Nichtje te zwaar
Dochter van mans broer is te zwaar. Meisje is onder de 10 maar bmi is veel te hoog. Dit wordt bevestigd volgens jeugd en gezin die haar hierdoor ook in de gaten houden. Maar zwager en schoonzus lijken hier echt een blinde vlek voor te hebben. Ze weten dat ze te zwaar is, maar vinden dat ze helemaal niet gek eet. Zeggen dat het gewoon haar bouw is etc. Ze zijn zelf ook te zwaar, maar waar bij hun andere kinderen het babyvet verdween toen ze groter werden is dat bij de jongste niet het geval.
Wij denken anders over de eetgewoontes. Als we ergens zijn met alle kinderen, is er een die toch altijd als eerste komt met ik heb honger en die op verjaardagen ook gewoon meer pakt dan de rest. Etc. Allemaal van die kleine voorbeelden. (We brengen veel tijd met ze door, dus dit is niet een bezoekje per maand zeg maar)
Ik vind het ook gewoon sneu voor het meisje. Je jeugd lijkt me de het moment om de basis voor een gezonde toekomst te leggen. Maar het is natuurlijk een gevoelig onderwerp. Op school wordt ze ook wel eens dikzak genoemd, maar weet niet precies hoe ze hierop reageert
Zouden jullie hier iets mee doen(over zeggen) of het laten gaan want niet je eigen kinderen?
Ik vind dit dus een lastig iets.
Kikki39 schreef op 11-03-2025 om 19:34:
ik vind het wel interessant om te weten wat slanke mensen dan eten en of ze dan geen gedachte hebben om lekker een hele chocolade reep weg te werken en een hele zak chips. Waarom is iedereen daar anders in? En waarom moet ik zoveel moeite doen om wat af te vallen, weinig eten en heel veel sporten. Terwijl mijn collega nooit sport en ik haar op het werk de chocolade zie eten en zo slank is.
Het is niet alleen een kwestie wat je eet maar ook wat je drinkt. Ik eet best wel veel, maar wel overwegend gezond. En qua drinken eigenlijk alleen water, koffie en thee zonder suiker en halfvolle melk.
Ik heb maat S.
Kikki39 schreef op 11-03-2025 om 19:34:
ik vind het wel interessant om te weten wat slanke mensen dan eten en of ze dan geen gedachte hebben om lekker een hele chocolade reep weg te werken en een hele zak chips.
Ik heb geen overgewicht. Voordat ik zou aanbelanden bij een hele reep chocola opeten (en die ligt wel in de kast, want we nemen wel eens op een zaterdag een halve tot een hele met z'n vieren), heb ik al nee gezegd tegen verschillende stappen.
Stap 1: ik denk dat ik zin heb in chocola. Stap 2: ik doe de kast open. Als ik bij stap 1 ja zeg, kan ik hier alsnog nee zeggen - en dat geldt voor de volgende stappen ook. Stap 3: is er een aangebroken reep? Stap 4: ik maak een reep open en breek het kleinst mogelijke deel af. Stap 5: ik neem nog een stukje. Dit is waar ik echt altijd nee zeg, dus bij Stap 6: de hele reep is op, kom ik al helemaal nooit. Een of twee keer per jaar kom ik wel bij stap 4, maar dan alleen op een dag waarop ik veel sport, anders haak ik al af bij stap 1 wegens niet zo slim om te doen. Dus nee, de gedachte aan het opeten van een hele reep heb ik niet, omdat er in dat hele proces te veel alarmbellen, slagbomen e.d. zijn die ik niet negeer.
Kikki39 schreef op 11-03-2025 om 19:34:
ik vind het wel interessant om te weten wat slanke mensen dan eten en of ze dan geen gedachte hebben om lekker een hele chocolade reep weg te werken en een hele zak chips. Waarom is iedereen daar anders in? En waarom moet ik zoveel moeite doen om wat af te vallen, weinig eten en heel veel sporten. Terwijl mijn collega nooit sport en ik haar op het werk de chocolade zie eten en zo slank is.
