Jongvolwassene verdient volledig salaris
Ik stel deze vraag omdat ik echt niet weet waar ik goed aan doe.
sinds mei verdient mijn zoon volledig salaris, eerder als ik wegging dan liet ik geld achter voor eten. Ook als ik bv niet thuis was met het avondeten.
Nu ben ik van mening dat hij dat zelf kan betalen.
Hij betaalt geen kostgeld of iets dergelijks.
wat vinden jullie?
kenfan schreef op 23-09-2024 om 08:18:
Sowieso staat dit draadje bol van de veroordelingen. Praktisch opgeleiden richten hun leven anders in dan theoretisch opgeleiden. Buiten de steden zullen mensen meer waarde hechten aan een eigen huis dan in een stad waar het vertier om de hoek ligt. Laat iedereen lekker. Mijn nicht werd tot op het bot verwend, woonde tot haar huwelijk thuis en in de winter legde mijn tante zelfs een kruik op haar zadel voor ze de deur uit moest. Daar werd in de familie wel de draak meegestoken, maar die nicht is ondanks die betutteling een sociaal voelend, zelfstandig mens geworden.
Eens.
Gingergirl schreef op 23-09-2024 om 06:44:
[..]
Dan nog moet je maar net iets treffen wat je smaak is
En dat is precies het punt. Velen van mijn generatie begonnen met dingen die helemaal onze smaak niet waren. Het belangrijkste was dat je iets hád. Ik woonde al jaren en jaren op mezelf voor ik borden en stoelen had naar mijn eigen smaak.
En dat is het leerpunt waar anderen het over hebben: dat je leert het in eerste instantie te doen met wat je krijgen kunt.
Hier betaald de 18 jarige gewoon een deel van zijn inkomen aan ons (wat we apart zetten voor hem). Geld voor eten krijgt hij van ons als we langer dan een dagje weg zijn of soms ook als hij onverwacht alleen eet. Kiest hij er zelf voor om niet te eten waar wij dan ook zijn mag hij zelf betalen.
Hij weet trouwens ook dat als hij niet (meer) naar school gaat en gaat werken zijn salaris gewoon bij die van ons op de grote hoop gaat en hij mag mee betalen aan het huis. Dit zullen we uiteraard ook voor hem sparen want we hebben het niet nodig, maar we vinden wel dat hij nu al mag leren dat het leven nou eenmaal geld kost.
Ellori schreef op 23-09-2024 om 08:46:
Hij weet trouwens ook dat als hij niet (meer) naar school gaat en gaat werken zijn salaris gewoon bij die van ons op de grote hoop gaat en hij mag mee betalen aan het huis.
Dit is een grapje, toch?
kenfan schreef op 22-09-2024 om 22:09:
[..]
Kan wel zijn, maar voor mijn generatie waren er wel betaalbare huurwoningen beschikbaar. Die generatie kon ook nog op basis van 1 salaris een hypotheek krijgen.
Nou nee hoor. Mijn man en ik kregen pas ons huurhuisje na 15 jaar ingeschreven te hebben gestaan. En mijn oma heeft bij haar ouders gewoond tot haar trouwen, omdat je simpelweg niet alleen in een huis ging wonen. Een huis was voor stellen, niet voor alleengaanden. Die konden misschien bij een hospita terecht, maar echt niet een eigen huis voor henzelf. Mijn beide ouders hebben tot hun trouwen gehospiteerd. Dat wil zeggen, met 4 vreemden bij een kamerverhuurster (vaak een weduwe) in huis gewoond, waarbij er geen bezoek mocht zijn na 20.00 uur doordeweeks en 22.00 in het weekend. Dan heb je het over 25 jarigen toentertijd.
Mijn beide buurvrouwen hebben met hun man en toen nog baby en peuter bij hun ouders ingewoond, toen ze na de oorlog eindelijk een eigen huisje kregen. Het idee dat huizen voor het opscheppen waren vroeger klopt niet. Mensen bleven lang thuiswonen, gingen hospiteren onder zeer strenge regels die iedereen nu belachelijk vindt of gingen trouwen. Want zonder partner kreeg je geen huis.
