Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
ik zou willen dat ik kon zeggen dat de overgang soepel is gegaan, dat dochter daar op haar plek zit en dat het oke gaat. Maar niets is minder waar, ze voelt zich heel eenzaam, ze wil graag naar huis, mist ons heel erg.
Heeft het erg moeilijk met het weer opnieuw leren kennen van begeleiding en een vertrouwensband krijgen.
Afgelopen weekend thuis was een weekend van zware gesprekken, de dood staat weer heel erg op de voorgrond (want dat is haar enige houvast nu), torenhoge spanning voor het weer terug gaan, met flink snijden tot gevolg.
De afgelopen dagen meerdere keren een huilende dochter aan de lijn die gewoon echt niet meer wil.
We trekken heel hard aan alle bellen en als het goed is hebben we aankomende vrijdag een gesprek met alle betrokkenen.
Ook voor mij ligt er ergens een grens waarop ik haar niet meer terug kan brengen, dat doet gewoon teveel pijn.
Wat verdrietig, heel veel sterkte.
Ach, wat verdrietig, Ciska. Ik had graag gewild dat ik jullie allemaal een dikke knuffel kon geven. Ik herken sommige dingen van dochter wel in mijzelf, alleen dan niet zo extreem. Het voelt allemaal zo zwaar.
Hopelijk hebben jullie vrijdag een goed gesprek. Had graag wat voor jullie kunnen doen.
Al die wisselingen ook… zo moeilijk. Mijn hart huilt voor haar en voor jullie. Wat een ondraaglijk verdriet. Lieve Ciska, hopelijk komen jullie samen uit dit zwarte gat en komt er ergens weer een lichtpuntje.
och wat verdrietig om te lezen. Sterkte
ik snap dat dit teveel is voor je moederhart
Ach Ciska wat verdrietig en zwaar om te lezen. Jullie hadden zo.n goede hoop en zagen het weer wat positiever in.
Ik hoop echt dat dat gesprek wat op gaat leveren voor jullie en zeker voor dochter!
Heel veel sterkte voor jullie. Hier zijn jullie in mijn gedachten.
Liefs ♥️
Ciska78 schreef op 25-09-2024 om 13:56:
ik zou willen dat ik kon zeggen dat de overgang soepel is gegaan, dat dochter daar op haar plek zit en dat het oke gaat. Maar niets is minder waar, ze voelt zich heel eenzaam, ze wil graag naar huis, mist ons heel erg.
Heeft het erg moeilijk met het weer opnieuw leren kennen van begeleiding en een vertrouwensband krijgen.
Afgelopen weekend thuis was een weekend van zware gesprekken, de dood staat weer heel erg op de voorgrond (want dat is haar enige houvast nu), torenhoge spanning voor het weer terug gaan, met flink snijden tot gevolg.
De afgelopen dagen meerdere keren een huilende dochter aan de lijn die gewoon echt niet meer wil.
We trekken heel hard aan alle bellen en als het goed is hebben we aankomende vrijdag een gesprek met alle betrokkenen.
Ook voor mij ligt er ergens een grens waarop ik haar niet meer terug kan brengen, dat doet gewoon teveel pijn.
Hou vol Ciska. Ik heb nog niet gereageerd maar lees op de achtergrond mee. Ik dacht even te helpen met de belangrijkste punten voor als je vrijdag een gesprek hebt. Je bent de absolute professional in de hulp met je dochter en weet wat er nodig is en je moet je nog even laten gelden.
- Dochter heeft invulling nodig. Initiatief moet vanuit hulpverleners komen. Deze woorden moeten op de voorkant van haar dossier komen zodat iedere hulpverlener/ elk persoon/ invaller dit leest. En met elke overdracht moet dit benoemd worden. Deze aktie is een 1e levensbehoefte in haar begeleiding.
-Een vrolijke maar daadkrachtelijke stem vanuit hulpverlener is wat het meeste werkt voor dochter. (Misschien kan dit ook op voorkant dossier zodat alle betrokkenen al een leidraad hebben om mee te werken. Misschien zelfs zeggen dat dochter het nodig heeft dat ze ‘op sleeptouw’ wordt meegenomen in allerdaagse activiteiten, taken. Bijv.
*we gaan vanavond rijst eten. We gaan hiervoor een boodschappenlijstje maken. Wat hebben we nodig?
*Vandaag gaan we wat schoonmaken. Wat hebben we nodig? Waar zullen we beginnen? Dus gesloten vragen stellen. Geef haar geen open vragen, dat is te lastig.
*We gaan wat in de tuin werken. Welke taken zijn nodig in de herfst denk je? Bladeren opruimen, ok. Laten we de hark pakken en de groene bak.
