepaalde dat?
Yumi schreef op 23-09-2024 om 10:35:
[..]
Weinig geld te besteden, maar niet op zoek naar een bijbaan, om die reden zou ik het alleen al belangrijk vinden. Daarnaast is geen geld hebben ook niet op jezelf kunnen wonen, of ga je er vanuit dat alle ouders dat gaan/kunnen betalen?
Ja, als het goed is ontstaat de prikkel om te werken vanzelf als je het geld nodig hebt en ga je dan uiteraard op zoek naar een bijbaan. Heel veel ouders willen echter dat kinderen werken uit principe ook bijvoorbeeld terwijl ze nog op de middelbare school zitten en volledig onderhouden worden. Dat was de vergelijking die ik probeerde te trekken. Dat is voor mij minder een prioriteit in de vorming en volwassen wording.
Ik weet dat niet alle ouders het kunnen of gaan betalen. Ik geef alleen aan dat het voor mij zodanig belangrijk is dat ik mijn eigen huis ervoor zou verkopen. Ik spaar bijvoorbeeld ook niet voor het rijbewijs van mijn kinderen (dat regelen ze zelf maar), maar voor kamerhuur. Ik weet dat ik daar redelijk uniek in ben. Maar als ik alle topics hier lees over forummers met jongvolwassen kinderen en spanningen die ontstaan in het huishouden, in de onderlinge verhoudingen of op het gebied van geld... En als ik mijn stagiaires begeleid en merk hoe onzelfstandig ze zijn en hoe ze blijven hangen in die kinderrol... dan word ik alleen gesterkt in mijn overtuiging. En is er geen kamer beschikbaar? Dan gaan ze maar in het buitenland studeren.
(En natuurlijk hebben kinderen daar zelf iets over te zeggen, en worden ze niet met geweld het huis uit geschopt als ze echt niet willen, maar je hebt als ouder toch ook bepaalde overtuigingen, normen en waarden die je probeert mee te geven).
Voornoemd dertigersstel heeft in het begin van hun wooncarriere gehuurd voor 1100 euro excl. voor een tweekamerappartement. Dat is 550 p.p. dus prima te doen. Toen ik net uit huis ging, betaalden we 1100 gulden, ook dat was voor één persoon net teveel maar voor twee goed te doen. Als je net begint is alleen wonen vaak niet mogelijk als je meer wilt dan een kamer. Dat is nooit anders geweest. Ik heb mijn kinderen altijd op het hart gedrukt dat sociale huur voor ons niet is weg gelegd, tenzij je er 15 jaar op wilt wachten.
Renmuis schreef op 23-09-2024 om 11:53:
[..]
Ja, als het goed is ontstaat de prikkel om te werken vanzelf als je het geld nodig hebt en ga je dan uiteraard op zoek naar een bijbaan. Heel veel ouders willen echter dat kinderen werken uit principe ook bijvoorbeeld terwijl ze nog op de middelbare school zitten en volledig onderhouden worden. Dat was de vergelijking die ik probeerde te trekken. Dat is voor mij minder een prioriteit in de vorming en volwassen wording.
Ik weet dat niet alle ouders het kunnen of gaan betalen. Ik geef alleen aan dat het voor mij zodanig belangrijk is dat ik mijn eigen huis ervoor zou verkopen. Ik spaar bijvoorbeeld ook niet voor het rijbewijs van mijn kinderen (dat regelen ze zelf maar), maar voor kamerhuur. Ik weet dat ik daar redelijk uniek in ben. Maar als ik alle topics hier lees over forummers met jongvolwassen kinderen en spanningen die ontstaan in het huishouden, in de onderlinge verhoudingen of op het gebied van geld... En als ik mijn stagiaires begeleid en merk hoe onzelfstandig ze zijn en hoe ze blijven hangen in die kinderrol... dan word ik alleen gesterkt in mijn overtuiging. En is er geen kamer beschikbaar? Dan gaan ze maar in het buitenland studeren.
(En natuurlijk hebben kinderen daar zelf iets over te zeggen, en worden ze niet met geweld het huis uit geschopt als ze echt niet willen, maar je hebt als ouder toch ook bepaalde overtuigingen, normen en waarden die je probeert mee te geven).
Ahh oke dan heb ik je niet goed begrepen, maar dan zijn we het grotendeels met elkaar eens Ik zou echter niet de kamerhuur gaan betalen, ze kiezen zelf om op kamers te gaan wonen.
