Nichtje te zwaar
Dochter van mans broer is te zwaar. Meisje is onder de 10 maar bmi is veel te hoog. Dit wordt bevestigd volgens jeugd en gezin die haar hierdoor ook in de gaten houden. Maar zwager en schoonzus lijken hier echt een blinde vlek voor te hebben. Ze weten dat ze te zwaar is, maar vinden dat ze helemaal niet gek eet. Zeggen dat het gewoon haar bouw is etc. Ze zijn zelf ook te zwaar, maar waar bij hun andere kinderen het babyvet verdween toen ze groter werden is dat bij de jongste niet het geval.
Wij denken anders over de eetgewoontes. Als we ergens zijn met alle kinderen, is er een die toch altijd als eerste komt met ik heb honger en die op verjaardagen ook gewoon meer pakt dan de rest. Etc. Allemaal van die kleine voorbeelden. (We brengen veel tijd met ze door, dus dit is niet een bezoekje per maand zeg maar)
Ik vind het ook gewoon sneu voor het meisje. Je jeugd lijkt me de het moment om de basis voor een gezonde toekomst te leggen. Maar het is natuurlijk een gevoelig onderwerp. Op school wordt ze ook wel eens dikzak genoemd, maar weet niet precies hoe ze hierop reageert
Zouden jullie hier iets mee doen(over zeggen) of het laten gaan want niet je eigen kinderen?
Ik vind dit dus een lastig iets.
Ik was 10 in de jaren zeventig en veel te dik. Ook toen kon je gemakkelijk aan snoep komen en ik rammelde altijd van de honger. Bij mij zat het probleem bij de huisarts die een diëtist maar onzin vond. Toen ik een nieuwe huisarts kreeg, nam die de vraag van mij en mijn ouders wel serieus en stuurde me door naar een heel lieve diëtiste die me prees en serieus nam, heeft me op de goede weg geholpen, waardoor de verzadigingsknop werd geactiveerd.
Maar daar stonden mijn ouders ook achter. En ik was zelf ook ontzettend gemotiveerd. Hoe je bij een goede, vriendelijke diëtist uitkomt als aan die twee voorwaarden niet wordt voldaan en hoe je dat inzicht kan verwerven als ouders, geen idee.
Edit: en ook geen idee hoe ik mijn vetcellen in toom heb gehouden het grootste deel van mijn volwassen leven na een jeugd van dik zijn.
Overigens hebben mijn kinderen last van overgewicht gekregen tijdens en na de puberteit (laat in de puberteit), op het moment dat ik juist als puber gewicht begon te verliezen. Ik ben in hun jeugd niet verschrikkelijk streng geweest, maar wel lekkers alleen voor bijzondere gelegenheden, niet te vaak
Ook hebben we het belang van bewegen in het gezin voorgeleefd.
Wat dat betreft, heb je hebt in deze samenleving geen garanties, zelfs als je het bewust bent.
is dat niet omdat je nooit meer zo dik wil worden of heb je gewoon geen zin meer in al dat lekkers? Ik kamp ook al mijn hele leven met dik zijn, in mijn jeugd helemaal niet toen was ik juist dun. Maar die drang naar eten gaat gewoon niet weg, hoe doe je dat?
Dit is gewoon een heel lastig onderwerp. Ik heb een nabij familielid met wie ik een heel goede band heb, die dingen zegt als ‘ik moet mezelf uithongeren om af te vallen.’ Daarentegen zie ik wat er zoal in gaat en denk ik dat ze minimaal anderhalf keer zoveel eet als wat ze verbrandt. Een van hun kinderen was ook veel te zwaar. Die probeert nu, met succes, zelfstandig af te vallen (er is al 20 kilo af en minstens zoveel te gaan), maar dat wordt hem door zijn ouders best moeilijk gemaakt. Sowieso is er weinig kennis over voeding en gezonde alternatieven, ‘snacks’ zijn halve maaltijden. Ze eten gerust als tussendoortje een patatje met of twee saucijzenbroodjes.
Ik ga me er in ieder geval niet mee bemoeien. Ze zien mij nu calorieën tellen en registreren wat ik eet (mijn bmi was >25 maar zij vinden me mager), en zeggen gerust dat ik doorsla. Ik ga daar niet tegenin, maar heb wel duidelijk gemaakt dat mijn hoge gewicht een wake-up call was.
Kikki39 schreef op 02-03-2025 om 11:15:
is dat niet omdat je nooit meer zo dik wil worden of heb je gewoon geen zin meer in al dat lekkers? Ik kamp ook al mijn hele leven met dik zijn, in mijn jeugd helemaal niet toen was ik juist dun. Maar die drang naar eten gaat gewoon niet weg, hoe doe je dat?
Als ik dat weet, dan zal ik het posten hier!
