Nichtje te zwaar
Dochter van mans broer is te zwaar. Meisje is onder de 10 maar bmi is veel te hoog. Dit wordt bevestigd volgens jeugd en gezin die haar hierdoor ook in de gaten houden. Maar zwager en schoonzus lijken hier echt een blinde vlek voor te hebben. Ze weten dat ze te zwaar is, maar vinden dat ze helemaal niet gek eet. Zeggen dat het gewoon haar bouw is etc. Ze zijn zelf ook te zwaar, maar waar bij hun andere kinderen het babyvet verdween toen ze groter werden is dat bij de jongste niet het geval.
Wij denken anders over de eetgewoontes. Als we ergens zijn met alle kinderen, is er een die toch altijd als eerste komt met ik heb honger en die op verjaardagen ook gewoon meer pakt dan de rest. Etc. Allemaal van die kleine voorbeelden. (We brengen veel tijd met ze door, dus dit is niet een bezoekje per maand zeg maar)
Ik vind het ook gewoon sneu voor het meisje. Je jeugd lijkt me de het moment om de basis voor een gezonde toekomst te leggen. Maar het is natuurlijk een gevoelig onderwerp. Op school wordt ze ook wel eens dikzak genoemd, maar weet niet precies hoe ze hierop reageert
Zouden jullie hier iets mee doen(over zeggen) of het laten gaan want niet je eigen kinderen?
Ik vind dit dus een lastig iets.
Hebben jullie een goede band? Ga daar dan mee door. Hou het gezellig, zet ze voor wat jullie doorgaans eten, eet bij hun wat de pot schaft. Wees een leuke blije tante (ook voor de ouders), daar heb je meer aan dan eentje die zich óók al met je uiterlijk/gewicht bemoeit. Ik spreek uit ervaring. Ze hebben hulp, dat is genoeg.
Ik zou er niets van zeggen. Je kunt hooguit als ze bij jullie zijn wat gezondere dingen qua eten aanbieden.
doordat iedereen zich er mee (gaat) bemoeien, wordt het voor het meisje alleen maar nog vervelender. Alleen daardoor kan ze wel een eetstoornis gaan ontwikkelen. Laat het bij de ouders.
Je zou, wanneer ze bij jullie is, wel zo nu en dan gezonde alternatieven kunnen aanbieden, zodat ze dit ook ziet en mss wel lekker(der) vindt. Zo leert ze wel dat er ook andere keuzes zijn.
EmmaT schreef op 02-03-2025 om 08:16:
Hebben jullie een goede band? Ga daar dan mee door. Hou het gezellig, zet ze voor wat jullie doorgaans eten, eet bij hun wat de pot schaft. Wees een leuke blije tante (ook voor de ouders), daar heb je meer aan dan eentje die zich óók al met je uiterlijk/gewicht bemoeit. Ik spreek uit ervaring. Ze hebben hulp, dat is genoeg.
Nee hoor, de hulp negeren ze. Alle adviezen van jeugd en gezin vinden ze onzin en ze staan niet open voor bijvoorbeeld een diëtist.
Ik Zou er tegen meisje niks over zeggen hè. Gaat me meer om de blinde vlek bij de ouders.
Caroline80 schreef op 02-03-2025 om 08:30:
Ik zou er niets van zeggen. Je kunt hooguit als ze bij jullie zijn wat gezondere dingen qua eten aanbieden.
Inderdaad. Snack komkommers en tomaten er degelijke.
Vrouw85 schreef op 02-03-2025 om 08:42:
[..]
Nee hoor, de hulp negeren ze. Alle adviezen van jeugd en gezin vinden ze onzin en ze staan niet open voor bijvoorbeeld een diëtist.
Ik Zou er tegen meisje niks over zeggen hè. Gaat me meer om de blinde vlek bij de ouders.
Ook de ouders hebben meer aan plezierig contact met hun naasten dan wéér iemand die zich met het overgewicht van hun kind denkt te moeten bemoeien.
Echt, ik zou het laten. Als ze geen hulp willen zitten ze ook niet om jou advies verlegen. Tenzij ze er ooit zelf over beginnen.
Wat zou je tegen de ouders willen zeggen?
Vrouw85 schreef op 02-03-2025 om 08:42:
[..]
Nee hoor, de hulp negeren ze. Alle adviezen van jeugd en gezin vinden ze onzin en ze staan niet open voor bijvoorbeeld een diëtist.
Ik Zou er tegen meisje niks over zeggen hè. Gaat me meer om de blinde vlek bij de ouders.
