dochter zoekt haar plek in brugklas
Mijn dochter van 12 gaat sinds dit schooljaar naar de brugklas.
Hoewel ze er naar uitkeek, blijkt het niet mee te vallen met het vinden van haar plek op school.
Ze zit in een groep van 9 meiden, waar alle meiden hun eigen vriendin hebben en daarnaast elkaar. Mijn dochter heeft die eigen vriendin niet, en voelt zich daarmee vaak 3e, 5e, 7e of 9e wiel aan de wagen.
Onderdeel van het probleem is dat zij meer dan 10 km naar school moet fietsen en dat doet ze met twee andere meiden, die vriendinnen zijn geworden. Het ene meisje (W) kwam uit haar klas, maar daarmee gaat het nu erg moeizaam. Ik denk dat dit komt doordat mijn dochter in het begin uit onzekerheid zich wat afhankelijk heeft opgesteld van dit meisje. Bij het naar school fietsen fietst mijn dochter altijd voor of achter de twee meiden aan, hoe vaak ze ook heeft aangegeven te willen wisselen.
Het gevolg is dat zij zich alleen voelt op school en bij het fietsen. Er zitten nog andere meiden in haar klas (2 meiden die niks zeggen en elkaar hebben, 4 'populaire' meiden met wie mijn dochter niks heeft). Hoewel jongens haar nog niet zoveel zeggen, is er wel een aardige jongen maar ook die heeft een vaste goede vriend.
Er is 1 meisje in de groep van 9 met wie mijn dochter het wel goed kan vinden. Ze spreken wel eens in het weekend af en dat is leuk. Meestal is dat een activiteit die ze beiden leuk vinden. Maar dat leidt op school nog niet tot een veiliger gevoel in de groep.
We hebben contact met de mentor en die wil mijn dochter naast dit aardige meisje zetten in de klas. Dat is erg fijn en hopelijk leidt het tot een beter gevoel in de klas.
Meiden die ze kent uit een andere klas hebben hun eigen groep en daarbij aansluiten heeft ze ook geprobeerd, maar dat is niet gelukt. De stress van het huiswerk etc. maakt dat het aansluiten bij 'een schaakclub' of 'toneelgroep' nog niet aan de orde is. Oude vriendinnen uit het dorp zijn gelukkig nog wel in beeld. We kennen mijn dochter als een sociaal meisje dat altijd makkelijk contact legt en genoeg vriendinnen had op de basisschool.
Over de situatie van mijn dochter heb ik twee vragen:
Ik vraag me af of er ouders zijn die hiermee ervaring hebben en wat er vervolgens gebeurde: kwam het goed, zo ja hoe en wanneer ongeveer (ik hoop hier toch op een verbetering de komende weken), of bleef het een probleem en zijn er andere maatregelen genomen (bijvoorbeeld het wisselen van school)?
Verder vraag ik me af hoe ouders zelf met deze situatie zijn omgegaan. Ik merk dat het me erg raakt en dat ik daardoor misschien wat teveel bovenop de situatie zit. Het laatste wat ik wil is dat mijn dochter extra druk ervaart door mijn gevraag etc. Wat werkte voor jou om hier goed mee om te gaan?
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Groeten, Cato
Herkenbaar hoor. Vooral de zorgen die je er zelf om hebt. Mijn dochter is dit schooljaar gestart in de brugklas. Ze heeft autisme en het sociale gaat haar niet altijd makkelijk af. Gelukkig startte ze heel goed, met een meisje die ze kende van dansles. Door haar leerde ze ook andere meiden kennen en er vormde zich een groepje van 5. Hoe blij was ik! Maar nu zie je de verhoudingen veranderen, iederen vindt zijn plekje en mijn dochter begint er buiten te vallen. Juist het meisje van dansles sluit haar nu buiten en trekt de anderen mee. Ze snapt daar zelf niks van, heeft naar haar idee niks fout gedaan en begrijpt ook niet waarom anderen zo 'gemeen' kunnen zijn. Het doet mij veel verdriet. Maar, ze heeft nog contacten met kinderen uit andere klassen, voelt zich over het algemeen prettig op school en wil nog niet dat we de mentor inlichten.
Waar doe je als ouder het beste aan? Dat vind ik het moeilijkst.
Ik herken dit helemaal, wanneer ga je naar de mentor, en wat verwacht je daar dan van.
