dochter zoekt haar plek in brugklas
Mijn dochter van 12 gaat sinds dit schooljaar naar de brugklas.
Hoewel ze er naar uitkeek, blijkt het niet mee te vallen met het vinden van haar plek op school.
Ze zit in een groep van 9 meiden, waar alle meiden hun eigen vriendin hebben en daarnaast elkaar. Mijn dochter heeft die eigen vriendin niet, en voelt zich daarmee vaak 3e, 5e, 7e of 9e wiel aan de wagen.
Onderdeel van het probleem is dat zij meer dan 10 km naar school moet fietsen en dat doet ze met twee andere meiden, die vriendinnen zijn geworden. Het ene meisje (W) kwam uit haar klas, maar daarmee gaat het nu erg moeizaam. Ik denk dat dit komt doordat mijn dochter in het begin uit onzekerheid zich wat afhankelijk heeft opgesteld van dit meisje. Bij het naar school fietsen fietst mijn dochter altijd voor of achter de twee meiden aan, hoe vaak ze ook heeft aangegeven te willen wisselen.
Het gevolg is dat zij zich alleen voelt op school en bij het fietsen. Er zitten nog andere meiden in haar klas (2 meiden die niks zeggen en elkaar hebben, 4 'populaire' meiden met wie mijn dochter niks heeft). Hoewel jongens haar nog niet zoveel zeggen, is er wel een aardige jongen maar ook die heeft een vaste goede vriend.
Er is 1 meisje in de groep van 9 met wie mijn dochter het wel goed kan vinden. Ze spreken wel eens in het weekend af en dat is leuk. Meestal is dat een activiteit die ze beiden leuk vinden. Maar dat leidt op school nog niet tot een veiliger gevoel in de groep.
We hebben contact met de mentor en die wil mijn dochter naast dit aardige meisje zetten in de klas. Dat is erg fijn en hopelijk leidt het tot een beter gevoel in de klas.
Meiden die ze kent uit een andere klas hebben hun eigen groep en daarbij aansluiten heeft ze ook geprobeerd, maar dat is niet gelukt. De stress van het huiswerk etc. maakt dat het aansluiten bij 'een schaakclub' of 'toneelgroep' nog niet aan de orde is. Oude vriendinnen uit het dorp zijn gelukkig nog wel in beeld. We kennen mijn dochter als een sociaal meisje dat altijd makkelijk contact legt en genoeg vriendinnen had op de basisschool.
Over de situatie van mijn dochter heb ik twee vragen:
Ik vraag me af of er ouders zijn die hiermee ervaring hebben en wat er vervolgens gebeurde: kwam het goed, zo ja hoe en wanneer ongeveer (ik hoop hier toch op een verbetering de komende weken), of bleef het een probleem en zijn er andere maatregelen genomen (bijvoorbeeld het wisselen van school)?
Verder vraag ik me af hoe ouders zelf met deze situatie zijn omgegaan. Ik merk dat het me erg raakt en dat ik daardoor misschien wat teveel bovenop de situatie zit. Het laatste wat ik wil is dat mijn dochter extra druk ervaart door mijn gevraag etc. Wat werkte voor jou om hier goed mee om te gaan?
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Groeten, Cato
mijn dochter, die nu in het laatste jaar zit, had ook een lastig begin. Zo rond februari begon ze lekker in haar vel te zitten. Zeker tot de kerstvakantie had ze ontzettende heimwee naar groep 8. Nu moet ze lachen als ik haar daaraan herinner
je schrijft dat het een sociaal meisje is, ze heeft contacten genoeg, ze moet alleen haar draai nog vinden in de klas. Geef het de tijd en geef haar vertrouwen dat dat helemaal goedkomt.
en verder…probeer, echt probeer het los te laten. Ga niet naar heel de tijd uit vragen hoe en wat allemaal. Als ze iets kwijt wil zal ze het wel vertellen.
