Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ik ben het eens met Omnik: deze ouders wonen in een 'psychiatrisch ziekenhuis' maar ze zijn geen geschoold personeel, maar ouders. Zelfs al zou je de kennis en scholing hebben, dan nog vraagt het om een aanpak die niet in de thuissituatie kan plaatsvinden. Ik vind het dan ook triest om te lezen als Ciska78 schrijft:
'Opname is wel een aantal keer besproken hoor, maar omdat we ook te maken
hebben met een autist en adhd-er, zijn ze erg bang dat ze dan zo uit
haar vertrouwde omgeving wordt gehaald dat een opname meer tegen dan mee
zou werken.'
Wat kan er nog meer tegen werken dan wat er nu al is?
Er bestaat nog steeds de mogelijkheid tot een gedwongen opname als iemand een gevaar vormt voor zichzelf of voor de omgeving. Het is absoluut geen pretje. Maar wat ik gezien heb is dat het veel sneller dan thuis aanmodderen wel een effect heeft, een mate van stabiliteit met zich meebrengt, en dat er dan wel een serieus en eerlijk gesprek kan komen over wat iemand zelf wil.
Ik begrijp echt niet dat de invloed van een behoorlijk verstoorde werking van de hersenen nog steeds zo moeizaam onderkend wordt. En dat elke keer opnieuw het wiel moet worden bedacht over het nut van medicatie en helaas de noodzaak van soms een gedwongen opname.
De observatie dat een opname mogelijk meer tegen zou werken zou de noodzaak moeten opleveren om nog harder na te denken over hoe je die nadelige werking zo goed mogelijk kunt ondervangen, waarbij je de ernst van een onbehandelde of nauwelijks behandelde situatie niet moet onderschatten.
Komen mensen beter uit een (gedwongen) opname? Ja. Echt wel.
Tsjor
lieve lieve ouders, Ciska, Zilver_gray en andere ouders die kinderen hebben die het moeilijk hebben (om het eufemistisch te beschrijven), ik wens jullie energie toe om het leven met jullie kinderen te kunnen leven. Ik hoop dat jullie goede mensen om jullie heen hebben. Bovenal wens ik de kinderen toe dat het lichter om hen heen mag worden. Dat het leven draagbaar kan blijven/mag worden.
Roos55 schreef op 14-11-2022 om 08:25:
Voor jullie
Dank je wel Roos dat vind ik lief van je ♥️
Dorestad schreef op 14-11-2022 om 10:23:
lieve lieve ouders, Ciska, Zilver_gray en andere ouders die kinderen hebben die het moeilijk hebben (om het eufemistisch te beschrijven), ik wens jullie energie toe om het leven met jullie kinderen te kunnen leven. Ik hoop dat jullie goede mensen om jullie heen hebben. Bovenal wens ik de kinderen toe dat het lichter om hen heen mag worden. Dat het leven draagbaar kan blijven/mag worden.
Dat is lief Dorestad ♥️ Ik waardeer je lieve woorden heel erg! 
Ciska78 schreef op 14-11-2022 om 08:13:
Wij vandaag op naar plan B. Ben erg benieuwd wat we voorgeschoteld krijgen.
Afgelopen zaterdag een zeer raar en ook wel eng gesprek met dochter gehad.
Gewoon echt eng, want had het idee dat ik met 3 verschillende mensen een gesprek heb gevoerd. het hele relaas hebben we gisteren opgeschreven en naar begeleiders gestuurd om de noodzaak van een andere aanpak nog eens te laten zien.
Zilvergray, hoe gaat het nu bij jullie, en met je dochter?
Ach Ciska wat akelig. Was dat al eerder duidelijk, dat ze dissocieert?
Ik hoop dat er vandaag een goed plan B komt dat uiteindelijk tot verbetering kan gaan leiden. Dit kan toch niet veel langer zo doorgaan. Voor haar niet maar voor jullie als ouders zeker ook niet.
