Is dit het? Ondankbare pubers

Tja puberteit......maar ik snap je wel. Het leest in je OP als ondankbare kinderen. Dat ze je verjaardag vergeten en druk met zichzelf zijn dus. 
Goed dat je in ieder geval je hart lucht en volgende vakantie zou ik het niet meer zo doen. Heb je dit weleens aangegeven bij de kinderen? 
In ieder geval een knuffel van een andere moeder voor jou ❤️

Tja, zo gaat dat. Ik kan er ook niets relativerends over zeggen. Pubers hebben nu eenmaal een fase dat ze erg op zichzelf en vrienden gericht zijn en niet zo op hun moeder. Dat komt ook wel weer goed, maar zoals vroeger wordt het nooit meer.

Geen fijne fase, begrijpelijk. 
M.b.t. je vraag waarom je je hebt weggecijferd: dat is zo'n beetje de taak van ouders. Die kiezen voor de kinderen, de kinderen zelf hebben er niet om gevraagd. Bedenk dat ouders een verantwoordelijkheid en verplichting hebben naar hun kinderen, andersom is dat niet het geval. 

Mijn moeder zegt altijd als ze een kant van ons ziet waar ze niet blij mee is: 'Zoals je ze went, zo heb je ze.' Vrij vertaald een soort van 'Je oogst wat je zaait'. Ze vindt ook: Verwacht niets van je kinderen en je bent een stuk tevredener.

Los daarvan snap ik wel dat je je zo voelt. 

Pubers zijn per definitie op zichzelf gericht. Het is een fase waar ze door gaan: zichzelf ontdekken, losmaken van het gezin en de ouders. Niet leuk maar een lichtpuntje voor je: vaak komt dat gedeeltelijk weer goed. Vooral als er kleinkinderen komen trekken ze meer wat meer naar het oude gezin.
Je verjaardag vergeten is niet leuk, daar zou ik wat van zeggen. Buitengewoon onattent.

Herkenbaar, inderdaad. Ik vond het verschil tussen 16 en pakweg 18-19 enorm. Ineens waren ze weer aanspreekbaar. Zo'n vakantie herken ik ook, de keer erop bleven ze thuis. Daar had ik geen zin meer in. 
Weet je nog hoe je zelf op die leeftijd was? Ik wilde ook weinig met m'n ouders te maken hebben toen. 

En ben het eens met Hen: verwachtingen zorgen voor teleurstellingen. Je hebt je best gedaan, het is nog even uitzingen tot ze het licht zien of tot ze op kamers gaan. Hou vol.

Oja: en zorg goed voor jezelf: doe dingen voor jezelf, zonder kinderen. Een weekendje weg met een vriendin, bijvoorbeeld. Of in je eentje. Of naar de film, een cursus macrameeën, weetikveel. 

En een paar jaar later komt het weer goed

Dat ze weinig contact meer zoeken met jou als moeder is pijnlijk, maar wel normaal. Daarvoor geldt inderdaad: het is niet leuk, maar het gaat weer over. Dat jij je hebt weggecijferd is jouw keuze, en daarvoor hoef je geen waardering terug te verwachten in deze fase. Daar hoeven ze niet dankbaar voor te zijn. 

Dat gezegd hebbende: je verjaardag vergeten is lomp en onaardig en daar mag je zeker wat van zeggen. Verder zijn ze oud genoeg om zich als acceptabele huisgenoten te gedragen dus ook daar mag je ze op aanspreken: ruim je troep achter je op, doe zelf de afwas of de was, vreet niet alle kasten leeg en als je het toch doet: waarschuw even. 

Als laatste: zorg goed voor jezelf en doe dingen waar je blij van wordt. Dan zorgen ze maar wat vaker voor zichzelf. 

Ze zijn oud genoeg om jezelf niet meer voor weg te cijferen. Ga lekker je ding doen en als dat betekent dat ze een keer zelf moeten koken, omdat jij uit eten gaat, of je ze niet ergens kunt ophalen omdat je lekker in het theater zit, of ze hun lievelings broek niet aan kunnen, omdat jij geen zin meer hebt hun was voor ze te doen dan is dat je goed recht! Vindt jezelf terug, wie ben je zonder je kinderen. Als je dat stukje van jezelf kunt herpakken heb je er minder last van dat zij zich van je afzonderen.
En inderdaad, ze komen vanzelf weer terug als ze ouder zijn

Ik had op 16-jarige leeftijd ook weinig interesse in mijn ouders, vrees ik. Ik was toen het liefst 100% van de tijd onder leeftijdsgenoten. 

