Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
Jeetje... wat een nare en heftige situatie met uw dochter.
Ik vind het heel erg naar voor jullie dat jullie dochter dingen zegt die niet waar zijn. Als het waar zou zijn zou u, als vader, niet op het fiavorum dit bericht schrijven. Daar ben ik sterk van overtuigd.
Wat ik begrijp uit jullie verhaal is dat jullie dochter nog niet gediagnostiseerd is met bijvoorbeeld een persoonlijkheidsprobleem
Jullie dochter geeft aan naar huis te willen als zij thuis is, stemmen in haar hoofd hoort en haar emoties van rechts naar links gaan en terug, en dit snel achter elkaar kan gebeuren. Dit zijn kenmerken van bijvoorbeeld Borderline (tegenwoordig ook emotie regulatie problematiek genoemd).
Ik weet niet of een jong kind al gediagnostiseerd kan worden met bijvoorbeeld borderline, maar het lijkt mij persoonlijk goed om jullie dochter zo snel mogelijk een gediagnostiseerd onderzoek te laten ondergaan.
Stel daar komt een diagnose uit, Borderline of iets anders, dan kunnen instanties met haar aan de slag, gaat zij zich beter voelen en zichzelf leren begrijpen, naast dat het voor jullie ook duidelijk gaat worden waarom het zo gaat, en hoe er het beste mee om kan worden gegaan. Ik denk dat het een goede vervolg stap kan zijn voor jullie.
Ik wens u, uw partner, maar ook uw dochtertje sterkte.
Ik hoop dat jullie de juiste hulpinstantie/traject vinden, zodat het uiteindelijk weer fijner wordt thuis.
Succes, en uiteindelijk komen er betere tijden aan.
Jonagold schreef op 14-12-2023 om 15:30:
[..]
Het is heel ingewikkeld om zoiets als stemmen horen bij een betrekkelijk jong kind vast te stellen. Als ze ze altijd al gehad heeft, is dat haar 'normaal' en zal ze het misschien niet concreet zo omschrijven. Zoals mensen die vanaf de geboorte slecht zien of horen dat zelf ook niet zo zullen herkennen, de omgeving herkent dat meestal door gedrag. Je hoort dat ook bijvoorbeeld van mensen met synesthesie (bijvoorbeeld kleuren horen en geuren zien, dus dat de zintuigen informatie anders doorgeven). Als je niet weet dat anderen dat anders ervaren, is dat je eigen 'normaal'. Nu ze wat ouder is zijn dat wél dingen die je kunt uitvragen. Kan ze duidelijker uitleggen wat 'een vol hoofd' voor haar concreet betekent? Zijn dat gedachten, liedjes, stemmen, emoties? Ik hoop dat je met doorvragen verder komt. Al hoop je natuurlijk dat hulpverleners hier wel achter komen...
Wie heeft de diagnose gesteld? Ik vind hem ook vaag hoor, daar kun je als ouder toch helemaal niks mee? Misschien is het niet gek om haar nog eens (uitgebreider) te laten onderzoeken, in de hoop dat er nu wat concreters uitkomt inclusief handvatten voor jullie als ouders.
Het klinkt echt heel heftig, dus veel sterkte.
Bedankt.
Vol hoofd heeft ze al vaker proberen uit te leggen. Het zijn meerdere gebeurtenissen gedurende de dag (vaak recent) die haar bezighouden. Ruzie tussen twee klasgenootjes, iets wat ze gezegd had, een komend event waar ze zich zorgen over maakt. Vandaar dat wij denken aan overdenken - mijzelf ook niet onbekend.
De diagnose is gesteld door de jeugdpsychiater, op basis van een vooronderzoek door een klinisch psycholoog en een therapeut.
MamaE schreef op 14-12-2023 om 16:04:
Wat een heftige situatie. Het lijkt me heel pijnlijk als mijn kind dit soort dingen zou zeggen over ons, terwijl het niet waar is.
Is het niet ook een vorm van aandacht vragen? Ze vertelt het blijkbaar aan meerdere mensen, ook zonder aanleiding. Mensen geloven haar en gaan er op in.
Heeft ze helder wat de gevolgen hiervan kunnen zijn? Voor haar, maar ook voor jullie en voor haar broers/zussen? Het is natuurlijk heel pijnlijk dat ze zich bij jullie niet thuis voelt, maar waar dan wel? Een pleeggezin of instelling is ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Weet ze wat haar gedrag met jullie doet? Ze is blijkbaar empathisch en helpt graag mensen, maar jullie doet ze heel erg veel pijn.
Bedankt.
Aandacht is inderdaad een grote motivator van haar. Maar ook als ze rustig is en met ons thuis op de bank zit, dan is ze nog steeds overtuigd van haar gelijk. Ze heeft spijt van het punt dat ze ons er mee raakt, maar niet van de inhoud.
Ze is enig kind. Ze is verschrikkelijk goed in verbanden leggen, maar gevolgen van deze acties lijkt ze niet te zien. Ze voelt zich in die buien dan niet thuis bij ons, niet veilig. Wat ze dan wel als thuis ziet, dat kan ze niet onder woorden brengen.
PhilDunphy schreef op 14-12-2023 om 16:12:
Even terug naar het traject van je dochter: het klinkt alsof je weinig vertrouwen hebt in de speltherapie. Klopt dit? Maak dit dan bespreekbaar. Heb je een medewerker van het lokaal team die het traject begeleidt? Geef aan dat je geen vertrouwen hebt in de therapie en dat je een evaluatie wil. Ga daarin uitgebreid in op hoe je tegen de problematiek aan kijkt en bevraag hen ook op hoe zij de voortgang van de therapie bekijken. Na een jaar hoor je echt wel vooruitgang te zien, dus je mag kritisch zijn op waarom het nog niet aanslaat.
