Dochter neemt mijn spullen ongevraagd mee naar huis van mijn ex
Gek word ik er van. Mijn dochter van 15 pakt ongevraagd allemaal spullen (laders, snoertjes, powerbanks, kleding, serviesgoed, ...) van mij en neemt die dan mee naar mijn ex. Omdat ze het niet vertelt kan ik mijn rot zoeken. Ik heb namelijk erg last van vergeetachtigheid.
Als ik haar dan een appje stuur met de vraag of ze dat voorwerp meegenomen heeft, dan zal ze dat nooit toegeven, omdat ze bang is voor de reactie. Ik heb haar al meerdere keren verteld dat ik het verwacht dat ze meldt als ze spullen meeneemt en dat ik niet boos word, omdat ik al blij ben dat ik niet meer verder hoef te zoeken. Dat werkt helaas maar beperkt, omdat ze bij haar moeder gewend is dat die erg scherp uit de hoek komt als ze zich niet aan de regels houdt.
Ik ben inmiddels ten einde raad, omdat mijn spullen maar blijven verdwijnen en ik maar blijf zoeken naar spullen die er niet meer zijn.
Wat raden jullie mij aan?
MarvelousM schreef op 16-08-2023 om 11:34:
[..]
Er is een wereld van verschil tussen kunnen en willen. Maar ouders die het opvoeden allemaal al 'zwaar genoeg' vinden en geen zin hebben in strijd, zeggen natuurlijk liever 'ach, die arme schat kán het gewoon niet', want hoppa, weer een verantwoording minder.
Je hebt geen kinderen maar je komt hier wel even binnen denderen om iedereen de mantel uit te vegen? Echt heel behulpzaam.
Ik vind het persoonlijk ook niet netjes om je zooi bij vrienden thuis te laten slingeren. Prima dat je komt, maar neem je troep weer mee naar huis. Ik heb geen zes kinderen dus mijn huis hoeft er ook niet uit te zien alsof ik die wel heb.
Ook als je iets leent thuis dien je dat te vragen als het van een ander is (dus niet de anonieme paraplu maar wel de schoenen of de oplader van je moeder) én te zorgen dat het weer terug thuis komt. Bij vrienden of op werk heeft dat consequenties. Dan kan dat thuis ook. Het is waarschijnlijk een soort onverschilligheid en de prioriteit bij jezelf en je eigen ad hoc behoeften hebben liggen.
De gevoelens van ouders zijn niet zo belangrijk want die houden toch wel van je. Dus het meest veilig om lak aan te hebben. Toch vind ik het te makkelijk om het allemaal als onkunde te zien. En als het echt niet kunnen is, dan valt dat in veruit de meeste gevallen wel te leren, al zal dat niet vanzelf gaan.
MamaE schreef op 16-08-2023 om 16:52:
Ik vind het persoonlijk ook niet netjes om je zooi bij vrienden thuis te laten slingeren. Prima dat je komt, maar neem je troep weer mee naar huis. Ik heb geen zes kinderen dus mijn huis hoeft er ook niet uit te zien alsof ik die wel heb.
Ook als je iets leent thuis dien je dat te vragen als het van een ander is (dus niet de anonieme paraplu maar wel de schoenen of de oplader van je moeder) én te zorgen dat het weer terug thuis komt. Bij vrienden of op werk heeft dat consequenties. Dan kan dat thuis ook. Het is waarschijnlijk een soort onverschilligheid en de prioriteit bij jezelf en je eigen ad hoc behoeften hebben liggen.
De gevoelens van ouders zijn niet zo belangrijk want die houden toch wel van je. Dus het meest veilig om lak aan te hebben. Toch vind ik het te makkelijk om het allemaal als onkunde te zien. En als het echt niet kunnen is, dan valt dat in veruit de meeste gevallen wel te leren, al zal dat niet vanzelf gaan.
Maar dit is echt wel een beetje een zwart wit benadering waarbij je voor het gemak lijkt aan te nemen dat als jij het kan, een ander het dus ook kan.
Bloemenaandewaterkant schreef op 16-08-2023 om 16:59:
[..]
Maar dit is echt wel een beetje een zwart wit benadering waarbij je voor het gemak lijkt aan te nemen dat als jij het kan, een ander het dus ook kan.
