dochter zoekt haar plek in brugklas
Mijn dochter van 12 gaat sinds dit schooljaar naar de brugklas.
Hoewel ze er naar uitkeek, blijkt het niet mee te vallen met het vinden van haar plek op school.
Ze zit in een groep van 9 meiden, waar alle meiden hun eigen vriendin hebben en daarnaast elkaar. Mijn dochter heeft die eigen vriendin niet, en voelt zich daarmee vaak 3e, 5e, 7e of 9e wiel aan de wagen.
Onderdeel van het probleem is dat zij meer dan 10 km naar school moet fietsen en dat doet ze met twee andere meiden, die vriendinnen zijn geworden. Het ene meisje (W) kwam uit haar klas, maar daarmee gaat het nu erg moeizaam. Ik denk dat dit komt doordat mijn dochter in het begin uit onzekerheid zich wat afhankelijk heeft opgesteld van dit meisje. Bij het naar school fietsen fietst mijn dochter altijd voor of achter de twee meiden aan, hoe vaak ze ook heeft aangegeven te willen wisselen.
Het gevolg is dat zij zich alleen voelt op school en bij het fietsen. Er zitten nog andere meiden in haar klas (2 meiden die niks zeggen en elkaar hebben, 4 'populaire' meiden met wie mijn dochter niks heeft). Hoewel jongens haar nog niet zoveel zeggen, is er wel een aardige jongen maar ook die heeft een vaste goede vriend.
Er is 1 meisje in de groep van 9 met wie mijn dochter het wel goed kan vinden. Ze spreken wel eens in het weekend af en dat is leuk. Meestal is dat een activiteit die ze beiden leuk vinden. Maar dat leidt op school nog niet tot een veiliger gevoel in de groep.
We hebben contact met de mentor en die wil mijn dochter naast dit aardige meisje zetten in de klas. Dat is erg fijn en hopelijk leidt het tot een beter gevoel in de klas.
Meiden die ze kent uit een andere klas hebben hun eigen groep en daarbij aansluiten heeft ze ook geprobeerd, maar dat is niet gelukt. De stress van het huiswerk etc. maakt dat het aansluiten bij 'een schaakclub' of 'toneelgroep' nog niet aan de orde is. Oude vriendinnen uit het dorp zijn gelukkig nog wel in beeld. We kennen mijn dochter als een sociaal meisje dat altijd makkelijk contact legt en genoeg vriendinnen had op de basisschool.
Over de situatie van mijn dochter heb ik twee vragen:
Ik vraag me af of er ouders zijn die hiermee ervaring hebben en wat er vervolgens gebeurde: kwam het goed, zo ja hoe en wanneer ongeveer (ik hoop hier toch op een verbetering de komende weken), of bleef het een probleem en zijn er andere maatregelen genomen (bijvoorbeeld het wisselen van school)?
Verder vraag ik me af hoe ouders zelf met deze situatie zijn omgegaan. Ik merk dat het me erg raakt en dat ik daardoor misschien wat teveel bovenop de situatie zit. Het laatste wat ik wil is dat mijn dochter extra druk ervaart door mijn gevraag etc. Wat werkte voor jou om hier goed mee om te gaan?
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Groeten, Cato
TrefleQ schreef op 31-10-2023 om 06:43:
Mijn dochter is het hele vo het vijfde wiel aan de wagen geweest. Wel bij groepje mogen zijn maar soms geplaagd worden, er niet àltijd bij mogen zijn en nooit echt er bijhoren. Zoals er voor of er achter fietsen. En nee, ik ging niet zeggen dat dat niet uitmaakt. Want dat maakt natuurlijk wél uit. Dat geeft geen fijn gevoel.
Wat is soms uitsprak, en ook oprecht meende, is dat ik het knap vond dat mijn kind zich staande hield in deze situatie. En dat aansluiten bij zo'n groepje dat jou eigenlijk niet hoeft, toch een goede keuze kan zijn, omdat je dan bijvoorbeeld toch niet echt helemaal alleen fietst, of toch een uitje hebt ipv in je uppie thuis zit oid.
Ik dacht ook dat het mijn kind op een bepaalde manier sterker kon maken. Tóch mee met een klassenactiviteit, schaatsen of zo, wetende dat jij in je uppie gaat schaatsen. Ik vertelde mijn kind dat ik dat sterk vond. En dat zij voor de rest van haar leven weet: ook al vind is samen leuker, ik kan het ook alleen!
