Jongvolwassene verdient volledig salaris

Zelf een kamer gaan zoeken omdat er met mijn kind niet meer samen valt te leven gaat mij ook veel en veel te ver. Alsof die kinderen de huur/hypotheek van hun ouders kunnen betalen als ze heel de dag aan het gamen zijn of amper werken. 

Ik denk dat sommige van die kinderen wel wat hulp kunnen gebruiken. Niet alleen bij het huis uit gaan, dat is niet stap één in volwassen worden. Vooral ook bij verantwoordelijkheid nemen, zelf de regie nemen, keuzes maken. Natuurlijk is dat niet altijd makkelijk en bij sommigen is daar echt wel intensieve begeleiding bij nodig. Maar dat er in één straat al vier jongvolwassenen wonen die daar ernstige problemen mee hebben, vind ik toch wel zorgwekkend.

Over de opmerking dat een kant en klaar huis een korte periode mogelijk was voor net afgestudeerde twintigers...die periode is wel de periode geweest dat het wereldbeeld van die twintigers van nu grotendeels is gevormd. Wat je om je heen ziet, is wat jij ervaart als normaal. 

Je kan nog steeds na het behalen van een mbo diploma op je 17e of 18e jaar fulltime gaan werken en daarnaast een hbo diploma halen in deeltijd opleidingen.

Dat was in mijn tijd (of in elk geval in mijn omgeving) héél gebruikelijk. Mensen kwamen op de arbeidsmarkt met een mbo diploma (MTS, verpleegster, kleuterleidster, MEAO e.d.)  en volgden naast hun fulltime baan een hbo opleiding. 
Al duurde dat een jaar of vier, je had toch ook al die jaren intussen al een fulltime inkomen uit een baan in een mbo beroep. En je kon dus goed sparen en/of al eerder (indien huis beschikbaar) op jezelf gaan wonen. 

Gedurende vier jaar 40 uur per week een salaris verdienen betekent nu eenmaal dat je sneller kunt sparen dan wanneer je 8 jaar maar 20 uur per week werkt en daar óók van wilt uitgaan, terrasjes pakken, kleding kopen, auto rijden etc. 

Het wordt allemaal goed gepraat met teksten zoals 'de studietijd is de mooiste tijd van je leven' en zo. Maar echt, ik studeerde niet maar tóch was bij mij ook de tijd tussen 18 en 25 jaar de mooiste tijd van mijn leven. Het is maar net hoe je dat wil zien.

Het thuiswonen is misschien wel iets te relaxt of fijn voor de jongvolwassenen. Als een kind er geen voordeel van inziet te gaan en liever blijft plakken ipv op een kleine kamer te gaan in de grote stad.. hij dus liever die stap over slaat en nog 10 jaar bij mama wil blijven tot zijn koophuis in zicht is. 
Ik kon toen ik 18 was niet wachten om weg te gaan. Eindelijk zelf alles bepalen en geen moeder of vader die op mij let of regels. Heerlijk, eindelijk vrijheid. Als je thuis al de baas bent is die noodzaak er niet. 

Yumi schreef op 23-09-2024 om 10:35:

[..]

Weinig geld te besteden, maar niet op zoek naar een bijbaan, om die reden zou ik het alleen al belangrijk vinden. Daarnaast is geen geld hebben ook niet op jezelf kunnen wonen, of ga je er vanuit dat alle ouders dat gaan/kunnen betalen?

Als de ouders de huur betalen is er met een bijbaan+stufi prima te leven hoor, alleen het weinig geld te besteden en leren omgaan met de ontberingen van het skere leven leren ze dan ook niet. 

Diyer schreef op 23-09-2024 om 13:11:

[..]

Vooral dat ja. Het is naar mijn beleving geen uitzondering meer. Want mijn eigen jongste was ook 1 van die kinderen die met veel problemen zou hebben thuisgewoond als ze niet met jeugdhulp uit huis was gegaan. Dat zijn 5 jongeren met behoorlijke forse problematiek binnen een straal van 100 meter in een wijk waar bejaarden de huizen domineren. Dat kun je toch haast niet meer zien als een uitzondering. En dat gevoel wordt alleen maar bevestigd als ik hier de topics voorbij zie komen van jongeren, teruggetrokken op kamers, zich ontrekkende van baantjes, school, verantwoordelijkheden, de maatschappij, in stand gehouden door ouders die menen dat ze aan alle kanten ondersteund moeten worden. En ik me afvraag of dat blijven stutten en steunen niet juist averechts werkt.