Niemand die de krakersrellen kent of de leus zonder woning geen kroning? De woningnood is niet zo uniek.
Ginevra schreef op 23-09-2024 om 08:38:
[..]
En dat is precies het punt. Velen van mijn generatie begonnen met dingen die helemaal onze smaak niet waren. Het belangrijkste was dat je iets hád. Ik woonde al jaren en jaren op mezelf voor ik borden en stoelen had naar mijn eigen smaak.
En dat is het leerpunt waar anderen het over hebben: dat je leert het in eerste instantie te doen met wat je krijgen kunt.
Maar je kunt vroeger en nu minder met elkaar vergelijken vind ik. Tegenwoordig gaan jong volwassenen later het huis uit, werken vaak dan al jaren en zijn daardoor in de gelegenheid om zelf hun spullen aan te schaffen en veel minder afhankelijk van " krijgen", of ze dit in een winkel doen of 2e hands is dan hun keuze en heeft niet te maken met " neus ophalen". Bovendien is er nu ook veel keuze in het aanbod van spullen in allerlei prijsklassen wat vroeger minder was. Toen ik in de jaren 90 op mezelf ging wonen als 19 jarige was ik ook niet afhankelijk van krijgertjes. Toen mijn ouders begin jaren 70 vanuit huis trouwden was het gebruikelijk dat je bij een winkel een huwelijkslijst klaar legde en dan kozen de gasten wat ze je wilde geven en kreeg je op die manier ook de spullen die je nodig had en je smaak waren. En nu is tweede hands heel erg in juist bij de jongere generatie dus ik denk dat het in de praktijk wel meevalt.
Luchtpost schreef op 23-09-2024 om 02:03:
[..]
de situatie hier in de Randstad zo rond 1980/1985 (toen leeftijd 20/25 jaar). Hier was geen (huur)huis te krijgen.
Een ander (daarmee samenhangend) verschil is de leeftijd waarop men als jongere -eigenlijk altijd fulltime- ging werken: van de geboortegeneratie 1950-1955 werkte 94 % van de 20-jarigen (dat was dus in 1970/1975) fulltime met een gemiddelde arbeidsduur per week van 41 uur.
Van de geboortegeneratie 1985-1990 werkte op 20 jarige leeftijd nog maar 46 % fulltime en hun gemiddelde arbeidsduur bedroeg nog maar 30.2 uren per week.
Ik werk zelf ook fulltime vanaf mijn 17e jaar en dan heb je op je 24e jaar al zo'n 7 tot 8 fulltime jaarsalarissen bij elkaar verdiend.
En eventueel met partner samen 14 tot 16 fulltime jaarsalarissen.
Dat is toch net even anders dan pas op je 23e op de arbeidsmarkt komen (mét een studieschuld) en dan op je 25e jaar al in een jaren '30 woning willen wonen met een inkomen vanuit een dienstverband van 30 uur per week (i.p.v. 41 uur per week).
Niet voor niets is de pensioenleeftijd zo snel verhoogd: voor die generatie 'harde werkers' van mensen geboren in 1957-1960 wilde men razendsnel uitkomen op 67 jaar.
Was je in 1947 geboren dan was de pensioenleeftijd (in 2012) nog gewoon 65 jaar.
Maar 10 jaar later geboren (1957) is dat ineens 67 jaar (in 2024).
Daarna duurt het volgens de huidige planning tot 2054, ofwel 30 jaar !!!!, voordat de pensioenleeftijd -voor de geboortegeneratie plm. 1985- pas wéér twee jaar hoger is (69) voor de mensen die bijna 40 jaar ná 1947 werden geboren en die hun loopbaan startten met een gemiddelde arbeidsduur van 30 uur per week.