Hou je taai vrouw! Maar trek ook zeker voor jezelf aan de bel. Om jullie rol als ouders te kunnen blijven vervullen, moeten jullie heel dringend ontlast worden. Dit trekt alle energie uit jullie. Dat is voor je dochter echt niet goed, als haar ouders straks op apegapen liggen.
tsjor schreef op 14-11-2022 om 09:59:
Ik begrijp echt niet dat de invloed van een behoorlijk verstoorde werking van de hersenen nog steeds zo moeizaam onderkend wordt. En dat elke keer opnieuw het wiel moet worden bedacht over het nut van medicatie en helaas de noodzaak van soms een gedwongen opname.
De observatie dat een opname mogelijk meer tegen zou werken zou de noodzaak moeten opleveren om nog harder na te denken over hoe je die nadelige werking zo goed mogelijk kunt ondervangen, waarbij je de ernst van een onbehandelde of nauwelijks behandelde situatie niet moet onderschatten.
Komen mensen beter uit een (gedwongen) opname? Ja. Echt wel.
Tsjor
Het is de mythe van de eigen verantwoordelijkheid. Als ouder krijg je al bij een 14-/15-jarige al om de haverklap te horen: "Tja, als hij/zij niet wil, kunnen we niks." En dan moet het dus eerst uit de hand lopen voordat er wél wat kan. Is zo'n patiënt volwassen en woont die op zichzelf, dan moet die zijn omgeving gaan terroriseren of zichzelf beschadigen voordat er wordt ingegrepen. Als het om een kind/jongere gaat, die nog thuis woont, dan doe je er als ouder alles aan om te voorkomen dat het zover uit de hand loopt, ten koste van jezelf. Maar paradoxaal genoeg hou je dus daarmee ook hulp tegen. Een kind met psychische problematiek zonder ziekte-inzicht is echt hartverscheurend omdat je alleen hulp kunt krijgen als je niet meer probeert te voorkomen dat het erger wordt. De 'ernst van de onbehandelde of nauwelijks behandelde situatie' moet eerst nóg veel ernstiger worden voordat men tot ingrijpen kan en wil overgaan.
In de Jeugdzorg is het op dit moment ook nog eens zo dat er steeds minder plekken zijn waar jongeren met gecompliceerde problematiek voor behandeling terecht kunnen. Ik krijg ook steeds te horen: er is geen passende plek. De impliciete boodschap die je krijgt is: 'Wil je echt omwille van je eigen welzijn, je kind laten plaatsen op een 'niet passende plek'?' Hoe zeg je daar als ouder 'ja' tegen? En dan is paradoxaal genoeg een gedwongen opname voor een ernstig automutilerend kind dat niet meer eet en stemmen hoort de eerste enigszins 'passende plek'. Omdat niet eerder hulp beschikbaar is. Dat is de absurditeit van de situatie.
tsjor schreef op 14-11-2022 om 09:48:
[..]
Flanagan, je hebt er geen idee van wat er in het hoofd van het meisje om gaat, sterker nog, je moet niets eens proberen om daar ook maar enig idee van te lijken hebben. Het is zo vreemd, dat kun je je gewoon niet voorstellen. De dichter Hanlo beschreef zijn ervaringen eens. Voor de buitenwereld lag hij al die tijd rustig op bed, was niet van zijn kamer te krijgen. Hij vertelde dat hij aanvankelijk prachtige kleuren zag, maar dat die kleuren monsters werden waar hij heel bang voor werd. Ondertussen lag hij voor de buitenwereld nog steeds rustig op bed en maakte de buitenwereld zich alleen maar zorgen om het feit dat hij het eten dat voor de deur werd klaargezet niet at. Dat bedoel ik met: je kunt echt zelfs geen spoortje van een idee hebben over wat zich dan bij iemand in het hoofd afspeelt.
