Nichtje te zwaar
Dochter van mans broer is te zwaar. Meisje is onder de 10 maar bmi is veel te hoog. Dit wordt bevestigd volgens jeugd en gezin die haar hierdoor ook in de gaten houden. Maar zwager en schoonzus lijken hier echt een blinde vlek voor te hebben. Ze weten dat ze te zwaar is, maar vinden dat ze helemaal niet gek eet. Zeggen dat het gewoon haar bouw is etc. Ze zijn zelf ook te zwaar, maar waar bij hun andere kinderen het babyvet verdween toen ze groter werden is dat bij de jongste niet het geval.
Wij denken anders over de eetgewoontes. Als we ergens zijn met alle kinderen, is er een die toch altijd als eerste komt met ik heb honger en die op verjaardagen ook gewoon meer pakt dan de rest. Etc. Allemaal van die kleine voorbeelden. (We brengen veel tijd met ze door, dus dit is niet een bezoekje per maand zeg maar)
Ik vind het ook gewoon sneu voor het meisje. Je jeugd lijkt me de het moment om de basis voor een gezonde toekomst te leggen. Maar het is natuurlijk een gevoelig onderwerp. Op school wordt ze ook wel eens dikzak genoemd, maar weet niet precies hoe ze hierop reageert
Zouden jullie hier iets mee doen(over zeggen) of het laten gaan want niet je eigen kinderen?
Ik vind dit dus een lastig iets.
Bij mij helpt:
- zolang ik niet het gewicht heb wat ik wil, houd ik vol
- als ik het gewicht bereikt heb duld ik niet dat ik een maximumwaarde overscheidt
- ik ben immuun voor andermans mening over mijn figuur of menu
- past een koekje of chocolaatje niet binnen mijn huidige menu, dat neem ik er niet toch een, want als ik nu al trek heb neem ik er meer
Toegeeflijk worden als je weet dat je daar niet mee geholpen bent dient je niet.
Zoals sommige mensen hier zeggen is het simpelweg een rekensom; eet je meer dan je nodig hebt, zelfs als het heel gezonde dingen zijn, dan kom je aan.
LydiaDietz schreef op 13-03-2025 om 10:07:
Voor iedereen die aangeeft moeite te hebben met een gezonde relatie met eten en/of kampen met overgewicht: dit is toch exact waarom het zo lastig is om slechts toe te kijken hoe de basis voor een gezonde verhouding met eten wordt ontnomen?
Ik heb ook fors overgewicht en herken alles wat hier gezegd wordt. Ik zie ook hoe mijn opvoeding hieraan heeft bijgedragen. Heb ik thuis gezonde gewoonten geleerd? Nee. Voor mij was tot een aantal jaar geleden (en ik ben een veertiger notabene) het echt heel normaal om elke vrijdag en zaterdag chips te eten. Zo ben ik opgevoed.
Als ik ging afvallen verkleinde ik die portie maar er zat (en zit) nog steeds in mijn hoofd dat chips een recht is. Dat je je bord leeg eet. Dat je ontbijt met brood en luncht met brood en groenten voor 's avonds is. Als iets niet lekker is gooi je suiker erover. Of meer zout erdoor. Dagelijks mag je glazen frisdrank.
Natuurlijk kom ik niet uit een ei en WEET ik dat dit niet bijdraagt aan een gezond voedingspatroon. Ik kan dit voedingspatroon aanpassen en daar ben ik dan voortdurend echt heel bewust mee bezig en ervaar ik een diep gevoel van dingen niet mogen omdat vanaf mijn geboorte mij is voorgeleefd dat het vet/suikerwalhalla er gewoon bij hoort.
Dus ik gun het elk kind dat ze opgroeien met gezonde gewoonten zodat ze het als volwassene gewoon een stuk makkelijker hebben. Juist omdat ik weet wat voor een gevecht het is.
Goede post LydiaDietz.
Dit aspect is ook erg moeilijk en wordt weleens vergeten: aangeleerd gedrag is heel lastig te wijzigen en af te leren als je het eenmaal gewend bent. Mensen zeggen vaak; ik heb meer aanleg of het zit in de familie (en dat speelt ook zeker mee), maar ongezonde eetgewoontes gaan vaak ook van generatie op generatie. Net zoals TO al schrijft: de ouders van nichtje geven ook geen goed voorbeeld en leren haar ook van alles aan.
