Is dit het? Ondankbare pubers
Dit wordt geen z’on positieve post en ik moet je erbij vertellen dat ik niet altijd zo denk maar nu toch even moet filteren.Ik ga even door een mindere periode en vraag me vaak af waarom ik het eigenlijk allemaal gedaan heb.Waarom heb ik mezelf jaren weg gecijferd voor mijn kinderen.Bepaalde kansen ivm mijn loopbaan aan mij laten voorbij gaan omdat de uren niet goed pasten bij de kinderen.Knutselen,spelletjes spelen,zwemmen,feestjes organiseren…Nu zijn ze 16 en 18 en na een aantal jaar puberen blijven ze behoorlijk egoïstisch…Nooit eens ‘hoe gaat het met je?…Ze vergeten mijn verjaardag…Het enige waaraan ik merk dat ze hier nog wonen is aan de berg was,afval en lege snoepkast…Ook samen eten word hier steeds meer en meer een probleem …
Deze zomer nog op vakantie geweest naar Kreta…we hebben hen beiden gevraagd of ze wel wilden…dus geen verplichting.We zijn met het vliegtuig geweest want we wilden hen een lange auto reis besparen.Lagen constant met oortjes in met noise canceling dan nog zodat ik moest zwaaien voor hun neus om iets te zeggen,uren in de kamer gelegen om hun smartphone e.d. Op te laden en een dochter die bijna geen woord zei omdat ze haar vriend mistte…Ter verduidelijking ze hebben echt mogen kiezen of ze er nog zin in hadden of niet…Ik ben het beu eigenlijk dat opvoeden,ik voel me leeg.Is het dit nu?Kinderen hebben,soms denk ik had ik er maar nooit aan begonnen.Ik denk heus niet elke dag zo maar nu even wel…
Natje1812 schreef op 11-09-2021 om 13:00:
Ik ben idd in een fase terecht gekomen waarin ik mezelf weer een beetje moet heroriënteren en ik vind dat niet zo gemakkelijk…Al bij al doen mijn kinderen het goed hoor maar nu is het z’on periode tussen hangen en vallen.Je hebt niet veel aan ze nu maar ze zijn er natuurlijk wel nog … en ik zou me daar allemaal gemakkelijk kunnen bij neerleggen moesten ze toch iets aangenamer zijn in de omgang…Als we al samen eten dan zeggen ze niks of zeer weinig…Als ik om 12 u gedaan heb met werken dan eet mijn zoon (tijdens de vakantie) om 11:45 zodat hij niet bij mij aan tafel moet zitten…Z’on dingetjes allemaal pfff
Dit klinkt niet als pubergedrag, maar als een gebrek aan respect. Dan zou ik zeker stoppen met naar hun pijpen te dansen en voor mezelf gaan kiezen
Toen ik je verhaal las, kreeg ik een deja vu. Ik herinner me nog een vakantie naar Italië, waar ik niet echt van heb kunnen genieten met één puber die niks wilde en alleen met zijn telefoon in ons geblindeerde huisje wilde zitten. De ander ging dan wel mee, maar sjokte met een gezicht op onweer achter ons aan. Wij hadden ook de keus gegeven, dus dan voel je je wel belazerd.
Verder ook herkenbaar hoor, wat betreft het opportunistische gedrag, het alles voor lief nemen. Maar wat hier al meermaals gezegd is, is het niet aan de kinderen om zich schuldig te voelen over jouw opofferingen – het hoort erbij. Die verjaardag vergeten is een nare sneer in de trant van: jij bent voor ons niet zo belangrijk. Gewoon onbeschoft. Is er dan niemand dichtbij die ze op aanspreekt? Ik vind het typisch iets wat meer indruk maakt als 'n ander het doet. Ik heb dat wel gedaan toen dat bij hun vader dreigde te gebeuren en andersom zal hun vader ze er ook op aanspreken als ze mij 'vergeten'. Want ook zij hadden die onverschillige neiging, elke keer weer.
Inmiddels zijn ze wat ouder en gaat het beter. Zeker nu de oudste uit huis is, zijn de gesprekken leuker en is er ook waardering. Ja, ik snap wel dat het zo gaat, nu hij ook een andere kant ziet en hij veel dingen zelf moet regelen die ooit vanzelfsprekend geregeld werden... maar wat wel fijn is dat de jongste daardoor ook beïnvloed wordt. Italië was onze laatste vakantie met z'n vieren. Maar wat we sindsdien doen is een weekendje weg. Bijvoorbeeld naar Dutch Design week, wat we allemaal interessant vinden. Dat werkt goed en is net kort genoeg om de irritaties niet te laten opbouwen.