Heb je het weleens uit laten zoeken of er wellicht een medische reden is voor jouw drang naar zoet? Of advies gevraagd aan een dietist waarom afvallen zo moeizaam gaat?
ik denk niet dat het afvallen zelf moeizaam gaat, maar de gedachte naar eten en vooral het vol willen proppen maakt het probleem. Ik ben al 2 keer 10 kilo afgevallen, maar kom dan weer in een periode met alles eten wat los en vast zit en geen rem meer hebben.
Kikki39 schreef op 12-03-2025 om 14:20:
ik denk niet dat het afvallen zelf moeizaam gaat, maar de gedachte naar eten en vooral het vol willen proppen maakt het probleem. Ik ben al 2 keer 10 kilo afgevallen, maar kom dan weer in een periode met alles eten wat los en vast zit en geen rem meer hebben.
Waarom zoek je daar dan geen hulp bij? Je gaf aan lichamelijke klachten te hebben van je overgewicht, is dan toch een goede reden om er begeleiding bij te krijgen. Niet geschoten, altijd mis.
ja, ik ga naar een diëtist
To, als je echt een goede band met het gezin hebt, is er een sport of activiteit te bedenken die je wekelijks met nichtje en evt andere kinderen of ook volwassenen kan doen? Naar een natuurspeeltuin, klimmen, noem maar op? In het kader van geen woorden maar daden?
Kikki, het kan best dat je verslaafd ben en dat er flink wat problematiek onderzit.
Maar het kan ook zijn dat je lijf gewoon reageert op het ongezonde eten.
Heb je al eens een poos gezond gegeten?
Bij mij verdwijnt dan gewoon de ongezonde trek.
Volhouden is een tweede, en dat is me nog niet gelukt. Want we leven nu eenmaal ook in een wereld waarin we elkaar constant stimuleren ongezond te gaan.
Ik start vandaag weer een nieuwe poging
"Heb je al eens een poos gezond gegeten?
Bij mij verdwijnt dan gewoon de ongezonde trek.
Volhouden is een tweede, en dat is me nog niet gelukt.""
Dat klinkt mij een beetje tegenstrijdig in de oren, eerlijk gezegd. Als je ongezonde trek daadwerkelijk verdwenen zou zijn, zou het je geen moeite kosten om het vol te houden. Dus kennelijk is die trek er nog gewoon.
En verbaast me niet. Er is vziw wel eens onderzoek gedaan naar mensen die een tijd alle suiker hadden vermeden. In tegenstelling tot wat wordt geroepen, verdween de trek in zoet helemaal niet bij deze groep. Jammer maar helaas.
ik ben ook van nature altijd al mollig geweest. Vreselijk, tegelijkertijd kon ik als kind al het lekkers niet laten staan. Je kon ervan zeggen wat je wilde, ik ging toch wel door. De opmerkingen over mijn gewicht deden vooral veel pijn. Was zeker niet de oplossing. Dus ik zou het bij jezelf laten en gezonde dingen aanbieden als je nichtje bij jullie is.
Ik kan de meeste ongezonde dingen meestal ook meteen op mijn heupen plakken, want daar gaan ze toch wel naartoe. Mijn ex is een ander geval, die kon eten wat hij wilde, maar kwam nooit aan (vond hij ook niet leuk).
Toen ik in een periode enigszins lekker in mijn vel zat (maar wel te zwaar), leerde ik calorieën tellen. De kilo's vlogen ervan af en ik had met een jaar 25 kilo verloren. De knop was omgezet en zat nog nooit zo lekker in mijn vel.
Maar toen kwamen de kinderen.... en kwam ik weer aan.. Ik heb meerdere malen de knop om willen zetten, maar ik houd het niet vol. Het lukt me als ik lekker in mijn vel zit, maar op momenten dat ik niet goed in mijn vel zit (en die zijn er met 3 kinderen en een zwaar huwelijk, daarna scheiding vaak), geef ik het op.