Wegcijferen voor je kinderen hoort er wel bij vind ik. Toen ik een jaar of 16 was, kwam de moeder van een vriendin in een fase waarin ze het allemaal zat was. “Nu is het tijd voor mij” en “ik heb me te veel weggecijferd”. Ik weet nog heel goed dat ik dat toen helemaal niet begreep, het heel gênant vond voor mijn vriendin en vooral dacht: wat ben ik blij dat mijn moeder mij niet lastigvalt met dit soort dingen. Nu ik zelf tieners heb, denk ik daar nog steeds hetzelfde over: als ik niet tevreden ben over de invulling van mijn leven en ooit zou gaan vinden dat ik mezelf te veel wegcijfer, dan ga ik dat niet bij mijn kinderen neerleggen.

Grens ligt wel bij asociale omgangsvormen, dus het door TO genoemde oortjes in als er mensen tegen je spreken en eigen troep niet opruimen in gemeenschappelijke ruimtes. Dat pik ik niet en mijn man ook niet. Ze hebben allebei een eigen kamer waar ze dat gedrag kunnen vertonen, daar hoeft de rest van het gezin geen last van te hebben. 

Ik vond de puberteit ook pittig. Met mijn jongste liep het ongemak zo hoog op, dat we hebben aangegeven, dat het tijd werd voor zijn eigen plekje. Het duurde even, maar toen vond hij een kamer. Hij is daar enorm zelfstandig van geworden en heel erg gegroeid. Het contact is heel erg verbeterd. Onlangs zei hij (hij is inmiddels ruim twee jaar uit huis): ‘ik vind het erg dat ik zo lastig voor jullie was en het voor jullie zo moeilijk heb gemaakt. Ik voel me daar wel schuldig over’. Hij heeft ASS en zo’n uitspraak uit zijn mond is heel bijzonder. Ik heb hem gezegd dat het inderdaad moeilijk was, maar dat hij zich daar niet schuldig over hoefde te voelen. Dat het bij de puberteit hoort, om je af te zetten tegen je ouders.
Hiermee wil ik zeggen:’het hoort erbij en gaat weer over’. Maar makkelijk is het niet. Het is een kwestie van uitzitten en duidelijke grenzen aangeven. Sterkte!

Heb zelf (nog geen) pubers in huis en ergens zal ik me dit ook storen.  Het zal vast bij het los-week proces horen en het ontwikkelen van eigen identiteit.  Maar wat ik mij dan afvraag is het niet mogelijk om gewoon eerlijk te zeggen wat je voelt en vind? Dat ze je verjaardag zijn vergeten zou ik echt kwetsend vinden en niet meer dan normaal om even wat te kopen, ookal is het maar een kaartje. Dit kan en mag toch wel bespreebaar zijn? Zou mijn kinderen toch wel duidelijk verteld hebben wat ik daarvan zou vinden, ze mogen ook weten wat een bepaalde actie met een ander kan doen.

Maar oke, zoals ik al zei, geen pubers en misschien over 6 jaar zelf wel een andere kijk hierop

Ik herinner mijn pubers er altijd zelf even aan als ik bijna jarig ben. Ik hoef niet per se een cadeau, maar feliciteren is wel het minste wat ze kunnen doen. Die methode wordt ook aangeraden bij mannen die met stomme cadeaus aankomen voor hun vrouw, gewoon zeggen wat je wilt.

Heel begrijpelijk dat je je rot voelt. Het kan soms gewoon echt even te veel zijn, die ondankbare pubers in huis. Ik zou ook niet meer intensief en wegcijferend gaan opvoeden nu, want dat is precies wat je zat bent. Maar het is misschien wel tijd voor nieuwe regels in jouw voordeel, bijvoorbeeld over opruimen, waarmee jij minder werk hebt en minder ergernis. Zie je daar mogelijkheden?