Dochter en haar vriend wonen in kraakpand

Jammer, werkt dus ook niet

Een gesprek is prima. Maar die jongen WEET dat allemaal heus wel. Hij DOET er alleen niets mee. Net zoals jouw dochter. Pubers zetten zich af tegen hun ouders. Dat hoort bij hun taakomschrijving. Jouw dochter doet het wat dat betreft dus prima. Accepteer dat. Het hoort bij haar proces van volwassen worden. Ze had ook een jaar kunnen gaan rondtrekken met een rugzak, in het vreemdelingenlegioen gaan of in een kibboets gaan werken. Het zijn allemaal uitingen van dezelfde drang, je eigen 'ik' ontwikkelen los van je ouders. En hoe harder jij er tegenin gaat, hoe meer ze zichzelf af zal zetten. Actie = reactie. Ergo, als jij niet acteert, hoeft zij niet te reageren. Echt, je hebt zelf de sleutel tot de oplossing in handen.
Ik weet heus dat het een enorme omschakeling is, juist voor jullie als ouders die blijkbaar altijd klaar hebben gestaan voor haar, ze is ook nog eens geadopteerd wat de interactie ook nog ingewikkelder maakt. Maar je als je haar echt wil helpen, kun je het beste afstand nemen. Niet willen bepalen, niet willen sturen. Laat haar gaan, laat haar zelf bepalen hoe ze wil leven en met wie. Je dochter verandert er niet door, ze blijft je dochter. Hou gewoon van haar. Hoe dan ook.

Ik gooi hem er nog een keer in

"Allerbelangrijkste

wat ik zou wensen, als ik jouw dochter was, is dat jij er voor mij zou zijn. Dat ik bij jou terecht kan, ook en vooral als ik de boel behoorlijk verklooid heb. Dat je niet met verwijten komt, niet zegt dat je dit al zag aankomen maar dat je me steunt. Dat ik mijn verhaal kan doen en dat je vraagt waarmee je me kan helpen.
Ik was zo'n puber/jong volwassene die nogal domme dingen deed. Uiteindelijk ben ik prima terechtgekomen maar wat heb ik de steun van mijn ouders gemist. Wat had ik het nodig gehad dat ik niet veroordeeld en beoordeeld werd maar dat gezien was dat ik ook maar zoekende was naar wie ik kon zijn en wat ik echt wilde"

Hou van je kind, wat ze ook doet en hoe erg haar puinhoop ook wordt. Onvoorwaardelijke liefde en steun, dat heeft een kind van welke leeftijd dan ook, nodig. Dat wil niet zeggen dat je alles moet accepteren. Maar hou het bij jezelf. IK koop geen auto voor je, IK doe niet je was van 6 weken. Maar nooit, nooit, nooit, jij zit fout, jij bent niet goed, jouw keuze is verkeerd.
Ik heb nog zolang last gehad van de veroordeling door mijn ouders en ik durf zelfs te stellen dat ik veel sneller door mijn domme periode was gekomen als ik me niet ook nog tegen mijn ouders had moeten afzetten

Tessa, amen

Kom op Sonja, je wil het graag, een fijne relatie met je dochter. Kijk daarom verder dan het nu. Ze is 18, zeer waarschijnlijk is deze jongen geen blijvertje. Maar hoe jij omgaat met hem, en met haar keuzes, bepaalt wel jullie relatie voor de rest van jullie leven. Dat is veel te belangrijk om haar nu van je te vervreemden.
Wat ze nu ook doet of laat, ze is 18 en dus is het niet definitief. Ze kan alsnog andere keuzes maken, andere richtingen inslaan. Of niet. Maar dat doet er feitelijk niet toe. Wees gewoon haar moeder, haar steun en toeverlaat. Onder (bijna) alle omstandigheden.

AnneJ

ik weet dat dat gebeurt en ik vind het onbegrijpelijk. Dat je niet in staat bent je dochter + een baby in huis te hebben, daar kan ik best inkomen. Maar haar dan 'het huis uit zetten', nee, daar kan ik met mijn pet niet bij. Ik zou samen met haar (en de jongeman in kwestie) gaan kijken hoe we het dan wel kunnen organiseren. Helpen met het vinden van een woonplek, oppas, wat dan ook. Maar ze laten bungelen, nee, dat nooit.

