Hoe mee omgaan , dochter geschopt, geslagen.
Mijn dochter had gisteravond een feestje en we werden gebeld. Ze was in een speeltuin met een groepje en waren hard aan het praten. Er was daar een woning met jongeren die begeleidt wonen. (In de avond zonder begeleiding). Van het groepje van dochter gingen er een aantal naar binnen en zij bleef met 3 andere jongens achter. Er kwamen 2 jongeren naar buiten (want ze vonden dat groepje dochter te luid waren). Een meisje begon al tegen dochter tekeer te gaan, waarop dochter weg liep en haar telefoon pakte om te bellen. Het meisje pakt dochters telefoon, pakt haar bij haar hoofd, trekt haar haren uit haar hoofd, duwt haar op de grond, trekt daar door aan haar haren en geeft haar een paar knietjes. Dochter weet los te komen en rent naar huis waar ze het feestje had. Helemaal overstuur, verder gelukkig geen letsel ofzo. Politie erbij en dochter gaat nadenken over aangifte, gisteren konden ze niks doen. De andere jongeren zijn ook enorm geschrokken en voelen zich schuldig omdat ze niet ingegrepen hebben. Mijn vraag is dat ik niet zo goed weet hoe hiermee om te gaan. Moet ik er luchtig over doen tegenover dochter of hele tijd vragen hoe het gaat. Ook zelf ben ik een beetje in de war, tuurlijk is het niet normaal en vreselijk, maar het is misschien ook hoe we er als ouders mee om gaan. Het voornaamste is dat dochter er dadelijk geen last meer van heeft.
Philou schreef op 13-02-2023 om 14:10:
[..]
Ik denk niet dat je je dochter helpt met allerlei ???? achter je emoties. Je vraagt hier hulp maar misschien heb je meer aan de handvatten van een psycholoog zodat je via die weg je dochter kan helpen.
Lees jij wel (en dan begrijpend welteverstaan)? Misschien een tip, want ik lees je ook vaak zo misplaatst belerend in andere topics, maar misschien zou je eens wat zelfreflectie kunnen toepassen ipv jezelf voor te doen als een veredelde Dr. Phil. Je insinuaties hier zijn werkelijk zo ontzettend misplaatst en onterecht, maar je bent nogal overtuigd van jezelf.
Ontopic:
Goed dat jullie aangifte gaan doen en een bezoek aan de huisarts lijkt mij ook geen overbodige luxe, al is het alleen maar zodat jullie dochter haar verhaal eventueel kwijt kan.
Of je zo ver vooruit moet denken als in vermoedelijke hoge kosten voor eventueel een psycholoog of zelfs operatie, lijkt mij in deze situatie ook iets te voorbarig, want om terug te kunnen vallen op aansprakelijkheid, want dat is volgens mij hetgeen je bedoelde te zeggen, gaat wel een stukje verder. Dan zou je, als slachtoffer, ook moeten kunnen bewijzen dat deze psychische klachten of operatie ook daadwerkelijk veroorzaakt zijn door dit gebeuren. Ja, dat klinkt heel krom, maar wel zoals het werkt in een letselschadetraject, als slachtoffer dien je met bewijzen te komen.
Gelukkig worden, zoals vele voorgangers ook al schreven, veel kosten gedekt door een zorgverzekering.
Sterkte voor je dochter, het is namelijk niet niks om mee te maken op die leeftijd!
JA sorry maar wat mij in het verkeerde keelgat schiet is, geen aangifte doen (wat ook een prima keuze kan zijn, afhankelijk van het geval en de persoon), dan weer wel, nee toch niet maar niet of wel (Maw er is geen noodzaak tot aangifte, die moet worden hervonden).. geen medische hulp nodig gehad direct na het voorval en geen verklaring van het letsel door een huisarts direct na het voorval maar toch praten over een schadevergoeding, psychische hulp of een operatie. Het is geen "verdienmodel". Aangifte is geen verklaring van voortschrijdend inzicht dat je toch wel vindt dat je boos bent en dat de vermeende dader wilt inwrijven.