Het kan ermee te maken hebben dat ik veel meer vezelrijk eten ben gaan eten, mijn lievelingsbrood is van niveau neutronenster zo zwaar. Noten eet ik ook graag. Maar er zijn ook die zweren dat je geen brood moet eten als je geen overgewicht wil en er zijn die afvallen omdat ze geen noten meer eten. Dus een dieet dat geschikt is voor dit nichtje, ik zou niets durven aanraden.
Overgewicht wordt tegenwoordig wel veel meer geaccepteerd dan in mijn jeugd. Dat komt omdat het vroeger een uitzondering was en minder de regel, zoals tegenwoordig. Ook vanwege focus, welvaart en beschikbaarheid waardoor je het vaker ziet en jij dus niet meer anders bent dan de meerderheid als je dikker bent.
Ik vermoed dat het daarom moeilijker is om er iets aan te doen. Zeker op die leeftijd. Ikzelf snoepte wel veel in die tijd. Was ook vooral gek op toast met dik roomboter erop. Maar al gauw ging mijn gewicht omhoog en werd het me duidelijk dat niet alleen "minder snoepen" de remedie was.
Ik wilde niet anders zijn dan anderen, en weerstond mijn moeder om dan maar op eigen houtje slanker te worden. Ik kreeg haar niet mee. Zij vond eten goed en niet-eten slecht en dat zat rotsvast in haar hoofd.
Als betrekkelijk ver familielid kan je niets doen. Het kind zal het al vaker te horen hebben gekregen en als jij drie maten groter hebt dan anderen dan merk je dat beslist op. Het is aan haar om ouders te weerstaan als de tijd rijp is en als ze dat wil.
Kikki39 schreef op 02-03-2025 om 11:15:
is dat niet omdat je nooit meer zo dik wil worden of heb je gewoon geen zin meer in al dat lekkers? Ik kamp ook al mijn hele leven met dik zijn, in mijn jeugd helemaal niet toen was ik juist dun. Maar die drang naar eten gaat gewoon niet weg, hoe doe je dat?
Overgewicht kan meerdere oorzaken hebben, van medicatiegebruik, mentaal (depressie/emotie-eten), hormonen, overgewicht in het verleden tot genetische fouten enzovoorts. En toch wordt er altijd maar 1 remedie aangeprezen: meer bewegen, minder eten. Maar alle andere factoren zijn eveneens belangrijk om te onderzoeken. Die gooien namelijk roet in het eten.
Ik las een keer een onderzoek van Liesbeth van Rossum. Zij gaven twee groepen hetzelfde te eten qua kcal, vetten, eiwitten, koolhydraten, vezels. Echter de ene groep kreeg bewerkt eten en wat bleek? Die groep at 500 kcal meer per dag. En met 7000 kcal meer eten dan je nodig hebt, ben je een kilo aangekomen. Drie keer raden waarmee de supermarkt tegenwoordig mee vol staat.
Ik heb zelf een streng glutenvrij dieet, dat is niet energiebeperkt maar ik kan wel een antwoord geven op je vraag “hoe gaat de drang naar eten weg” en dan in de zin van: eten dat je niet mag (wilt) nemen. Dat heeft bij mij een jaar geduurd, grofweg. Ik droomde zelfs van broodjes met gluten. Maar nu is het over. Als ik een tafel zie met hapjes die ik allemaal niet mag wegens gluten of kruisbesmetting, is het net alsof ik naar een museumstuk kijk. Prachtig. Maar ik krijg er geen Pavlov reactie meer op. Dat dooft uit.
ik zou het laten gaan want het is niet mijn familie. Plus ze zijn zelf te dik die ouders, willen ze daar iets aan doen ten eerste? Anders is het onbegonnen werk. Je kunt je kind geen goed voorbeeld geven over leefstijl als je zelf zo dik bent. Je kan niet zeggen niet roken zoon en de een na de andere peuk opsteken. De ouders moeten eerst zichzelf veranderen.
Mijn kinderen hadden een vriendinnetje uit de buurt, dat vriendinnetje had een zus die flink overgewicht had/heeft. De moeder van die kinderen was obese en de vader was graatmager. Het vriendinnetje van mijn kinderen was ook graatmager net als haar vader. Ze aten hetzelfde dus het is soms puur de genen
Bolmieke schreef op 02-03-2025 om 15:48:
Mijn kinderen hadden een vriendinnetje uit de buurt, dat vriendinnetje had een zus die flink overgewicht had/heeft. De moeder van die kinderen was obese en de vader was graatmager. Het vriendinnetje van mijn kinderen was ook graatmager net als haar vader. Ze aten hetzelfde dus het is soms puur de genen
Interessant standpunt, vind ik altijd; want mijn zus had een prachtig Frans tenger elegant figuurtje maatje 32-34, en ik was in die tijd ook wel tamelijk slank maar had eerder een Duits figuur zegmaar. Maat 38 wat nu 36 is. Toch zag je verschil in consumptiegedrag. Zus nam alleen iets uit de koekschaal als ze echt trek had. Ze stopte, zelfs midden tijdens het eten van het koekje, als ze het niet 100% lekker meer vond. Ze nam één koekje en alleen twee als ze nog steeds trek had. Ik vond dit gedrag raadselachtig. Ze had dit van nature. In die tijd werd er nog niet veel over geschreven.