Ik denk dat er op dit forum wel een oververtegenwoordiging schrijft van ouders van kinderen waar 'wat mee is'. Kinderen die zonder noemenswaardige problemen door het leven functioneren, daar hoef je geen topic over te openen. 

Bij ons thuis was het vroeger wel 'of naar school, of werken'. Natuurlijk kan dat niet altijd, psychische ziekten zijn ook ziekten. Maar ook niet alle ziekten zijn qua zorg haalbaar om in je huishouden te hebben. Bijvoorbeeld iemand met dementie die de hele tijd wegloopt of agressief wordt, die gaat ook naar een instelling.

Mijn ouders waren helemaal niet streng, wij mochten best veel. Maar ze waren soms wel heel sterk 'normstellend'. Bijvoorbeeld 'je gaat in de zomer niet heel de dag op je hok liggen, ga maar een bijbaantje doen, ook als je geen geld nodig hebt'. Ook omdat je van werken nieuwe contacten opdoet en vaardigheden leert die je op school niet leert, verantwoordelijkheid leert nemen, etc. Ik had daar best een zetje bij nodig, maar het is wel goed voor me geweest. Me uit huis schoppen met 18 was toch wel een aantal stappen te ver. Ik had echt wat meer tijd nodig om volwassen te worden.
Maar ik vind ook dat mijn ouders te weinig hebben ingezet op zelfredzaamheid en zelfstandigheid. En dat had dan weer te maken met dat mijn moeder alles als haar verantwoordelijkheid zag. 

Een paar jaar geleden was er een programma op televisie over mensen met dwanghandelingen. Een van de dingen die daar gezegd werden door experts was dat de omgeving vaak de dwang in stand houdt. Zo was er bijvoorbeeld een vrouw met smetvrees die haar gezinsleden zodra ze thuis kwamen onder de douche stuurden omdat ze 'vies' waren. Die man vond dat onzin (terecht), maar deed het toch, om geen ruzie te krijgen. 
En dat was ook heel begrijpelijk, want anders flipt iemand twintig keer per dag en heb je oneindig veel ruzie. 

Zelfs als een kind even tot heel weinig in staat is, kun je heel kleine verantwoordelijkheden of taken geven. Zodat iemand elke dag een reden heeft om op te staan en buiten te komen. De vuilbak aan de weg zetten, de hond uitlaten, een boodschap doen, een was draaien, iets koken of bakken, stofzuigen, iets repareren. Niet allemaal op één dag, maar elke dag iets. Als je kind 10 uur per week werkt en verder niks doet, kan het best wat meer in het huishouden doen. We vinden het ook normaal dat als de ene partner fulltime werkt en de ander parttime of niet, dat de parttimer of thuisblijver dan meer doet in het huishouden. Waarom zou dat niet voor een volwassen kind gelden? Die woont daar ook. Samenleven is samen bijdragen. Mijn eigen kind helpt op haar manier ook al mee thuis.

Moederkareltje schreef op 23-09-2024 om 13:31:

Ik kon toen ik 18 was niet wachten om weg te gaan.  Als je thuis al de baas bent is die noodzaak er niet.

De opmerking is vast een beetje cynisch, maar ik denk dat je hier toch best de vinger op de zere plek legt. Het jongvolwassen kind is thuis de baas.

MamaE schreef op 23-09-2024 om 13:44:

[..]

We vinden het ook normaal dat als de ene partner fulltime werkt en de ander parttime of niet, dat de parttimer of thuisblijver dan meer doet in het huishouden. Waarom zou dat niet voor een volwassen kind gelden? Die woont daar ook. Samenleven is samen bijdragen. Mijn eigen kind helpt op haar manier ook al mee thuis.