Uitzitten dus maar, deze fase...
Mijn kinderen zijn inmiddels jongvolwassenen. Bij de oudsten was de puberteit zo moeizaam dat ik bij mezelf wel eens gedacht heb dat ik ook een hond had kunnen nemen. En ik heb een hekel aan de meeste honden. In die tijd ben ik ook twee keer alleen op vakantie geweest na twee rampenvakanties. De jongsten zijn vrij makkelijk door de puberjaren heen gezeild. Ik mag mezelf graag wijsmaken dat het aan mijn toegenomen opvoedervaring ligt, maar waarschijnlijk is het danken aan hun gemoedelijke persoonlijkheden
Verwachtingen uitspreken en eisen stellen wil nog wel eens helpen. ¨Je mag mee, maar dan verwacht ik zus en zo..."Wat niet helpt is je in de slachtofferrol van teleurgestelde ouder kruipen die "niet boos is maar verdrietig¨.
Wat ook wel geholpen heeft denk ik dat er van jongsaf aan eisen werden aan de kinderen, dat niet alles vanzelfsprekend was: meehelpen tafel dekken, zonder zeuren een vergeten boodschap halen,hun eigen zooi opruimen, zoveel mogelijk eigen vervoer regelen naar uitjes en sport. Zakgeld werd pas gegeven nadat de wekelijkse kameruitmestbeurt, en ze hebben 1/3 van de schoolreis zelf op moeten hoesten.
Ik heb eigenlijk best wel leuke pubers als ik dit zo lees. Maar misschien heb ik gewoon geluk. Misschien kan ik wat tips geven:
1. Pubers op vakantie: Deel even met hen wat je van ze verwacht. Ik geef altijd van tevoren aan dat ik het prima vind dat ze op hun telefoon zitten, maar niet de hele dag. Ik geef aan dat ik minimaal een keer per dag een spelletje wil doen en dat ik tijdens de vakantie samen met hen een aantal dingen wil bezoeken. Daar praten we dan ook over: vinden ze die dingen ook leuk, willen ze mij dat pleziertje dan gunnen, waar kan ik hun blij mee maken. Ze hoeven niet mee als ze geen zin hebben.
2. Pubers thuis: hun hersens zijn nog lang niet ontwikkeld en sommige dingen hollen zelfs achteruit. Ze zijn vraatzuchtig en moe overdag, veel te druk 's avonds. Maar ook dat kun je met ze bespreken. Praat sowieso met ze. Niet de hele tijd klagen, maar vraag eens wat ze willen doen na de schooltijd, wat vinden ze interessant, etc. En eerlijk zijn. Gewoon zeggen dat je Broederliefde waardeloze muziek vindt, maar dat ze recht hebben op hun eigen wansmaak.
3. Partner en pubers: ik ga er vanuit dat pubers zelf niet goed sociale verplichtingen in familiekring kunnen plannen. Waarom bereid je partner jouw verjaardag niet samen met hen voor? Gaandeweg zullen ze wel een keer doorkrijgen hoe het werkt.
4. Pubers en algemene communicatie: Het zijn net mensen. Gewoon duidelijk aangeven wat je wel en niet leuk vindt, zoek niet de confrontatie, vertel wat over je eigen puberteit, probeer hen uit te leggen dat jij hen niet begrijpt en dat dat prima is. Ze zijn er overigens ook voor jouw plezier, dus lach ze van tijd tot tijd ook gewoon uit om hun pubergedrag. Vinden ze niet leuk, wel leerzaam.
5. Gewoon het goede voorbeeld geven.
Mok schreef op 11-09-2021 om 11:37:
Herkenbaar, inderdaad. Ik vond het verschil tussen 16 en pakweg 18-19 enorm. Ineens waren ze weer aanspreekbaar.
Je bedoelt dat ze rond 18/19 weer bereikbaar worden toch? Dat gaat in ieder geval op voor mijn dochter, die begon afstandelijk te worden zo rond haar 15e maar is nu 18 en weer “gezellig”. Dat zeg ik haar ook hoor, besef me dat ik best geluk heb dat ze meedenkt en meedoet in het huishouden en ook erbij komt zitten met tv kijken. Met de jongste, een jongen, gaat het denk ik lastiger worden en langer vermoed ik ook wel. Die heeft totaal geen besef van opruimen en rekening houden, en een grote mond, respectloos zelfs. Al gaat het op en af. Lastig vind ik dat ook. Beseffen dat het erbij hoort en af en toe een beetje humor in gooien, helpt wel. Maar ook ik heb dagen dat ik moedeloos er van wordt. Dan negeer ik hem ook maar, heb geen zin in elke dag strijd.