Best vreemd. Welke generatie is nu de pechgeneratie? En o ja, voor een vrouw uit 1957 was de levensverwachting bij geboorte 74.6 jaar en voor een vrouw uit 1985 was dat al 79.9 jaar.
On topic: in het verleden ontving je pas vanaf je 23e jaar het volledige wettelijk minimum loon, een 22-jarige ontving 85 % en een 21-jarige (dacht ik) 72 %. Dus als zoon fulltime werkt en minstens 21 jaar is, dan vind ik dat hij best van zijn eigen geld iets te eten kan kopen indien nodig.
Goeie samenvatting in verschil van opvatting van de pech generatie tov generaties ervoor. Laten we ook niet vergeten dat niemand van de generatie uit de jaren 50, 60 of 70 als starter in zijn of haar eentje een huis bewoonde. Als je geen relatie had, zat je op z'n best bij een hospita. Maar alleen in een woning waar ook een gezin in kon wonen? Echt absoluut niet.
Ellori schreef op 23-09-2024 om 08:46:
Hier betaald de 18 jarige gewoon een deel van zijn inkomen aan ons (wat we apart zetten voor hem). Geld voor eten krijgt hij van ons als we langer dan een dagje weg zijn of soms ook als hij onverwacht alleen eet. Kiest hij er zelf voor om niet te eten waar wij dan ook zijn mag hij zelf betalen.
Hij weet trouwens ook dat als hij niet (meer) naar school gaat en gaat werken zijn salaris gewoon bij die van ons op de grote hoop gaat en hij mag mee betalen aan het huis. Dit zullen we uiteraard ook voor hem sparen want we hebben het niet nodig, maar we vinden wel dat hij nu al mag leren dat het leven nou eenmaal geld kost.
Dat lijkt me een effectieve manier om hem zo snel mogelijk het huis uit te krijgen.
Desideria schreef op 23-09-2024 om 09:13:
[..]
Dit is een grapje, toch?
Ik denk het niet, zo gaat het bij ons ook: iedereen betaalt naar rato van zijn/haar inkomen. Dus werkende zoon betaalt veel minder dan ik en mijn partner, maar hij betaalt wel zijn aandeel mee.
Leven en wonen zijn niet gratis, dat snapt hij en hij is het ermee eens.
Gingergirl schreef op 23-09-2024 om 09:29:
[..]
Maar je kunt vroeger en nu minder met elkaar vergelijken vind ik. Tegenwoordig gaan jong volwassenen later het huis uit, werken vaak dan al jaren en zijn daardoor in de gelegenheid om zelf hun spullen aan te schaffen en veel minder afhankelijk van " krijgen", of ze dit in een winkel doen of 2e hands is dan hun keuze en heeft niet te maken met " neus ophalen".
Ze werken al jaren en zijn daardoor in de gelegenheid om zelf hun spullen te kopen en kiezen zeg je. Maar dat is wel het gevolg van bepaalde keuzes. Dat zie je hier in dit topic ook: ouders die hun kinderen de gelegenheid geven om volop te sparen voor huis en uitzet.
Geen kostgeld vragen, zelfs geld op tafel leggen voor eten, zodat ze met een flinke zak geld straks de deur uit gaan en nieuwe spullen kunnen kopen.
Dat is een keuze. Als het vanzelfsprekend is dat je kostgeld betaalt als je met een volwassen salaris bij je ouders inwoont, is het ook vanzelfsprekend dat je minder geld beschikbaar hebt om inboedel te kopen en dat je meer afhankelijk bent van krijgertjes. Dat vinden veel mensen tegenwoordig heel gek, dat je met de oude lelijke borden van je tante zou beginnen als je ook een nieuw starterspakket bij de IKEA kunt kopen. Dat is net iets anders geformuleerd dan "ze halen er hun neus voor op" maar het komt wel een beetje op hetzelfde neer.
Chantal2022 schreef op 22-09-2024 om 22:31:
[..]