Renmuis schreef op 23-09-2024 om 11:53:
[..]
Ja, als het goed is ontstaat de prikkel om te werken vanzelf als je het geld nodig hebt en ga je dan uiteraard op zoek naar een bijbaan. Heel veel ouders willen echter dat kinderen werken uit principe ook bijvoorbeeld terwijl ze nog op de middelbare school zitten en volledig onderhouden worden. Dat was de vergelijking die ik probeerde te trekken. Dat is voor mij minder een prioriteit in de vorming en volwassen wording.
Ik weet dat niet alle ouders het kunnen of gaan betalen. Ik geef alleen aan dat het voor mij zodanig belangrijk is dat ik mijn eigen huis ervoor zou verkopen. Ik spaar bijvoorbeeld ook niet voor het rijbewijs van mijn kinderen (dat regelen ze zelf maar), maar voor kamerhuur. Ik weet dat ik daar redelijk uniek in ben. Maar als ik alle topics hier lees over forummers met jongvolwassen kinderen en spanningen die ontstaan in het huishouden, in de onderlinge verhoudingen of op het gebied van geld... En als ik mijn stagiaires begeleid en merk hoe onzelfstandig ze zijn en hoe ze blijven hangen in die kinderrol... dan word ik alleen gesterkt in mijn overtuiging. En is er geen kamer beschikbaar? Dan gaan ze maar in het buitenland studeren.
(En natuurlijk hebben kinderen daar zelf iets over te zeggen, en worden ze niet met geweld het huis uit geschopt als ze echt niet willen, maar je hebt als ouder toch ook bepaalde overtuigingen, normen en waarden die je probeert mee te geven).
Maar waar ga je zelf dan wonen? Huren is minstens zo duur, zo niet duurder dan de hypotheek die je nu al hebt.
Ik vind het ook wel makkelijk om te zeggen 'dan ga je maar naar het buitenland'. Voor veel mensen die net van de middelbare school komen is een andere stad al een hele stap, laat staan een ander land.
Ik durf van mezelf te beweren dat als mijn ouders me daartoe gedwongen hadden, dat ik niet meer had geleefd omdat ik zo zou zijn verzopen dat ik niet meer zou overzien hoe alles op de rit te krijgen dat ik er van ellende een einde aan zou hebben gemaakt.
Ik zie zeker wel de waarde van op kamers gaan, maar simpelweg niet iedereen kan dat betalen voor zijn kinderen. Zeker niet als je er meerdere hebt en ze studeren gelijktijdig. Ik vind overigens op kamers wonen maar wel volledig gefinancierd worden door ouders ook een bepaalde afhankelijkheid in zich hebben.
kenfan schreef op 23-09-2024 om 11:12:
[..]
Laten we,voordat we bij plaggenhutten belanden, het even bij generatie X en de milennials / gen Z houden.
Doe niet zo naar met je opmerking over plaggenhutten. Ik heb het vooral over mijn leven en van mijn ouders, toen tv gewoon bestond. Niet zo gek lang geleden dus. Er wordt geschreven alsof deze generatie het slechter heeft dan ooit en in ongekende toestanden leeft. Feit dat ik 15 jaar moest wachten en jouw man een kamer kraakte, maakt de geschiedenis niet anders. Gemiddeld genomen wonen er nu meer singles dan ooit in woningen, waar vroeger woningen werden gedeeld. Soms met een partner, regelmatig met huisgenoten bij een hospita of met broertjes en zusjes die ook allemaal thuiswoonden tot er getrouwd werd.
MMcGonagall schreef op 23-09-2024 om 10:31:
Ik heb maar even voorgerekend dat de meeste twintigers niet eens hun simpele rijtjeshuis kunnen kopen, zeker niet die zonder giften of leningen van ouders.
Zo raar is dat toch niet om dat niet te kunnen? Dat er pakweg een 20 jaren zijn geweest waarin dat kon of normaal was, maakt het nog niet de norm.
Diyer schreef op 23-09-2024 om 12:30:
[..]
Zo raar is dat toch niet om dat niet te kunnen? Dat er pakweg een 20 jaren zijn geweest waarin dat kon of normaal was, maakt het nog niet de norm.
Klopt, maar veel twintigers beseffen dat niet. Die denken nog met goede banen direct een bovengemiddeld huis te kunnen kopen.