En verder alleen maar veilig dat ze niet met zijn drieën naast elkaar fietsen. En toch fietst ze niet alleen. Bij pubers moet je niet meer bemoeien hoe ze dat regelen want wat wil je doen….meefietsen met een stopwatch zodat ze tijdig rouleren? Nee je hebt geen enkele invloed behalve je dochter zeggen dat het niet uitmaakt.
Precies dit met het fietsen hier ook recent aan de hand gehad. Wat ik ervan geleerd heb: alle ouder-bemoeienissen (van meerdere kinderen) hiermee hebben averechts gewerkt. Mijn strategie met mijn eigen kind is nu alleen nog maar inzetten op zijn weerbaarheid en mijn vertrouwen in hem uitspreken.
Bijv over dat fietsen:
Hij kan ervoor kiezen om echt alleen te gaan fietsen als hij dat fijner vindt. Hij kan ook accepteren dat hij voorlopig voor of achter het duo fietst; er komen vast betere tijden. Hij kan ook expliciet zeggen hoe vervelend hij het vindt (met het risico dat dit niet goed uitpakt). Dit soort dingen hebben tijd nodig en het gaat goed komen want hij is een leuke sociale jongen.
Dat is niet zaligmakend maar het werkt bij ons wel beter dan proberen zijn problemen op te lossen of me erg zorgen maken. Als ik dit tegen hem zeg ga ik er zelf ook in geloven 
en dat helpt ook weer.
Ik wil hiermee de sociale problemen van pubers echt niet bagatelliseren. Er wordt ook gepest en genegeerd. En soms moet je ingrijpen of je kind beschermen. Maar er is ook een groot grijs gebied waarin niks doen behalve in je kind blijven geloven en dat uitspreken ook een optie is.
Ik herken het als ouder, en als docent in het VO. Bij de meeste kinderen komt het wel goed. Veel kinderen hebben het idee dat ze veel vrienden moeten hebben maar dat is natuurlijk niet zo.
Soms komt het niet helemaal goed en blijft een kind wat allenig.
Geef je dochter vooral mee dat ze vooral zichzelf moet blijven en niet moet veranderen voor anderen.
Het is natuurlijk niet fijn, maar je kunt andere kinderen niet dwingen om vrienden te worden met jouw kind. Ouderbemoeienis werkt vaak averechts.
Je dochter mag besluiten dat ze niet meer met die andere meiden samen wil fietsen. Ze mag ook accepteren dat ze ervoor of erachter fietst.
In de klas naast het aardige meisje geplaatst worden is al heel fijn. Ik zou dat even afwachten. Veel vrienden hoeft niet per se. Een paar goede vrienden is minstens zo waardevol. Als er echt nare dingen gezegd worden of er wordt gepest, genegeerd en buitengesloten, dan is zou ik wel actie ondernemen op school.
Onze dochter is vorig jaar in de brugklas ingestort. Haar vriendinnen van de basisschool zaten in andere klassen en hadden daar hun eigen vriendinnen. In de klas hadden de meisjes allemaal een eigen vriendin/groepje. Ze had niet echt veel aansluiting, ook al werd ze ook niet buitengesloten. Haar beste vriendin van de basisschool kapte van de ene op de andere dag met hun vriendschap, toen stortte ons kind totaal in. Iedere dag ging ze met buikpijn en letterlijk overgevend naar school. Het heeft een half jaar geduurd voor ze weer wat opknapte. Ze was zeven kilo afgevallen.
Wat ik geleerd heb is om er voor haar te zijn, naar haar te luisteren en haar te troosten. Ik heb me nooit bemoeid met haar vriendschappen, hoe moeilijk ik het soms ook vond om te zien hoe ongelukkig ze zich voelde. Ik heb ook de neiging moeten onderdrukken om (dagelijks) te vragen hoe het op school ging met de meiden en vroegere vriendinnen. Maar het was haar eigen uitdaging, niet het mijne. Af en toe vertelde ze iets en dan luisterde ik. Maar nooit ben ik er zelf over begonnen.