Of een ander wel of geen rekening KAN houden met sociale conventies: het wordt toch als sociaal of onsociaal gedrag gezien.
Waarbij sommige pubers over hun (zeer) onsociale gedrag heen groeien en anderen een leven lang vrij onsociaal of zelfs a sociaal blijven. Er lopen genoeg asocialen rond, waarbij ik inschat dat ze als jong kind of puber niet uitblonken in socialiteit. Je zou kunnen zeggen, dat is dan karakter. Kunnen ze er iets aan doen? Nee, aan karakter kan je vast niet veel doen. Toch raak je met dergelijk gedrag vrienden kwijt, misschien zelfs je baan. Wie zich aan wie moet aanpassen? Zeg jij het maar.
Ik heb 2 pubers gehad. Een aangepast (met de bekende puberchaos) en een onaangepast waarbij werkelijk niks hielp. Degene die als puber onaangepast was, is dat helaas als jong volwassene nog steeds. Ik hou mijn hart vast voor de toekomst.
Mijn puber leende gevraagd. Maar vervolgens bleef het weken of maanden weg. En als het uiteindelijk terug kwam, was het vies en/of kapot.
Dus de kabeltjes en opladers waren gemerkt. En ik werd voorzichtiger met uitlenen.
Dat is allemaal goedgekomen. Nu mogen ze zelfs mijn auto lenen.
Ik heb en had helemaal geen aangeboren talent voor sociaal gedrag. Ik heb niet voor niks als kleuter al een diagnose gekregen. Toch ben ik best oké opgedroogd al zeg ik het zelf.
Ik zal ongetwijfeld best een moeilijk mens zijn om mee samen te leven. Toch heeft mijn kind het ermee te doen.
Mijn huis is uiteraard ook haar huis, maar mijn spullen niet automatisch ook haar spullen en huisraad voor algemeen gebruik kan gewoon thuis blijven. Die hebben ze elders vast ook. En zo niet, dan volstaat vragen.
Ik heb altijd geleerd dat je met geleende spullen extra voorzichtig moet zijn omdat ze niet van jou zijn. Daar denkt niet iedereen hetzelfde over blijkbaar. Het is toch niet van mij dus boeiend als het verdwijnt, heb ik toch geen hinder van. Die denkwijze vind ik niet sociaal. Ook niet als puber. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.
Bloemenaandewaterkant schreef op 16-08-2023 om 16:59:
[..]
Maar dit is echt wel een beetje een zwart wit benadering waarbij je voor het gemak lijkt aan te nemen dat als jij het kan, een ander het dus ook kan.
Tja, als je puber besluit om tijdens het bijbaantje even wat van het werk/ouders van vrienden te lenen zonder vragen wordt dat als diefstal gezien en weinig pubers halen het in hun hoofd om even wat van hun werkgever te lenen, zonder te vragen dus het is niet echt onkunde maar eerder onwil.
MamaE schreef op 16-08-2023 om 16:52:
de prioriteit bij jezelf en je eigen ad hoc behoeften hebben liggen.
Precies wat er asn de hand is met pubers.
Diyer schreef op 16-08-2023 om 17:58:
[..]
Of een ander wel of geen rekening KAN houden met sociale conventies: het wordt toch als sociaal of onsociaal gedrag gezien.
Waarbij sommige pubers over hun (zeer) onsociale gedrag heen groeien en anderen een leven lang vrij onsociaal of zelfs a sociaal blijven. Er lopen genoeg asocialen rond, waarbij ik inschat dat ze als jong kind of puber niet uitblonken in socialiteit. Je zou kunnen zeggen, dat is dan karakter. Kunnen ze er iets aan doen? Nee, aan karakter kan je vast niet veel doen. Toch raak je met dergelijk gedrag vrienden kwijt, misschien zelfs je baan. Wie zich aan wie moet aanpassen? Zeg jij het maar.
Ik heb 2 pubers gehad. Een aangepast (met de bekende puberchaos) en een onaangepast waarbij werkelijk niks hielp. Degene die als puber onaangepast was, is dat helaas als jong volwassene nog steeds. Ik hou mijn hart vast voor de toekomst.
