Aantal lachende pubers uit onze buurt
Ik heb eigenlijk iets waarvan ik denk ik wel overdrijf, maar het maakt me onzeker. Ik sta er ook van te kijken dat het me zo onzeker maakt.
Mijn dochter heeft met 2 jongens (straatjongens) op de lagere school gezeten, van die stoere pubers. De laatste tijd kom ik ze tegen met een groepje en dan noemt een van de jongens mijn naam of roepen ze hoi....en gaan ze heel hard lachen. In eerste instantie kon ik er wel om lachen. Maar het is nu al een aantal keren gebeurd en ik merk dat ik er super onzeker van wordt. Waarom ze dat doen. Ook hebben ze tegen mijn dochter mijn naam geroepen. Ik wil nu eigenlijk al een andere route gaan fietsen om de kans kleiner te maken dat ik ze tegen kom. Ik wil ze er ook niet op aanspreken, dan maak ik het misschien alleen erger. Hoe moet ik nu reageren en overdrijf ik dat ik het niet fijn vindt?
Op de basisschool
Ik herken het gedrag van de basisschool en ik ben het met de rest eens dat je doordraaft. Je dochter gaat ongetwijfeld merken wat dit met jou doet en je moet echt uitkijken dat juist jouw reactie haar niet gaat raken.
Zoals ik het lees, ervaart jouw dochter het nu nog niet als pesten. Zij ziet er niet tegenop om naar buiten te gaan. Zij kijkt er naar uit weer naar school te gaan. In haar hoofd speelt niet steeds ‘wat als...’. Probeer dat zo te houden, dat maakt het voor haar veel gemakkelijker en maakt de kans volgens mij ook veel kleiner dat ze echt gepest gaat worden. Juist onzekerheid maakt die kans groter, dus parkeer jouw angsten of doe er wat aan.
Nogmaals, ik herken het gedrag van de basisschool. In de bovenbouw vonden ze dat de o van mijn kind als een u klonk. Tegen haar zeiden ze daarom een tijdje steeds ‘stup hou up’. Vervelend, maar niet meer dan dat. Ze heeft er thuis wel eens over geklaagd, maar eigenlijk waaide het snel over.
Toch hoopvol
Deze uitspraak van Kikki vind ik toch hoopvol:
"Ik en dochter moeten er luchtig mee om blijven gaan, dat lijkt me ook het beste. Maar helaas denkt mijn gedachte er anders over en maak ik er zo'n probleem van."
Maar helaas denkt mijn gedachte er anders over? Ja dat klopt! Het lijkt een woordgrapje maar ik denk dat je hiermee laat zien dat je afstand neemt van je eigen gedachten. Goed zo! Volgende stap is dat je die niet-helpende negatieve bange gedachten aan de kant zet.
Normaal pubergedrag
Ik vind het echt niet gek hoor. Dochter maakte een verspreking, dat was grappig en wordt daarom herhaalt. Dat doen pubers. Kinderen hebben bijnamen, grapjes worden 100 keer herhaalt en op social media worden er tig soortgelijke berichten gestuurd waarin bijnaam of grapje ook wordt genoemd. Als ik op Insta kijk bij mijn pubers dan zie ik onder berichten ook dat soort dingen staan. Dat ze een dergelijk woord ook naar een moeder roepen omdat ze het grappig vinden en zich vervelend kan ik me ook voorstellen. Daar zou ik me echt geen zorgen om maken. En ook niet om je dochter. Ze heeft vriendinnen, is vrolijk en ze vindt het ondertussen misschien irritant worden maar nog niet echt erg. Dit waait van zelf weer over.
Oke
Oke, ik vertrouw op jullie☺️
Tip gevraagd
Oke, ben ik weer.
Ik ben de jongens al lang niet meer tegen gekomen. Dochter wel en daar blijven ze tegen roepen. Maar daar gaat mijn verhaal nu niet over, want dochter vind het niet zo erg.
Vrienden waar dochter ook mee fietst is over gegaan naar andere school, omdat ze werd getreiterd,(loopt ook bij een psycholoog) nu naar school van dochter, dus ze fietsen nu samen 12 km. Tegen dat meisje is ook weleens iets gezegd,1 keer. Zij is daar helemaal van in paniek geraakt en kan dat nu al weken niet meer los laten. Ze wil anders fietsen, helemaal om. Op school blijft ze erover doorgaan, wilt telkens ergens anders zitten om die jongen maar te ontwijken. In de ochtend komt ze 10 minuten eerder om aan te fietsen, want ze weet precies de schooltijden van de jongens. Nog veel meer, maar het gaat dus de hele dag daarover. Mijn dochter wordt er nu helemaal gek van en weet niet meer wat ze moet. Het fietsen vind ze zo vreselijk, want zij wil gewoon gezellig fietsen. Ze heeft al heel vaak gezegd dat ze moet stoppen ermee omdat ze tegen haar niks zeggen, wel dus tegen mijn dochter. Maar ze stopt niet. Ik vind niet dat mijn dochter hierin meegesleept moet worden, het is zielig voor vriendin, maar mijn dochter moet hier geen last van hebben.
