Ik heb geen enkel vat meer op mijn tienerdochter, zit met de handen in het haar
Mijn dochter van 15 zit volop in haar puberteit. Momenteel weet ik totaal van geen hout nog pijlen te maken.
Er ontstaan ruzies en er is voortdurend onbegrip in twee richtingen.
Twee jaar geleden ben ik gescheiden van haar papa. De scheiding heeft me veel gelukkiger gemaakt, want ik heb door uit elkaar te gaan afscheid genomen van een narcistische man, maar ook weer terug met mezelf kennis gemaakt zoals ik ben.
Het is een zware vechtscheiding geweest, en het loopt nog steeds moeilijk.
Van in het begin was duidelijk dat de impact op mijn dochter erg groot was. Ze is een echt papaskindje zoals ze zeggen. De vechtscheiding en de start van haar puberteit lopen door elkaar, wat niet niks is.
Echter, ik voel dat we alsmaar verder uit elkaar groeien, mijn dochter en ik. Ik probeer met haar te praten, begrip te tonen, haar te prijzen wanneer ze het goed doet, maar ook grenzen te stellen. Maar ik krijg enkel van haar kant nog een positieve respons wanneer ze iets krijgt, iets mag of wanneer ik iets voor haar doe.
Wanneer we van mening verschillen, loopt het gegarandeerd mis.
Zo is de situatie nu weer eens geescaleerd.
Aanleiding was een gebeurtenis afgelopen dinsdag.
We waren met z'n zessen op vakantie. Mijn vriend en zijn kinderen, en ik met de kinderen. Alle kinderen zijn tussen 13 en 18. We waren een spelletje aan het spelen, en op een gegeven moment krijgt mijn dochter een bericht dat een concert waar ze naartoe zou gaan in het najaar, verplaatst is naar het voorjaar van 2022. Ze vertelt dat, en het spel gaat verder. Maar plots, in een vingerknip, slaat haar stemming volledig om. Ze gedraagt zich gepikeerd, is boos, en loop van de groep weg. Ze wil totaal geen uitleg geven.
Ik ben herhaaldelijk naar haar toe gegaan, met de vraag om een woordje uitleg. Maar ze weigerde te zeggen wat er aan de hand was. Dat heeft zo geduurd van 's middags tot 's avonds. Intussen had ik me al wel laten ontvallen dat ik vond dat zij de sfeer in huis verpestte. Zo zagen we dat ook alle vijf, en het was ook zo dat haar houding enorm woog op iedereen.
's Avonds laat kwam ze eindelijk vertellen wat er aan de hand was. Het ging om dat concert, dat stelde haar teleur.
In mijn ogen had ze dat meteen kunnen zeggen, dan had ik haar een beetje kunnen troosten, haar wat laten doen, en kon iedereen verder. Ik zei dat ik het wel erg jammer vond voor haar, maar ook dat het erg jammer is dat dat de dag zo hard bepaald heeft.
Toen ontstond er natuurlijk ruzie, want ze voelde zich volledig misbegrepen. Ze dacht dat ik blij zou zijn dat ze het eindelijk kwam vertellen, maar in haar ogen kreeg ze toen nog harder naar haar voeten.
Zij voelt zich misbegrepen, en ik wilde haar doen inzien dat haar houding een grote impact heeft op iedereen. We hebben het niet echt kunnen uitpraten, maar hebben het naast ons neergelegd, en het beste gemaakt van de volgende dagen.
Vandaag opnieuw geprobeerd om met haar te praten. Ik heb me verontschuldigd bij haar, omdat ik haar te hard gepusht heb en haar een slecht gevoel heb gegeven door te zeggen dat ze de dag verpest had.
Maar zij blijft heeft stug en weerspannig. Alles is mijn fout, en zij heeft helemaal niks verkeerd gedaan. Iedereen had haar moeten laten doen, dan was er in haar ogen niks aan de hand geweest.
En toen kwam het eruit. "Gij geeft mij een kutleven. Het boeit me allemaal niet meer. En het is allemaal doordat gij bij papa zijt weggegaan."
Je kan je voorstellen hoe ik me nu voel...
Dit is 1 voorbeeld, maar er doen zich regelmatig moeilijke situaties voor.
Ik doe mijn uiterste best, maar heb het gevoel dat ik altijd het deksel op de neus krijg. Ik weet het gewoon niet meer.
Misschien wil ze wel helemaal geen troostende reactie van jou? Ze loopt niet voor niets weg, dat is ook een manier om de rest niet met jou pestbui te vervelen.
Misschien wil ze wel niet alles uitpraten en wil jij alles op tafel en dat botst.
Misschien heeft ze meer behoefte om iets te ondernemen dat ze zelf leuk vind dan op stap met de familie. 15 jaar is ook een leeftijd dat je begint na te denken over een eigen leven en wat jij wil en misschien al wel kan.
In de specifieke situatie heb ik de indruk dat ze had gewild dat er wel even aandacht voor de teleurstelling was. Dat ze zich onzichtbaar voelde doordat het spel verder ging. Natuurlijk had ze kunnen zeggen dat ze teleurgesteld was, maar soms willen kinderen dat je dat weet.
Je kunt er toch ook voor kiezen haar te laten, met de rest lekker je eigen ding te doen, niet herhaaldelijk naar haar toe te gaan, maar gewoon te wachten tot zij er klaar is?
