Geen interesse

ief schreef op 23-05-2023 om 01:36:

Herkenbaar. Alleen is mijn kind wat jonger en is het begonnen bij de start van de tweede klas. Deze was ook nog eens een moederskindje en dat is ongeslagen als een blad aan een boom. Ze is helemaal niet gezellig meer, en voortdurend boos op mij. Eisen kan ik al helemaal niet meer stellen (school, kamer opruimen, kleine klusjes) want dan is het meteen weer schreeuwen 😟 Een fase? Vind het een lange zit hoor.

😁 Een fase duurt niet per se een paar weken. Meer dat er aan een fase een einde zit. 

Bij mijn jongste 12 jaar af en aan met heel veel ellende, bij de oudste een jaar of 3. Beide geen achterliggende problematiek en prima volwassenen geworden.

Dat laatste kan trouwens best, maar dat staat niet genoemd in de OP.

Zelf was ik ook een draak van een puber. Ik sloot me overal voor af en ik deed niks. Ik herinner me dat mijn ouders zeiden dat dat uiteindelijk mijn keuze was en dat ik zelf verantwoordelijk mocht zijn,  MAARRRR......op voorwaarde dat ik een sport of hobby of club zou kiezen. En dat moest dan helemaal van mij worden. 
Voor mij heeft dat goed uitgepakt. Ik ben erg fanatiek gaan dansen, vergelijk het met topsport. Ik ontwikkelde zelfs genoeg discipline om de middelbare school af te maken (gewoon zelf hoor, geen ouwe marinier, haha 😉). En mijn ouders hebben, zo was de afspraak, ook nooit meer 'aan mijn kop gezeurd'.
Ik herinner me de tijd daarvóór als een rottijd: niemand zag me echt en ik was zo onzeker als wat. Niet iedere puber is hetzelfde, en er kan van alles spelen onder de oppervlakte. Maar wimpel het niet af alsof het normaal is, want geen enkele puber is normaal. Het kan een cruciale periode zijn die bepalend is voor de rest van een jong leven. Blijf daarom dicht bij ze, desnoods met hulp.

Het klinkt niet als onwil maar onkunde. Hier is het omdat het hoofd te druk is (behalve als verliefdheid meespeelde, dan werd er opeens juist veel verzorgd).
Maar wij grijpen wel eens in. Dat brengen we dan in etappes. Eerst door een lieve opmerking zonder gespreksverwachting als in dat je ziet dat het lastig om de kamer opgeruimd te krijgen. De keer erop met dat er wel hulp nodig is en vervolgens een aankondiging wanneer dat gaat gebeuren.
Hier ging zoon op taalreis voor 5 dagen. Hij wist dat wij zijn kamer zouden aanpakken.  Heel veel protest maar bij terugkomst was het toch wel lekker.  En nu houdt hij het beter bij. Om je een idee te geven: mijn man en ik zijn 4 dagen bezig geweest de kamer leeg te halen en schoon te maken (9 wastrommels vol van beddengoed en kleding op de grond (al dan niet aangehad) op dag 1 en 2, ramen en vloer schoon (dag 3) en bureau, boekenkast schoon). 
In het verleden ging het over persoonlijke verzorging en kreeg hij van ons na een paar keer er wat van zeggen, gewoon een “je stinkt en ga er wat aan doen”. Dan kwam er eindelijk wel actie.. 
Ze heeft je nodig maar wil het niet toegeven. 

Dit is wel een beruchte fase voor onverschilligheid. Ik zou zeggen 'pick your battles'.
Loopt ze in vieze kleren...haar feestje. Stinkt ze zo erg dat anderen er last van hebben, stel grenzen. Dat kan dan ook best hard. Soms is dat nodig. Ik heb geen zin om met een stinkend iemand aan tafel te zitten of in de auto. Dus ik ga je niet een half uur rijden ergens heen brengen als de geur niet te harden is. 

Stop met dingen voor haar te doen als zij niet het minste voor jou wil doen. Samenleven vereist een bepaalde wederkerigheid en ik heb best begrip voor een puberbui af en toe, maar alleen maar gezeur, gezuig, nors gedoe en complete desinteresse in het leven in het algemeen en je medemens trek ik slecht. Dan mag je als ouders best af en toe een harde reminder geven dat je er klaar mee bent.

tip: lees het boek Puberbrein 

MamaE: ik denk dat het weinig toevoegt om te reageren als je zelf geen puber(s) in huis hebt. Ik bedoel: tegen een kind dat zich al ongelukkig en onzeker voelt is het weinig helpend om te zeggen dat jij "geen zin hebt om met een stinkend iemand aan tafel te zitten", en "een reminder geven dat je er klaar mee bent", tja... En je denkt dat dat is wat een kind nodig heeft om het gedrag te veranderen?

Belangrijkste in deze fase is in verbinding blijven. Dus toon interesse in je kind, vooral in die dingen waar ze (soms even) van opleven. Blijf ze betrekken bij de dagelijkse gang van zaken en probeer ze af en toe mee te krijgen bij een activiteit. Hoewel het zeker belangrijk is bepaalde regels te handhaven, moet je ze ook niet teveel op de nek zitten. En vooral: toon begrip voor het feit dat dit een moeilijke fase is, vol onzekerheid, stemmingswisselingen, voor de puber zelf ook onverklaarbare boze of sombere buien... 

Het is als ouder zeker niet altijd even leuk, maar niet half zo ingewikkeld als voor je kind zelf.  Hoe moeilijker ze doen, hoe harder ze juist je begrip en liefde nodig hebben. 

