Hoe mee omgaan , dochter geschopt, geslagen.
Mijn dochter had gisteravond een feestje en we werden gebeld. Ze was in een speeltuin met een groepje en waren hard aan het praten. Er was daar een woning met jongeren die begeleidt wonen. (In de avond zonder begeleiding). Van het groepje van dochter gingen er een aantal naar binnen en zij bleef met 3 andere jongens achter. Er kwamen 2 jongeren naar buiten (want ze vonden dat groepje dochter te luid waren). Een meisje begon al tegen dochter tekeer te gaan, waarop dochter weg liep en haar telefoon pakte om te bellen. Het meisje pakt dochters telefoon, pakt haar bij haar hoofd, trekt haar haren uit haar hoofd, duwt haar op de grond, trekt daar door aan haar haren en geeft haar een paar knietjes. Dochter weet los te komen en rent naar huis waar ze het feestje had. Helemaal overstuur, verder gelukkig geen letsel ofzo. Politie erbij en dochter gaat nadenken over aangifte, gisteren konden ze niks doen. De andere jongeren zijn ook enorm geschrokken en voelen zich schuldig omdat ze niet ingegrepen hebben. Mijn vraag is dat ik niet zo goed weet hoe hiermee om te gaan. Moet ik er luchtig over doen tegenover dochter of hele tijd vragen hoe het gaat. Ook zelf ben ik een beetje in de war, tuurlijk is het niet normaal en vreselijk, maar het is misschien ook hoe we er als ouders mee om gaan. Het voornaamste is dat dochter er dadelijk geen last meer van heeft.
Philou schreef op 13-02-2023 om 13:53:
[..]
Tja, weet je misschien moet je nu heel snel wat hulp gaan zoeken want je blijft een slachtoffer zonder het zelf te zien. Je zit vooral in de emotie en daar heeft jouw dochter nu niets aan. Dat is allemaal ballast. Lees anders over een paar dagen dit hele draadje opnieuw, misschien heb je dan meer oog voor wat hier gezegd wordt.
Het wordt tijd voor actie: wel of geen aangifte, wel of niet naar huisarts voor constatering letsel.. Dus, wat doe je hier nog op het forum? Ik zou even heel koelbloedig het gesprek aangaan en als het op beiden nee is.. zeggen ... ok, je hoeft geen aangifte te doen als je niet wilt maar dan houdt het nu ook op. Dan gaan we daar nu ook niet meer zielig over doen. Het is klaar om te huilen om een schadevergoeding want er komt maar geen aangifte. Je bent laat, misschien wel te laat. Je bent laat omdat je niet uit het "oh wat is mij toch overkomen" raakt, je blijft verontwaardigd. En dat mag. Je schiet er alleen niets praktisch mee op. Daarmee snij je je in je eigen vingers. Dat is ook een keuze.
Regel een verwijzing voor een psycholoog, een voor dochter en een voor jezelf.
Zo, wat onaardig zeg.
echt waar, waar heb je het over???? Misschien moet jij het topic even doorlezen ipv ik. Ik doe tegen dochter heel rustig, waar heb je het over? Ik ga naar huisrts omdat iedereen dat hier aangaf. Ik wil geen schadevergoeding. Ik zeg allang dat we aangifte gaan doen en naar huisarts. Jij maakt mij alleen maar boos. Hoezo ben ik laat? We hebben zondag meteen actie ondernomen, dus nogmaals waar heb je het over?
Philou schreef op 13-02-2023 om 13:53:
[..]
Tja, weet je misschien moet je nu heel snel wat hulp gaan zoeken want je blijft een slachtoffer zonder het zelf te zien. Je zit vooral in de emotie en daar heeft jouw dochter nu niets aan. Dat is allemaal ballast. Lees anders over een paar dagen dit hele draadje opnieuw, misschien heb je dan meer oog voor wat hier gezegd wordt.
Het wordt tijd voor actie: wel of geen aangifte, wel of niet naar huisarts voor constatering letsel.. Dus, wat doe je hier nog op het forum? Ik zou even heel koelbloedig het gesprek aangaan en als het op beiden nee is.. zeggen ... ok, je hoeft geen aangifte te doen als je niet wilt maar dan houdt het nu ook op. Dan gaan we daar nu ook niet meer zielig over doen. Het is klaar om te huilen om een schadevergoeding want er komt maar geen aangifte. Je bent laat, misschien wel te laat. Je bent laat omdat je niet uit het "oh wat is mij toch overkomen" raakt, je blijft verontwaardigd. En dat mag. Je schiet er alleen niets praktisch mee op. Daarmee snij je je in je eigen vingers. Dat is ook een keuze.