Hier heeft de mentor een paar weken geleden met dochter gesproken, hij zou haar naast een ander meisje plaatsen in de klas. Dit is echter nog niet gebeurd en inmiddels is het ook nog maar de vraag of dit gaat helpen. Het 'aardige meisje' is inmiddels bevriend geraakt met het meisje dat naast mijn dochter zit. Ze trekken nu wel met zijn drieen op, soms.
Mijn dochter heeft nog geen vriendinnen in andere klassen, dus dat is ook lastig. Ik merk wel dat ze de klas zelf wel leuk vindt. Ik hoop dat ze ook buiten de groep van 9 meiden waar ze zich op focust contacten gaat leggen. Hetzij met andere kinderen uit haar eigen klas, hetzij met kinderen buiten de klas.
Het is zo herkenbaar allemaal. Contact houden met de mentor is belangrijk. En in de gaten houden of je kind niet met tegenzin/buikpijn naar school gaat, want dat moet je natuurlijk wel actie ondernemen.
Onze dochter heeft het, na het vreselijke ellendige brugklasjaar, nu eindelijk fijn in de klas (ze zit nu in het 2e jaar). Ze heeft geen vriendinnen in de klas, maar ze hoort er wel bij. Voor haar is dat genoeg. In de pauze heeft ze een klein clubje van gelijkgestemden (4 kinderen met autisme en/of beperking) die samen bij de begeleide werkplek zitten. Daar heeft ze nu sinds een tijdje echt dikke lol mee. Het heeft zich heel langzaam ontwikkeld. School gaat nu een uitje organiseren voor dit groepje, zo leuk. Ze verheugt zich er echt op, terwijl ze met excursies en feestjes normaal gesproken nooit mee wil.
Lizzyliz schreef op 16-11-2023 om 12:38:
Het is zo herkenbaar allemaal. Contact houden met de mentor is belangrijk. En in de gaten houden of je kind niet met tegenzin/buikpijn naar school gaat, want dat moet je natuurlijk wel actie ondernemen.
Onze dochter heeft het, na het vreselijke ellendige brugklasjaar, nu eindelijk fijn in de klas (ze zit nu in het 2e jaar). Ze heeft geen vriendinnen in de klas, maar ze hoort er wel bij. Voor haar is dat genoeg. In de pauze heeft ze een klein clubje van gelijkgestemden (4 kinderen met autisme en/of beperking) die samen bij de begeleide werkplek zitten. Daar heeft ze nu sinds een tijdje echt dikke lol mee. Het heeft zich heel langzaam ontwikkeld. School gaat nu een uitje organiseren voor dit groepje, zo leuk. Ze verheugt zich er echt op, terwijl ze met excursies en feestjes normaal gesproken nooit mee wil.
Dat is echt fijn voor haar, en zeker na zo'n vervelend brugjaar. En voor jou ook fijn! Hier blijven de klassen in principe twee jaar hetzelfde, ook techniek en cultuur etc. gaat niet veranderen, en daarom hoop ik ook zo dat het snel goedkomt.
Het eerste schoolfeest (gala voor de hele school) komt er aan, dochter heeft hier geen zin in. Ik heb gezegd: koop een kaartje, dan kan je op het laatste moment nog besluiten, en je kan ook op het laatste moment zeggen dat je je niet lekker voelt. Zo plaats je je niet buiten de groep. Of ze een kaartje gaat kopen, weet ik niet. Ik had zelf ook altijd een hekel aan dat soort feestjes, voelde me (ondanks vriendinnen) altijd een beetje verloren en out-of-place.
Cato45 schreef op 13-11-2023 om 15:31:
Iedereen die heeft gereageerd, wil ik hartelijk bedanken.
Het blijft echt een lastige situatie, want mijn dochter wordt op bepaalde momenten ook buitengesloten, met name door de twee met wie zij fietst. Omdat mijn dochter redelijk introvert is en in de klas vooral extraverte meisjes zitten, is de aansluiting met de rest van de meiden bovendien lastig. Met "het aardige meisje" lukt dit enigszins, maar ook dit meisje trekt erg toe naar 1 van de meiden met wie mijn dochter naar school fietst.
Ik vraag me echt af of dit goed gaat komen in deze klas. Ik wil het tot de kerst aanzien, maar als er dan geen verbetering is dan wil ik verder kijken.
Ik wil me er niet steeds mee bezig houden, maar het feit dat mijn dochter zich alleen voelt op school, zit me erg dwars. Gelukkig zijn haar cijfers erg goed, dit geeft haar zelfvertrouwen.