Terug naar de objectiviteit: je kent het verhaal van je dochter maar misschien heeft ze wel iets gezegd of geroepen naar de dader. En daarmee zou zo maar de dader iets minder dader kunnen zijn en slachtoffer iets minder slachtoffer. Doet niets af aan wat er gebeurd is. Concentreer je op je dochter, stel een grens aan de pure boosheid, ga praktisch aan de slag. Van de aangifte zou ik voorlopig niet te veel verwachten, dat zou een gepasseerd station kunnen zijn (hopelijk niet natuurlijk). Bovendien, kan dat nog heel lang duren voor het tot iets komt (reken maar een jaar of langer). Rechtbanken hebben het heel erg druk, dus die behandelen zaken met kop en staart. Concentreer je op het hier en nu met dochter. Jij was ook boos maar aan boosheid alleen heb je niets.. op een gegeven moment moet je aan de slag om geen pleinangst te ontwikkelen.. ja je hebt klappen gehad maar je bent er verder goed uitgekomen. Kom, even een stukje lopen. Geschrokken, dat is logisch maar of we gaan nu wat doen of we houden er even over op. Anders blijf je er in hangen en dat is wel schadelijk voor het welzijn van je dochter. Laat jij daarin haar voorbeeld zijn, is mijn suggestie.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 14:09:
nogmaals, waar heb ik gezegd een schadevergoeding te willen en we doen toch aangifte?
Ik had gisteren al gezegd dochter aangifte wil doen.
En ik heb hier gevraagd of huisarts verstandig was, waarop de meeste ja zeiden dus dat is gedaan. Ik heb al jullie tips opgevolgd.
En door hier uitgemaakt te worden dat ik in slachtofferrol zit, verontwaardigd ben, janken ben, nee daar wordt ik ontzettend kwaad over.
Je doet het goed .
Philou schreef op 13-02-2023 om 13:57:
[..]
Het valt onder strafrecht en dus is dit toch echt iets tussen OM en vermeende dader en niet tussen twee privé partijen.
Verdiep je eens anders in de materie als jongeren een strafbaar feit begaan. Dan hoef je ook niet steeds te proberen mijn woorden onderuit te halen. Ik weet waar ik over praat anders zou ik me niet eens in deze discussie mengen.
Bovendien zou jou een cursus empathie richting TO niet misstaan. Wat een akelige opmerkingen naar een moeder die alleen maar erg bezorgd is om haar dochter. Bahbah..
In het algemeen: TO heeft het nergens over schadevergoedingen gehad, dat was ik die dat in verschillende posts heeft benoemd.
@TO, mocht je er behoefte aan hebben, je kunt gebruikers blokkeren. Tik op de naam van de desbetreffende gebruiker en dan zit er een knop. Zie je die reacties niet meer.
En ik denk dat je het goed doet hoor. Er gebeurd iets heftigs met je dochter wat voor jullie de eerste keer is neem ik aan en je vraagt info hoe er mee om te gaan. Sommigen schieten dan iets door in hun commentaar m.i.
de rest allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve reactie's. We zijn bij huisarts geweest en huisarts gaf aan dat het juist net heel goed is dat we geweest zijn, dit staat dan in het dossier. Ook dat dochter altijd kan komen mocht ze ermee blijven rondlopen. Verder is het dus spierpijn in haar nek, gelukkig. We hebben van de instelling een hele grote bos bloemen gekregen, dat vind ik echt heel erg fijn. Morgen nog de aangifte en dan is het wel klaar, maar zonder jullie had ik niet geweten wat de stappen moesten zijn, dus heel erg bedankt.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 16:27:
de rest allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve reactie's. We zijn bij huisarts geweest en huisarts gaf aan dat het juist net heel goed is dat we geweest zijn, dit staat dan in het dossier. Ook dat dochter altijd kan komen mocht ze ermee blijven rondlopen. Verder is het dus spierpijn in haar nek, gelukkig. We hebben van de instelling een hele grote bos bloemen gekregen, dat vind ik echt heel erg fijn. Morgen nog de aangifte en dan is het wel klaar, maar zonder jullie had ik niet geweten wat de stappen moesten zijn, dus heel erg bedankt.