Nou Pennestreek

Die jongen heeft tattoos, daar wil je toch je dochter niet mee associeren? Laat ze een 'normale' jongen zoeken die zich met verstandige hobbies bezighoudt.

En ja, hij heeft wel werk, maar dat is ook niet echt kantoorwerk en hij loopt de hele dag in een overal. Kan ze niet iemand vinden met meer toekomst en minimaal een hbo opleiding?

AnneJ

ik neem aan dat je geen grapje maakt
Nou ja, gelukkig steek ik anders in elkaar. Heeeeel anders zelfs. Misschien omdat ik me zelfs op mijn 50e nog af wil zetten tegen mijn moeder, die ook alleen maar op haar voorwaarden van mij kon houden? Wie zal het zeggen. Maar feit is, dat ik met mijn kinderen een 1000x betere band heb dan zij met mij.

Grapje

Meer een gedachte experiment. Als je wilt kun je kiezen voor een opstelling waarin je allerlei argumenten opraapt om tot je afwijzing te komen.

Voor mij is dat ook een ver van mijn bed show.

Afwijzing door je kinderen

En dan het idee dat je kinderen jou ook kunnen afwijzen. Niet onrealistisch als jij begint met afwijzen. En, hoe dan ook kunnen ze je afwijzen. Een mens kan en al kiezen.

Ouders hebben ook grenzen

Dat vind ik wel een wijze invalshoek! Het is niet haalbaar om ouderschap volgens het boekje in te vullen. Als ouder heb je je eigen grenzen, ook soms terwijl die ‘eigenlijk’ te krap zijn of niet liefdevol genoeg. Belangrijk is dan om te beseffen dat dit voor alle betrokkenen geldt: niemand leeft volgens het boekje en mensen doen allerlei onlogische, onverstandige en onaardige dingen. Ook dochters, en vriendjes van dochters. Het is vooral het waanidee dat alleen MIJN waarden en grenzen legitiem zijn en die van de anderen verkeerd dat relaties doet ontsporen en verzuren. Het is belangrijk bij het grenzen aangeven bij jezelf te blijven en niet te proberen in te breken in de ruimte van de ander.

Jullie adviezen helpen mij ook

Met veel belangstelling lees ik dit draadje mee. Ik ben ook een beetje een ‘Sonja’ en ik worstel ook met mijn gevoelens voor mijn ‘moeilijke dochter’. De situatie is niet echt vergelijkbaar. Toch ben ik blij dat veel van de adviezen hier mij er ook steeds weer aan herinneren dat ik niet mijn dochter moet afwijzen, maar haar daden. Soms raken alle gevoelens en gedachten daarover zo met elkaar verstrengeld dat het een web van negativiteit wordt waar ik zelf in vast zit en mijn dochter niet meer los kan zien van wat ze doet en kiest.
Het is echt een strijd met jezelf, met wat je wensen en verwachtingen zijn rond de toekomst van je kinderen. Het worstelen met teleurstellingen. Het gevoel gefaald te hebben in je opvoeding en het meegeven van normen en waarden. Het worstelen met wat je wel en niet wilt en kunt accepteren van je kind (en van andere mensen in je leven). En vooral ook : het leren beseffen wat wel en niet belangrijk is in het leven en in de relatie tussen ouders en kinderen.
Zelf volg ik sinds een tijdje cognitieve gedragstherapie. Ik besef dat ik mijn dochter niet kan veranderen, maar mezelf wel een beetje. Die therapie zal niet alles rond mijn gevoelens oplossen, maar ik merk echt dat het me vooruit helpt. Daarnaast doe ik mindfulness en spierontspanningsoefeningen om de stress te verminderen.

Leuke dochter

Sonja, ik begrijp deels hoe je je voelt. Verder wil ik je graag zeggen dat je volgens mij een ontzettend leuke dochter hebt! Een beetje alternatief type, dat is misschien anders dan je zelf bent en anders dan je verwacht en gehoopt hebt. Maar het klinkt voor mij alsof ze echt wel weet waar ze mee bezig is en welke kant ze uitgaat. Het zal allemaal niet makkelijk worden voor haar, er zal wel eens iets goed fout lopen, maar ze heeft lef en neemt initiatief.