Je moet de ouders hier niet de kost willen geven die daar heel anders over denken. Die vinden het al een wereldwonder als het volwassen kind een prakkie van de dag ervoor opwarmt. Misschien dat ze net niet (meer) de eigen kamers mee schoonmaken (hoewel sommige ouders nog steeds), maar voor de rest lees ik toch veel 'ach, die badkamer maak ik ook alleen schoon en boodschappen deed ik toch al' en zo verder en zo verder.

Diyer schreef op 23-09-2024 om 13:11:

[..]

[...] En dat gevoel wordt alleen maar bevestigd als ik hier de topics voorbij zie komen van jongeren, teruggetrokken op kamers, zich ontrekkende van baantjes, school, verantwoordelijkheden, de maatschappij, in stand gehouden door ouders die menen dat ze aan alle kanten ondersteund moeten worden. En ik me afvraag of dat blijven stutten en steunen niet juist averechts werkt.

Zéér mee eens. 

Yumi schreef op 23-09-2024 om 11:19:

[..]

Zijn de topics tegenwoordig leeftijdsgebonden, sinds wanneer en wie bepaalde dat?

Niemand, alleen denk ik dat het weinig nut heeft om de woonvooruitzichten van de jongeren van nu te vergelijken met die van net na de oorlog. Maar dat hoef je natuurlijk niet met de eens te zijn. Al haal je er de stam van de Holenbeer bij.

kenfan schreef op 23-09-2024 om 14:21:

[..]

Niemand, alleen denk ik dat het weinig nut heeft om de woonvooruitzichten van de jongeren van nu te vergelijken met die van net na de oorlog. Maar dat hoef je natuurlijk niet met de eens te zijn. Al haal je er de stam van de Holenbeer bij.

Het gaat niet alleen over wonen; dat is in NL altijd al lastig geweest. Alleen in dejaren'60 (lees er maar eens wat oude troonredes op na) is er voortvarend gebouwd. Het gaat ook om het werken en studeren. En dat is ook een beetje kip-ei kwestie. "Nederland kennisland" was al een kreet onder Balkende. iedereen moest en zou studeren. Gevolg: steeds meer zogenaamd 'hoogopgeleide' banen nodig. Ook al was daar voorheen geen behoefte aan. En ineens hadden heel veel kinderen een 'rugzakje' en zo.

En hoewel er in het verleden veel meer mensen waren met een zogenaamd 'laag inkomen' is "Armoede" ineens een hele industrie geworden; juist nu nog maar een paar procent van de bevolking een zgn. 'laag inkomen' heeft. Want nu bedoelt men ineens met een laag inkomen alleen het salaris of de uitkering ad bijv. 1000 euro. Maar een alleenstaande ouder met 2 kinderen ontvangt netto 2.510 euro per maand, dus daar wordt in de media moord en brand over geschreeuwd "want kinderen die opgroeien in armoede".
Niemand die vraagt om een budget overzicht om te kijken hoe het kan dat er van dat bedrag niet eens een fatsoenlijk ontbijtje kan worden gekocht. En dat we nu doen alsof NL een ontwikkelingsland is, en dat we daarom ontbijtjes op school moeten verstrekken.

Werkelijk overal is een adviesraad, commissie, autoriteit e.d. voor die allemaal hun bestaansrecht moeten 'bewijzen' door telkens met nieuwe regels en wetten te komen. Al die instanties (denk ook aan de vele Zelfstandige Bestuurs Organen, de ZBO's) moeten bemand worden. Allemaal met woordvoerders, besturen, diversity officers e.d. En altijd de hoogste post bezet vanuit het interne circuitje, geregeld door de Algemene Bestuursdienst die bijv. alle oud-politici op dergelijke posten terecht laat komen. 

Het stikt van de onderzoeken, de rapporten, de adviseurs, etc. Intussen durf ik wel te zeggen dat we volledig 'geleefd' worden door de overheid. Wat kan je anno nu helemaal nog zelf beslissen? Veertig jaar geleden waren de mensen veel minder zielig, arm,  kwetsbaar, slachtoffer e.d. mensen waren gewoon véél zelfstandiger (ook financieel) en weerbaarder.

