Geen interesse

Dat zeg ik ook, maar het gaat mij om de manier waarop je dat doet. 

Je ouders hadden dat ook op een manier kunnen doen waarbij jij je wel gezien en begrepen had gevoeld namelijk

Natuurlijk moet je ook grenzen stellen en zijn er allerlei zaken die gewoon moeten gebeuren. Maar hoe harder je als ouder op die kant gaat leunen, hoe minder verbinding je overhoudt. Ik denk niet dat je daar je kind mee helpt (en jezelf ook niet)

Hier leun ik juist op communicatie, aandacht en begrip. En dan knettert het nog volop, maar blijkt er daarnaast ook ruimte voor positieve momenten en ontwikkelingen. 

MamaE schreef op 23-05-2023 om 14:34:

Het niet gezien en gehoord en begrepen voelen zat in momenten dat mijn bestaan ontkend werd en wanneer het gelegitimeerd werd wanneer een ander dat deed.
Die grens van 'als je niet nu je kamer gaat opruimen breng ik je nergens meer heen' had in mijn ogen ook moeten gelden voor dingen als negeren, buitensluiten, kleineren etc. Dat is wat ik gemist heb.

Ik zou zoiets dus nooit tegen mijn kind zeggen: "als je niet nu je kamer gaat opruimen breng ik je nergens meer heen", want dat is niet een manier waarop je met elkaar om gaat, vind ik. 

Wat ik wel doe is bijvoorbeeld vragen hoe sommige dingen bij vrienden zijn geregeld en het dáár dan over hebben. Het leuke is dat vaak de conclusie is dat het dan bij ons nog best meevalt, met die regels.

Ik verwacht niets terug voor al mijn inspanningen voor hen. Maar als er wel wat terug komt laat ik duidelijk weten dat mij dat plezier doet, des te meer omdat het dan dus echt uit henzelf komt.

Juist als ze niet te hachelen zo chagrijnig en kortaf zijn, dan houd ik mijn mond maar zet (bijvoorbeeld) ongevraagd een kop thee of een bak fruit voor ze neer. En als ik zelf chagrijnig ben (het komt voor...) dan benoem ik dat en leg uit waarom (of als ik niet weet waarom dan zeg ik dat, ik ben in de overgang dus ik begrijp die hormonale shit helemaal!)

De oudste twee zijn inmiddels puber-af en hele leuke, behulpzame mensen geworden. Ik ben hoopvol voor de andere twee 

Jippox schreef op 23-05-2023 om 14:52:

[..]

Ik zou zoiets dus nooit tegen mijn kind zeggen: "als je niet nu je kamer gaat opruimen breng ik je nergens meer heen", want dat is niet een manier waarop je met elkaar om gaat, vind ik.

Wat ik wel doe is bijvoorbeeld vragen hoe sommige dingen bij vrienden zijn geregeld en het dáár dan over hebben. Het leuke is dat vaak de conclusie is dat het dan bij ons nog best meevalt, met die regels.

Ik verwacht niets terug voor al mijn inspanningen voor hen. Maar als er wel wat terug komt laat ik duidelijk weten dat mij dat plezier doet, des te meer omdat het dan dus echt uit henzelf komt.

Juist als ze niet te hachelen zo chagrijnig en kortaf zijn, dan houd ik mijn mond maar zet (bijvoorbeeld) ongevraagd een kop thee of een bak fruit voor ze neer. En als ik zelf chagrijnig ben (het komt voor...) dan benoem ik dat en leg uit waarom (of als ik niet weet waarom dan zeg ik dat, ik ben in de overgang dus ik begrijp die hormonale shit helemaal!)

De oudste twee zijn inmiddels puber-af en hele leuke, behulpzame mensen geworden. Ik ben hoopvol voor de andere twee

Dat was dan wel na weken geduld en minstens 36 keer netjes vragen. Dan was het even 'first things first' dus eerst de kamer netjes en dan pas weer taxi mama voor leuke dingen. Mijn zus had soms zelfs gebruikt maandverband en inlegkruisjes rondslingeren op haar kamer, dat was gewoon echt heel goor. Als je nog niet mag verwachten dat dat opgeruimd wordt...

Iedereen heeft wel eens een mindere dag, is een keer chagrijnig of zo. Maar ik vind dat je als ouders echt wel grenzen mag stellen aan gedrag en aan hoe vaak je iets netjes vraagt voordat er consequenties volgen.

Ik verwacht wel iets terug, namelijk fatsoen en respect. Dat is in mijn ogen de basis van hoe je met elkaar omgaat in het leven. 

MamaE schreef op 23-05-2023 om 17:27:

[..]

Ik verwacht wel iets terug, namelijk fatsoen en respect. Dat is in mijn ogen de basis van hoe je met elkaar omgaat in het leven.

Goed opruimen leer je pas na je 18de. Daar denken we veel te gemakkelijk over.
Bij de aanpak hierboven, hoe begrijpelijk ook van jouw kant, een kind krijgt daar geen fijn gevoel bij, hèja laat ik eens aan een vervelende of lastige taak beginnen. Ook voor de volgende keer, is dat gevoel afwezig. En het helpt zo dat als je iets lastig vindt, de drempel niet nog hoger gelegd wordt maar juist iets verlaagd wordt.