Zijn er ouders met ervaring met het overplaatsen naar een andere klas?
Niet als ouder, maar als leerling. Ik was net zoals jij jouw dochter omschrijft. En ik verloor in de brugklas de aansluiting. Anders dan jou vonden mijn ouders dat ik dan maar wat beter mijn best moest doen. Dat ik mij meer moest aanpassen. En dat ik moest zorgen dat ik met mensen afsprak, dat ik naast iemand moest gaan zitten enz. De dynamiek van een middelbare school ontging ze daarin ook. Uiteindelijk ben ik door de mentor van de 3e na de zomervakantie in de 4e in een heel andere klas gezet. Dat vond ik aanvankelijk vreselijk. Huilbuien en paniek. Ook omdat mijn ouders steeds hadden gezegd dat ik geluk had dat ik wel 'geaccepteerd' werd door de klas (ik ben heel normaal vind ik zelf, maar wel heel anders dan mijn moeder (introvert, lees graag, beta-brein, schilder, amuzikaal)). Ik was zo bang dat mijn nieuwe klas mij niet zou accepteren. De verwondering toen na een half jaar een klasgenootje riep dat ze een plek naast haar voor mij had vrijgehouden, ik heb nog over mijn schouder gekeken, maar het was echt voor mij. Ik ben inmiddels bijna 40 en heb nog steeds vriendschappen uit die nieuwe klas. Ik ben mijn mentor nog dankbaar. En ze heeft het subtiel aangepakt. Ik ben niet als 'zorgkind' oid in die nieuwe klas geplaatst. Er is niet met klasgenoten gepraat over Meesje meenemen en Meesje helpen. Gelukkig. Dan wordt je zo een speciaal geval. Dus ik zou het zeker aanraden, maar dan misschien als ze naar de 2e gaat. Alsof ze 'toevallig' door de verdeling in een andere klas terecht is gekomen.
Meesje schreef op 16-11-2023 om 13:05:
[..]
Niet als ouder, maar als leerling. Ik was net zoals jij jouw dochter omschrijft. En ik verloor in de brugklas de aansluiting. Anders dan jou vonden mijn ouders dat ik dan maar wat beter mijn best moest doen. Dat ik mij meer moest aanpassen. En dat ik moest zorgen dat ik met mensen afsprak, dat ik naast iemand moest gaan zitten enz. De dynamiek van een middelbare school ontging ze daarin ook. Uiteindelijk ben ik door de mentor van de 3e na de zomervakantie in de 4e in een heel andere klas gezet. Dat vond ik aanvankelijk vreselijk. Huilbuien en paniek. Ook omdat mijn ouders steeds hadden gezegd dat ik geluk had dat ik wel 'geaccepteerd' werd door de klas (ik ben heel normaal vind ik zelf, maar wel heel anders dan mijn moeder (introvert, lees graag, beta-brein, schilder, amuzikaal)). Ik was zo bang dat mijn nieuwe klas mij niet zou accepteren. De verwondering toen na een half jaar een klasgenootje riep dat ze een plek naast haar voor mij had vrijgehouden, ik heb nog over mijn schouder gekeken, maar het was echt voor mij. Ik ben inmiddels bijna 40 en heb nog steeds vriendschappen uit die nieuwe klas. Ik ben mijn mentor nog dankbaar. En ze heeft het subtiel aangepakt. Ik ben niet als 'zorgkind' oid in die nieuwe klas geplaatst. Er is niet met klasgenoten gepraat over Meesje meenemen en Meesje helpen. Gelukkig. Dan wordt je zo een speciaal geval. Dus ik zou het zeker aanraden, maar dan misschien als ze naar de 2e gaat. Alsof ze 'toevallig' door de verdeling in een andere klas terecht is gekomen.
Hai Mees, je verhaal ontroert me, en zeker die zin over je verwondering in de nieuwe klas. Dank je voor het delen van je ervaring.
Vreselijk als je van je ouders hoort dat je blij moet zijn te worden 'geaccepteerd' door de klas. Dat hoort normaal te zijn. En ook wel pittig dat die eerste drie jaar dan niet leuk zijn geweest. Hoewel ik het zeker wil aankijken en ik mijn dochter de kans gun om op eigen kracht tot oplossingen te komen, wil ik ook niet te lang wachten als het niet goed gaat met haar. Ze is nu nog zo'n vrolijk meisje, wel onzeker en dat neemt door de situatie ook toe, maar nog steeds vol positiviteit en hoop. Ik wil niet dat dit door een mismatch in de klas verloren gaat.