Ik ben echt zo blij en opgelucht dat ze nu in ieder geval weer met plezier naar school gaat. Meiden op die leeftijd moeten hun eigen weg vinden en dat heeft veel tijd nodig. Het is voor sommigen een hard bestaan op het VO. We zijn er nog lang niet. Maar voor nu heeft ze een meisje leren kennen waar ze in de pauze samen mee is (uit een andere klas). En ze zit iedere les alleen, maar met groepswerk heeft ze wel drie meiden waar ze altijd mee samenwerkt. Ze vindt het prima zo en ik daarom ook.
Mijn dochter is het hele vo het vijfde wiel aan de wagen geweest. Wel bij groepje mogen zijn maar soms geplaagd worden, er niet àltijd bij mogen zijn en nooit echt er bijhoren. Zoals er voor of er achter fietsen. En nee, ik ging niet zeggen dat dat niet uitmaakt. Want dat maakt natuurlijk wél uit. Dat geeft geen fijn gevoel.
Wat is soms uitsprak, en ook oprecht meende, is dat ik het knap vond dat mijn kind zich staande hield in deze situatie. En dat aansluiten bij zo'n groepje dat jou eigenlijk niet hoeft, toch een goede keuze kan zijn, omdat je dan bijvoorbeeld toch niet echt helemaal alleen fietst, of toch een uitje hebt ipv in je uppie thuis zit oid.
Ik dacht ook dat het mijn kind op een bepaalde manier sterker kon maken. Tóch mee met een klassenactiviteit, schaatsen of zo, wetende dat jij in je uppie gaat schaatsen. Ik vertelde mijn kind dat ik dat sterk vond. En dat zij voor de rest van haar leven weet: ook al vind is samen leuker, ik kan het ook alleen!
Verder heb ik steeds gezegd dat het vo nou eenmaal verplicht is. Een vervolgopleiding kan ze zelf kiezen, en dat de kans dat ze daar met gelijkgestemden zit, groot is. Dat laatste is gebleken zo te zijn. Nu heeft ze vrienden genoeg.
Op zich is aansluiten bij anderen niet perse erg, ik vond vroeger het voordeel dat je inderdaad toch niet alleen zit, maar wel de ruimte hebt om dat ook eens wel te doen of je ook weer eens bij anderen aan te sluiten. Ik had me bij een stel aangesloten waarvan ik er eentje erg aardig vond en de andere minder, en hoera, die laatste ging verhuizen. Zo kwam ik toch aan een “vaste” vriendin, die trouwens ook veel haar eigen gang ging maar we liepen wel altijd samen naar school. In de hogere klassen hadden wij sowieso meer gemengde vriendengroepen dan vaste stellen. Ik heb nog altijd contact met deze vriendin en we hebben nog altijd gescheiden vriendengroepen 
.
Ik vond het voordeel van alleen zijn trouwens dat het mij een relatief hoge status gaf, ik kon ook tegen de “cool kids” praten zonder onderdanig te hoeven zijn want ik ging mijn eigen gang en was dus automatisch de hoogste in rang in mijn eigen groepje… zag je de rest gapen dat ik zomaar met die of die stond te praten, terwijl zij daar alleen als slippendragers achteraan durfden te lopen… had wel wat. Maar mijn VO was niet erg agressief, de sfeer was op zich behoorlijk veilig (heel anders dan mijn basisschool). Dat scheelt natuurlijk wel, ik kwam als geharde combattant in een burger zone.