Verder heb ik steeds gezegd dat het vo nou eenmaal verplicht is. Een vervolgopleiding kan ze zelf kiezen, en dat de kans dat ze daar met gelijkgestemden zit, groot is. Dat laatste is gebleken zo te zijn. Nu heeft ze vrienden genoeg.
Dit vind ik een heel waardevol advies, waarvan ik het fijn had gevonden als mijn ouders dat gedaan zouden hebben. Mijn ouders wezen me er regelmatig op dat ik alleen werd meegevraagd omdat mensen iets van me moesten/zodat mijn ouders konden rijden.
Tegelijkertijd vonden ze het heel vervelend dat ik bijvoorbeeld vaak naast niemand zat als we met de bus ergens heen gingen en kreeg ik de vraag waarom ik alleen zat. Ik vond dat zelf niet eens erg en ook niet belangrijk genoeg om een week vooraf al iemand te regelen om naast te gaan zitten. Ik had in de onderbouw ook altijd net een klas met een oneven aantal leerlingen.
In de bovenbouw kreeg ik wel een groepje vriendinnen die me echt leuk vonden om wie ik was. Op mijn vervolgopleiding weer niet echt. Wel mensen waar ik mee kon samenwerken en mee omging, maar slechts één blijvende vriendschap (die me wel heel dierbaar is). Ik kan heel goed alleen zijn en dingen alleen doen en inmiddels vind ik dat één van mijn beste eigenschappen. Je kind in haar kracht zetten in plaats van zielig vinden en vragen waarom het vaak alleen zit/alleen fietst/geen vriendinnengroep heeft.
inderdaad een heel waardevol advies. Wel een heel lange periode, het hele VO! Het enige wat anders is, is dat mijn dochter het wel vervelend vindt als ze alleen overblijft of naast niemand zit. Ik vind overigens dat ze daar knap mee omgaat, ze doet geen concessies aan wie zij is.
Cato45 schreef op 31-10-2023 om 16:31:
inderdaad een heel waardevol advies. Wel een heel lange periode, het hele VO! Het enige wat anders is, is dat mijn dochter het wel vervelend vindt als ze alleen overblijft of naast niemand zit. Ik vind overigens dat ze daar knap mee omgaat, ze doet geen concessies aan wie zij is.
Daar mag je trots op zijn. En zij ook. Hoe vervelend en pijnlijk het ook is, iemand worden die je niet bent/wilt zijn is dat ook. Je dochter is een sterk meisje.
Niemand zegt dat deze situatie het hele VO gaat duren. Misschien heeft ze volgend jaar een andere klas. Er stromen mensen op of af. In de bovenbouw werken ze vaak met clustergroepen per vak. Als ze naast dat aardige meisje mag zitten, raakt ze daar misschien wel mee bevriend.
vorig jaar in de brugklas had mijn dochter dat ook. Niet echt aansluiting maar ook niet echt alleen. Ze zat bij een klasgenootje/vriendin van de lagere school in en daarmee fietste ze wel mee naar school maar vaak niet naar huis. Nu zit ze in de tweede en zijn de klassen wat gehusseld ivm techniek of cultuur en heeft ze ineens een vriendinnengroep van 9 meiden. En hele verhalen daarover. Ze gaan straks met de hele groep het Sinterklaasjournaal kijken bijvoorbeeld.
Soms komt het vanzelf goed
mikado123 schreef op 31-10-2023 om 18:53:
vorig jaar in de brugklas had mijn dochter dat ook. Niet echt aansluiting maar ook niet echt alleen. Ze zat bij een klasgenootje/vriendin van de lagere school in en daarmee fietste ze wel mee naar school maar vaak niet naar huis. Nu zit ze in de tweede en zijn de klassen wat gehusseld ivm techniek of cultuur en heeft ze ineens een vriendinnengroep van 9 meiden. En hele verhalen daarover. Ze gaan straks met de hele groep het Sinterklaasjournaal kijken bijvoorbeeld.
Soms komt het vanzelf goed
Wat fijn om te horen! Was je dochter verdrietig in het eerste jaar? Hoewel mijn dochter dicht bij zichzelf blijft, voelt het voor haar wel alsof ze haar niet de moeite waard vinden, en dat is pijnlijk.
nee dat viel mee. Ze had wel een heel gezellige klas. Maar ik merk nu wel aan haar dat ze het meer naar haar zin heeft.
Ik denk dat je geen zorgen hoeft te maken:
- ze krijgt een plek in de klas naast het ene meisje uit de groep van 9 waar ze een leuke klik mee heeft
- ze heeft nog vriendinnen van de lagere school die ze ziet
- ze is van zichzelf een sociaal persoon.