Goede actie ook van die mentor! Dat is echt goud waard.
Meesje schreef op 16-11-2023 om 13:05:
[..]
Niet als ouder, maar als leerling. Ik was net zoals jij jouw dochter omschrijft. En ik verloor in de brugklas de aansluiting. Anders dan jou vonden mijn ouders dat ik dan maar wat beter mijn best moest doen. Dat ik mij meer moest aanpassen. En dat ik moest zorgen dat ik met mensen afsprak, dat ik naast iemand moest gaan zitten enz. De dynamiek van een middelbare school ontging ze daarin ook. Uiteindelijk ben ik door de mentor van de 3e na de zomervakantie in de 4e in een heel andere klas gezet. Dat vond ik aanvankelijk vreselijk. Huilbuien en paniek. Ook omdat mijn ouders steeds hadden gezegd dat ik geluk had dat ik wel 'geaccepteerd' werd door de klas (ik ben heel normaal vind ik zelf, maar wel heel anders dan mijn moeder (introvert, lees graag, beta-brein, schilder, amuzikaal)). Ik was zo bang dat mijn nieuwe klas mij niet zou accepteren. De verwondering toen na een half jaar een klasgenootje riep dat ze een plek naast haar voor mij had vrijgehouden, ik heb nog over mijn schouder gekeken, maar het was echt voor mij. Ik ben inmiddels bijna 40 en heb nog steeds vriendschappen uit die nieuwe klas. Ik ben mijn mentor nog dankbaar. En ze heeft het subtiel aangepakt. Ik ben niet als 'zorgkind' oid in die nieuwe klas geplaatst. Er is niet met klasgenoten gepraat over Meesje meenemen en Meesje helpen. Gelukkig. Dan wordt je zo een speciaal geval. Dus ik zou het zeker aanraden, maar dan misschien als ze naar de 2e gaat. Alsof ze 'toevallig' door de verdeling in een andere klas terecht is gekomen.
Ook bij mij komt je schrijven binnen en ontroert. Dat een meisje een plek voor je vrij heeft gehouden
Petra83 schreef op 14-11-2023 om 20:23:
Herkenbaar hoor. Vooral de zorgen die je er zelf om hebt. Mijn dochter is dit schooljaar gestart in de brugklas. Ze heeft autisme en het sociale gaat haar niet altijd makkelijk af. Gelukkig startte ze heel goed, met een meisje die ze kende van dansles. Door haar leerde ze ook andere meiden kennen en er vormde zich een groepje van 5. Hoe blij was ik! Maar nu zie je de verhoudingen veranderen, iederen vindt zijn plekje en mijn dochter begint er buiten te vallen. Juist het meisje van dansles sluit haar nu buiten en trekt de anderen mee. Ze snapt daar zelf niks van, heeft naar haar idee niks fout gedaan en begrijpt ook niet waarom anderen zo 'gemeen' kunnen zijn. Het doet mij veel verdriet. Maar, ze heeft nog contacten met kinderen uit andere klassen, voelt zich over het algemeen prettig op school en wil nog niet dat we de mentor inlichten.
Waar doe je als ouder het beste aan? Dat vind ik het moeilijkst.
Toch de mentor inlichten, vooral omdat je beschrijft dat ze bewust wordt buitengesloten. Daar hoort een mentor op in te grijpen. Dat is gewoon niet oke.
Is er bij dat bewuste meisje toevallig wat aan de hand qua privesituatie? Vaak krijg je dit soort pestgedrag als ouders in scheiding liggen of iets dergelijks. Het staat bijna nooit op zichzelf. Gelukkige kinderen hebben niet de behoefte om andere kinderen uit te sluiten of te pesten.
Weet ook dat de klassen in het tweede jaar veelal door elkaar worden gegooid. Leerlingen die afstromen, zittenblijvers, groepjes die niet zo lekker samen gaan in een groep etc
Grote kans dat die club van 9 meiden helemaal uit elkaar worden getrokken.
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre ze een stoorzender zijn in de lessen maar liever hebben ze niet zulke clubs bij elkaar in een klas zitten.
Waarom vind je dochter het zo belangrijk om bij deze club meiden te horen?
