Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Wat zwaar voor jullie. Deze opname zou een lichtpuntje moeten zijn. Iets waardoor jullie zouden kunnen uitblazen maar het tegendeel lijkt waar.
Oh Ciska, wat naar! Dat is niet wat je wil horen.
Heeft jullie dochter ook gezegd waarom ze wil stoppen met de seroquel?
Een hele dikke knuffel!
Ciska78 schreef op 13-12-2022 om 22:08:
en toen bedacht dochter dat ze nu maar stopt met de seroquel krijgen we net te horen 😥
Sorry ik gaf een hartje, dat was niet de bedoeling… behalve dan als steun voor jullie. Zo zwaar en dat lichtpuntje komt nog maar niet inderdaad. Ik duim heel hard dat er eens iets ten goede keert. En zo logisch dat je uitgeput bent en alleen maar kan hangen. Geef jezelf daar ook toestemming voor hoor!
Heel veel sterkte
Wat verdrietig allemaal. Wat krijgt ze veel ruimte om zelf (verkeerde) beslissingen te nemen. Ik snap de huidige hulpverlening niet zo goed. Ze etaleren voortdurend: je moet het zelf weten hoor, of je hulp accepteert! Als een uitnodiging om het maar niet te doen, lijkt soms wel. Niemand neemt nog gezag. Ik hoop maar dat er een plan aan ten grondslag ligt dat nog gaat werken, want dit voelt allemaal heel onveilig. Vreselijk voor jullie, nog geen rust.
Wat zwaar voor jullie Ciska en wat een onmacht!!
Alsof je plat gezegd met je kop tegen een muur aan loopt.
Het sloopt je helemaal.
Ik wens jullie heel veel sterkte, denk aan jullie.
Omnik schreef op 13-12-2022 om 22:28:
Wat verdrietig allemaal. Wat krijgt ze veel ruimte om zelf (verkeerde) beslissingen te nemen. Ik snap de huidige hulpverlening niet zo goed. Ze etaleren voortdurend: je moet het zelf weten hoor, of je hulp accepteert! Als een uitnodiging om het maar niet te doen, lijkt soms wel. Niemand neemt nog gezag. Ik hoop maar dat er een plan aan ten grondslag ligt dat nog gaat werken, want dit voelt allemaal heel onveilig. Vreselijk voor jullie, nog geen rust.
Dit valt mij ook op. In mijn ogen is je dochter op dit moment niet toerekeningsvatbaar en ook niet handelingsbekwaam. Ze is simpelweg niet in staat om te zien wat goed voor haar is en wat niet (wat zich ook uit in haar gedrag van weinig eten en zichzelf beschadigen). Ik begrijp niet dat het initiatief voor hulp en de keuze voor medicijnen zo nadrukkelijk bij haar ligt. Als ze een lichamelijke aandoening had gehad, vermoed ik dat dat toch echt anders was geweest.
Ik begrijp dat je moe bent. Dit soort situaties kosten heel veel energie. Ik had gehoopt dat er een soort kantelpunt zou komen bij je dochter. Ik begrijp wel dat er tekorten in de zorg zijn en dat ze meer cliënten hebben, maar dat gebeuren met die mesjes daar kan ik gewoon echt niet bij. Het voelt een beetje alsof de jellinek zegt dat ze meegesmokkelde heroïne niet af kunnen/mogen pakken, terwijl dat heel de reden is dat mensen daar zitten. Het neemt bij jullie de zorgen ook niet weg, terwijl dat wel de bedoeling van de opname was.
Even over de medicatie, de reden dat ze er mee is gestopt is omdat ze het gevoel heeft dat die een muur voor de schimmen zetten waardoor die steeds bozer aan het worden zijn, dochter is daar heel bang voor, dat als ze dan zou stoppen dat die boosheid haar nog erger gaat straffen, dus is ze gestopt om dat voor te zijn. Ze is zo rigide in haar denken dat ze er niet voor open staat dat die schimmen misschien wel weg blijven door de medicatie.
Wat ze in de kliniek heel erg doen is normaliseren, maar ook dochter meer autonomie te geven, ook bijv met die mesjes. Die gedachtengang is leuk, maar zorgt er niet voor dat dochter gezonde keuzes kan maken.
Ook wij hadden gehoopt op een kantelpunt, leuk hoor als er wordt gezegd dat ze wel stappen maakt, want ze zit daar meer beneden en ja ze “eet” beneden, maar dochter zegt dan heel duidelijk dat ze dit doet enkel omdat dit moet, niet omdat ze dit leuk vind ofzo.
Ik heb echt mijn zorgen geuit over haar thuiskomst volgende week.
Lieve Ciska, wat enorm heftig zeg. Wat iemand hier ook al zei: er zijn echt wel mogelijkheden om verplichte zorg op je dochter te zetten vanuit de instelling. Daar moet dan alleen wel een besluit voor verplichte zorg komen vanuit de rechtbank en daar staat dan ook precies in welke maatregelen genomen mogen worden, bijvoorbeeld afnemen van spullen (zoals die mesjes) of medicatie innemen onder dwang. Ik heb het even niet meer helder: is ze vrijwillig opgenomen of met een crisismaatregel of zorgmachtiging?