Ik ben bang dat je je eigen invloed overschat, en onderschat wat de reactie kan zijn bij je zwager. Als ze niet naar deskundigen luisteren, luisteren ze ook niet naar jou. En je kan als erg vervelend ervaren worden als jij 'ook gaat zeuren'. Ofwel waarschijnlijk los je niks op en ontstaat er alleen meer frictie.
Dus de enige reden voor jou om iets te zeggen is dan zodat jij het kwijt bent. Verder helpt het niets, waarschijnlijk.
Roos57 schreef op 02-03-2025 om 08:53:
Wat zou je tegen de ouders willen zeggen?
Geen idee. Misschien dat als ze weer zegt dat meisje niet gek eet enkel adviseren het eens bij te houden oid voor het realistische beeld. (Tegen schoonzus trouwens eerder, zwager zegt wel eens trots dat ze zo goed en flink kan eten).
Ik vind dit gewoon sneu. En het overgewicht lijkt juist steeds meer te worden ipv dat het stabiliseert nu ze groeit. Dat gun je niemand lijkt me.
Je moest een weten wat mensen met wat overgewicht aan commentaar daarop krijgen van buitenaf. Dat is vele malen erger/sneuer dan het overgewicht zelf. Stop daarmee, ga wat leuks doen, echt. Als ze er last van krijgt komt ze er zelf wel achter en zal ze stappen ondernemen. En wie weet wat ze dan heeft aan een blije tante die niet overal commentaar op heeft.
Gewoon niet mee bemoeien, niet jouw kind en ik denk ook niet bemoeienis van de vrouw van je broer helpt. Ik zou alleen bemoeien als je zin hebt in een familierel.
Wat zou je willen zeggen wat ze nog niet van anderen gehoord hebben?
Ik zou het maar niet doen, tenzij jullie contact je niets waard is.
Als het kind bij jou is haar niet meer snoep/snaai aanbieden dan je aan andere kinderen zou doen, maar ook niet minder, en ook niet ineens pontificaal snoeptomaatjes gaan serveren als nichtje er is als je dat anders ook niet doet. Kortom: haar behandelen zoals je andere kinderen ook behandelt, en als ze dan klaagt over honger, haar een boterham aanbieden.
Zo ging dat vroeger bij ons: er was wel snoep (in de jaren zeventig niet vanzelfsprekend), maar in beperkte hoeveelheid, en als je honger had kon je altijd een (droge) boterham pakken. Gek genoeg bleek het met de honger dan soms best mee te vallen. Soms niet, dan at ik inderdaad droog brood tussendoor.
Zoals anderen ook zeggen: je kunt deze ouders niks zeggen dat ze niet ook al van vele anderen hebben gehoord. Laat het gaan.
herkenbaar, hier precies hetzelfde bij dochter van broer. Ik heb er nooit iets gezegd, maar vond er wel iets van. Bij een verjaardag mocht ze altijd pakken wat ze wilde, terwijl ik er met geknepen billen bij zat van; zegt er nu niemand iets dat het wel genoeg is". Ik ben zelf ook dik,maar gelukkig niet in mijn jeugd. Ze is nu 15 en haar hele leven merk je dat er dingen tegen haar gezegd worden door kinderen, heel zielig. Mijn broer liep wel altijd te klagen dat ze dik was, maar deed er nooit iets aan. Ik heb verder geen advies, maar wilde je laten weten dat ik het wel herken. Heel misschien als je heel goed met je broer kan praten dat je er dan een keer iets van kan zeggen als het ter sprake komt
Het is heel lastig om je zorgen hierover op een niet verwijtende manier aan te kaarten. Het is de vraag of je er iets mee bereikt...maar toch. Vetcellen kweek je in je jeugd,zijn ze er eenmaal, dan wordt het een levenslang gevecht. Je bespaart iemand zoveel ellende als je dat kunt voorkomen.
Mijn moeder was een bakkersdochter en misschien was er daarom wel elk weekend gebak. Dat begon op vrijdagavond met een gangmaker of een andere grote koek, zaterdagavond en zondag na de kerk slagrooomgebak. Daarnaast waren er door de weekjes koekjes, en werden er grootverpakkingen candybars bij de Makro ingeslagen. Af en toe drukte ik wel eens een Snickers achterover uit de voorraadkast, mijn zusje was mateloo Mijn moeder ging dan wel met haar naar een dietiste toen ze een jaar of 7 was, maar merkwaardig genoeg werd het inkoopbeleid niet aangepast. Zus kampt al haar hele volwassen leven met zwaar overgewicht. De laatste jaren werd ze na een grote crisis in haar leven echt heel zorgwekkend obees. Iedere keer als ik haar zag, schrok ik. Ze is nu aan de slag met ozempic en gelukkig gewicht aan het verliezen.