Kortom, geef het wat tijd. Spreek vertrouwen in haar uit dat ze het zelf kan, dat ze goed is zoals ze is, en dat het in orde komt. Inderdaad niet mee bemoeien en ook niet elke keer naar vragen (voor jouw eigen gemoedsrust ook beter).
Laat haar ook even het huiswerk onder de knie krijgen en 'leren' leren...dat is al pittig genoeg...daarna komt er vanzelf meer tijd en ruimte voor gezelligheid en afspraken.
Uit eigen ervaring: het eerste jaar op het VO was ik met name bezig met huiswerk en leren en kan ik me niet herinneren veel sociale contacten te hebben gehad. In de tweede werd dat beter. In de derde bleef ik zitten, kwam in een klas terecht waar ik meer aansluiting had, en ik kreeg toen echt pas goede vriendinnen die ik nu nog steeds zie.
Ook vriendinnen die nu kids hebben op de middelbare geven hetzelfde aan: het heeft tijd nodig...maar het komt goed!
Lizzyliz schreef op 30-10-2023 om 23:50:
Onze dochter is vorig jaar in de brugklas ingestort. Haar vriendinnen van de basisschool zaten in andere klassen en hadden daar hun eigen vriendinnen. In de klas hadden de meisjes allemaal een eigen vriendin/groepje. Ze had niet echt veel aansluiting, ook al werd ze ook niet buitengesloten. Haar beste vriendin van de basisschool kapte van de ene op de andere dag met hun vriendschap, toen stortte ons kind totaal in. Iedere dag ging ze met buikpijn en letterlijk overgevend naar school. Het heeft een half jaar geduurd voor ze weer wat opknapte. Ze was zeven kilo afgevallen.
Wat ik geleerd heb is om er voor haar te zijn, naar haar te luisteren en haar te troosten. Ik heb me nooit bemoeid met haar vriendschappen, hoe moeilijk ik het soms ook vond om te zien hoe ongelukkig ze zich voelde. Ik heb ook de neiging moeten onderdrukken om (dagelijks) te vragen hoe het op school ging met de meiden en vroegere vriendinnen. Maar het was haar eigen uitdaging, niet het mijne. Af en toe vertelde ze iets en dan luisterde ik. Maar nooit ben ik er zelf over begonnen.
Ik ben echt zo blij en opgelucht dat ze nu in ieder geval weer met plezier naar school gaat. Meiden op die leeftijd moeten hun eigen weg vinden en dat heeft veel tijd nodig. Het is voor sommigen een hard bestaan op het VO. We zijn er nog lang niet. Maar voor nu heeft ze een meisje leren kennen waar ze in de pauze samen mee is (uit een andere klas). En ze zit iedere les alleen, maar met groepswerk heeft ze wel drie meiden waar ze altijd mee samenwerkt. Ze vindt het prima zo en ik daarom ook.
Wat zei school en de huisarts hiervan? Is er besproken om dochter in een andere klas te plaatsen en gelijk bij meiden in de buurt te laten zitten, waarvan mentor zou verwachten dat er een klik zou kunnen zijn onderling? En dat mentor die meiden daarin wat zou begeleiden(een goede mentor weet hier wel wat op de bedenken zodat dit quasi nonchalant is).
Dit is een zeer zorgelijke situatie in een zeer kwetsbare leeftijd. Jou dochter geeft duidelijk aan hoe slecht haar gesteldheid is....zit hier ook het zorgteam van school op?
Stormvogel schreef op 03-11-2023 om 14:57:
Ik denk dat je geen zorgen hoeft te maken:
- ze krijgt een plek in de klas naast het ene meisje uit de groep van 9 waar ze een leuke klik mee heeft
- ze heeft nog vriendinnen van de lagere school die ze ziet
- ze is van zichzelf een sociaal persoon.
Kortom, geef het wat tijd. Spreek vertrouwen in haar uit dat ze het zelf kan, dat ze goed is zoals ze is, en dat het in orde komt. Inderdaad niet mee bemoeien en ook niet elke keer naar vragen (voor jouw eigen gemoedsrust ook beter).
Laat haar ook even het huiswerk onder de knie krijgen en 'leren' leren...dat is al pittig genoeg...daarna komt er vanzelf meer tijd en ruimte voor gezelligheid en afspraken.
Uit eigen ervaring: het eerste jaar op het VO was ik met name bezig met huiswerk en leren en kan ik me niet herinneren veel sociale contacten te hebben gehad. In de tweede werd dat beter. In de derde bleef ik zitten, kwam in een klas terecht waar ik meer aansluiting had, en ik kreeg toen echt pas goede vriendinnen die ik nu nog steeds zie.