Probeer zoveel mogelijk naar haar leuke kanten te kijken en weer een beetje van haar te genieten. Dat leer ik bij cognitieve gedragstherapie. Simpel gezegd: beschrijf een (nare) gebeurtenis, zoek de belangrijkste 'niet-helpende gedachte' (zoals ze dat noemen), zoek bewijzen vóór die gedachte en zoek bewijzen tégen die gedachten en ga dan op zoek naar wél helpende gedachten en bedenkt wat het effect van die helpende gedachte kan zijn.
Het helpt mij om uit mijn verstikkende en verstrikkende negatieve gevoelens rond mijn dochters daden en keuzes te komen. En te beseffen wat werkelijk belangrijk is.

Sterker nog Wilmama

“ Toch ben ik blij dat veel van de adviezen hier mij er ook steeds weer aan herinneren dat ik niet mijn dochter moet afwijzen, maar haar daden.”

Het zou zelfs kunnen dat je ook haar daden niet hoeft af te wijzen. Iedereen heeft andere normen en waarden. Die van jou zijn niet perse de beste. Er leiden meer wegen naar Rome...

Wel erg filosofisch

"Het zou zelfs kunnen dat je ook haar daden niet hoeft af te wijzen" schrijf je. Pfoeh, dan worden we wel erg filosofisch.
Bepaalde daden goedkeuren is voor mij echt een stap te ver.
1. Er zijn wetten en regels en het is de bedoeling dat je je daar aan houdt. Dat lukt denk in niemand 100% - maar als iemand structureel en opzettelijk regels overtreedt, wijs ik dat af. Vooral als ik verantwoordelijk was voor de opvoeding van die persoon.
2. Ook overtreding van 'morele regels' door liegen, spijbelen of respectloos/onfatsoenlijk gedrag wijs ik af - al past hier ook een flexibele benadering bij en het besef dat pubers zich nog moeten ontwikkelen.
3. Bepaalde keuzes die haar gezondheid brengen vind ik ook moeilijk te aanvaarden.

Lastiger wordt het als het gaat om mijn persoonlijke normen en waarden. Ik denk dat ik daarin nog wel een ontwikkeling moet doormaken. Stel je voor dat ze zich helemaal onder wil laten tatoe-eren, of drie keer per jaar abortus laat plegen, pffffff, dan zou ik heel wat weg te slikken hebben. Ook al besef ik heel goed dat dat haar keuze is. Zo zijn er meer dingen waarvan ik weet: haar keuze, haar leven, bemoei je er niet tegenaan...maar er niks van vinden? Daarin heb ik nog heel wat stappen te zetten.

Vervolg

Mijn dochter woont intussen al meer dan 2 maanden in dat kraakpand met haar vriend. Zij werkt nu als jobstudente voor 1 maand in een bedrijf met werktijden vanaf 6u 's morgens. Het bedrijf is gelegen in een industriezone en is moeilijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Daarom heb ik besloten om deels met haar spaargeld en mits bijleggen een auto te kopen. Nadien als ze vast werk zou hebben is dit ook gemakkelijker voor haar want ze wonen nogal afgelegen. Die vriend heeft nog steeds geen werk. Zoekt een job binnen zijn studies, dat moeilijk te vinden is alhoewel hij nog een schuld moet afbetalen. Begrijp dit niet. Ziet hij dan niet dat mijn dochter altijd aan het werk is en dat hij daar gewoon thuis zit? Wat bereik je daar mee? Gezien de werkuren komt zij practisch niet meer op bezoek, ze zal wel moe zijn. Ik vind het spijtig dat we niets meer samen doen. Enkel voor practische regelingen komen we nog samen.

Sonja

Fijn dat je dochter een baan heeft! Wat bedoel je met
"Daarom heb ik besloten om deels met haar spaargeld en mits bijleggen een auto te kopen." - koop jij die auto of koop je hem met haar spaargeld? Wie legt waar iets bij?

En ja, het is zeker spijtig dat jullie niets meer samen doen. Daarover gingen ook de laatste tig reacties sinds je vorige bericht. Wat vind je daarvan?

Die auto

Kun jij over haar spaargeld beschikken? Ik vrees dat die auto een volgend probleem gaat worden. Het baantje is voor 1 maand?
'Ziet hij dan niet dat mijn dochter altijd aan het werk is en dat hij daar gewoon thuis zit?' Altijd? Ze is pas net begonnen.
Je vindt een vent die geen cent binnenbrengt afschuwelijk. Hij hoort te zorgen voor je dochter, zodat zij een plezierig leven kan leiden en niet altijd moet werken. Blijkbaar is dat niet haar idee. Een geëmancipeerde dochter heb je!