Nu kijk ik met weemoed naar de foto's van voorheen en snap ik niet waarom ik die discipline zo snel kwijt raak. Want ik weet dat ik het kan.
Mijn coach geeft aan dat ik het te graag wil, eerst lekker in mijn vel moet zitten en moet accepteren dat het in deze tijd niet lukt.
Kan ik zelf ook wel bedenken, maar het blijft lastig. Want ik weet ook dat ik lekker in mijn vel zit als ik een paar kilo lichter ben. Op dit moment zit ik weer in een flow en ben ik 2 kilo kwijt, maar hoe lang? Tja...
Ik zie het bij mijn kinderen ook. De middelste heeft overduidelijk mijn genen gekregen. De andere 2 die van hun vader. Ze eten hetzelfde, krijgen hetzelfde, maar de middelste heeft er gewoon meer aanleg voor, en meer lekkere trek. Ik heb me voorgenomen om geen onderscheid te maken in wat de kinderen eten, zoals mijn moeder dat deed (waar ik de genen van heb), vreselijk vond ik dat!
Temet schreef op 13-03-2025 om 07:54:
"Heb je al eens een poos gezond gegeten?
Bij mij verdwijnt dan gewoon de ongezonde trek.
Volhouden is een tweede, en dat is me nog niet gelukt.""
Dat klinkt mij een beetje tegenstrijdig in de oren, eerlijk gezegd. Als je ongezonde trek daadwerkelijk verdwenen zou zijn, zou het je geen moeite kosten om het vol te houden. Dus kennelijk is die trek er nog gewoon.
En verbaast me niet. Er is vziw wel eens onderzoek gedaan naar mensen die een tijd alle suiker hadden vermeden. In tegenstelling tot wat wordt geroepen, verdween de trek in zoet helemaal niet bij deze groep. Jammer maar helaas.
Of die persoon kan de verleidingen niet weerstaan en zou het wellicht vol kunnen houden als er minder verleidingen zouden zijn. Het werkt vaak wel samen: lekkere trek ontstaat vaak ook omdat er veel lekkers in je buurt is en de drempel laag is om het tot je te nemen.
Alle suiker vermijden werkt inderdaad niet, net zoals " nooit iets lekkers mogen" zoals iemand schreef. Maar je suikerinname verminderen heeft wel invloed op het honger gevoel. Vooral snelle suikers kunnen de trek enorm doen toenemen met ook het risico op suikerverslaving; waarbij je ook constant trek hebt. Ook hier; er is nooit 1 systeem wat voor iedereen werkt.
Kikki39 schreef op 05-03-2025 om 17:17:
[..]
Ik denk echt wel dat de ene persoon meer behoefte heeft aan zoet of veel eten dan een ander, denk je niet? Wij hebben in mijn familie allemaal problemen met eten en vooral zoetigheid. Ik vraag het weleens aan mijn vrienden en op mijn werk zei zeggen dit helemaal niet te herkennen en helemaal geen gedachte te hebben naar zoetigheid of volproppen. Dus dit heb ik wel als excuus, dat een ander niet zo die drang voelt.
Ik heb ook periodes, maar je hoeft er niet aan toe te geven niet? Ik zou een persoonlijk plan trekken en dat opvolgen.
Ik zou geen excuus verzinnen als je van plan bent je zin door te zetten namelijk afslanken. Daarmee help je jezelf niet. Als je je trek moeilijk kan weerstaan dan doe je wat nodig is om de trek minder te maken: je omringt jezelf niet met voedsel waar je zwakte voor hebt, je leest geen recepten, geeft geen dinertjes, zeker niet met liefhebbers van voedsel wat jij juist wou vermijden, zoekt andere hobby's dan voedsel-gerelateerd. Je bent die je bent en dat is je uitgangspunt om met jezelf om te gaan.
Ik zeg niet dat je dat móet doen en dat je een slecht mens bent als je dat niet wil, maar wil je het wel dan helpt het om jezelf inclusief je zwakten, te kennen.