Ik ben trots op je hoor, heel goed aangepakt!
Een dikke knuffel voor jou en je dochter!
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 16:27:
de rest allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve reactie's. We zijn bij huisarts geweest en huisarts gaf aan dat het juist net heel goed is dat we geweest zijn, dit staat dan in het dossier. Ook dat dochter altijd kan komen mocht ze ermee blijven rondlopen. Verder is het dus spierpijn in haar nek, gelukkig. We hebben van de instelling een hele grote bos bloemen gekregen, dat vind ik echt heel erg fijn. Morgen nog de aangifte en dan is het wel klaar, maar zonder jullie had ik niet geweten wat de stappen moesten zijn, dus heel erg bedankt.
Ah, wat goed!
Daar is het forum ook voor hè. Graag gedaan 
en verder zijn we trouwens heel rustig hoor, dochter ook. Ze zegt ook, lijkt net of het een soort film was.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 16:27:
de rest allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve reactie's. We zijn bij huisarts geweest en huisarts gaf aan dat het juist net heel goed is dat we geweest zijn, dit staat dan in het dossier. Ook dat dochter altijd kan komen mocht ze ermee blijven rondlopen. Verder is het dus spierpijn in haar nek, gelukkig. We hebben van de instelling een hele grote bos bloemen gekregen, dat vind ik echt heel erg fijn. Morgen nog de aangifte en dan is het wel klaar, maar zonder jullie had ik niet geweten wat de stappen moesten zijn, dus heel erg bedankt.
Zie je. Goed gedaan!
Philou schreef op 13-02-2023 om 14:57:
JA sorry maar wat mij in het verkeerde keelgat schiet is, geen aangifte doen (wat ook een prima keuze kan zijn, afhankelijk van het geval en de persoon), dan weer wel, nee toch niet maar niet of wel (Maw er is geen noodzaak tot aangifte, die moet worden hervonden).. geen medische hulp nodig gehad direct na het voorval en geen verklaring van het letsel door een huisarts direct na het voorval maar toch praten over een schadevergoeding, psychische hulp of een operatie. Het is geen "verdienmodel". Aangifte is geen verklaring van voortschrijdend inzicht dat je toch wel vindt dat je boos bent en dat de vermeende dader wilt inwrijven.
.
TO schreef al eerder wél aangifte te gaan doen en op het medische gedeelte had ze een vraag, omdat dochter zelf niet naar de huisarts wilde gaan. Je negeert deze posts van TO totaal en blijft maar doorhameren op hetgeen al lang eerder is geschreven.
nergens heeft TO gesproken over een schadevergoeding, enkel over een eventuele vergoeding mochten er extra zorgkosten volgen als zgn restverschijnselen nav de oorzaak van deze gebeurtenis. Is toch wel degelijk iets heel anders dan een schadevergoeding!
goed gedaan!
(En ik wilde nog schrijven: ze gaat niet naar de huisarts voor een schadevergoeding, maar om vast te leggen dat ze mishandeld is en de aanvalster gestraft kan worden)
Philou schreef op 13-02-2023 om 14:33:
[..]
Hoe langer een aangifte duurt, hoe meer vraagtekens het OM stelt bij de haalbaarheid van een zaak bij de rechter. Hoewel er ook de weg van een strafbeschikking gevolgd kan worden en dan krijgt de dader, zonder tussenkomst van de rechter, een brief met een optie.. of een boete betalen, daarmee schuld erkennen en (een mogelijke) aantekening op het strafblad (maar de zaak komt niet voor) of de zaak laten voorkomen bij de rechter. Heel veel van die zaken redden het niet op weg naar de rechter. Want dat is alleen als het OM denkt dat jullie aangifte stand kan houden tijdens een rechtszaak. De vermeende dader heeft ook een verhaal en de rechter weegt het een tegen het ander af.