Als je zo reageert, dan ga je ervan uit dat niet opruimen en niet wassen perse onwil is. Maar voor het gros van de kinderen is het eerder onmacht. Het is geen eenduidige en eenvoudige taak. Je hebt allerlei manieren van aanpakken en waar begin je, wat erna, hoe zie je door de bomen het bos nog, wanneer is het af, hoe lang duurt dat, als ik niet weet hoe ik iets aanpak, klink ik vast heel dom. 

Met name het puberbrein is een grote chaos. Soms hebben ze opeens een overzicht van de dag, een taak, een probleem maar is dat nog te groot om te bevatten, laat staan dat je weet wat je moet doen in welke volgorde. Dat is beangstigend. En soms is het brein helemaal niet in staat om dat inzicht te hebben en zijn ze soort van 12, kortzichtig, dwars, vermijdend etc.

Nu wordt het op de pubertijd afgeschoven, maar wat heeft social media voor invloed op het gedrag van je dochter? Volgens mijn 15 jarige staat TikTok staat vol met afzet tegen de grote mensen wereld filmpjes. Daarnaast is er vanuit de social media en school grote groepsdruk, dus onderschat dat niet. Het is in deze tijd vaker een combinatie van opgroeien als puber en de invloed van buiten af. Je bent wel stoer als je je afzet tegen alles en iedereen. De pubers met mentale problemen laat ik hier buiten. 

Ik merk toch dat ik er heel veel moeite mee heb om bij pubers alles als onmacht te zien. Afval in de prullenbak gooien, de wc doortrekken, iets opruimen nadat je het gebruikt hebt, jezelf verzorgen, dat zijn toch taken die je van jongs af aan al aangeleerd krijgt? Ik mag toch hopen dat je daar niet pas met twaalf jaar mee begint. Op school wordt dat in groep 1 al verwacht van kinderen, althans hier wel. En terecht, in mijn ogen.

Persoonlijk vind ik wederkerigheid belangrijk. Hoe je iets brengt, is persoonlijk. Onder bepaalde omstandigheden kan ik best veel gedogen, zeker als iemand het moeilijk heeft. Dan is het vermogen tot wederkerigheid er gewoon even niet. Maar dat hoeft geen eeuwen te duren. 

Bij mijn zus was het overigens zeker geen onmacht. Want als het, zo eens in het half jaar, écht moest, dan was het binnen no time netjes. 

MamaE schreef op 23-05-2023 om 21:57:

Ik merk toch dat ik er heel veel moeite mee heb om bij pubers alles als onmacht te zien. Afval in de prullenbak gooien, de wc doortrekken, iets opruimen nadat je het gebruikt hebt, jezelf verzorgen, dat zijn toch taken die je van jongs af aan al aangeleerd krijgt? Ik mag toch hopen dat je daar niet pas met twaalf jaar mee begint. Op school wordt dat in groep 1 al verwacht van kinderen, althans hier wel. En terecht, in mijn ogen.

Persoonlijk vind ik wederkerigheid belangrijk. Hoe je iets brengt, is persoonlijk. Onder bepaalde omstandigheden kan ik best veel gedogen, zeker als iemand het moeilijk heeft. Dan is het vermogen tot wederkerigheid er gewoon even niet. Maar dat hoeft geen eeuwen te duren.

Bij mijn zus was het overigens zeker geen onmacht. Want als het, zo eens in het half jaar, écht moest, dan was het binnen no time netjes.

Ik snap je betoog maar jouw betoog draait om ja of nee, wel kunnen of niet kunnen. Maar het is niet binair. Het gaat bijv ook om doen. Je reduceert een lastige vaardigheid die uit allerlei aspecten bestaat tot een ja of nee vraag.

Wat jij over je zus vertelt, denk ik, wat heeft die daar moeite mee gehad. Kennelijk moest de spanning zo hoog oplopen dat ze over die drempel kon stappen. Als het echt alleen onwil was dan heb je geen behoefte om het zo ver te laten komen.

Jippox schreef op 23-05-2023 om 14:52:

[..]

Ik zou zoiets dus nooit tegen mijn kind zeggen: "als je niet nu je kamer gaat opruimen breng ik je nergens meer heen", want dat is niet een manier waarop je met elkaar om gaat, vind ik.

Wat ik wel doe is bijvoorbeeld vragen hoe sommige dingen bij vrienden zijn geregeld en het dáár dan over hebben. Het leuke is dat vaak de conclusie is dat het dan bij ons nog best meevalt, met die regels.

Ik verwacht niets terug voor al mijn inspanningen voor hen. Maar als er wel wat terug komt laat ik duidelijk weten dat mij dat plezier doet, des te meer omdat het dan dus echt uit henzelf komt.

Juist als ze niet te hachelen zo chagrijnig en kortaf zijn, dan houd ik mijn mond maar zet (bijvoorbeeld) ongevraagd een kop thee of een bak fruit voor ze neer. En als ik zelf chagrijnig ben (het komt voor...) dan benoem ik dat en leg uit waarom (of als ik niet weet waarom dan zeg ik dat, ik ben in de overgang dus ik begrijp die hormonale shit helemaal!)