Ze komt hoe dan ook thuis volgende week? Het klinkt vanuit wat je schrijft niet alsof dat een goed idee is, zowel voor jullie als dochter. Heb je het idee dat de opname überhaupt iets goeds gebracht heeft?
voor jullie: ♥️
Wat een afschuwelijke situatie Ciska, elke x als ik nieuwe berichten zie, hoop ik iets positiefs te lezen, maar het lijkt alsof er niks verbeterd is sinds de opname. Zo verdrietig en hoe machteloos moeten jullie je voelen.
Hoe kan ze volgende week naar huis komen? Zien ze daar zelf niet in dat dochter helemaal niet in staat is keuzes te maken?
Is er bij de zorginstelling waar ze zit ook een goede ervaringsdeskundige? Dus niet iemand die alleen iets heeft meegemaakt en daardoor zichzelf ervaringsdeskundig noemt maar iemand die een verdiepende cursus/opleiding heeft gehad.
Voor ik ging studeren was ik ervaringsdeskundige, ik merk dat mensen dat fijn vinden, praten met iemand die in hun schoenen gestaan heeft, iemand die het echt begrijpt. Ik had vroeger zelf ook meer aan lotgenoten contact dan aan hulpverleners die me negeerden, deden alsof ze het wisten of me vol wilden stoppen met pillen.
Mijn ervaring is ook dat als je hulpverleners wantrouwd, je soms nog wel open staat voor advies van een
Ciska78, stopt de instelling nu ook met de medicatie?
Ik had gehoopt dat je 'zorg' nu even aan de instelling over kon laten, maar dat is dus niet zo.
Als je nog meer wil griezelen over hoe de GGZ=-zorg afglijdt naar (goed betaald) niks doen, kijk dan eens naar Jim van Os in https://www.human.nl/de-publieke-tribune/kijk/overzicht/2022/aflevering-11.html : het enige wat mensen nodig hebben is liefde en aandacht, volgens hem. Alsof mensen dat niet van huis uit al gekregen hebben, juist door liefhebbende ouders zoals jij. Of beter: kijk maar niet, want je wordt er heel erg treurig van. Mijn haren gaan overeind staan als ergens 'de herstelbeweging' wordt genoemd.
Met mijn broer is het jarenlang goed gegaan: goed overleg psychiater-familie, zelfbindingsverklaring, geen wijzigingen in de medicatie zonder overleg. en toen dat toch gebeurde ging het ineens snel slechter. Nu: andere psychiater (of eigenlijk een gekwalificeerde SPV-er), huisarts en praktijkondersteuner, en zij staan achter de patiënt, ook als de patiënt medicatie wil verminderen, omdat hij denkt dat hij zo aan zijn 'herstel' werkt. Sterker nog, ze staan achter de patiënt en bijna tegenover de familie: ze overleggen niet meer met de familie. Terwijl de familie de enige factor is die crisies aan zag komen en ernaar handelde. Nou ja, die treurig dus. Ik snap de toegenomen werkdruk heel goed, evenals het grotere risico op geweldsincidenten, op verwarde personen op straat, dakloosheid etc.
Wat je nog zou kunnen doen is officieel, op papier, een zorgelijke situatie melden en dat papier opsturen naar de behandelende arts en het bestuur van de instelling, waarbij je je richt op twee punten: de mesjes en de mogelijke afbouw van medicatie. En dan het verzoek om een zorgmachtiging aan te vragen bij het OM, met als doel verplichte opname, verplichte medicatie en bescherming tegen scherpe voorwerpen.
Als ze thuis is zit er weinig anders op dan veel stennis gaan schoppen, bijvoorbeeld door ambulance te bellen, burgemeester te benaderen over zorgelijke situatie, politie te benaderen, etc. etc. net zo lang tot iemand het voor elkaar krijgt om haar gedwongen op te nemen.
Wilde je nog weten waarom de werkdruk overal zo hoog is en er te weinig personeel is? Excuseer mijn cynisme, dat komt vooral voort uit het gegeven dat ik ook gezien heb hoe het wel goed kan gaan. En dat scheelt zoveel tijd en geld en personeel..... onvoorstelbaar.
Tsjor
Ze is vrijwillig opgenomen. Ze komt hoe dan ook thuis volgende week donderdag, ze wilde echt een afgebakende periode, voor haar om hopelijk meer te normaliseren en voor ons om wat op te laden, alhoewel dat laatste niet echt lukt.
Vorige week hebben we het erover gehad dat ze misschien met een ervaringdeskundige zou moeten gaan praten, dit zou opgepakt worden in het team, maar heb hier verder nog niets over terug gehoord.
ik ga nu aan een mail beginnen naar de hoofdbehandelaar, is er iemand die mij kan helpen met alles een beetje goed op papier te krijgen?
Natuurlijk, zie je berichten. Tsjor
ik heb vanmiddag tijd als je dat fijn vindt. Maar ik kan me voorstellen dat je liever dat doet met iemand die actiever mee schrijft in je topic.