Geef de hulpverleners een lijstje van ideeen, wat ze met je dochter samen kunnen doen. Eventueel ideeen van vroeger, wat ze toen waardeerde. Tekenen/ schrijven/zingen ( zo ja, welke muziek). Heeft ze foto’s, misschien album/ scapbooking samenstellen met tekst eronder/ woorden uitknippen, kleuren ed.
- laat hulpverleners zoveel mogelijk activiteiten doen die de bewoners samen kunnen doen/ laagdrempelig. Zodat dochter sneller bekend met ze wordt: bijv bewoners zitten in de huiskamer, iedereen een ballon opblazen. Deze over gaan tikken naar elkaar. Handenklap spelletje voor volwassenen ( ik ben niet echt thuis in activiteiten maar er zijn veel leuke laagdrempelige spelletjes die voor lossigheid en lachen zorgen)
Is een verzwaringsknuffel nog een idee?
Die hangoor konijn is leuk. En deze konijn is de link tussen jouw en haar vaders knuffel die die aan haar geeft.
Vertel ook dat je de konijn knuffels hebt gegeven (en doe dat ook) die die overbrengt.
Dochter heeft al een verzwaringsknuffel, die heeft zelfs een t-shirt van mij aan met een geschreven tekst van mij.
@Moree, dank je wel voor de tips, de meeste zijn eigenlijk wel bekend en staan als lijdraad naast haar dagprogramma, dus begeleiding zou dit allemaal moeten weten.
De basisdingen, zoals boodschappen doen ed dergelijke lukt haar zeker wel met hulp.
Een lijst van ideeën ligt er al.
Dochter zit niet in een groep, maar krijgt 1 op 1 in een woonhuis voor haar alleen (is wel de bedoeling dat er in de toekomst 1 a 2 jongeren bij komen)
pff, het is zo ingewikkeld allemaal.
Wat moet dat wennen zijn allemaal. En juist omdat ze de enige bewoner nog is voelt het misschien ook ontzettend eezaam en stil? Hopelijk komt er morgen iets uit het gesprek.
Lijkt mij vrij logisch dat dochter moet wennen. Het is nog geen 14 dg geleden.
Ciska78 schreef op 25-09-2024 om 13:56:
Ook voor mij ligt er ergens een grens waarop ik haar niet meer terug kan brengen, dat doet gewoon teveel pijn.
Dit is een interessante. Heb je hier hulp bij ?
Moree schreef op 26-09-2024 om 04:31:
[..]
- Dochter heeft invulling nodig. Initiatief moet vanuit hulpverleners komen. Deze woorden moeten op de voorkant van haar dossier komen zodat iedere hulpverlener/ elk persoon/ invaller dit leest. En met elke overdracht moet dit benoemd worden. Deze aktie is een 1e levensbehoefte in haar begeleiding.
Ik weet niet of het eerder ter sprake is gekomen (heb niet alle pagina's gelezen) maar staat ze niet open (of kun je haar zover krijgen) om te gaan sporten? Fitness en/of wandelen > hardlopen is niet alleen ontzettend goed voor je lichaam maar ook voor je hoofd. Als ik iets tegen mijn 15-jarige ikke zou kunnen zeggen is... "ga sporten en blijf sporten". Nu (48) ga ik 3x per week naar de sportschool en hoewel ik ruim 20kg ben afgevallen gaat het allemaal niet zo makkelijk en snel als toen ik jong was.
Sporten kan op een positieve manier verslavend zijn waardoor je invulling krijgt, lekkerder in je vel komt te zitten en ook geestelijk een opkikker krijgt. Moe na een werkdag op de bank ploffen is anders dan moe na een werkdag en daarna ook nog even sporten op de bank ploffen. Het begin is lastig maar als je eenmaal bezig bent en je resultaten gaat zien dan werkt dat enorm stimulerend.
Ik ben geen fitness freak oid maar ik weet dat het sporten me door mijn recente, vervelende scheiding heeft geholpen. Ik kan niet meer naar mijn 15 jarige ik terug maar ik zou willen dat ik je dochter op het hart kon drukken dit serieus te proberen. Om te beginnen zouden jullie samen kunnen fietsen of wandelen of een keer naar de sportschool.
Er zijn genoeg doelen in het leven die moeilijk of zelfs onhaalbaar zijn. We willen allemaal een goede baan (meer dan genoeg geld hebben om leuke dingen te kopen) een leuke partner e.d. maar dat lukt niet altijd en heb je niet helemaal zelf in de hand. Om lichamelijk en daardoor geestelijk fitter te worden hebben we wel zelf in de hand.
Ik hoop dat dit niet te zweverig overkomt. Het is met de allerbeste bedoelingen geschreven omdat ik denk dat het je dochter houvast en een doel kan geven waar ze zich volledig op kan storten met alle positieve gevolgen van dien.