Ze klinken namelijk niet leuk, is ook de leeftijd en echt pubergedrag.
Zijn er niet andere jongens en meiden waar ze eens bij kan zitten?
Ik denk dat zij zelf ook teveel de focus heeft op deze meiden.
Heeft ze buiten school wel vriendinnen?
Ingrid18 schreef op 19-11-2023 om 22:24:
Weet ook dat de klassen in het tweede jaar veelal door elkaar worden gegooid. Leerlingen die afstromen, zittenblijvers, groepjes die niet zo lekker samen gaan in een groep etc
Grote kans dat die club van 9 meiden helemaal uit elkaar worden getrokken.
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre ze een stoorzender zijn in de lessen maar liever hebben ze niet zulke clubs bij elkaar in een klas zitten.
Waarom vind je dochter het zo belangrijk om bij deze club meiden te horen?
Ze klinken namelijk niet leuk, is ook de leeftijd en echt pubergedrag.
Zijn er niet andere jongens en meiden waar ze eens bij kan zitten?
Ik denk dat zij zelf ook teveel de focus heeft op deze meiden.
Heeft ze buiten school wel vriendinnen?
Dank je wel Ingrid. Waarschijnlijk blijft de klas min of meer gelijk in de eerste twee jaar. Het is havo/vwo met verlengd brugjaar en kinderen kiezen vanaf het eerste jaar een specifiek profiel. Er zullen misschien wel enkel kinderen in het tweede jaar in een plusklas worden gezet. Misschien helpt dat.
Mijn dochter heeft buiten school nog vriendinnen en vrienden van haar oude school. Dat is fijn. Toch begint iedereen natuurlijk wel ook zijn of haar eigen weg te gaan, dochter ziet dit maar heeft dat dus zelf nog niet.
Gisteren vertelde ze dat ze bij elke groepsvorming voor samenwerken in de klas moeite heeft om bij een groepje te komen. Naast de 9 meiden waar zij deel van uitmaakt zijn er nog 2 Stille meisjes waar ze ook wel bij gaat zitten. En er is een groepje van 4 Meiden met (zeer) andere interesses. De jongens zijn aardig maar vormen ook groepjes waar mijn dochter niet direct in valt.Dus de spoeling is best dun.
We zijn een aantal weken verder en eigenlijk is er maar weinig veranderd. Mijn dochter voelt zich nog steeds alleen en eenzaam op school. Ze heeft wel contact, maar ze wordt bijvoorbeeld nooit gevraagd voor groepjes als er moet worden samengewerkt. Als ze zich dan pro-actief aanbiedt, wordt ze veelal geweerd.
De klassenplattegrond is niet aangepast ondanks belofte van de mentoren en omdat het met het meisje naast wie mijn dochter zit wel iets beter gaat, wilde mijn dochter daar geen werk meer van maken.
We hebben vorige week nogmaals de mentoren aangeschreven om toch te kijken wat school (en mijn dochter, en wij) kan (kunnen) doen. Hierop hebben we nog geen reactie gehad. Ik vind dat vreemd.
Twee situaties van afgelopen week vind ik tekenend voor wat er gebeurt op school.
1.Er moeten bij gym tweetallen worden gevormd. Dochter blijft over en 'moet' met een jongen. Als er dan in dezelfde les weer tweetallen moeten komen, vraagt dochter aan een meisje om samen te doen. Dat vindt zij OK, maar dan komt het andere meisje erbij en zegt dat het dezelfde tweetallen moet zijn en dan staat mijn dochter weer alleen. Dit keer grijpt de gymdocent (tevens mentor) in en mogen ze met zijn drieën een groepje vormen. De gymleraar vraagt aan het eind van de les (als mijn dochter met capuchon over haar hoofd is gaan lopen) of het gaat en of er iets aan de hand is. Mijn dochter wil dan niet haar tranen laten zien waar de klas bij is en zegt dat ze gewoon moe is.
2. Voor een opdracht bij een vak moeten de kinderen in groepjes een film gaan kijken en daar vragen over beantwoorden. Dit moet binnen een week gebeuren en ze moeten zelf maar kijken wanneer ze die film samen gaan kijken. Mijn dochter komt terecht in een groepje van 5 meiden die in een week tijd geen gezamenlijk moment kunnen vinden om te kijken (Sinterklaasweekend, sport etc.). De stagiaire die dit heeft bedacht, geeft aan dat ze dan maar 'voor of na schooltijd' moeten afspreken. Het komt er op neer dat het groepje of niet bij elkaar komt, of zonder mijn dochter. Ik begrijp gewoon niet dat school dit soort dingen verplicht voor kinderen in de brugklas, zeker als er qua groepsvorming nog het nodige speelt.