Ik weet niet meer wat v raad ik moet geven. Hebben jullie tips?
(Moeder v vriendin ga ik weleens op koffie, maar ik weet ook niet of ik iets moet zeggen, moeder geeft zelf ook aan dat ze er moe van wordt dat dochter zo panisch doet)
die jongen
Kan je niet via school doorgeven wat er gebeurd, dat een mentor eens een gesprek heeft met de meiden en die jongen? Soms zit er helemaal niets achter en kan het met een gesprek opgelost worden, die jongen denkt misschien dat het gewoon lollig is en bedoelt er verder niets extra's mee. Hij vindt het waarschijnlijk leuk hoe die meiden reageren.
Nou
'Tegen dat meisje is ook weleens iets gezegd,1 keer. Zij is daar helemaal van in paniek geraakt en kan dat nu al weken niet meer los laten. '
Als dat meisje van 1 (!) opmerking al zo van slag raakt, lijkt het me beter als zij daar zelf hulp voor gaat zoeken. Je kunt niet de hele wereld dwingen om rekening met jou te houden, je kunt wel jezelf weerbaarder maken.
Dat
Is het probleem juist net. Meisje heeft al hulp. Maar mijn dochter zit nu de hele dag met dat meisje die het er de hele dag over heeft. Mijn vraag is wat ik kan doen voor mijn dochter.
nou Kiki
Jouw dochter hoeft helemaal niet met dat meisje opgescheept te zitten want dat doet ze blijkbaar zelf.
En jij zegt 'jouw dochter moet daar geen lst van hebben'....hoezo niet?
Dat is toch inherent aan vriendschappen: dat je zelf minder goed in je vel zit omdat het slecht gaat met je vriend of vriendin?
Volgens mij moet jij stappen maken om je dochter een beetje los te gaan laten en je realiseren dat het een grote meid wordt die eigen keuzes maakt.
wat jij kan doen voor je dochter...
Haar steunen en coachen in hoe ze met deze situatie om moet gaan. Haar voorhouden dat ze keuzes kan maken:
wil zij haar vriendin steunen dan kost dat energie van haarzelf.
Wil zij haar blijven steunen maar zo dat het minder energie kost dan moet ze haar vriendin duidelijk maken dat ze wel bevriend wil zijn maar dat ze klaar is met het gedoe, en dat ze het dus over dat onderwerp niet wil hebben. En haar dan leren dat ze er dan vervolgens ook echt niet meer op moet reageren.
Of dat zij afstand gaat nemen van deze vriendin omdat dit te veel van haarzelf vergt. Bijv. Na dat stap 1 en 2 niet gelukt zijn.
Allemaal keuzes die je moet maken als je je als jongvolwassene staande wil houden.
Heb je gelijk in. Ik probeer dat ook. Maar soms weet ik het niet meer. Dochter wil gewoon gezellig fietsen en niet een uur bezig zijn met die jongens. Ze fietsen eerst met tweeën en nu is er met zijn drietjes al weken gedoe met die ene vriendin over die jongens. Ze heeft proberen te helpen, maar het werkt niet. Ze zegt ook niet tegen vriendin dat ze maar alleen moet fietsen.
Dus ik vind dat ook allemaal lastig.
tjee
Wat is er mis met rustig zeggen: Luister X, dit is drie maanden geleden, ik heb hier al veel langer last van. Je houdt nu op met hier over praten met mij, ik wil gezellig fietsen. Anders fiets ik wel alleen.
Dat
Heeft ze al zo vaak gezegd, ze blijft doorgaan. Maar dochter wilt wel met ander meisje blijven fietsen natuurlijk, dus ze zal niet zeggen ik fiets alleen. Daarbij wil ze natuurlijk ook met vriendin blijven fietsen als ze stopt. Maar dat gebeurt dus niet.