Regel een verwijzing voor een psycholoog, een voor dochter en een voor jezelf.
Ik heb jouw stukje nu een paar x gelezen, ik dacht echt dat ik het verkeerd las, maar wat een akelige reactie is dit zeg! Hier help je To en dochter mee;
"Dan gaan we daar nu ook niet meer zielig over doen. Het is klaar om te huilen om een schadevergoeding want er komt maar geen aangifte. Je bent laat, misschien wel te laat. Je bent laat omdat je niet uit het "oh wat is mij toch overkomen" raakt, je blijft verontwaardigd. En dat mag. Je schiet er alleen niets praktisch mee op. Daarmee snij je je in je eigen vingers. Dat is ook een keuze." 
ik ook, snap er helemaal niks van wat een reactie. Ik heb geen oog voor wat hier geschreven is? Ik heb juist net jullie tips allemaal opgevolgd. Ik heb afspraak huisarts en aangifte afspraak, dat heb ik toch allang gezegd. Hoezo ben ik aan het janken in mijn slachtofferrol?
Ik naar een psycholoog, doe normaal!
Waarover ben ik verontwaardigd Philou??
troelahoep schreef op 13-02-2023 om 13:58:
[..]
Zo, wat onaardig zeg.
Ja, ik snap het ook want het past niet in het slachtofferschap en dan wordt deze insteek gezien als een soort agressie, als de dader. Iemand moet dit zeggen want blijven zeggen dat je een schadevergoeding wilt terwijl er maar geen aangifte komt, is niet reëel. Je moet terug uit de emoties naar de realiteit. Die realiteit is dat dochter klappen heeft gehad, een ervaring die ervoor zorgt dat ze de veilige buitenwereld niet zo veilig meer is. Ze is onder de indruk van het voorval. Ze is boos op haar vrienden die natuurlijk ook slachtoffer zijn van dit voorval, die haar, in haar ogen, niet hebben geholpen. Hier moet je als moeder ingrijpen voordat dit een heel onrealistisch verhaal wordt: mensen bevriezen vaak bij zoiets.. ook zij hebben iets naars meegemaakt, je bent niet de enige die iets vervelend heeft meegemaakt. Kennelijk niet vervelend genoeg om aangifte te doen (goede les voor de volgende keer). En kennelijk was er ook geen aanleiding om direct na de klappen naar de dokterspost te gaan. Voor slachtoffer niet en de politie zag daar ook geen aanleiding voor.
Heel goed dat die afspraken al staan, dat had je volgens mij nog niet geschreven (of ik heb er overheen gelezen).
Goed bezig. Negeer de vervelende opmerkingen die al niet meer relevant zijn.
nogmaals, waar heb ik gezegd een schadevergoeding te willen en we doen toch aangifte?
Ik had gisteren al gezegd dochter aangifte wil doen.
En ik heb hier gevraagd of huisarts verstandig was, waarop de meeste ja zeiden dus dat is gedaan. Ik heb al jullie tips opgevolgd.
En door hier uitgemaakt te worden dat ik in slachtofferrol zit, verontwaardigd ben, janken ben, nee daar wordt ik ontzettend kwaad over.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 14:04:
ik ook, snap er helemaal niks van wat een reactie. Ik heb geen oog voor wat hier geschreven is? Ik heb juist net jullie tips allemaal opgevolgd. Ik heb afspraak huisarts en aangifte afspraak, dat heb ik toch allang gezegd. Hoezo ben ik aan het janken in mijn slachtofferrol?
Ik naar een psycholoog, doe normaal!
Waarover ben ik verontwaardigd Philou??
Ik denk niet dat je je dochter helpt met allerlei ???? achter je emoties. Je vraagt hier hulp maar misschien heb je meer aan de handvatten van een psycholoog zodat je via die weg je dochter kan helpen.
waarom? Ik heb hier goede tips gekregen, alleen jij bent me boos aan het maken met je zeer vervelende reactie's. Je geeft geen antwoord op mijn vraag, waarom ben ik verontwaardigd en aan het janken?
Heftig.
Sowieso contact opnemen met de leiding van het begeleid wonen lijkt me. Dat dit voorval in het dossier komt .
Ald je dochter er niet meer over begint, en ze oke lijkt ermee, zou ik er niet meer over beginnen.