Het is een beetje en-en-en denk ik. Deels leeftijd gerelateerd gedrag en deels hoe jij er mee om gaat.
Ik heb me ook weggecijferd maar dat was mijn keuze. Ik ben er blij om dat ik dat gedaan heb en daarvoor verwacht ik geen dankbaarheid.
Ik ben er nu wel mee opgehouden trouwens, een jaar geleden al, en hij is 14. Ik heb geen auto dus ik kan geen taxichauffeur spelen en dat vind ik een heel groot voordeel van het geen auto hebben.
We hebben een hele tijd heel weinig geld gehad, dus dat niet alles altijd kan is wel bekend en geaccepteerd.
En verder zorg ik ervoor dat ik duidelijk ben in mijn verwachtingen.
bv dat ik een kadootje verwacht voor mijn verjaardag wat hij zelf heeft betaald. Is net aan de orde geweest. het hoeft niet duur te zijn, maar ik wilde ook geen fles rituals. Aan de ene kant vond ik het gek om dat zo te doen, maar aan de andere kant dacht ik, hoe gaat hij anders weten wat ik graag wil en leren dat het normaal is om een beetje moeite te doen voor de mensen waar je om geeft?
Hij heeft het leuk opgepakt, het was iets waar ik van hou en het was op zijn eigen creatieve manier ingepakt met dingen die anders bij het afval waren gekomen. Ik heb er ontzettend om gelachen en had een hele mooie aanleiding om hem te bedanken en te complimenteren.
Last but not least word ik ook regelmatig gewoon boos. In die zin cijfer ik mezelf niet weg, heb ik ook nooit gedaan. Jouw gedrag doet iets met een ander en da moet je leren. Waar ga je dat leren als je moeder het je niet laat zien?
Hier ook zakgeld na de kamer beurt, en ik roep je terug als je je shit laat liggen. Niet altijd hoor. Maar wel zo regelmatig dat ik ook een langzame vooruitgang zie.
Probeer je eigen situatie eens op deze manier te bekijken. Waar ben ik echt boos over, wat kwetst me echt, wat accepteer ik niet meer, wat verwacht ik in elk geval. En ga dan in gesprek met ze. Waarin je meer naast ze moet staan als mede huisgenoot of eigenlijk huisbaas, die ook eisen stelt dan als wegcijferende moeder die alles voor ze oplost.
met die 18 jarige vind ik ook dat hij rap moet verbeteren en anders is het tijd voor een kamertje. Beetje cru dit natuurlijk, maar hij heeft rekening te houden met je en met het huis en als hij dat niet wil is hij oud genoeg voor op kamers.
--iBelle-- schreef op 11-09-2021 om 15:04:
Ik heb eigenlijk best wel leuke pubers als ik dit zo lees. Maar misschien heb ik gewoon geluk. Misschien kan ik wat tips geven:
1. Pubers op vakantie: Deel even met hen wat je van ze verwacht. Ik geef altijd van tevoren aan dat ik het prima vind dat ze op hun telefoon zitten, maar niet de hele dag. Ik geef aan dat ik minimaal een keer per dag een spelletje wil doen en dat ik tijdens de vakantie samen met hen een aantal dingen wil bezoeken. Daar praten we dan ook over: vinden ze die dingen ook leuk, willen ze mij dat pleziertje dan gunnen, waar kan ik hun blij mee maken. Ze hoeven niet mee als ze geen zin hebben.
2. Pubers thuis: hun hersens zijn nog lang niet ontwikkeld en sommige dingen hollen zelfs achteruit. Ze zijn vraatzuchtig en moe overdag, veel te druk 's avonds. Maar ook dat kun je met ze bespreken. Praat sowieso met ze. Niet de hele tijd klagen, maar vraag eens wat ze willen doen na de schooltijd, wat vinden ze interessant, etc. En eerlijk zijn. Gewoon zeggen dat je Broederliefde waardeloze muziek vindt, maar dat ze recht hebben op hun eigen wansmaak.
3. Partner en pubers: ik ga er vanuit dat pubers zelf niet goed sociale verplichtingen in familiekring kunnen plannen. Waarom bereid je partner jouw verjaardag niet samen met hen voor? Gaandeweg zullen ze wel een keer doorkrijgen hoe het werkt.