Gingergirl schreef op 13-03-2025 om 15:40:
[..]
Goede post LydiaDietz.
Dit aspect is ook erg moeilijk en wordt weleens vergeten: aangeleerd gedrag is heel lastig te wijzigen en af te leren als je het eenmaal gewend bent. Mensen zeggen vaak; ik heb meer aanleg of het zit in de familie (en dat speelt ook zeker mee), maar ongezonde eetgewoontes gaan vaak ook van generatie op generatie. Net zoals TO al schrijft: de ouders van nichtje geven ook geen goed voorbeeld en leren haar ook van alles aan.
En ik heb dus zo'n vriendin die net als ik overgewicht heeft en haar kinderen dezelfde eetgewoontes meegeeft die wij vroeger kregen. Erover praten gaat niet en doen we dus niet meer. Dus ik kijk lijdzaam toe hoe haar kinderen dikker en dikker worden. En dat vind ik heel lastig, want ik gun haar kinderen een andere toekomst.
Overigens wordt met name mijn dochter geskinny-shamed dus ik ben in deze niet "the bad guy", ik onthoud me van elk commentaar op gewicht en heb vriendin meerdere keren duidelijk gemaakt dat ik niks wil weten over klein en dun. Ze is iets kleiner dan gemiddeld en een bonk spier.
Ja maar denk je nou echt dat ouders ineens gaan veranderen omdat jij dat zegt? Daar geloof ik niks van. Er zijn al instanties bij betrokken en ook die krijgen niks gedaan. Maar als tante Vrouw85 iets zegt valt ineens het kwartje?
Je verpest er je relatie met je familie mee en dan kun je helemaal niks meer betekenen.
rionyriony schreef op 13-03-2025 om 12:26:
Bij mij helpt:
- zolang ik niet het gewicht heb wat ik wil, houd ik vol
- als ik het gewicht bereikt heb duld ik niet dat ik een maximumwaarde overscheidt
- ik ben immuun voor andermans mening over mijn figuur of menu
- past een koekje of chocolaatje niet binnen mijn huidige menu, dat neem ik er niet toch een, want als ik nu al trek heb neem ik er meer
Toegeeflijk worden als je weet dat je daar niet mee geholpen bent dient je niet.Zoals sommige mensen hier zeggen is het simpelweg een rekensom; eet je meer dan je nodig hebt, zelfs als het heel gezonde dingen zijn, dan kom je aan.
Klinkt leuk.
Nu nog de praktijk.
Ik weeg 40 kilo te veel. Met mijzelf maanden uithongeren en alles ontzeggen val ik exact ... maximaal 3 kilo af. (Ik heb het de afgelopen 15 jaar eindeloos geprobeerd.)
Dan mag ik dus levenslang nooit meer iets lekker (met alle vreetbuien na een tijd er gratis bij), want ik zal dus werkelijk nooit van mijn leven aan mijn streef-getal komen.
Soortgelijke medicatie die ervoor heeft gezorgd dat ik 30 kilo aankwam zorgt er namelijk ook gewoon voor dat ik dus nagenoeg geen gram afval. Hoe hard ik ook probeer en mij alles ontzeg.
Ik kan dus best een paar maanden volhouden om die 3 kilo eraf te krijgen als ze er weer aan is geraakt. Maar tot 40 kilo is gewoon een hopeloze zaak.
En jep, ik vloek dagelijks op mijn figuur maar ook dagelijks op mijn anti-epileptica. Tegelijk is zonder anti-epileptica ook geen reële optie. Hoe graag ik die pillen ook de deur zou willen uitpleuren.
(En jep, ik leg een grens op maag-operaties. Ik kom er waarschijnlijk blind voor in aanmerking met mijn gewicht versus lengte, maar ik begin er niet aan. Ik heb al genoeg medisch gedoe.)
Als je pech hebt, gaat je lichaam op verschillende manieren tegenwerken om af te vallen zodra je bent aangekomen. De hormoonhuishouding gaat veranderen, en je microbioom in je darmen, de bacteriën die daar wonen. De darmen hebben een directe zenuwverbinding met de hersenen waar informatie wordt doorgegeven aan de hersenen, de nervus vagus. De bacteriën geven aan welk voedsel gewenst is, waar ze goed op gaan. Dus op (minstens) twee manieren verzoekt het lichaam om eten dat je, calorisch-gewijs, beter niet kan eten.