Jippox schreef op 23-05-2023 om 13:13:

MamaE: ik denk dat het weinig toevoegt om te reageren als je zelf geen puber(s) in huis hebt. Ik bedoel: tegen een kind dat zich al ongelukkig en onzeker voelt is het weinig helpend om te zeggen dat jij "geen zin hebt om met een stinkend iemand aan tafel te zitten", en "een reminder geven dat je er klaar mee bent", tja... En je denkt dat dat is wat een kind nodig heeft om het gedrag te veranderen?

Ik ben het verder wel met je post eens, maar de eerste zin stuit me een beetje tegen de borst. Als er op dit forum alleen maar mensen op topics mogen reageren als ze op dat moment ervaringsdeskundige zijn (je sluit ook mensen met kinderen die net het huis uit zijn uit), blijft er denk ik weinig van het forum over. 
Daarbij kunnen mensen vanuit een andere expertise of ervaring kijken die ook helpend kan zijn. 

Doemijdieglazenbol schreef op 23-05-2023 om 13:27:

[..]

Ik ben het verder wel met je post eens, maar de eerste zin stuit me een beetje tegen de borst. Als er op dit forum alleen maar mensen op topics mogen reageren als ze op dat moment ervaringsdeskundige zijn (je sluit ook mensen met kinderen die net het huis uit zijn uit), blijft er denk ik weinig van het forum over.
Daarbij kunnen mensen vanuit een andere expertise of ervaring kijken die ook helpend kan zijn.

Ik bedoelde het niet zo algemeen, maar meer in dit specifieke geval omdat uit het bericht ook weinig ervaring met pubers bleek

Ik heb natuurlijk nu nog geen puber, maar ik ben zelf wel puber geweest en heb me ook moeten verhouden met een puberzus. 
Ik lees nergens een aanwijzing die duidt op onkunde. Ja, het is een lastige leeftijd en soms willen pubers helemaal niet stom doen maar gebeurt het toch.
Als ik brutaal was, was dat vaak uit onmacht. Toch denk ik niet dat ik ermee geholpen was als mijn ouders dat allemaal hadden geaccepteerd met een aai over de bol. 

Toch vind ik niet dat je als ouders alles moet af doen met 'ach ja, puberteit'.
Als de bende in de kamer van mijn zus in mijn moeders ogen de spuigaten uitliep dan stopte ze met taxi spelen totdat het opgeruimd was en dan kon dat ineens heel snel.
Niet willen douchen...kan wel zijn, maar anderen hebben er op een gegeven moment wel last van. Je zult op school maar heel de dag naast iemand moeten zitten die enorm stinkt. Dat gaat in sociaal opzicht ook wel tegen je werken hoor. In dat opzicht wezen mijn ouders ons daar wel op als ze dat nodig vonden.

Huiswerk en leren zou ik bij school laten, maar dan ook niet verbaasd zijn als ze blijft zitten. Gevolgen van keuzes inzichtelijk maken prima, maar daarna eigen verantwoordelijkheid. Ik zou daar niet dagelijks een strijd over aan willen gaan.

MamaE: dus jij vindt dat jouw ouders het heel goed gedaan hebben? 

Jippox schreef op 23-05-2023 om 13:49:

MamaE: dus jij vindt dat jouw ouders het heel goed gedaan hebben?

Niet in alles, maar in dit opzicht wel vrij aardig denk ik zo.

Doemijdieglazenbol schreef op 23-05-2023 om 13:27:

[..]

Ik ben het verder wel met je post eens, maar de eerste zin stuit me een beetje tegen de borst. Als er op dit forum alleen maar mensen op topics mogen reageren als ze op dat moment ervaringsdeskundige zijn (je sluit ook mensen met kinderen die net het huis uit zijn uit), blijft er denk ik weinig van het forum over.
Daarbij kunnen mensen vanuit een andere expertise of ervaring kijken die ook helpend kan zijn.

Ik denk dat het grote verschil voor de ontvanger(s) van (on)gevraagd advies is of er een bepaalde mate van inlevingsvermogen is. Als dat er niet is, krijg je hele starre gesprekken waar de logica wel klopt maar niet op het leven van toepassing is. Dus niet elk topic is een uitnodiging om je mening te geven want dat is soms geen gepaste reactie omdat ervaring en daarmee inzicht ontbreken en je het gesprek een richting in duwt die ongewenst is. Maar er zijn ook topics waar dat wel zo is, zoals laatst, waar een prachtig antwoord passend wordt gegeven waar logica én ervaring juist wel samenkomen. 
Dus, ik snap de weerzin wel bij Jippox want die heb ik zelf ook met regelmaat. Ik kan daar ook verdrietig van worden omdat het onbegrip juist zoveel groter lijkt dan het al was.

MamaE schreef op 23-05-2023 om 13:50:

[..]

Niet in alles, maar in dit opzicht wel vrij aardig denk ik zo.

Dus je voelde je als puber gezien en begrepen, en gesteund op momenten dat je worstelde met jezelf? 

Of bedoel je dat je hebt geleerd je zooi op te ruimen en regelmatig te douchen?

Jippox schreef op 23-05-2023 om 13:57:

[..]

Dus je voelde je als puber gezien en begrepen, en gesteund op momenten dat je worstelde met jezelf?

Of bedoel je dat je hebt geleerd je zooi op te ruimen en regelmatig te douchen?

Die dingen kunnen naast elkaar bestaan. Nee, ik heb me lang niet altijd gezien en begrepen gevoeld, maar dat lag niet aan het opruim- en doucheregime.

Je kunt interesse tonen in je kind, verbinding zoeken en tegelijkertijd grenzen stellen.
En dat geldt voor alle leeftijden.