Tsjor
Natuurlijk hebben we geen idee wat in het hoofd van het meisje om gaat. Ik was al verbaasd dat ze nog sport en in een zaal aan handbal doet zodat het meisje niet de hele dag op haar kamer zit. Maar om te weten wat haar in haar om gaat, is het belangrijk dat haar ouders of een oma of vriendin met haar communiceren. Gelukkig heeft Ciska zaterdag met haar dochter een gesprek gehad. Weliswaar een naar gesprek, maar wel een gesprek. Bouwen aan wederzijds vertrouwen en begrip.
Verder bemerk ik een irritatie naar mijn post, dus ik hou mij even erbuiten. Mijn standpunt in moeilijkheden is alleen ‘je verplaatsen in de ander’ voor meer helderheid.
Jouw dochter staat eigenlijk deels buiten de realiteit. Ze kan de werkelijkheid en realiteit niet meer goed scheiden door haar psychische toestand. Dat maakt het ook lastig om goede en weloverwogen keuzes te maken.
Voor ons is het gedrag van psychotische mensen vaak niet logisch. Maar als je uitgaat van hun beeld van de realiteit, van hun werkelijkheid, dan is het juist wél logisch.
Ik begrijp ook niet zo goed waarom we bij pubers keuzes zo sterk bij hun laten. Iemand die psychisch zo diep zit, is niet toerekeningsvatbaar. Soms moet je dan als ouders of als hulpverleners een keuze maken tegen iemands wil in. Natuurlijk wil ze geen opname. Dat is onbekend en spannend, doodeng zelfs. Maar het is wel nodig.
Als een kind een lichamelijke aandoening heeft, gaan we ook niet zeggen dat ze zelf behandeling moeten willen en dat het anders niet kan of wenselijk is.
Flanagan schreef op 14-11-2022 om 11:20:
[..]
Natuurlijk hebben we geen idee wat in het hoofd van het meisje om gaat. Ik was al verbaasd dat ze nog sport en in een zaal aan handbal doet zodat het meisje niet de hele dag op haar kamer zit. Maar om te weten wat haar in haar om gaat, is het belangrijk dat haar ouders of een oma of vriendin met haar communiceren. Gelukkig heeft Ciska zaterdag met haar dochter een gesprek gehad. Weliswaar een naar gesprek, maar wel een gesprek. Bouwen aan wederzijds vertrouwen en begrip.
Verder bemerk ik een irritatie naar mijn post, dus ik hou mij even erbuiten. Mijn standpunt in moeilijkheden is alleen ‘je verplaatsen in de ander’ voor meer helderheid.
Je goede bedoelingen worden wel gezien! Het punt is: je komt met je kind in een situatie waarin kind eist dat je meegaat in zieke en schadelijke gedachtegangen en gedrag terwijl je verantwoordelijkheid als ouder je dwingt om je daartegen te verzetten. Dat is de ellende met realiteitsstoringen als (rand-)psychose. Meebewegen op de logica van het kind wordt dan ziek en schadelijk gedrag 'enablen'. Je daartegen verzetten betekent de woede van je kind op de hals halen en er door het kind van beschuldigd worden dat je niet zijn/haar belang op het oog hebt. Je kunt het niet meer goed doen!
Ciska, klinkt misschien heel raar nu, maar denk jij ook aan jezelf (en man) even tijd voor jezelf, met je man?
Ik weet dat het moeilijk is (althans dat vind ik) om er even tussenuit te gaan, en kind "alleen" achter te laten. Maar misschien kun je iets regelen met "oppas" zodat je toch even kunt ademen.
Je wil toch ten allen tijden beschikbaar zijn voor je kind (ook al zitten die de hele tijd op hun kamer).
Kun je wellicht binnenkort weer wat afspreken met die vriendin van laatst?
lieve Ciska,
Wat vind ik dit erg om te lezen, voor jullie als ouders en voor jullie kind.
Kan het zijn dat jullie dochter psychotisch aan het worden is of al is?
Ik herken dit van mijn situatie waarover ik je geschreven heb.
Ik vond het ook eng om de wisseling te zien in een gesprek. Je schrikt je rot.
Heel veel sterkte voor jullie, probeer ook aan jullie zelf te denken, moeilijk maar ook ook zo nodig.