Ook vriendinnen die nu kids hebben op de middelbare geven hetzelfde aan: het heeft tijd nodig...maar het komt goed!
Dank je wel voor dit bericht. Ik zie ook de positieve kanten en denk dat het wel goed gaat komen. Het is echter nog wankel en soms is er sprake van vervelend/pest gedrag, zoals van de week het verstoppen van de telefoon van mijn dochter. Dat zijn dingen die moeten stoppen. Hopelijk komt het goed, mijn dochter is blij met het contact met de mentor en wij houden vinger aan de pols.
BritgetJones007 schreef op 05-11-2023 om 09:38:
[..]
Wat zei school en de huisarts hiervan? Is er besproken om dochter in een andere klas te plaatsen en gelijk bij meiden in de buurt te laten zitten, waarvan mentor zou verwachten dat er een klik zou kunnen zijn onderling? En dat mentor die meiden daarin wat zou begeleiden(een goede mentor weet hier wel wat op de bedenken zodat dit quasi nonchalant is).
Dit is een zeer zorgelijke situatie in een zeer kwetsbare leeftijd. Jou dochter geeft duidelijk aan hoe slecht haar gesteldheid is....zit hier ook het zorgteam van school op?
We hebben inderdaad de mentor en het zorgteam ingeschakeld. In het begin wist school niet echt goed te handelen, maar na een paar weken/maanden begonnen ze te begrijpen wat nodig was en hebben ze zich echt ingezet voor haar. Ik heb heel veel gemaild met school en we (ouders) hebben via de huisarts professionele hulp ingeschakeld. Er zijn wat wisselingen geweest van leerlingen en de klas heeft nu een fijnere dynamiek. Bovendien is dochter zelf sterker geworden door alles wat ze heeft meegemaakt en de hulp die ze daarbij heeft gehad. We zijn heel blij dat het nu weer goed met haar gaat.
Lizzyliz schreef op 05-11-2023 om 17:34:
[..]
We hebben inderdaad de mentor en het zorgteam ingeschakeld. In het begin wist school niet echt goed te handelen, maar na een paar weken/maanden begonnen ze te begrijpen wat nodig was en hebben ze zich echt ingezet voor haar. Ik heb heel veel gemaild met school en we (ouders) hebben via de huisarts professionele hulp ingeschakeld. Er zijn wat wisselingen geweest van leerlingen en de klas heeft nu een fijnere dynamiek. Bovendien is dochter zelf sterker geworden door alles wat ze heeft meegemaakt en de hulp die ze daarbij heeft gehad. We zijn heel blij dat het nu weer goed met haar gaat.
Fijn, om te lezen dat ze zich nu weer beter voelt. Zo naar, als het niet goed gaat met je kind en je je als ouders machteloos voelt daarin. Het is ook zo'n kwetsbare leeftijd die puberteit.
Iedereen die heeft gereageerd, wil ik hartelijk bedanken.
Het blijft echt een lastige situatie, want mijn dochter wordt op bepaalde momenten ook buitengesloten, met name door de twee met wie zij fietst. Omdat mijn dochter redelijk introvert is en in de klas vooral extraverte meisjes zitten, is de aansluiting met de rest van de meiden bovendien lastig. Met "het aardige meisje" lukt dit enigszins, maar ook dit meisje trekt erg toe naar 1 van de meiden met wie mijn dochter naar school fietst.
Ik vraag me echt af of dit goed gaat komen in deze klas. Ik wil het tot de kerst aanzien, maar als er dan geen verbetering is dan wil ik verder kijken.
Ik wil me er niet steeds mee bezig houden, maar het feit dat mijn dochter zich alleen voelt op school, zit me erg dwars. Gelukkig zijn haar cijfers erg goed, dit geeft haar zelfvertrouwen.
Zijn er ouders met ervaring met het overplaatsen naar een andere klas?
Het kan echt wel een schooljaar duren voordat ze haar plekje gevonden heeft. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal in de brugklas en bij pubers. Voor je dochter is het ook een belangrijk onderdeel van het opgroeien, maar leuk is het zeker niet, dat snap ik wel. Ik zou toch nog even wachten met het opperen van een andere klas.
Wat doet school om het voor haar fijner te maken? Kan de mentor dit niet wat sturen? Hoeveel meisjes zitten er in de klas?
En is er eigenlijk een andere klas waar ze al meiden kent die ze leuk vindt? Want alleen een klaswisseling kán het probleem wel oplossen, maar dat hóeft natuurlijk niet. En dan krijgt ze er misschien een tweede negatieve ervaring bij. Ook niet wat je als ouders wilt voor je kind.