Ik weet niet of dat (alleen) aan een door de ouders niet goed aangestuurde puber was. Maar dan nog, kan je in je volwassen leven, sociale vaardigheden erbij leren, mocht je de clues je hele jeugd gemist hebben 😜. Aan de andere kant er lopen ook mensen rond die sociale hints niet kunnen lezen en die, met of zonder de juiste manieren, toch in de omgang overkomen als horkerig en onaangepast, dan wel mechanisch aandoende manier van omgang lijken te hebben. In dat geval, is daar niet tegen op te voeden in de zin dat je een vaardigheid nu eenmaal in je genen hebt of niet. Heb je die niet in aanleg, kan je die ook niet ontwikkelen. Dan moet je manieren op een andere manier aanleren.
pffffff heel topic gelezen, maar nu weet ik nog steeds niet waarom ze serviesgoed 
meeneemt 😒
MamaE schreef op 16-08-2023 om 18:05:
Mijn huis is uiteraard ook haar huis, maar mijn spullen niet automatisch ook haar spullen en huisraad voor algemeen gebruik kan gewoon thuis blijven. Die hebben ze elders vast ook. En zo niet, dan volstaat vragen.
Ik heb altijd geleerd dat je met geleende spullen extra voorzichtig moet zijn omdat ze niet van jou zijn. Daar denkt niet iedereen hetzelfde over blijkbaar. Het is toch niet van mij dus boeiend als het verdwijnt, heb ik toch geen hinder van. Die denkwijze vind ik niet sociaal. Ook niet als puber. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.
Kom maar terug als je kind in de puberteit is en denkt.. al die regels van die ouwe zijn ronduit ouderwets en belachelijk en ik doe lekker wat ik zelf wil. Het klinkt een beetje alsof je zegt dat door roodlicht thuis rijden niet mag dús gebeurt het niet. En met die dús heb ik moeite want bij pubers gaat dat heel anders. Er is al helemaal geen dús en pubers vinden door zogenaamde autoriteiten (zoals je ouders) bedachte regels per definitie onzin. Je kan ze niet meer dwingen, over de knie is niet meer anno 2023. En dat heeft niet perse iets te maken met de opvoeding van vóór puberteit. Je hoopt natuurlijk van wel want dat betekent dat de wereld maakbaar is en binair maar helaas..
Lollypopje schreef op 16-08-2023 om 18:41:
pffffff heel topic gelezen, maar nu weet ik nog steeds niet waarom ze serviesgoed
😂🤣😂😂
Is het zo belangrijk om te weten?
En uiteraard hangt veel ook af waar je in de puberteit bent. Ben je 12, dan zijn de verwachtingen anders dan wanneer je 16 bent. Met 12 -13 kon ik nog relativeren en humor opbrengen. Met 16, een middelvinger en een grote bek niet meer.
MamaE schreef op 16-08-2023 om 12:07:
Maar als het echt onkunde is, nemen ze dan ook bij vrienden spullen en huisraad ongevraagd mee? En op school, bijbaantjes etc? Dat wordt daar toch ook niet geaccepteerd? Als hier kinderen over de vloer komen die denken dat ze zomaar allerlei dingen mee kunnen nemen, hoeven ze niet meer te komen. Dat is een mate van fatsoen die ik wel verwacht. Niet iedereen heeft ook het geld om telkens nieuwe dingen aan te schaffen.
Zo lang het voor de puber in kwestie geen negatieve gevolgen heeft, is er geen stimulans om het gedrag te verbeteren.
Als een kind weet dat iets niet mag, de impuls kan bedwingen maar het toch doet, heeft straf misschien zin al wegen ze dan toch af wat zwaarder weegt. Dus dan maken ze nog steeds een keuze, en doen dus niet altijd wat jij wil.
Als een kind niet weet dat iets niet mag, is straffen nogal wreed.
Als een kind weet dat iets niet mag, maar de impuls niet kan bedwingen is straffen zinloos en ook vrij wreed.
Net zoals mensen vaak te optimistisch lenen (“koop nu, betaal later” of “ik sport die paar kilo er wel weer af”) zijn tieners vaak wat optimistisch over de toekomst (“ik leg hem wel weer terug”, “nee, ik,vergeet het niet” of “pa wordt vast kwaad maar dat zien we dan wel weer”).
Bloemenaandewaterkant schreef op 16-08-2023 om 18:44:
[..]
😂🤣😂😂
Is het zo belangrijk om te weten?
Absoluut!!