Heel erg ver van de originele vraag van TO, maar los van "financiële wijsheid" krijg ik het erg benauwd van de strak uitgestippelde levenswegen die velen hier uitstippelen voor hun kinderen. Is allemaal prima als je een kind hebt dat dat zelf ook wil - die nu al weet dat hij in plaats X wil blijven wonen.
Maar ik ben wel blij dat ik wel nog de luxe had om wat te "rommelen" tussen mijn 20-25 zo ongeveer. Paar keer verhuisd - veel gereisd - banen gewisseld - zelf van partner nog gewisseld. En dat ik pas daarna gesetteld ben toen ik alles een beetje op een rijtje had.
On topic: nee geen geld klaar leggen - ik neem aan dat je niet zo vaak weg bent en dat die paar keer het juist wel eens leuk is om het helemaal zelf te bepalen. Of je zin hebt in een tosti of dat je uitgebreid sushi wil bestellen "omdat het kan".
Renmuis schreef op 23-09-2024 om 11:53:
[..]
Ja, als het goed is ontstaat de prikkel om te werken vanzelf als je het geld nodig hebt en ga je dan uiteraard op zoek naar een bijbaan. Heel veel ouders willen echter dat kinderen werken uit principe ook bijvoorbeeld terwijl ze nog op de middelbare school zitten en volledig onderhouden worden. Dat was de vergelijking die ik probeerde te trekken. Dat is voor mij minder een prioriteit in de vorming en volwassen wording.
Ik weet dat niet alle ouders het kunnen of gaan betalen. Ik geef alleen aan dat het voor mij zodanig belangrijk is dat ik mijn eigen huis ervoor zou verkopen. Ik spaar bijvoorbeeld ook niet voor het rijbewijs van mijn kinderen (dat regelen ze zelf maar), maar voor kamerhuur. Ik weet dat ik daar redelijk uniek in ben. Maar als ik alle topics hier lees over forummers met jongvolwassen kinderen en spanningen die ontstaan in het huishouden, in de onderlinge verhoudingen of op het gebied van geld... En als ik mijn stagiaires begeleid en merk hoe onzelfstandig ze zijn en hoe ze blijven hangen in die kinderrol... dan word ik alleen gesterkt in mijn overtuiging. En is er geen kamer beschikbaar? Dan gaan ze maar in het buitenland studeren.
(En natuurlijk hebben kinderen daar zelf iets over te zeggen, en worden ze niet met geweld het huis uit geschopt als ze echt niet willen, maar je hebt als ouder toch ook bepaalde overtuigingen, normen en waarden die je probeert mee te geven).
Ik deel een deel van je sentimenten zeker wel. Ik woon in een wijk waarvan ik de leeftijdgenoten ken van mijn kinderen, omdat deze kinderen vroeger regelmatig bij ons over de vloer kwamen. Het waren immers buurkinderen van mijn kinderen. Waar mijn kinderen nu uit huis zijn, zijn sommige (lees 20%) van de jongeren ook het huis uit. Maar sommige anderen wonen nog thuis. Twintigers. En ik kan je meegeven, niet zonder problemen.
1 buur haar zoon woont thuis (21) en is begonnen aan een 2e studie, weer opnieuw gestopt, durft niet te werken en zit hele dagen binnen. Volgens buurvrouw gameverslaafd. Buurvrouw praat erover dat ze maar een kamer gaat zoeken, zodat zoon in het huis kan blijven.
Andere buren vreselijk veel problemen met oudste kind, wilde ook al niet volwassen worden. Is uiteindelijk min of meer een beetje gedwongen richting uit huis gaan. Is nu 24 en begint een miniscuul beetje een zelfstandig leven te leiden, met ontzettend veel hulp.
Andere buurvrouw, is momenteel depressief. Heeft 3 kinderen. Met 1 ervan gaat het redelijk en woont niet meer thuis. De twee andere wonen wel thuis, is veel ruzie in huis, kinderen doen feitelijk geen flikker, hebben baantjes die je bijna niet zo kunt noemen (10-15 uur per week) en het geld vooral voor fun gebruiken, gaan niet naar school want hebben issues en moeder praat er ook over om maar iets voor zichzelf te gaan zoeken.
Deze jongeren wonen in een straal van 100 meter rond mijn huis. En zijn en blijven kind met problemen. Ik denk dat je pas je problemen gaat aanpakken als je daarvoor geplaatst wordt: op eigen poten staan.