'Soms komt het niet helemaal goed en blijft een kind wat allenig.' Maar dat wil toch niet zeggen dat dat niet goed is? Ik moest van mijn moeder in de eerste klas met iemand meefietsen, 12 km. Maar ik vond het verschrikkelijk. Het meisje praatte constant over zichzelf en over jongens. Na een vakantie had ik buikpijn van de gedachte dat ik weer met haar moest fietsen. Er was ook een grote groep, waarin oude vriendinnen zaten, maar die fietsten zo langzaam en waren ook alleen maar aan het kletsen. Geen zin in. Ik was opgelucht dat ik toch alleen mocht fietsen, later vertrekken dan de rest en dan keihard trappen om net op tijd te komen. Ik ben ook wel altijd een einzelganger gebleven en heb bij mijn kinderen nooit druk gelegd op vriendjes of vriendinnetjes maken. Je eigen weg vinden, jezelf blijven, dat vind ik nog steeds het belangrijkste. en dan komen de sociale relaties wel, zoals die bij ieder passen, enkele langlopende vriendschappen, of juist een groep vrienden, of een hele sociale groep.
Tsjor
SuzyQFive schreef op 30-10-2023 om 23:23:
Ik herken het als ouder, en als docent in het VO. Bij de meeste kinderen komt het wel goed. Veel kinderen hebben het idee dat ze veel vrienden moeten hebben maar dat is natuurlijk niet zo.
Soms komt het niet helemaal goed en blijft een kind wat allenig.
Geef je dochter vooral mee dat ze vooral zichzelf moet blijven en niet moet veranderen voor anderen.
Dank je wel voor je reactie SuzeQFive. Mijn dochter heeft een heel hechte vriendschap van de basissschool en heeft liever 1 heel goede vriendin in plaats van veel vrienden. Doordat iedereen al een primaire eerste vriendin heeft, is dat juist was zij mist.
MamaE schreef op 30-10-2023 om 23:30:
Het is natuurlijk niet fijn, maar je kunt andere kinderen niet dwingen om vrienden te worden met jouw kind. Ouderbemoeienis werkt vaak averechts.
Je dochter mag besluiten dat ze niet meer met die andere meiden samen wil fietsen. Ze mag ook accepteren dat ze ervoor of erachter fietst.
In de klas naast het aardige meisje geplaatst worden is al heel fijn. Ik zou dat even afwachten. Veel vrienden hoeft niet per se. Een paar goede vrienden is minstens zo waardevol. Als er echt nare dingen gezegd worden of er wordt gepest, genegeerd en buitengesloten, dan is zou ik wel actie ondernemen op school.
Hai MamaE, dank voor je reactie. Buitensluiten leek wel even aan de orde, dat is ook de reden waarom we de mentor hebben benaderd. En veel vrienden hoeft ze niet, maar 1 vriendin met wie ze close is zou ze heel fijn vinden.
tsjor schreef op 31-10-2023 om 07:49:
'Soms komt het niet helemaal goed en blijft een kind wat allenig.' Maar dat wil toch niet zeggen dat dat niet goed is? Ik moest van mijn moeder in de eerste klas met iemand meefietsen, 12 km. Maar ik vond het verschrikkelijk. Het meisje praatte constant over zichzelf en over jongens. Na een vakantie had ik buikpijn van de gedachte dat ik weer met haar moest fietsen. Er was ook een grote groep, waarin oude vriendinnen zaten, maar die fietsten zo langzaam en waren ook alleen maar aan het kletsen. Geen zin in. Ik was opgelucht dat ik toch alleen mocht fietsen, later vertrekken dan de rest en dan keihard trappen om net op tijd te komen. Ik ben ook wel altijd een einzelganger gebleven en heb bij mijn kinderen nooit druk gelegd op vriendjes of vriendinnetjes maken. Je eigen weg vinden, jezelf blijven, dat vind ik nog steeds het belangrijkste. en dan komen de sociale relaties wel, zoals die bij ieder passen, enkele langlopende vriendschappen, of juist een groep vrienden, of een hele sociale groep.