Mijn man vindt dat ik er teveel bovenop zit, maar ik zie mijn dochter's verdriet en ook stress om bijvoorbeeld situatie 2.
Ik begin mijn vertrouwen te verliezen in school en in een oplossing voor de situatie in de klas. Hoe zouden jullie hierin acteren?
Ik snap helemaal dat je ermee zit. Hier krijg je toch buikpijn van? Ik zou toch nog eens overleg vragen met de mentor. Dit kan niet de bedoeling zijn.
(Sorry voor mijn gezeur, maar ik moet het even kwijt: de eerste 3 betekenissen van "acteren" zijn toneelspelen, doen alsof, spelen. In een ambtelijk stuk kun je het misschien gebruiken als "handelen", hoewel dat volgens de richtlijnen voor heldere overheidstaal zelfs daar onwenselijk is. Zeurmodus uit.)
School zal hier echt meer in moeten doen, bv. bij het maken/indelen van gropejes. Ik zou een gesprek aanvragen met de mentor en de afdelingscoördinator of iemand van het zorgteam. In ieder geval niet alleen met de mentor, want dat is niet helpend gebleken. Geef duidelijk aan dat het jullie dochter niet lukt om samen te werken en waarom dat niet lukt. Misschien kan ze zelf meegaan naar het gesprek?
Hier op school worden de groepjes of tweetallen vaak gemaakt door de docent. Omdat ze weten dat onze dochter anders ook buiten de boot zou vallen, delen ze haar vaak in bij een paar meisjes waar ze wel een beetje een klik mee heeft. Heel fijn.
Lizzyliz schreef op 01-12-2023 om 11:15:
Hier op school worden de groepjes of tweetallen vaak gemaakt door de docent. Omdat ze weten dat onze dochter anders ook buiten de boot zou vallen, delen ze haar vaak in bij een paar meisjes waar ze wel een beetje een klik mee heeft. Heel fijn.
Het valt op dat het samenwerken in groepen die door kinderen zelf gevormd moeten worden, een soort vrijbrief of in ieder geval ruimte geeft voor een sfeer van 'erbij horen of buiten sluiten'. Onvoorstelbaar dat dit nog toegestaan of juist aangemoedigd wordt door leraren.
Dit kan je als leraar juist voorkomen, door als leerkracht de groepjes te vormen en rouleren
Cato45 schreef op 16-11-2023 om 09:04:
Ik herken dit helemaal, wanneer ga je naar de mentor, en wat verwacht je daar dan van.
Hier heeft de mentor een paar weken geleden met dochter gesproken, hij zou haar naast een ander meisje plaatsen in de klas. Dit is echter nog niet gebeurd en inmiddels is het ook nog maar de vraag of dit gaat helpen. Het 'aardige meisje' is inmiddels bevriend geraakt met het meisje dat naast mijn dochter zit. Ze trekken nu wel met zijn drieen op, soms.
Mijn dochter heeft nog geen vriendinnen in andere klassen, dus dat is ook lastig. Ik merk wel dat ze de klas zelf wel leuk vindt. Ik hoop dat ze ook buiten de groep van 9 meiden waar ze zich op focust contacten gaat leggen. Hetzij met andere kinderen uit haar eigen klas, hetzij met kinderen buiten de klas.
Cato: 'er zitten 15 meiden in de klas en 13 jongens'. Waarom focust ze zich dan zo op die groep van 9 meiden, waar ze blijkbaar niet tussen komt?
Heeft ze buiten school nog clubjes of iets waar ze contacten heeft?
Ze vindt de klas zelf wel leuk en ik denk dat het niet erg behulpzaam is als de mentor (of indirect de ouders) andere kinderen in de klas gaan beïnvloeden om jouw kind aardig te vinden, ik denk dat dat contraproductief werkt. Gewoon rustig je eigen gang gaan, leren om niet afhankelijk te zijn van anderen die wel of niet aardig doen, leren dat niet iedereen je aardig vindt en dat jij niet iedereen aardig vindt; en dat je toch moet kunnen samenwerken. Ik denk dat dat belangrijke lessen zijn voor je introverte dochter.
Tsjor