Want mijn gedrag was anders: het eerste koekje maakte dat ik pas écht trek kreeg. 't Is dat koekjes duur waren, anders had mijn moeder dat niet afgestopt door me de trommel afhandig te maken.en had ik een hele trommel leeggegeten..Weldra was ik er een kunstenaar in om de trommel volkomen geluidloos open te maken en te sluiten.
Ik herken je frustratie. Mijn beste vriendin is (net zoals ik) fors en heeft twee kinderen die flink overgewicht hebben. Ik krijg heel veel mee qua eetgewoonten. Er staat standaard roomboter op tafel want over margarine hebben ze gehoord dat het erg bewerkt is. Er staat standaard sinaasappelsap op tafel. De hele dag door drinken ze water (super!) maar bij het ontbijt en de lunch dus sap, vaak meer glazen. In de middag chocomelk. Oh het vriest, dus slagroom erbij. Cruesli. Als er ijs gehaald wordt nooit eens een waterijsje, altijd cornetto's en magnums. McDonalds is de grote favoriet. Om 17.00 is het tijd voor een zakje chips.Het is heel makkelijk om te zeggen dat je daar niks van hoeft te vinden, maar als je ziet dat ze fysiek ongemakken beginnen te vertonen (bewegen gaat moeizaam, echt lekker tikkertje spelen met mijn kinderen was niet leuk want ze zijn snel moe, altijd geklaag als we wel echt ff iets actiefs gingen doen, meisje was al met 11 ongesteld etc) dan is het echt lastig om niet te willen helpen.
rionyriony schreef op 02-03-2025 om 17:20:
[..]
Interessant standpunt, vind ik altijd; want mijn zus had een prachtig Frans tenger elegant figuurtje maatje 32-34, en ik was in die tijd ook wel tamelijk slank maar had eerder een Duits figuur zegmaar. Maat 38 wat nu 36 is. Toch zag je verschil in consumptiegedrag. Zus nam alleen iets uit de koekschaal als ze echt trek had. Ze stopte, zelfs midden tijdens het eten van het koekje, als ze het niet 100% lekker meer vond. Ze nam één koekje en alleen twee als ze nog steeds trek had. Ik vond dit gedrag raadselachtig. Ze had dit van nature. In die tijd werd er nog niet veel over geschreven.
Want mijn gedrag was anders: het eerste koekje maakte dat ik pas écht trek kreeg. 't Is dat koekjes duur waren, anders had mijn moeder dat niet afgestopt door me de trommel afhandig te maken.en had ik een hele trommel leeggegeten..Weldra was ik er een kunstenaar in om de trommel volkomen geluidloos open te maken en te sluiten.
Hier idem bij mijn kinderen. Mijn zoontje is net mij. Houdt van de combi zoet en vet en het maakt niet uit of je 1 koekje of 5 koekjes voorzet. Het gaat op.
Mijn dochter houdt van fruit. Ook van koek, maar niet te veel en niet te vaak. Kiest uit zichzelf een calipo terwijl zoon probeert te onderhandelen over een magnum.
Maar dat betekent niet dat hij die magnum of 5 koekjes krijgt.
Bolmieke schreef op 02-03-2025 om 15:48:
Mijn kinderen hadden een vriendinnetje uit de buurt, dat vriendinnetje had een zus die flink overgewicht had/heeft. De moeder van die kinderen was obese en de vader was graatmager. Het vriendinnetje van mijn kinderen was ook graatmager net als haar vader. Ze aten hetzelfde dus het is soms puur de genen
Drie leden van een gezin eten vrijwel nooit exact hetzelfde, denk ik.
Bolmieke schreef op 02-03-2025 om 15:48:
Mijn kinderen hadden een vriendinnetje uit de buurt, dat vriendinnetje had een zus die flink overgewicht had/heeft. De moeder van die kinderen was obese en de vader was graatmager. Het vriendinnetje van mijn kinderen was ook graatmager net als haar vader. Ze aten hetzelfde dus het is soms puur de genen
Dat is een denkfout. Ze aten niet hetzelfde. Slanke mensen stoppen op tijd met eten, dikke mensen eten door. Daarom hebben ze het figuur dat ze hebben.
Waarom denk jij dat een 10-jarige niet in de spiegel kan kijken?
Wat hoop je te bereiken? Behalve dan een eetstoornis bij kind en ruzie met schoonbroer?
Laat het daar waar het is. Bij kind en bij schoonbroer en schoonzus.
Als kind op haar 16 of 18 ooit zelf tips komt vragen aan jou kan je eventueel helpen. Nu niet.
En voor 't zelfde geld groeit kind straks in de puberteit 20 cm in de lengte en groeit het er letterlijk af.