Tsjor
Ik heb het over kinderen die dat ook niet willen…
Lizzyliz schreef op 30-10-2023 om 23:50:
Onze dochter is vorig jaar in de brugklas ingestort. Haar vriendinnen van de basisschool zaten in andere klassen en hadden daar hun eigen vriendinnen. In de klas hadden de meisjes allemaal een eigen vriendin/groepje. Ze had niet echt veel aansluiting, ook al werd ze ook niet buitengesloten. Haar beste vriendin van de basisschool kapte van de ene op de andere dag met hun vriendschap, toen stortte ons kind totaal in. Iedere dag ging ze met buikpijn en letterlijk overgevend naar school. Het heeft een half jaar geduurd voor ze weer wat opknapte. Ze was zeven kilo afgevallen.
Wat ik geleerd heb is om er voor haar te zijn, naar haar te luisteren en haar te troosten. Ik heb me nooit bemoeid met haar vriendschappen, hoe moeilijk ik het soms ook vond om te zien hoe ongelukkig ze zich voelde. Ik heb ook de neiging moeten onderdrukken om (dagelijks) te vragen hoe het op school ging met de meiden en vroegere vriendinnen. Maar het was haar eigen uitdaging, niet het mijne. Af en toe vertelde ze iets en dan luisterde ik. Maar nooit ben ik er zelf over begonnen.
Ik ben echt zo blij en opgelucht dat ze nu in ieder geval weer met plezier naar school gaat. Meiden op die leeftijd moeten hun eigen weg vinden en dat heeft veel tijd nodig. Het is voor sommigen een hard bestaan op het VO. We zijn er nog lang niet. Maar voor nu heeft ze een meisje leren kennen waar ze in de pauze samen mee is (uit een andere klas). En ze zit iedere les alleen, maar met groepswerk heeft ze wel drie meiden waar ze altijd mee samenwerkt. Ze vindt het prima zo en ik daarom ook.
Dat lijkt me heel heftig om mee te maken, zeker ook als een bestaande beste vriendin afhaakt. Dat zou voor mijn dochter ook een enorme klap zijn. Fijn dat het goed is gekomen. Jouw manier van omgaan met de situatie klinkt me goed in de oren, hoe lastig ook. Dit wil ik ook gaan doen.
Trijsje schreef op 30-10-2023 om 23:21:
Precies dit met het fietsen hier ook recent aan de hand gehad. Wat ik ervan geleerd heb: alle ouder-bemoeienissen (van meerdere kinderen) hiermee hebben averechts gewerkt. Mijn strategie met mijn eigen kind is nu alleen nog maar inzetten op zijn weerbaarheid en mijn vertrouwen in hem uitspreken.
Bijv over dat fietsen:
Hij kan ervoor kiezen om echt alleen te gaan fietsen als hij dat fijner vindt. Hij kan ook accepteren dat hij voorlopig voor of achter het duo fietst; er komen vast betere tijden. Hij kan ook expliciet zeggen hoe vervelend hij het vindt (met het risico dat dit niet goed uitpakt). Dit soort dingen hebben tijd nodig en het gaat goed komen want hij is een leuke sociale jongen.
Dat is niet zaligmakend maar het werkt bij ons wel beter dan proberen zijn problemen op te lossen of me erg zorgen maken. Als ik dit tegen hem zeg ga ik er zelf ook in geloven
Ik wil hiermee de sociale problemen van pubers echt niet bagatelliseren. Er wordt ook gepest en genegeerd. En soms moet je ingrijpen of je kind beschermen. Maar er is ook een groot grijs gebied waarin niks doen behalve in je kind blijven geloven en dat uitspreken ook een optie is.
Fijn om van iemand te horen dat herkenbaar is bij het fietsen, ook als is het heel vervelend voor jouw zoon Trijsje. Als het een issue blijft, dan is alleen fietsen voor mijn dochter ook te doen. Ze doet dat op de terugweg al, heenweg is, in het donker, wat confronterender.