De oudste twee zijn inmiddels puber-af en hele leuke, behulpzame mensen geworden. Ik ben hoopvol voor de andere twee

Maar hier had je misschien ook even invoelen kunnen reageren naar mamaE, want ze stelt zich nu wel kwetsbaar op en laat in haar reactie duidelijk blijken dat zij ook de pijn kent van het onvermogen van puber zijn en haar issues toen der tijd.

Want ik voelde wel het verdriet uit haar reactie blijken....

Heb zelf drie kinderen in de puberleeftijd. Tot nog toe gaat dit redelijk soepel, met her en der een uitbarsting. Maar dat duurt nooit lang. Overigens denk ik dat dit voor een heel groot deel geluk is en een beetje sturing van ons uit. Want kinderen gaan zich losmaken en hun eigen identiteit vormen. Bij sommigen gaat dit gepaard met veel gedoe, bij sommigen met minder.
Goede tips die ik hier heb gelezen vind ik het in verbinding blijven en pick your battles. Als je strijd hebt over bijvoorbeeld kamer opruimen, ben je mijns inziens niet in verbinding. Ja, je kind kan dan na veel ruzie en strijd en onder druk van dreigementen zn kamer opruimen en stofzuigen, maar dat zijn dingen die ze ook wel oppikken na de puberteit. Tijdens de puberteit kun je mijns inziens je focus beter leggen op contact houden, je kind zien, nabij zijn in woord en daad, onvoorwaardelijk zijn in je liefde en boven alles genieten van elkaars gezelschap. Het vereist wat aanpassing omdat je kinderen boos en verongelijkt tegen je doen, maar het is niet onmogelijk. 

TO: als ik jou post lees, dan vraag ik mij af of jou dochter wel voldoende overzicht heeft wat betreft dagindeling, taken, huiswerk en lichamelijke verzorging en welke stappen dit van haar vraagt. De chaos in haar leven lijkt namelijk een uiting te zijn van de chaos in haar hoofd?
Het klinkt alsof jij degene bent die structuur moet bieden in deze chaos.
Kan er sprake zijn van bijv ADD of adhd?
Het leest echt als onmacht  wat kan aanvoelen als onwil, maar dat is het in de basis niet. Dat zou komen door gebrek aan overzicht en vol hoofd.

is er sprake van onderliggend lijden, zoals depressie? Spelen er dingen op school waar ze veel last van heeft waardoor thuis de uitlaatklep is? En wat ze niet op een andere manier kan uitten?
Zou je met haar de afspraak kunnen maken dat je elke avond een mooi schriftje voor haar klaarligt, waarin ze jou kan schrijven hoe haar dag was en wat ze moeilijk vond, of juist leuk. En jij schrijft haar dan ook...waar je vandaag bang voor was, geschrokken, leuk vond en ga zo maar door. En de afspraak dat ze ook mag schrijven als ze zich verdrietig voelt, maar nog niet kan zeggen waarom... je dochter heeft je nodig. Nu alleen nog het onverschillige masker afzetten.....
Ik denk dat ze wellicht meer gebaat is met een weekendje weg met jou...even eruit. Haar het gevoel geven nu niks te moeten, maar de nabijheid weer opzoeken samen.

Onze ouders vonden ons achteraf heel erg meevallen als pubers hoor. Over het algemeen waren we best te hebben. Ik kan me eerlijk gezegd ook gewoonweg niet voorstellen dat een 14-jarige niet zou weten hoe die zichzelf moet douchen, of een tas inpakken, of vuile kleren in de wasmand moet gooien of tandenpoetsen. Hoe dan? Dat leer je toch al veel eerder? Moet je dat echt voor gaan doen met aan het handje nemen en instructies geven dan?
Ik vind oprecht dat er niks mis is met af en toe duidelijke grenzen stellen zo van 'en je gaat nu... omdat ik het zeg'. Ze maken zich los en zetten zich af, maar wel binnen grenzen. Als die grenzen er niet zijn, krijg je daar geen leukere individuen van denk ik.
Je bent als ouder toch niet het sloofje van je kind dat onder de noemer 'onmacht' alles achter zijn/haar kont fixt? De lat hoeft toch niet op de grond te liggen?

De vraag is eerder hoe laag je de lat voor jezelf als ouder legt als je 'hoe goed' je kinderen het doen afmeet aan zaken als was in de wasmand en tas inpakken. 

Mijn ouders vonden mij als puber ook erg makkelijk. Zien dat ook als hun prestatie, zijn trots. Ik vind het ronduit aanmatigend. Ja, ik was makkelijk voor hen, dat klopt. Omdat ik haarfijn aanvoelde dat hun liefde voorwaardelijk was en ik niets te lachen had als ik niet in de pas liep. Wees er maar trots op. 

TO's dochter voelt de vrijheid om zich af te zetten tegen haar ouders en dat past ook bij haar leeftijd. Als ouder heb je dan dus al iets goed gedaan!  Dus eigenlijk doet ze precies wat een puber hoort te doen!