Als we het zo objectief mogelijk bekijken is in jouw nadeel: laat aangifte, je kan geen letsel aantonen dmv een objectieve constatering van een professional (de rechter zal dat eerder zien als dat er eigenlijk heel weinig letsel was en dochter vooral geschrokken is) en je dochter is boos op de vriendengroep die misschien al niet betrokken willen worden in een aangifte, want ze willen alles snel achter zich laten. Daarbij helpt de boosheid van je dochter ook niet. Dit is jullie eigen handelen.
Zeg tegen je dochter: ik ben nu 2 dagen net als jij boos geweest op de dader.. maar het wordt tijd om die boosheid langzaam achter ons te laten. Wat is jou nu eigenlijk gebeurd: je hebt klappen gehad.. heel vervelend. Je bent niet de enige helaas. Zoals jij nu doet, boos op vriendengroep, daarmee verlies jij je vrienden en mogelijke getuigen (in een zaak die niet met de minuut sterker wordt). Stop daarmee. Jouw vrienden zijn ook geschrokken, net als jij.. die wisten niet wat ze moesten doen, net als jij. Het is niet hun schuld net zomin als het jouw schuld is.
Het is net als dat je de van een paard afgevallen bent: je staat op, klopt het stof van je kleding, dit was niet leuk maar ik laat mij niet kisten en ik klim weer op het paard, al is het voor 10 seconden. Daarmee overwin je je angst, daarmee maak je het verhaal af dat verder gaat dan dat van slachtoffer. Klim je niet op het paard dan stopt je verhaal bij het zijn van een slachtoffer en zal je dat altijd als iets heel vervelends blijven herinneren. Dat is het toch niet waard? Maak het vooral niet te groot.
Toevallig ben ik een keer van een paard gevallen, alleen wat schaafwonden, en ik durf nog steeds op een paard te stappen inderdaad (terwijl ik in mijn hele leven maar 6 keer paard gereden heb).
Maar aangevallen worden is heel anders.
Ik ben eens door iemand tegen mijn schenen geschopt, alleen blauwe plekken, maar ik voelde mij de dag erna nog steeds een beetje rot. En toen was ik al 30, en ik was ook niet bang voor de aanvalster.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 12:47:
beetje lastig om niet te zeggen tegen dochter dat ik boos ben op de dame. Zou ook raar zijn als ik dat niet ben toch? Dochter mag best weten dat wij boos zijn als ouders, ik denk dat ze zich anders ook niet gesteund voelt.
Mosterd na de maaltijd, maar ik bedoel dat je kalm blijven moet.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 13:20:
nee natuurlijk niet. Maar als ze bv een dure operatie moet ondergaan, ik noem maar wat. Of dure psychologische hulp moet krijgen. Nou zal dat echt niet het geval zijn, maar niet dat we ons achteraf voor onze kop slaan.
Daarbij kan ik wel zeggen dat het spierpijn is, maar ik ben geen huisarts.
Precies.
Je weet niet waar ze nog last van krijgt of hoe lang ze dat houdt.
Ik zou echt meteen naar de huisarts gaan en duidelijk laten vastliggen waar ze nog last van heeft (en waarom, als de huisarts dat opschrijft) en ook hoe de klachten waren. Alles laten noteren.
Later weet je pas of het nuttig is, maar nog langer wachten is niet handig. Kleine moeite (nou ja, je dochter vindt het niet leuk maar die weet niet of het mogelijk nog nut kan hebben) en mogelijk groot plezier.
Verder: laat haar alsjeblieft met slachtofferhulp praten.
Die zullen haar kunnen uitleggen dat die reactie van haar vrienden niet leuk was, maar wel vaak voorkomt in dat soort situaties. Als zij dat vertellen kan ze het hopelijk beter accepteren en verwerken. Echt doen hoor. Ook hier, hoe eerder hoe beter.