Knuffel van mij.
❤️❤️
Zilver_gray jullie ook veel sterkte en een knuffel. Ik stuur je snel een pb terug.
Layka.12 schreef op 14-11-2022 om 12:50:
lieve Ciska,
Wat vind ik dit erg om te lezen, voor jullie als ouders en voor jullie kind.
Kan het zijn dat jullie dochter psychotisch aan het worden is of al is?
Ik herken dit van mijn situatie waarover ik je geschreven heb.
Ik vond het ook eng om de wisseling te zien in een gesprek. Je schrikt je rot.
Heel veel sterkte voor jullie, probeer ook aan jullie zelf te denken, moeilijk maar ook ook zo nodig.
Knuffel van mij.
❤️❤️
Zilver_gray jullie ook veel sterkte en een knuffel. Ik stuur je snel een pb terug.
Is goed meissie, rustig aan hoor! ♥️ Geen haast!
wat een berichten zeg, en ook wat een lieve woorden komen er voorbij.
Ik weet gewoon niet goed hoe te reageren op al jullie berichten, maar ik vind het zo fijn dat jullie meedenken en lieve woorden en knuffels deze kant uit sturen, dat wordt echt heel erg gewaardeerd.
Layka, ik ben helemaal vergeten jou een pb terug te sturen, sorry daarvoor.
Wat wij vorige week begrepen is dat ze wel psychotische kenmerken heeft.
Omnik, wij hebben het nog nooit over dissociëren gehad, dus weet ook niet wat daar de kenmerken van zijn.
Zilvergray, snap dat het moeilijk om te praten als je een zwaar weekend achter de rug hebt. Voor jou ook een dikke knuffel.
Tja, eigen tijd, die is zo spaarzaam en moeilijk. Ben afgelopen vrijdag even wezen lunchen met vriendin, maar vind het moeilijk om lang van huis weg te zijn.
Man heeft ook wel zijn momenten hoor, maar ook hij vind het moeilijk om van huis weg te zijn.
Vanochtend dus evaluatie gehad. Na bespreken hoe het is gegaan de afgelopen 4 weken, zwaar kut dus, is meteen plan B besproken.
De bedoeling gaat zijn dat ze 4 weken opgenomen gaat worden in de kliniek, in de hoop dat een heel andere omgeving met professionals die weten waar ze het over hebben met haar een omslag kunnen gaan bewerken. Het is duidelijk dat ze zich van ons steeds meer afzet en wij eigenlijk niets meer voor elkaar krijgen thuis.
Dit alles is al in gang gezet, maar kan helaas wel 1-2 weken duren voordat er plek is. Officieel hebben we van dochter nog geen toestemming maar warempel heeft ze ook niet meteen nee geroepen.
Bedoeling is dan ook dat ze geobserveerd gaat worden om nog beter te kijken naar haar psychische toestand en of de medicatie die ze nu heeft wel het beste hierop werkt.
het rare is, we hadden vandaag 2 gesprekken, vanochtend evaluatie en smiddags had dochter individueel gesprek en wij met IHT.
dochter eet al bijna een week alleen smorgens een mini ontbijtje en verder geen eten en drinken op een dag. Vroeg ze ineens op de terugweg (17uur) of we brinta en bananen in huis hadden. Had ze ineens besloten om pap te gaan eten, maar we moesten niet denken dat ze nu weer alles ging eten.
Thuis pakte ze een pakje drinken en kreeg ik ineens een dikke knuffel en zei ze dat ze het gewoon niet meer weet, ze klonk zo verdrietig en moedeloos.
Wauw, dit klinkt wel als een doorbraak, misschien gevoelsmatig een kleintje en er zullen vast weer stappen terug gezet worden maar ze lijkt stiekem wel iets te willen.
Ik hoop voor jullie dat je dochter nu zelf ziet dat er iets veranderd moet worden en dat de opname duidelijk kan maken hoe ze geholpen kan worden. Dikke knuffel!
Ciska, ik heb je een PB gestuurd.