Tsjor

Thuis

'Ziet hij dan niet dat mijn dochter altijd aan het werk is en dat hij daar gewoon thuis zit? Wat bereik je daar mee? '

Misschien doet hij het huishouden en de boodschappen. Staat het avondeten klaar als zij thuis komt uit haar werk? Heerlijk lijkt me dan.

'Gezien de werkuren komt zij practisch niet meer op bezoek, ze zal wel moe zijn'

Dat zal niet alleen door de werkuren komen, vermoed ik.

'Daarom heb ik besloten om deels met haar spaargeld en mits bijleggen een auto te kopen'

Doe je dat om haar te helprn, of omdat je verwacht (eist) dat je dochter dan weer vaker langs komt?

Draai het eens om

zou je het wel goed vinden als hij werkt en zij het huishouden doet?
Dat kan straks na haar studies ook nog het geval zijn.

En de een vindt wat minder makkelijk een baan dan de ander.
Corona heeft nogal invloed op de beschikbaarheid van bijbanen ook.

zucht...

Stop nou eens met dat getrek aan je dochter en je lijmpogingen met auto's, deels van háár spaargeld nota bene!

"Gezien de werkuren komt zij practisch niet meer op bezoek, ze zal wel moe zijn. Ik vind het spijtig dat we niets meer samen doen. Enkel voor practische regelingen komen we nog samen."

Dat snap ik goed van haar. Want het lijkt me niet gezellig om telkens een moeder te treffen die mijn vriend steeds af zit te zeiken en me van hem af probeert te trekken door me te paaien met auto's. Van mijn eigen spaargeld nota bene.

Ik weet dat ik net zo goed tegen een muur kan praten, maar ik kan het niet laten: stop hiermee. Laat haar met rust. Accepteer dat ze een grote meid is en zelf keuzes kan maken, al zijn ze niet de jouwe en passen ze niet bij jouw beeld van Hoe Het Hoort.

Laat los.

Laat gaan.

Zoek een eigen leven en leef niet meer haar leven. Dat kan ze best zelf.

Thuis zitten

"Die vriend heeft nog steeds geen werk. Zoekt een job binnen zijn studies, dat moeilijk te vinden is..."(...)
"Ziet hij dan niet dat mijn dochter altijd aan het werk is en dat hij daar gewoon thuis zit?"

Hij zit niet 'gewoon thuis', hij zoekt werk binnen zijn eigen studie / vakgebied. Dat kost soms veel tijd en veel energie.
Bovendien, het feit dat je dochter 'altijd aan het werk is' (sinds kort) is toch haar eigen keuze? Een verstandige keuze, dat wel, maar ze zullen het er met elkaar uit moeten komen of dit een gelijkwaardige verdeling is of niet. Dat is niet aan jou.
Door het kraken hebben ze waarschijnlijk weinig vaste lasten, dus dat biedt hem de gelegenheid om niet te hard te rennen. Aan kraakpanden moet wel vrij vaak onderhoud worden gepleegd, dus misschien is hij daar wel mee bezig.

Natuurlijk zou hij er verstandig aan doen om zijn schulden af te lossen. Maar dat is toch zijn eigen zaak?

Auto

Als je dochter een auto wil kan ze die zelf kopen van haar spaargeld. En is haar spaargeld niet genoeg dan houdt het op.

Ze kan blijkbaar zelf op haar werk komen want dat doet ze nu ook.

Je dochter kiest zelf voor dit leven. Ze kiest voor haar vriend en voor het wonen in een kraakpand. En als ouder doe je daar helemaal niks aan. Je dochter weet allang dat je haar leven afkeurt.

Stop bmmet bedisselen. Stop met redenen verzinnen waarom je dochter haar vriend niet leuk vindt. Dat is zinloos.

Pas als jij gaat accepteren dat dit haar leven is dan wil ze misschien weer wat meer contact. En accepteren is niet hetzelfde als goedkeuren.

Wat een soap

Niemand: koop een auto voor je dochter
Echt helemaal niemand: koop een auto voor je dochter

Sonja: ik heb besloten een auto voor mijn dochter te kopen

Wat begrijp je niet aan alle adviezen die zijn gegeven?