Ga je afvallen, kan je de pech erbij krijgen dat je stofwisseling op een ander niveau gaat werken, waardoor het lichaam met minder energie toe kan. Dus het verlangen naar "fout" en meer voedsel wordt sterker, terwijl je minder nodig hebt.
Zwak om voor de verleiding te vallen? Daar heeft het weinig mee van doen.
Voorkomen om in deze situatie terecht te komen is het beste, maar eenmaal in deze situatie kom je er heel lastig weer uit.
Marty1984 schreef op 13-03-2025 om 19:18:
[..]
Klinkt leuk.
Nu nog de praktijk.
Ik weeg 40 kilo te veel. Met mijzelf maanden uithongeren en alles ontzeggen val ik exact ... maximaal 3 kilo af. (Ik heb het de afgelopen 15 jaar eindeloos geprobeerd.)
Dan mag ik dus levenslang nooit meer iets lekker (met alle vreetbuien na een tijd er gratis bij), want ik zal dus werkelijk nooit van mijn leven aan mijn streef-getal komen.
Soortgelijke medicatie die ervoor heeft gezorgd dat ik 30 kilo aankwam zorgt er namelijk ook gewoon voor dat ik dus nagenoeg geen gram afval. Hoe hard ik ook probeer en mij alles ontzeg.
Ik kan dus best een paar maanden volhouden om die 3 kilo eraf te krijgen als ze er weer aan is geraakt. Maar tot 40 kilo is gewoon een hopeloze zaak.
En jep, ik vloek dagelijks op mijn figuur maar ook dagelijks op mijn anti-epileptica. Tegelijk is zonder anti-epileptica ook geen reële optie. Hoe graag ik die pillen ook de deur zou willen uitpleuren.
(En jep, ik leg een grens op maag-operaties. Ik kom er waarschijnlijk blind voor in aanmerking met mijn gewicht versus lengte, maar ik begin er niet aan. Ik heb al genoeg medisch gedoe.)
Er zijn medicatie en medische aandoeningen waarbij afvallen niet lukt, dat is heel lastig en vervelend en niet altijd wat aan te doen dat is zonder meer waar. Heb je begeleiding gehad bij het afvallen? Uithongeren is echt niet nodig net zoals nooit iets lekkers mogen. Dan heb je er nog een lijdensweg bij. Sterkte in ieder geval, lijkt me erg lastig.
LydiaDietz schreef op 13-03-2025 om 16:23:
[..]
En ik heb dus zo'n vriendin die net als ik overgewicht heeft en haar kinderen dezelfde eetgewoontes meegeeft die wij vroeger kregen. Erover praten gaat niet en doen we dus niet meer. Dus ik kijk lijdzaam toe hoe haar kinderen dikker en dikker worden. En dat vind ik heel lastig, want ik gun haar kinderen een andere toekomst.
Overigens wordt met name mijn dochter geskinny-shamed dus ik ben in deze niet "the bad guy", ik onthoud me van elk commentaar op gewicht en heb vriendin meerdere keren duidelijk gemaakt dat ik niks wil weten over klein en dun. Ze is iets kleiner dan gemiddeld en een bonk spier.
Dat eerste is ook heel lastig. Ik zie het op mijn school ook: het overgewicht neemt echt toe. Een aantal leerlingen komt nauwelijks nog de trappen op en zijn bij een uurwisseling standaard te laat in de les en kunnen met LO nog nauwelijks mee doen. Dat is heftig.
Dat is niet leuk voor je dochter en is ook iets wat steeds meer voorkomt merk ik. Ik onthoud me ook van commentaar maar andersom geven mensen met overgewicht wel commentaar, dat gaat twee kanten op.
Iets over de 'lekkere trek'. Partner en ik aten eigenlijk nooit een toetje. En we zijn al 25 jaar samen, dus dat is best lang.... Ongeveer een half jaar geleden kochten we eens een reep chocola en daar namen we na het eten een stukje van. Best lekker. De volgende dag weer. Zoetjes aan is het een gewoonte geworden en o wee als de chocola nu op is en we vergeten hebben in te slaan, dan balen we na het eten als een stekker! 25 jaar zonder toetje en taalden we er niet naar, en nu is het een vast 'pleziermomentje', dat armzalige stukje chocola (We doen drie dagen met een reep) ...ik bedoel maar, zo makkelijk programmeren we onszelf en raakt ons lichaam en geest gewend aan de kleine geneugten van eten en laat ons denken dat we dat toch echt nodig hebben om gelukkig te zijn.