AnnaPollewop schreef op 31-10-2023 om 07:41:
Op zich is aansluiten bij anderen niet perse erg, ik vond vroeger het voordeel dat je inderdaad toch niet alleen zit, maar wel de ruimte hebt om dat ook eens wel te doen of je ook weer eens bij anderen aan te sluiten. Ik had me bij een stel aangesloten waarvan ik er eentje erg aardig vond en de andere minder, en hoera, die laatste ging verhuizen. Zo kwam ik toch aan een “vaste” vriendin, die trouwens ook veel haar eigen gang ging maar we liepen wel altijd samen naar school. In de hogere klassen hadden wij sowieso meer gemengde vriendengroepen dan vaste stellen. Ik heb nog altijd contact met deze vriendin en we hebben nog altijd gescheiden vriendengroepen
Ik vond het voordeel van alleen zijn trouwens dat het mij een relatief hoge status gaf, ik kon ook tegen de “cool kids” praten zonder onderdanig te hoeven zijn want ik ging mijn eigen gang en was dus automatisch de hoogste in rang in mijn eigen groepje… zag je de rest gapen dat ik zomaar met die of die stond te praten, terwijl zij daar alleen als slippendragers achteraan durfden te lopen… had wel wat. Maar mijn VO was niet erg agressief, de sfeer was op zich behoorlijk veilig (heel anders dan mijn basisschool). Dat scheelt natuurlijk wel, ik kwam als geharde combattant in een burger zone.
hai AnnaPollewop, dank voor je bericht. Ik heb zelf vroeger ook door een verhuizing een vriendin erbij gekregen in de klas, dus herkenbaar. Tegenwoordig zit iedereen in de pauze op zijn telefoontje (althans bij dochter op school), en is alleen zitten niet meer perse pijnlijk. Maar bij een groepje zitten maakt je wel minder kwetsbaar.
Cato45 schreef op 31-10-2023 om 08:57:
[..]
hai AnnaPollewop, dank voor je bericht. Ik heb zelf vroeger ook door een verhuizing een vriendin erbij gekregen in de klas, dus herkenbaar. Tegenwoordig zit iedereen in de pauze op zijn telefoontje (althans bij dochter op school), en is alleen zitten niet meer perse pijnlijk. Maar bij een groepje zitten maakt je wel minder kwetsbaar.
Dat laatste is zeker waar, en dat deed ik dus ook altijd wel. Als je dat een beetje licht houdt, kun je een eind komen (net als zo’n ver familielid, waarvan eigenlijk niemand weet wie het is: dat is jouw oudoom toch? Eh nee, ik dacht dat hij familie van jou was…). Tegen dat ze zich af gaan vragen wat je eigenlijk bij hen doet ben je al weer weg naar het volgende groepje en de pauze is voorbij. Net doen of het heel normaal is dat je met anderen praat en ze niet afmaakt ook al horen ze niet bij jouw groepje hielp mij ook. Mensen passen zich vaak aan naar wat je van ze verwacht.
Mijn zoon is weer anders, die legt met iedereen contact. (Gewoon, naast een vreemde gaan zitten en zeggen: “wat heb je op je brood? Oh, dat eet ik ook wel eens” ). Leeftijd, kleur, geslacht, maakt niet uit.
Gevolg is dat iedereen hem kent en je dus bv in een pretpark gegroet wordt door medewerkers waar hij eerder iets gekocht heeft, omdat ze hem herkennen… hij liep stage bij mijn man op het werk en mijn man kon zich voortaan aan mensen gaan voorstellen als de “vader van” want hoewel hij er al drie jaar werkt, kent iedereen onze zoon na een paar maanden en veel minder mensen mijn man. Hoe hij het doet, geen idee, maar zelfs om twee uur ‘s nachts op Amsterdam CS weet hij wel een groep te vinden om zich even bij aan te sluiten zodat hij veilig is. Een talent dat ik een ander kind van mij ook zou wensen, maar ja, die is zelf ook veel minder soepel in de omgang en dat werkt dan niet mee.