Afleiden
Je dochter zal dan duidelijker moeten zijn. Elke keer zeggen: "Ik weet het, het is lastig, maar we gaan het NU ergens anders over hebben." En dan meteen zelf iets vertellen. Grote kans dat vriendin daar dan nog blij mee is ook. Een beetje afleiding is misschien wel precies wat ze nodig heeft. De wereld is groter dan die paar jongens maar het lijkt erop dat de vriendin dat in haar eentje nu niet kan zien. Het zou zo maar kunnen dat als je dochter voet bij stuk houdt met kletsen over andere onderwerpen, dat ze haar vriendin nog het beste helpt ook.
oordopjes
Je dochter kan oordopjes in doen, het gewoon uitleggen, de vriendin steunen dat ze hulp zoekt op school tegen die gasten of andere vrienden zoeken. Dit is verder helemaal niet jouw probleem.
precies
Wat Lou zegt, de kapotte grammofoonplaat... herhalen herhalen herhalen maar jee je kunt toch niet dag in dag uit een uur heen en een uur terug over iets van weken geleden blijven praten?
kiki
Maar dat bedoel ik dus! Laat het los! Jij vindt het allemaal erg lastig? Nee!! Het is lastig voor je dochter. En zij is een grote meid die de keus maakt toch steeds weer dat meisje op te zoeken.
Geef je dochter het goede voorbeeld en zeg haar iets korter als ze er weer over begint, dat jij geen zin hebt er steeds met haar over te praten als ze toch steeds dat meisje op blijft zoeken. Maar neem haar sores niet op je schouder. Gooi het er af!
Eens met juf Ank.
Die vriendin zeurt door tegen je dochter en je dochter blijft zeuren tegen jou.
Maak er een eind aan, zeg letterlijk:"Ik heb het er niet meer over, zoeken jullie het samen maar uit".
Loslaten
Niet alles op willen lossen voor je dochter. Ze leert er meer van als je het haar zelf laat doen. En dan maakt ze misschien een keer een onhandige keuze, zal ze dat ervaren, leert ze weer van, geen man overboord. Laat haar merken dat als ze echt hulp nodig heeft, ze bij je terecht kan maar laat het verder bij haar. Luister en vat samen.
Ik denk even terug aan mijn tijd op VO (als puber en later als docent) en dit was aan de orde van de dag. Vriendinnen die elkaar aantrekken, afstoten, irriteren aan elkaar, vetes, roddelen etc.
En misschien (wat eerder al is gezegd) hulp zoeken voor het loslaten van dingen. Ik herken het, kan het zelf ook doen en mijn moeder deed het vroeger ook bij mij. Je trekt daarmee dingen zo uit hun verband, door het nachtelijke malen over dingen, erover blijven praten etc. Hoe goed bedoeld ook, je helpt je dochter er niet mee.
Toen ik ouder werd zag ik wat er tussen mij en mn moeder gebeurde. Ik ventileerde irritaties van de dag bij haar en zij dacht dat ze dat op moest lossen. Zo bleven we er ook over praten en werden muggen olifanten. Later zag ik het en zei ik soms ‘mam, ik wil gewoon even wat ventileren, je hoeft t niet voor me op te lossen!’
Het had mij meer geholpen als ze me los had gelaten daarin.
Patroon
Kortom, je dochter moet leren om iets tactvol af te kappen. Zowel het geroep van de andere jongeren, als van haar vriendin. En ik vermoed en vrees ook van jouw overbezorgdheid.
Tegen die groep kan ze een gaapgebaar maken als ze durft. Of: " bedenk eens iets nieuws!". Tegen de vriendin kan ze proberen om haar op positieve ontwikkelingen te wijzen en niet mee te gaan in haar angst-gedrag. Begrip tonen is lief, maar dan toch proberen om het onderwerp te veranderen. En tegen jou zou ze ook eens kunnen uitroepen "en nu kappen ma, het gaat niet om jou!"
Heb telkens gezegd dat ze de jongens moest negeren. Nu heeft ze van de week 'kleuter' gezegd. Waardoor ze als antwoord kreeg, hou je vieze kut kanker bek.
Maar ze zegt er zelf niet mee te zitten, dus dat vind ik al heel fijn. Maar ben bang ze voorlopig niet ophouden.
vroeger
Ik kan me herinneren dat ik vroeger, als ik met vriendinnen in zo'n situatie was, we al ver voordat we de jongens zagen zorgden dat we 'druk in gesprek' waren met elkaar. Dus proberen die jongens totaal te negeren en alleen als vriendinnen op elkaar letten. En dit iedere keer volhouden. De lol is er dan snel vanaf bij die jongens, als er totaal geen reactie komt.
En komt ie er wel, niet reageren en iedere keer zo de boel passeren, of, ook wel een andere route nemen, als dat niet al te veel om is.