Bolmieke schreef op 12-03-2025 om 11:26:
[..]
Ik heb dunne benen, armen, borstkas, geen billen, amper tiet dus een gezond bmi maar ik heb wel een middelomtrek van 88. Het was 93 bij een toen ook gezond bmi. het is allemaal ongezond buikvet en het kost mij erg veel moeite om dat weg te krijgen
Inderdaad, ik ben 1.85 lang en 92 kilo. Dat kan natuurlijk minder maar ben redelijk slank. Die buikomtrek van mij zou ook weer niet passen bij iemand van 1.65 mtr
Omega schreef op 17-03-2025 om 08:50:
Iets over de 'lekkere trek'. Partner en ik aten eigenlijk nooit een toetje. En we zijn al 25 jaar samen, dus dat is best lang.... Ongeveer een half jaar geleden kochten we eens een reep chocola en daar namen we na het eten een stukje van. Best lekker. De volgende dag weer. Zoetjes aan is het een gewoonte geworden en o wee als de chocola nu op is en we vergeten hebben in te slaan, dan balen we na het eten als een stekker! 25 jaar zonder toetje en taalden we er niet naar, en nu is het een vast 'pleziermomentje', dat armzalige stukje chocola (We doen drie dagen met een reep) ...ik bedoel maar, zo makkelijk programmeren we onszelf en raakt ons lichaam en geest gewend aan de kleine geneugten van eten en laat ons denken dat we dat toch echt nodig hebben om gelukkig te zijn.
Bij ons is het juist andersom gegaan. We namen jaren een stukje pure chocolade bij de koffie na het avondeten en nu al een aantal jaren niet. En mis het niet meer. Dus je kunt het ook weer 'afwennen'
Blijft interessant hoe verschillend mensen zijn, maar ook hoe verschillend de stofwisseling is.
Ik heb zelf een normaal gewicht voor mijn lengte (ben vrij klein) en hoef hier niet veel moeite voor te doen. Heb ook nooit de neiging een hele zak chips, reep chocola of rol koek op te eten (en ik besef dat dat een kwestie van geluk is, geen verdienste).
Ik kan wel genieten van elke avond een stukje (of 2) chocola, en in het weekend chips.
Als ik veel stress heb kan ik niet meer eten, dat is echt heel naar!
Dochter heeft al jaren ondergewicht. Ze is een moeilijke eter, maar doet erg haar best voldoende calorieën binnen te krijgen. Een diëtist zei een paar jaar geleden tegen haar dat ze het eetpatroon had van iemand met obesitas! Desondanks komt ze niet aan tot haar grote spijt.
Caroline80 schreef op 19-03-2025 om 14:48:
[..]
Bij ons is het juist andersom gegaan. We namen jaren een stukje pure chocolade bij de koffie na het avondeten en nu al een aantal jaren niet. En mis het niet meer. Dus je kunt het ook weer 'afwennen'
Ja, dat geloof ik zeker hoor. Ik denk dat als we nu een week geen chocola in huis halen, we het ook al weer ontwend zijn.
Het is voor mij ook een beetje zo met alcohol. Dat ik na een flinke dag actief zijn denk dat ik een glad wijn 'verdien' , en dan t liefst met een bakje chips erbij. En dat t me dan kaal lijkt om dat niet te hebben. Zit ook tussen de oren.
Dochter heeft al jaren ondergewicht. Ze is een moeilijke eter, maar doet erg haar best voldoende calorieën binnen te krijgen. Een diëtist zei een paar jaar geleden tegen haar dat ze het eetpatroon had van iemand met obesitas! Desondanks komt ze niet aan tot haar grote spijt.
Pippeltje schreef op 20-03-2025 om 20:23:
Dochter heeft al jaren ondergewicht. Ze is een moeilijke eter, maar doet erg haar best voldoende calorieën binnen te krijgen. Een diëtist zei een paar jaar geleden tegen haar dat ze het eetpatroon had van iemand met obesitas! Desondanks komt ze niet aan tot haar grote spijt.
Ik noem iemand een moeilijke eter als diegene weinig lekker vindt. Dan kun je je alsnog te goed doen aan ongezond eten natuurlijk, als je dat juist wél lust 