We barsten van de zeer duur betaalde babbel- en bemoeibanen waar iedereen overal over gaat maar waar niemand uiteindelijk verantwoordelijk is (of wordt gehouden) voor het resultaat en/of als het mis gaat. En het gaat steeds vaker mis. Bijna alles is nu (semi) overheid en zelfs voor de zorg wordt alles bepaald door de overheid: de hoogte van de premie, het basispakker, de inning van de premie. 

Voor jongeren van nu wordt alles maar zielig gevonden. Want Corona meegemaakt of zo. En: 'ja maar, ze moeten nog zo lang werken". Maar als de NL bevolking die (als kind of tiener WOII met o.a. de hongerwinter) mee heeft gemaakt óók zo 'kwetsbaar' was gaan zitten wezen, dan was er weinig van dit land terecht gekomen. Ik ben altijd maar blij dat ik ben opgegroeid in die flow van opbouw van Nederland in de jaren '60 als kind en als tiener/jong volwassene in de jaren '70. Een beetje meer van die mentaliteit van 'doorzetten en schouders eronder' zou welkom zijn.

En dan volgt in dit soort topics ook altijd dat (zogenaamd geëmancipeerde) gedoe over dat de 'huisvrouwen' van toen (de generatie van zeg geboren 1930-1940) die "niet gewerkt zouden hebben wat de vrouwen van nu wél doen". Welnu, die vrouwen waren al zeer jong zéér zelfstandig en werkten fulltime van bijv. hun 14e tot hun 24e jaar en kregen dan kinderen. Als de jongste naar de kleuterschool ging, gingen zij vaak weer parttime of fulltime werken. 

Moet je voor de grap eens uitrekenen: 10 jaar meer dan 40 uur per week werken voordat je kinderen krijgt en dat vergelijken met iemand die op haar 23e jaar pas gaat werken en dat slechts 24 uur per week doet (met aftrek van alle maanden zwangerschaps- en bevallingsverlof etc.) in haar loopbaan. Kijk dan eens hoe oud die tweede vrouw is tegen de tijd dat zij evenveel uren heeft gewerkt als die 'huisvrouw' van toen vóórdat die haar kinderen kreeg - nog afgezien van de uren die die huisvrouw van toen nog heeft gemaakt ná het krijgen van de kinderen tot haar pensioen. 

En hoe 'duur' het huidige systeem dan eigenlijk is. En hoeveel onrust en problemen (o.a. in de opvoeding) het huidige systeem met zich meebrengt. En/of hoe het kan dat we het in NL altijd konden redden qua werk met de eigen bevolking, zonder dat er jaarlijks 100.000 mensen bij moesten komen vanwege de "vergrijzing" die in NL maar zeer tijdelijk van aard is en in omvang vele malen wordt overtroffen door de vergrijzing die NL op deze manier in de toekomst over zich afroept. 
Gaan die jongeren die nu me-time nodig hebben en maar 24 uur per week willen werken, dan over 30/40 jaar ineens 40 uur per week werken? Of komen er dan jaarlijks geen 100.000 maar 600.000 nieuwkomers bij die zelf ook allemaal weer vergrijzen? 
Of gaan we ooit weer doen 'zoals toen' en gewoon zelf het werk doen dat gedaan moet worden i.p.v. allemaal 'studeren' en allemaal een baan achter een bureau waar je je bemoeit met het leven van anderen?

Toen ik nog thuis woonde en een volledig salaris verdiende schaamde ik mij als mijn ouders iets betaalde. Ik zou dat zelf niet willen. Daarnaast is mijn moeder erg van wie betaalt bepaalt dus moest ik gewoon met de pot meeeten. Daar had ik meestal geen zin in want moeders is niet zo'n goede kok. Ik heb het getroffen met een koophuis omdat vriend er al 1 had en ik er gelijk in kon. 

Desideria schreef op 23-09-2024 om 09:13:

[..]

Dit is een grapje, toch?

