Nichtje te zwaar
Dochter van mans broer is te zwaar. Meisje is onder de 10 maar bmi is veel te hoog. Dit wordt bevestigd volgens jeugd en gezin die haar hierdoor ook in de gaten houden. Maar zwager en schoonzus lijken hier echt een blinde vlek voor te hebben. Ze weten dat ze te zwaar is, maar vinden dat ze helemaal niet gek eet. Zeggen dat het gewoon haar bouw is etc. Ze zijn zelf ook te zwaar, maar waar bij hun andere kinderen het babyvet verdween toen ze groter werden is dat bij de jongste niet het geval.
Wij denken anders over de eetgewoontes. Als we ergens zijn met alle kinderen, is er een die toch altijd als eerste komt met ik heb honger en die op verjaardagen ook gewoon meer pakt dan de rest. Etc. Allemaal van die kleine voorbeelden. (We brengen veel tijd met ze door, dus dit is niet een bezoekje per maand zeg maar)
Ik vind het ook gewoon sneu voor het meisje. Je jeugd lijkt me de het moment om de basis voor een gezonde toekomst te leggen. Maar het is natuurlijk een gevoelig onderwerp. Op school wordt ze ook wel eens dikzak genoemd, maar weet niet precies hoe ze hierop reageert
Zouden jullie hier iets mee doen(over zeggen) of het laten gaan want niet je eigen kinderen?
Ik vind dit dus een lastig iets.
ik heb mijn hele leven al drang naar eten. Op mijn 15 e gingen mijn vriendinnen en ik regelmatig naar de jamin, ik nam een hele zak, vriendinnen niks of een klein snoepjes. Ik lust alle soorten koek/snoep. Ik ben ook altijd met mijn gedachte bij snoep/koek. Ik heb ook geen leuke avond zonder veel snoep/ koek. Op mijn werk heeft niemand hier last van,ik vraag ze daar ook naar. Zijn ook allemaal even dun. Nu ben ik over de 50 en krijg echt lichamelijke klachten van mijn overgewicht. Ik word er wel vaak verdrietig van, vind dat ik een enorme strijd moet lijden tegen het eten.Mijn broers/zussen hebben er ook zoveel moeite mee. Hoe je zoiets doorbreekt geen idee. Het is trouwens niet zo dat we vanalles maar te eten krijgen vroeger.
Kikki39 schreef op 02-03-2025 om 21:16:
ik heb mijn hele leven al drang naar eten. Op mijn 15 e gingen mijn vriendinnen en ik regelmatig naar de jamin, ik nam een hele zak, vriendinnen niks of een klein snoepjes. Ik lust alle soorten koek/snoep. Ik ben ook altijd met mijn gedachte bij snoep/koek. Ik heb ook geen leuke avond zonder veel snoep/ koek. Op mijn werk heeft niemand hier last van,ik vraag ze daar ook naar. Zijn ook allemaal even dun. Nu ben ik over de 50 en krijg echt lichamelijke klachten van mijn overgewicht. Ik word er wel vaak verdrietig van, vind dat ik een enorme strijd moet lijden tegen het eten.Mijn broers/zussen hebben er ook zoveel moeite mee. Hoe je zoiets doorbreekt geen idee. Het is trouwens niet zo dat we vanalles maar te eten krijgen vroeger.
Uiteraard niet lullig bedoeld maar zoals je het schrijft klinkt het als een verslaving. Net als wanneer een alcoholist altijd met drank bezig is en het alleen leuk kan hebben met drank of een drugsverslaafde altijd bezig is met de volgende snuif of shot. Misschien eens met je huisarts overleggen of dit wellicht bij jou het geval kan zijn; het gaat dan niet alleen om afvallen/ leefstijl veranderen maar om van de " verslaving " af te komen. Daar zijn ook speciale trajecten voor. Maar een huisarts kan ook kijken of er andere invloeden zijn die mee spelen bij jou, misschien speelt bv stress een rol met snoepen als coping mechanisme.
Eten is een primair instinct. Dus echt heel lastig om daarmee om te gaan. Bovendien versterkt voedsel je ego: door lekker te eten krijg je het gevoel dat je dat je je portie toch maar mooi bereikt hebt! Terwijl honger jou het gevoel geeft een sloeber te zijn.
Maar tegelijkertijd weet ons verstand dat je 20-50% meer kans op zeer ernstige medische problemen krijgt. De lijst aandoeningen is heel lang.
Je lichaam dat willen besparen is eigenlijk niet meer dan een besluit; de rest is strategie. Je bestudeert je behoeften en gewoonten en probeert dan van uur tot uur uit te vinden hoe je maximaal resultaat bereikt terwijl je jezelf minimaal pijn doet daarmee. Je probeert ook heel veel. Het ene werkt een beetje, het andere helemaal niet, en zo weet je steeds meer wapentjes te verzamelen.
Maar het werkt dus echt totaal niet om iemand anders motivatie te gaan opleggen. Eigenlijk heel logisch. Veronderstel dat ik jou ga opleggen voortaan naar motorraces te gaan. Daar krijg je dan alleen maar nog meer een hekel aan, als je dat al had.
Ik zou er alleen iets mee doen als ze het zelf ter sprake brengen, dus geen ongevraagd advies geven.
Bijvoorbeeld:
Ouders: "De GGD heeft weer gezegd dat ze te zwaar is, maar ze eet helemaal niet te veel"
Jouw antwoord: "wat gek he? Zou er misschien een andere/medische oorzaak kunnen zijn? Misschien is het een idee een afspraak met een diëtist te maken. Die kan meekijken of haar eetpatroon ongezond is. En als die haar eetpatroon normaal vindt, is het misschien nodig om te kijken of er een andere oorzaak is. Het kan natuurlijk wel een gevaar voor de gezondheid zijn als ze echt te zwaar is."
Zoiets?
Ik denk dat je vooral de nadruk moet leggen op de gezondheid, dus niet op het uiterlijke aspect van "te dik" zijn.