4. Pubers en algemene communicatie: Het zijn net mensen. Gewoon duidelijk aangeven wat je wel en niet leuk vindt, zoek niet de confrontatie, vertel wat over je eigen puberteit, probeer hen uit te leggen dat jij hen niet begrijpt en dat dat prima is. Ze zijn er overigens ook voor jouw plezier, dus lach ze van tijd tot tijd ook gewoon uit om hun pubergedrag. Vinden ze niet leuk, wel leerzaam.
5. Gewoon het goede voorbeeld geven.
Hilarische post. iBelle, je zegt precies zoals ik denk dat je met pubers om moet gaan.
Ik zou er persoonlijk nog een 6e punt aan toe willen voegen:
Als je wilt dat ze "groter groeien" zowel in lengte als in gedrag dan zal je er niet "bovenop" moeten gaan zitten. Ze niet continue aanwijzingen geven hoe iets moet, ze het ook eens zelf laten uitvinden en dan "op hun bek" laten gaan. Ja dan vergeten ze een keer je verjaardag, want je hebt het niet helpen herinneren. Dan laat je je teleurstelling blijken en gaat het volgend jaar beter.
De vakanties waren nog steeds afgestemd op onze puber/jongvolwassene. We doen in overleg iets wat zij ook kunnen waarderen en we doen het samen. Het uitzoeken van de bestemming, het opbouwen van de tenten, het koken van de maaltijden op de camping en ook de uitstapjes die we doen zijn dingen die we allemaal kunnen waarderen. Naar een klassiek concert ga ik wel alleen en niet tijdens de vakantie. Een tocht over het Dwingelerveld op 2 tandems is een leuke herinnering geworden, omdat we het allemaal wilden doen.
--iBelle-- schreef op 11-09-2021 om 15:04:
vertel wat over je eigen puberteit
Oh god, het meest awkward ding dat ouders kunnen doen.
Wasgij schreef op 11-09-2021 om 15:18:
[..]
Inderdaad. Daar zitten ze echt niet op te wachten.
Wat betreft niet praten tijdens het eten: koop een passend doosje Vertellis-kaartjes! Dat is hier een onverwacht succes. Ja ze gaan aanvankelijk met hun ogen rollen als je het op tafel zet, maar de vragen zijn echt leuk. Nu vragen ze er zelf soms om.
Ik lees in de OP dat de kinderen 16 en 18 zijn. Van de oudste zou ik niet denken dat je dan de puberteit nog echt de schuld kan geven.
Herfstappeltaart schreef op 11-09-2021 om 15:20:
[..]
Inderdaad. Daar zitten ze echt niet op te wachten.
Dat maakt niet uit. Nogmaals: je hebt die blagen ook voor jouw plezier, dus als jij dat wil doen, dan kun je dat ook doen.
Ik bedoelde er trouwens mee dat ik eigenlijk vrij veel met ze praat en zelden iets verbied of iets dergelijks. Ik ben er vrij eerlijk in dat drank een zeer grote rol speelde in mijn jeugd, iedereen zoop zich de tering en het is niet meer mogelijk om wat dat betreft indruk op mij te maken. Dat ik daar nu anders op terugkijk en dat ik daar weinig aan heb. De stommiteiten komen dan ook aan bod. Vriendin die drie voortanden kwijtraakte toen ze in slaap viel op haar fiets, jongen die in zijn broek scheet in de disco en de hele zaal leegliep vanwege de stank. Vinden ze wel interessant.
Het klinkt alsof ze alles hebben gekregen / het heel goed hebben, en daardoor ‘het samen zijn’ en andere dingen niet waarderen. Iedereen stelt hier alsof dit normaal pubergedrag is, maar daar ben ik het niet mee eens. Dit is gedrag van jongeren die verwend zijn. Ken genoeg pubers die er veel voor over zouden hebben om op vakantie te kunnen of samen tv te kijken met hun ouders. Ik bedoel “verwend zijn” trouwens niet negatief (weet er even geen beter woord voor), het is fijn dat ze het zo goed hebben. Maar ik merk wel vaak bij dit type jongere, dat ze nog niet goed ontwikkeld zijn, weinig empathie (die verjaardag vergeten), kleine dingen niet kunnen waarderen, dat moet allemaal nog groeien bij ze. Vaak komt dat met levenservaring. Het geluk die ze hebben is te vanzelfsprekend voor ze.
maar als het met levenservaring komt, dan is het toch wel normaal?
gr Angela
Angela1967 schreef op 11-09-2021 om 16:23:
maar als het met levenservaring komt, dan is het toch wel normaal?
gr Angela
Er zijn genoeg pubers die wel al ervaren hebben dat het belangrijk is vakanties en familie te waarderen.