Nee zeker niet. Hij heeft de keuze om zijn opleiding gewoon af te maken en vanuit daar een leuke baan te zoeken en heeft het salaris wat hij weet te verdienen met bijbaantjes helemaal voor zichzelf om te verbrassen. Maar waarom zou ik alles blijven betalen voor een volwassene die zijn eigen geld verdient? Hij zal toch echt moeten leren dat ergens wonen geld kost en je niet je hele salaris te besteden hebt. Als we dat niet doen zit hij zo in de schulden kind kennende.

En het is niet zo dat ik het geld voor mijn eigen plezier gebruik he? Ik heb al aangegeven dat we dit voor hem sparen.

Ellori schreef op 23-09-2024 om 17:12:

[..]

Nee zeker niet. Hij heeft de keuze om zijn opleiding gewoon af te maken en vanuit daar een leuke baan te zoeken en heeft het salaris wat hij weet te verdienen met bijbaantjes helemaal voor zichzelf om te verbrassen. Maar waarom zou ik alles blijven betalen voor een volwassene die zijn eigen geld verdient? Hij zal toch echt moeten leren dat ergens wonen geld kost en je niet je hele salaris te besteden hebt. Als we dat niet doen zit hij zo in de schulden kind kennende.

En het is niet zo dat ik het geld voor mijn eigen plezier gebruik he? Ik heb al aangegeven dat we dit voor hem sparen.

Maar kun je het hier niet met je kind over hebben. Over het belang van sparen, dat je eens je zelfstandig woont ook niet alles uit kan geven aan leuke dingen? Ik vind het heel betuttelend om je kind heel zijn salaris af te laten staan en dat voor hem te beheren.
Krijgt hij dan 'zakgeld' voor leuke dingen? Moet hij voor alles wat hij wil kopen of doen toestemming vragen? Je behandelt hem dan echt als een kind, heel ongelijkwaardig.
En alsof je geen vertrouwen in hem hebt. 

Vraag dan een x bedrag aan kostgeld, praat over de kosten van zelfstandig wonen, wat dat allemaal kost. En het belang van sparen gezien de woningmarkt. Als je dit soort dingen allemaal voor hem blijft regelen, dan leert hij het nooit.

Luchtpost schreef op 23-09-2024 om 14:56:

[..]

Het gaat niet alleen over wonen; dat is in NL altijd al lastig geweest. Alleen in dejaren'60 (lees er maar eens wat oude troonredes op na) is er voortvarend gebouwd. Het gaat ook om het werken en studeren. En dat is ook een beetje kip-ei kwestie. "Nederland kennisland" was al een kreet onder Balkende. iedereen moest en zou studeren. Gevolg: steeds meer zogenaamd 'hoogopgeleide' banen nodig. Ook al was daar voorheen geen behoefte aan. En ineens hadden heel veel kinderen een 'rugzakje' en zo.

En hoewel er in het verleden veel meer mensen waren met een zogenaamd 'laag inkomen' is "Armoede" ineens een hele industrie geworden; juist nu nog maar een paar procent van de bevolking een zgn. 'laag inkomen' heeft. Want nu bedoelt men ineens met een laag inkomen alleen het salaris of de uitkering ad bijv. 1000 euro. Maar een alleenstaande ouder met 2 kinderen ontvangt netto 2.510 euro per maand, dus daar wordt in de media moord en brand over geschreeuwd "want kinderen die opgroeien in armoede".
Niemand die vraagt om een budget overzicht om te kijken hoe het kan dat er van dat bedrag niet eens een fatsoenlijk ontbijtje kan worden gekocht. En dat we nu doen alsof NL een ontwikkelingsland is, en dat we daarom ontbijtjes op school moeten verstrekken.

Werkelijk overal is een adviesraad, commissie, autoriteit e.d. voor die allemaal hun bestaansrecht moeten 'bewijzen' door telkens met nieuwe regels en wetten te komen. Al die instanties (denk ook aan de vele Zelfstandige Bestuurs Organen, de ZBO's) moeten bemand worden. Allemaal met woordvoerders, besturen, diversity officers e.d. En altijd de hoogste post bezet vanuit het interne circuitje, geregeld door de Algemene Bestuursdienst die bijv. alle oud-politici op dergelijke posten terecht laat komen.