Precies, Zonnehoed

We kunnen ons de moeite van het reageren beter besparen. Sonja wil maar één ding: klagen over dochter&vriend en tonen hoeveel zij wel niet voor haar dochter over heeft met als bijbedoeling dat die zich weer braaf naar Sonja's normen en waarden zal voegen.
Als dat niet lukt, dan kan Sonja het slachtoffer uithangen want oh oh oh, wat is dochter ondankbaar, ze kreeg zelfs een mooie auto (alweer?) en wil toch nog steeds niet bij die nare kraker weg en wat gezelliger doen met mams.

gezond

Je hoeft geen auto voor je dochter te kopen. Zij kan ook een baan zoeken waar ze zelf naar toe kan, met de fiets of het openbaar vervoer. Dat is haar keuze.
En als zij het irritant vindt dat haar vriend niets doet, is dat aan haar. Misschien vindt zij dat niet zo erg als jij dat vindt. Bovendien kan dat nog veranderen, hij kan het zelf zat worden en werk gaan zoeken. Hij gaat dat zeker niet doen als zijn schoonmoeder, die overduidelijk niet van hem houdt, dit zo graag wil.
Dat zij niet meer zo vaak bij je wil komen, ligt waarschijnlijk meer aan jouw kritiek op haar en haar keuzes. En het is ook een natuurlijk losmakingsproces van de ouders. Ze wordt volwassen. Niet leuk (voor jou), wel gezond.

ik herinner me ineens mijn moeder

Ik heb verder best een leuke moeder maar soms echt nog ouderwets in haar opvattingen, maar goed, ze inmiddels ook al bijna 80.
Toen ik net een vriend had (een jaar of 2) had hij een tijd geen werk en ik werkte fulltime.
Mijn vriend deed toen het huishouden en de boodschappen en verder zocht ie naar werk, maar deed natuurlijk ook leuke dingen, hij had vrije tijd genoeg. Nou mijn moeder vond het allemaal maar belachelijk.
Mijn moeder is haar hele leven huisvrouw geweest en was alleen in dienst van het huis. Nooit met vriendinnen op pad of naar sport. Wat mijn moeder haar hele leven gedaan heeft is het huishouden en boodschappen en soms wat breien en een boek lezen.
Dus toen mijn vriend een tijd zo thuis was en ze zo aan het klagen was op hem zei ik, ja maar hij doet toch niets anders dan wat jij nu doet? Dan zei ze niets meer.
Maar nu kwam het jaren later nog eens aan bod (vriend is geloof ik ruim 1 jaar werkloos geweest daarna altijd gewerkt) en toen zei ze 'ja, daar kon ik altijd zo boos op worden, dat jij zei 'dat doe jij toch ook".... en nog snapt ze het niet als ik zeg 'wat was er dan anders aan, dan aan wat jij in huis deed? (ja zij was een vrouw en hij een man)

TS denkt hetzelfde als mijn moeder van bijna 80, heel ouderwetse vind ik dat.

Aan Babette

Ik ben geen huisvrouw, ik werk, sport, doe vrijwilligerswerk en spreek af met vriendinnen. Dankzij die jongen woont mijn dochter van 18 nu in een kraakpand. Ik vind het maar normaal als zij gaat werken dat hij ook zijn steentje bijdraagt. Dan kunnen ze uitkijken naar een reguliere woning.

Woningen

Ga alsjeblieft straks niet woningen opzoeken die je dochter en haar vriend zouden kunnen huren.

Dat weten ze namelijk best maar ook je dochter kiest nu voor het kraakpand.

Sonja

Goed dat je Babette antwoord geeft. Ik ben nu wel extra benieuwd wat je van de andere reacties vindt. Bijvoorbeeld de laatste tien. Wat kun je ermee, wat vind je ervan, wat heb je aan al die tips en adviezen hier?

Aan Lou

Die tips helpen mij om een ander beeld te krijgen over de situatie. Dank zij die tips heb ik meer geleerd te relativeren. Berichtjes posten op dit forum betekent een steun. Zonder dit had ik misschien al een depressie en moest ik bij een psycholoog langsgaan. Ik was teleurgesteld in mijn dochter hoe het is gelopen. Maar stilaan zie ik positieve punten, ze hebben beiden werk, ze is gemotiveerd nu ze een wagen heeft en het iets gemakkelijker zal zijn om privé en werk te combineren. Een andere woonst zoeken moeten ze zelf doen, dat is dan hun keuze.