Philou ik denk dat je even een stap terug dient te nemen. Het komt over alsof je alle schuld bij to legt en je vult heel veel in wat zij wel of niet zou doen of zegt. Sowieso zeg je dat dochter geen slachtofferrol mag aannemen? Het is een puber die in elkaar is geslagen, echt nog maar heer erg net geleden. Kom op zeg, beetje compassie mag wel hè, zoals je met de dader misschien wel iets te veel lijkt te hebben. En to heeft direct actie ondernomen. Ik vind jouw reactie echt niet kunnen en zeer buiten proportie hoor.
To, je doet het goed. Je bent een lieve moeder. Geef je dochter wat ze nodig heeft en vooral enorm veel liefde.♥️
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 14:09:
nogmaals, waar heb ik gezegd een schadevergoeding te willen en we doen toch aangifte?
Ik had gisteren al gezegd dochter aangifte wil doen.
En ik heb hier gevraagd of huisarts verstandig was, waarop de meeste ja zeiden dus dat is gedaan. Ik heb al jullie tips opgevolgd.
En door hier uitgemaakt te worden dat ik in slachtofferrol zit, verontwaardigd ben, janken ben, nee daar wordt ik ontzettend kwaad over.
Ik zou eventjes niet ingaan op Philou als ik jou was.
heb je gelijk in troelahoep, maar is lastig. de leiding heb ik al gesproken. Waren heel aardig en zetten ook stappen. Dame heeft niet in de gaten dat het niet kan wat ze gedaan heeft zegt leiding, zegt genoeg lijkt me.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 14:09:
nogmaals, waar heb ik gezegd een schadevergoeding te willen en we doen toch aangifte?
Ik had gisteren al gezegd dochter aangifte wil doen.
Hoe langer een aangifte duurt, hoe meer vraagtekens het OM stelt bij de haalbaarheid van een zaak bij de rechter. Hoewel er ook de weg van een strafbeschikking gevolgd kan worden en dan krijgt de dader, zonder tussenkomst van de rechter, een brief met een optie.. of een boete betalen, daarmee schuld erkennen en (een mogelijke) aantekening op het strafblad (maar de zaak komt niet voor) of de zaak laten voorkomen bij de rechter. Heel veel van die zaken redden het niet op weg naar de rechter. Want dat is alleen als het OM denkt dat jullie aangifte stand kan houden tijdens een rechtszaak. De vermeende dader heeft ook een verhaal en de rechter weegt het een tegen het ander af.
Als we het zo objectief mogelijk bekijken is in jouw nadeel: laat aangifte, je kan geen letsel aantonen dmv een objectieve constatering van een professional (de rechter zal dat eerder zien als dat er eigenlijk heel weinig letsel was en dochter vooral geschrokken is) en je dochter is boos op de vriendengroep die misschien al niet betrokken willen worden in een aangifte, want ze willen alles snel achter zich laten. Daarbij helpt de boosheid van je dochter ook niet. Dit is jullie eigen handelen.
Zeg tegen je dochter: ik ben nu 2 dagen net als jij boos geweest op de dader.. maar het wordt tijd om die boosheid langzaam achter ons te laten. Wat is jou nu eigenlijk gebeurd: je hebt klappen gehad.. heel vervelend. Je bent niet de enige helaas. Zoals jij nu doet, boos op vriendengroep, daarmee verlies jij je vrienden en mogelijke getuigen (in een zaak die niet met de minuut sterker wordt). Stop daarmee. Jouw vrienden zijn ook geschrokken, net als jij.. die wisten niet wat ze moesten doen, net als jij. Het is niet hun schuld net zomin als het jouw schuld is.
Het is net als dat je de van een paard afgevallen bent: je staat op, klopt het stof van je kleding, dit was niet leuk maar ik laat mij niet kisten en ik klim weer op het paard, al is het voor 10 seconden. Daarmee overwin je je angst, daarmee maak je het verhaal af dat verder gaat dan dat van slachtoffer. Klim je niet op het paard dan stopt je verhaal bij het zijn van een slachtoffer en zal je dat altijd als iets heel vervelends blijven herinneren. Dat is het toch niet waard? Maak het vooral niet te groot.
Kleinduimpje schreef op 13-02-2023 om 14:20:
heb je gelijk in troelahoep, maar is lastig. de leiding heb ik al gesproken. Waren heel aardig en zetten ook stappen. Dame heeft niet in de gaten dat het niet kan wat ze gedaan heeft zegt leiding, zegt genoeg lijkt me.
Ik denk dat je de juiste stappen hebt gezet. Meer kun je nu niet doen. Het zal even tijd nodig hebben om alles te verwerken zowel voor jou als voor je dochter. Probeer wat ontspanning te zoeken.