Zoals je ook beschrijft het is een puber. Ik kan me wel voorstellen dat het voor haar ook niet leuk is dat jullie alle 5 wat vinden. Ze is 2 jaar terug haar vertrouwde leventje kwijt geraakt. Niet dat wat je dochter doet goed is hoor maar zij mist dat denk ik nog en jij was al verder denk ik op het moment dat de scheiding rond was. Ik zou het tijd geven en ik kan wel uit ervaring vertellen dat met het nieuwe gezin op vakantie gaan soms heel pijnlijk en confronterend kan zijn. Zeker voor pubers.
Als ze ineens boos wegloopt, kun je inderdaad vragen wat er is. Als ze geen uitleg wil geven, laat haar dan met rust. Waarom vraag je constant wat er is? Dat is superirritant, helemaal voor een puber. Geef haar ruimte. Zij verziekt natuurlijk helemaal niet in haar eentje de sfeer. Haar verdriet en angst en onzekerheid komt tot uiting in het boos zijn. Heb begrip voor haar en haar situatie. Ze zit ineens in een samengesteld gezin waar ze niet voor gekozen heeft. En ja, ze wordt ook misbegrepen. Daar heeft ze een belangrijk punt.
Probeer er achter te komen wat de reden achter dit gedrag zit. Ze gedraagt zich niet voor niets zo. Misschien weet ze zelf niet wat erachter zit. Hoe hebben jullie haar ondersteund tijdens de scheiding?
Ik denk dat ik ook enorm mijn kont tegen de krib had gegooid op die leeftijd als binnen twee jaar mijn ouders uit elkaar waren gegaan, er een vechtscheiding was gevolgd en mijn moeder een nieuwe relatie had opgebouwd die al zo serieus was dat er samen op vakantie werd gegaan.
Het is wel heel veel voor een puber en dan is er ook nog corona geweest.
En als ze ergens niet over wil praten en wegloopt, laat haar dan ook even. Je kan tegen haar zeggen dat het prima is als ze er niet over wil praten, maar dat je er altijd voor haar bent als ze toch iets aan je kwijt wil.
Kinderen op die leeftijd, maar ook ouder, kunnen je zelfvertrouwen flink uitdagen. Ze evalueren de opvoeding die jij ze hebt gegeven. Dat kan heus wel eens negatief uitvallen. Daarom is het belangrijk dat jij daar niet van omvalt maar het rustig aanhoort en haar haar eigen conclusies laat trekken.
En niet jou conclusies, ook al is dat pijnlijk. Je hebt je best gedaan, jij weet wat je waard bent, je gunt je kind dat het zelf gaat nadenken en beoordelen.
Ook als dat negatief uitvalt voor jouzelf. Natuurlijk kun je je ook verdedigen, of argumenten tegen inbrengen. Maar geef haar in elk geval de vrijheid om zelf te denken en haar eigen conclusies te trekken.
Over vijftien jaar als je oma wordt of zo, ben je ineens weer de beste moeder van de wereld. Dit zijn fases.
Gewoon met rust laten en je verder niet zoveel van haar aantrekken wanneer ze teleurgesteld is of boos om een goede reden is zeker geen optie? Jullie geven haar wel veel macht zo, wanneer de hele groep haar bui over neemt, omdat niets anders acceptabel is dan allemaal een hele vakantie bij elkaar zitten met een stemming van happy happy joy joy. De gemiddelde tiener steekt om minder zijn hoofd in de oven.
Gewoon even een middagje op haar kamer laten zitten en met rust laten. Een tiener heeft ruimte nodig. Ze doet niets verkeerds. Zij heeft emoties en die zijn normaal.
"We waren een spelletje aan het spelen, en op een gegeven moment krijgt mijn dochter een bericht dat een concert waar ze naartoe zou gaan in het najaar, verplaatst is naar het voorjaar van 2022. Ze vertelt dat, en het spel gaat verder. Maar plots, in een vingerknip, slaat haar stemming volledig om. Ze gedraagt zich gepikeerd, is boos, en loop van de groep weg. Ze wil totaal geen uitleg geven."
en hieruit kon je niet opmaken dat kind teleurgesteld zou zijn?! Ligt er duimen dik bovenop hoor.
Als ik een teleurstellend bericht zou krijgen en niemand zou reageren zou ik dat ook erg vervelend vinden. Voor een tiener is een uitgesteld concert iets groots. Als volwassene zou ik dit bespreken, maar een tiener moet dit leren.
To ik wil je nog even een hart onder de riem steken want ik denk dat je gewoon het beste wilt voor je dochter. Soms is het zo simpel....ga eens naast haar zitten en zeg gewoon eerlijk dat je ook maar een mens bent en het niet altijd goed doet maar dat je er wel uit wilt komen samen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt TO
Dus in 2 jaar tijd: een zware vechtscheiding mee moeten maken (die, zo te lezen, nog steeds niet goed afgerond is) plus een nieuwe relatie van moeders waarbij de stiefkinderen ook nog eens mee op vakantie gaan.
Poeh!
De puberteit is ook lastig en het kan voor een gefrustreerde tiener erg moeilijk zijn om zich te verwoorden. Misschien kan je in dit soort situaties aangeven dat je haar zoals ze vraagt met rust laat en dat ze zelf kan komen als ze er klaar voor is? Dat werkt meestal goed bij mijn zoon. Hij is nog geen puber dus ik houd mijn hart vast 😅