Het stikt van de onderzoeken, de rapporten, de adviseurs, etc. Intussen durf ik wel te zeggen dat we volledig 'geleefd' worden door de overheid. Wat kan je anno nu helemaal nog zelf beslissen? Veertig jaar geleden waren de mensen veel minder zielig, arm, kwetsbaar, slachtoffer e.d. mensen waren gewoon véél zelfstandiger (ook financieel) en weerbaarder.

We barsten van de zeer duur betaalde babbel- en bemoeibanen waar iedereen overal over gaat maar waar niemand uiteindelijk verantwoordelijk is (of wordt gehouden) voor het resultaat en/of als het mis gaat. En het gaat steeds vaker mis. Bijna alles is nu (semi) overheid en zelfs voor de zorg wordt alles bepaald door de overheid: de hoogte van de premie, het basispakker, de inning van de premie.

Voor jongeren van nu wordt alles maar zielig gevonden. Want Corona meegemaakt of zo. En: 'ja maar, ze moeten nog zo lang werken". Maar als de NL bevolking die (als kind of tiener WOII met o.a. de hongerwinter) mee heeft gemaakt óók zo 'kwetsbaar' was gaan zitten wezen, dan was er weinig van dit land terecht gekomen. Ik ben altijd maar blij dat ik ben opgegroeid in die flow van opbouw van Nederland in de jaren '60 als kind en als tiener/jong volwassene in de jaren '70. Een beetje meer van die mentaliteit van 'doorzetten en schouders eronder' zou welkom zijn.

En dan volgt in dit soort topics ook altijd dat (zogenaamd geëmancipeerde) gedoe over dat de 'huisvrouwen' van toen (de generatie van zeg geboren 1930-1940) die "niet gewerkt zouden hebben wat de vrouwen van nu wél doen". Welnu, die vrouwen waren al zeer jong zéér zelfstandig en werkten fulltime van bijv. hun 14e tot hun 24e jaar en kregen dan kinderen. Als de jongste naar de kleuterschool ging, gingen zij vaak weer parttime of fulltime werken.

Moet je voor de grap eens uitrekenen: 10 jaar meer dan 40 uur per week werken voordat je kinderen krijgt en dat vergelijken met iemand die op haar 23e jaar pas gaat werken en dat slechts 24 uur per week doet (met aftrek van alle maanden zwangerschaps- en bevallingsverlof etc.) in haar loopbaan. Kijk dan eens hoe oud die tweede vrouw is tegen de tijd dat zij evenveel uren heeft gewerkt als die 'huisvrouw' van toen vóórdat die haar kinderen kreeg - nog afgezien van de uren die die huisvrouw van toen nog heeft gemaakt ná het krijgen van de kinderen tot haar pensioen.

En hoe 'duur' het huidige systeem dan eigenlijk is. En hoeveel onrust en problemen (o.a. in de opvoeding) het huidige systeem met zich meebrengt. En/of hoe het kan dat we het in NL altijd konden redden qua werk met de eigen bevolking, zonder dat er jaarlijks 100.000 mensen bij moesten komen vanwege de "vergrijzing" die in NL maar zeer tijdelijk van aard is en in omvang vele malen wordt overtroffen door de vergrijzing die NL op deze manier in de toekomst over zich afroept.
Gaan die jongeren die nu me-time nodig hebben en maar 24 uur per week willen werken, dan over 30/40 jaar ineens 40 uur per week werken? Of komen er dan jaarlijks geen 100.000 maar 600.000 nieuwkomers bij die zelf ook allemaal weer vergrijzen?
Of gaan we ooit weer doen 'zoals toen' en gewoon zelf het werk doen dat gedaan moet worden i.p.v. allemaal 'studeren' en allemaal een baan achter een bureau waar je je bemoeit met het leven van anderen?

Dank voor je uitgebreide uitleg Luchtpost, ik hoop dat het voor Kenfan nu wel duidelijk is waarom die vergelijking nut heeft. 

Zo niet, dan moet ze eens langsgaan in zo'n plaggenhut, zodat ze kan horen hoe iemand van de stam van de Holenbeer, het aangepakt heeft in een tijd, toen de woningen schaars waren EN er geen werk was.