Cato45 schreef op 13-11-2023 om 15:31:
Iedereen die heeft gereageerd, wil ik hartelijk bedanken.
Het blijft echt een lastige situatie, want mijn dochter wordt op bepaalde momenten ook buitengesloten, met name door de twee met wie zij fietst. Omdat mijn dochter redelijk introvert is en in de klas vooral extraverte meisjes zitten, is de aansluiting met de rest van de meiden bovendien lastig. Met "het aardige meisje" lukt dit enigszins, maar ook dit meisje trekt erg toe naar 1 van de meiden met wie mijn dochter naar school fietst.
Ik vraag me echt af of dit goed gaat komen in deze klas. Ik wil het tot de kerst aanzien, maar als er dan geen verbetering is dan wil ik verder kijken.
Ik wil me er niet steeds mee bezig houden, maar het feit dat mijn dochter zich alleen voelt op school, zit me erg dwars. Gelukkig zijn haar cijfers erg goed, dit geeft haar zelfvertrouwen.
Zijn er ouders met ervaring met het overplaatsen naar een andere klas?
Ja, mijn dochter is na de eerste naar een andere klas gegaan. In haar oude klas zat een meisje dat enorm pestte en de andere meisjes liepen daar achteraan. Mijn dochter had inmiddels in een andere klas een paar vriendinnen, waarmee ze in de pauzes rondhing en ook buiten school afsprak. Met veel pijn en moeite is ze toen overgeplaatst naar die klas. Daarna ging alles veel beter.
Lizzyliz schreef op 13-11-2023 om 19:57:
Het kan echt wel een schooljaar duren voordat ze haar plekje gevonden heeft. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal in de brugklas en bij pubers. Voor je dochter is het ook een belangrijk onderdeel van het opgroeien, maar leuk is het zeker niet, dat snap ik wel. Ik zou toch nog even wachten met het opperen van een andere klas.
Wat doet school om het voor haar fijner te maken? Kan de mentor dit niet wat sturen? Hoeveel meisjes zitten er in de klas?
En is er eigenlijk een andere klas waar ze al meiden kent die ze leuk vindt? Want alleen een klaswisseling kán het probleem wel oplossen, maar dat hóeft natuurlijk niet. En dan krijgt ze er misschien een tweede negatieve ervaring bij. Ook niet wat je als ouders wilt voor je kind.
Ja, een andere klas is nu nog niet aan de orde. En ze heeft in andere klassen ook nog geen contacten gelegd. Ze focust zich op het fijn voelen in de klas, wat ik snap, maar wat voor nu nog niet zo makkelijk is.
Gisteren vroeg ze me: “Zijn mijn grapjes flauw?” Ik vind het zo ellendig voor haar dat ze dat zo voelt omdat kinderen niet lachen om haar grapjes.
En elke keer bij het vormen van groepjes om samen te werken heeft ze het moeilijk.
Mijn man zegt dat het elke dag een stapje beter gaat met soms een dalletje. Ik zie dat helemaal niet zo, dus ook lastig om het er samen over te hebben.
Lizzyliz schreef op 13-11-2023 om 19:57:
Het kan echt wel een schooljaar duren voordat ze haar plekje gevonden heeft. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal in de brugklas en bij pubers. Voor je dochter is het ook een belangrijk onderdeel van het opgroeien, maar leuk is het zeker niet, dat snap ik wel. Ik zou toch nog even wachten met het opperen van een andere klas.
Wat doet school om het voor haar fijner te maken? Kan de mentor dit niet wat sturen? Hoeveel meisjes zitten er in de klas?
En is er eigenlijk een andere klas waar ze al meiden kent die ze leuk vindt? Want alleen een klaswisseling kán het probleem wel oplossen, maar dat hóeft natuurlijk niet. En dan krijgt ze er misschien een tweede negatieve ervaring bij. Ook niet wat je als ouders wilt voor je kind.
Ps er zitten 15 meiden in de klas en 13 jongens. Van de jongens blijft vaak de grootste oproerkraaier “over”, daar kan ze niks mee. De mentor heeft beloofd haar naast “het aardige meisje” te zetten, maar inmiddels lijkt ook dat meisje wat minder toegankelijk. Het is ook nog niet gebeurd.
Verder wil mijn man nu liever afwachten dan de mentor inschakelen. Voor mij hangt het af van de komende paar weken hoe we verder gaan. Draait het langzaam bij, dan prima. Blijft ze alleen of wordt het buitensluiten erger dan trek ik bij school aan de bel.