Ik ben begonnen met iemand samen elk een kamer. Toen naar een zolderkamer met een mini keuken waar ik jaren gewoond heb. Je hebt echt geen volledige woning nodig als je nog studeert of net bent gaan werken. En al ook geen nieuw VTwonen interieur met visgraad parketvloer
Je vergeet het kookeiland in de woonkeuken 
Ik ben ondertussen 25 jaar getrouwd en we eten nog steeds van de borden die ik van mijn oma kreeg toen ik op kamers ging. En de borden die man kreeg van iemand toen hij op kamers ging. Van alles door elkaar… We hebben er wel wat bijgekocht omdat we op een gegeven moment regelmatig met 12 mensen aten.
Ik had laatst een gesprek met bijna dertigers. Ze hebben een leuk huis gekocht, compleet naar wens verbouwd, maar zijn nu toe aan een volgende stap. Teleurgesteld concludeerden ze dat het voor hen onmogelijk was om een twee-onder-een-kap te kopen terwijl ze toch goede banen hadden en iedereen dat kon. Ik heb maar even voorgerekend dat de meeste twintigers niet eens hun simpele rijtjeshuis kunnen kopen, zeker niet die zonder giften of leningen van ouders.
Ik erger me dan ook aan de ontevredenheid en de drang naar altijd maar meer. Ik heb dat eigenlijk nooit gehad, toen ik van een dubbeltje een kwartje werd vond ik het eigenlijk wel best zo.
Renmuis schreef op 22-09-2024 om 22:36:
[..]
Slechts een greep:- leven met huisgenoten
- de confrontatie met andere gewoonten en chaos en leren dat je zo ook kan (over)leven, dat het radicaal anders kan dan je ouders het deden
- vrijheid en zelfstandigheid claimen op het moment dat je dat echt nodig hebt en je er echt van kunt genieten
- studentenleven ervaren zonder dat je ouders er bovenop zitten en het meteen merken als je een paar dagen niet thuis bent
- uit de kinderrol komen tijdens je studie, niet erna
- leren omgaan met tegenslag, gebrek aan luxe, en echt weinig geld te besteden hebben.
- je hele leven op 9m2? Prima te doen!
- volwassen worden met vallen en opstaan, op jouw manier, samen met leeftijdgenoten
Sommige ouders vinden het heel belangrijk dat hun kind een bijbaan heeft. Dat vind ik dan weer minder belangrijk.
Weinig geld te besteden, maar niet op zoek naar een bijbaan, om die reden zou ik het alleen al belangrijk vinden. Daarnaast is geen geld hebben ook niet op jezelf kunnen wonen, of ga je er vanuit dat alle ouders dat gaan/kunnen betalen?
Meesje schreef op 22-09-2024 om 21:12:
[..]
Nee joh. Als je dan zo nu en dan je eigen eten betaalt, dan kun je helemaal niet meer sparen. En dan sta je kansloos tegenover die verwende gepriviligeerde mensen zoals de zoon van Watertoren of Kikki. Die hebben een huis kunnen kopen omdat ze nooit zelf een patatje hoefden te kopen.
Dus 10 euro klaarleggen als je weggaat. Dat kan net het verschil maken bij de biedingen in de huidige woningmarkt
Even terug naar de vraag van TO, wel of niet geld klaarleggen:
Bij een normaal salaris zou kind zaken als wonen, GWL en verzekeringen zelf moeten kunnen betalen (naast natuurlijk kleding, voeding en vrijetijdszaken). Dat wordt nu door de ouders betaald. Dus als je zo nu en dan je eigen eten moet betalen, blijft er genoeg te sparen over.
Dus nee, geen 10 euro klaarleggen als je weggaat - kind regelt het zelf maar. Of, er ligt nog wel wat groente in de koelkast/kelder, rijst/pasta erbij, etc. = even zelf koken = geen kosten voor kind. Bovendien, 10 euro voor een maaltijd?! Serieus, daar eten wij met 3 personen van.