Ik heb ook een verleden dat ik vaak op dieet was. Als ik dan stopte met lijnen kwam het er weer heel snel aan. Het bekende yoyo effect. Ik heb ook gemerkt dat als ik mezelf dingen verbied ik er dan juist zin in heb. Jaren geleden heb ik het los gelaten en geaccepteerd dat ik nooit superslank zal worden. Vanaf toen blijf ik op gewicht, blijkbaar een gewicht waar mijn lichaam zich lekker bij voelt. Sinds ik mezelf geen dingen meer verbied is de drang om veel te snoepen vanzelf weg gegaan en heb er vaak geen erg meer in. Chips koop ik in kleine zakjes en een klein zakje gaat nu vaak niet meer in 1 keer op.
Voor iedereen die aangeeft moeite te hebben met een gezonde relatie met eten en/of kampen met overgewicht: dit is toch exact waarom het zo lastig is om slechts toe te kijken hoe de basis voor een gezonde verhouding met eten wordt ontnomen?
Ik heb ook fors overgewicht en herken alles wat hier gezegd wordt. Ik zie ook hoe mijn opvoeding hieraan heeft bijgedragen. Heb ik thuis gezonde gewoonten geleerd? Nee. Voor mij was tot een aantal jaar geleden (en ik ben een veertiger notabene) het echt heel normaal om elke vrijdag en zaterdag chips te eten. Zo ben ik opgevoed.
Als ik ging afvallen verkleinde ik die portie maar er zat (en zit) nog steeds in mijn hoofd dat chips een recht is. Dat je je bord leeg eet. Dat je ontbijt met brood en luncht met brood en groenten voor 's avonds is. Als iets niet lekker is gooi je suiker erover. Of meer zout erdoor. Dagelijks mag je glazen frisdrank.
Natuurlijk kom ik niet uit een ei en WEET ik dat dit niet bijdraagt aan een gezond voedingspatroon. Ik kan dit voedingspatroon aanpassen en daar ben ik dan voortdurend echt heel bewust mee bezig en ervaar ik een diep gevoel van dingen niet mogen omdat vanaf mijn geboorte mij is voorgeleefd dat het vet/suikerwalhalla er gewoon bij hoort.
Dus ik gun het elk kind dat ze opgroeien met gezonde gewoonten zodat ze het als volwassene gewoon een stuk makkelijker hebben. Juist omdat ik weet wat voor een gevecht het is.
Temet schreef op 13-03-2025 om 07:54:
"Heb je al eens een poos gezond gegeten?
Bij mij verdwijnt dan gewoon de ongezonde trek.
Volhouden is een tweede, en dat is me nog niet gelukt.""
Dat klinkt mij een beetje tegenstrijdig in de oren, eerlijk gezegd. Als je ongezonde trek daadwerkelijk verdwenen zou zijn, zou het je geen moeite kosten om het vol te houden. Dus kennelijk is die trek er nog gewoon.
En verbaast me niet. Er is vziw wel eens onderzoek gedaan naar mensen die een tijd alle suiker hadden vermeden. In tegenstelling tot wat wordt geroepen, verdween de trek in zoet helemaal niet bij deze groep. Jammer maar helaas.
Temet, mijn ongezonde trek verdwijnt wel. Althans, zo heb ik het toch een paar keer ervaren.
Dat volhouden heeft voor mij te maken met sociale situaties. Ongezond eten zit zo verweven in onze sociale structuren en gewoontes. En zodra er teveel ‘uitzonderingen’ komen (toch dat taartje op die verjaardag) dan begint die trek wel weer terug te komen.
Het blijft wel lastig want die omgeving die blijft natuurlijk toch. En een enkele uitzondering kan mijn trek wel aan maar ik weet ook niet precies waar nu dat omslagpunt zit. En om nu alle feestjes te mijden en niet meer uit eten te gaan dat is ook weer zo iets.