Vraag gerust ook door op hoe zij kijken naar de oorzaak van de gedragsproblematiek. Want jij zegt dat er wel een diagnose is, maar noemt vervolgens allemaal uitingen (zoals angstig zijn). Je wil naar de oorzaak van de problematiek: wat denken zij, heeft geleid tot de problemen die je dochter ervaart? Hoe is zij emotioneel zwak geworden? Hoe is zij angstig geworden? Waardoor heeft ze dat volle hoofd?
Wat zit er onder het waarneembare gedrag? Is dat een stoornis (bijv. heeft ze autisme of iets anders). Of zijn dat ervaringen die haar hebben gemaakt tot wie ze nu is (bijv. heeft ze een trauma opgelopen)? Zijn dat omstandigheden (bijv. is de opvoeding thuis of op school verre van ideaal)? Je wil meer de diepte in. Zodat je ook op die diepere laag je behandelplan kan schetsen.
Blijf wel met elkaar samenwerken. Je moet er met elkaar uitkomen. Dus sta open voor de vele visies, maar schroom niet om ook die van jezelf te benoemen.
Wij hebben vorige maand aangegeven weinig te zien in de speltherapie. Weinig resultaat, situatie verslechterd ondertussen, voelt niet goed bij ons als gezin te passen, ze geeft aan weinig vertrouwen te hebben in de behandelaar, ze geeft aan opzettelijk tegen te werken. Ja, dat waren voor ons genoeg redenen om het gesprek aan te gaan met zowel de behandelaar zelf, als leidinggevende psychiater. Psychiater wilde hier niet op in gaan. Behandelaar zegt dat er kleine stappen te merken zijn, dat onze dochter daar hele andere dingen zegt 'ik vind het heel leuk om hier te komen' en dat deze worstelingen normaal zijn in de proces van therapie.
Omdat de situatie er niet beter op wordt, zijn wij inderdaad opnieuw aan het kijken wat wij hier mee moeten. Het voelt alsof er weinig alternatieven zijn. Wij zouden graag hebben dat een specialist met haar praat: ze is niet schuw om met anderen (die ze vertrouwd!) te praten. Dat zien de GGZ specialisten als een no-go op deze leeftijd.
Ze heeft geen trauma opgelopen, zover wij weten. Mijn vrouw is wel gestart met een pre- en postnatale depressie, maar dat was enkel de eerste 3 jaren en heeft zich niet geuit in minder aandacht en affectie richting dochter. Toen ze zo'n 4 jaar was, hebben wij onze drukke banen en randstad woonplaats omgegooid naar een betere gezinssituatie: rustige woonplaats in het noorden van het land, jeugdige wijk met veel van haar vriendjes, beiden minder uren gaan werken en veel vanuit huis (zodat wij echt tijd voor haar kunnen nemen).
NC-X schreef op 14-12-2023 om 14:08:
[..]
Bedankt voor je reactie.
Er is een diagnose, maar voor ons begreep breed en vaag. In het kort: 'Bemoeilijkte psychosociale ontwikkeling, bovenmatig angstig, regulatiezwakte in emoties'. Dat is zo'n jaar geleden opgesteld in de behandelovereenkomst. Misschien noemen wij het vaag omdat er via de speltherapie voor ons gevoel vooral meer vage termen bij komen - en ondertussen de situatie thuis enkel verslechterd. Vooral omdat er steeds meer bij komt.
Bij de gezinsgesprekken kunnen wij ons eigen ei kwijt, maar die gesprekken zijn soms wel wat weken uit elkaar, dus schrijven wij direct na incidenten het verhaal uit.
ik denk dat de winst bij jullie ligt. Meer hulp en begeleiding voor jullie als ouders.
Kijkt er wel eens iemand mee van de ggz
Kinderpsychiatrie bij jullie thuis?
NC-X schreef op 15-12-2023 om 08:51:
[..]
Bedankt.
Aandacht is inderdaad een grote motivator van haar. Maar ook als ze rustig is en met ons thuis op de bank zit, dan is ze nog steeds overtuigd van haar gelijk. Ze heeft spijt van het punt dat ze ons er mee raakt, maar niet van de inhoud.
Ze enig kind. Ze is verschrikkelijk goed in verbanden leggen, maar gevolgen van deze acties lijkt ze niet te zien. En haar elders thuis zijn voor haar: buren, opa/oma, vriendinnetjes. Overal waar ze maar een beetje bekend is.
Bedoel je dat zij er echt van overtuigd is dat jullie haar mishandelen terwijl dat niet gebeurd is? Kun je daar op doorvragen, over wanneer dat dan gebeurde en wat jullie dan deden? Wat is haar definitie van mishandeling? Als zij het bij wijze van spreken al mishandeling noemt als ze een keer iets moet of iets niet mag, ja, dan wordt elk kind wel mishandeld denk ik zo.
Als aandacht belangrijk voor haar is en ze merkt dat ze met dit soort verhalen dat verkrijgt, dan vervult haar gedrag ook in een bepaalde behoefte.
Is het mogelijk om haar de mogelijke gevolgen van haar gedrag te laten inzien?
RaSa schreef op 14-12-2023 om 16:54:
[..]
Dat het eerder komt is op zich niet heel gek. Met 9 jaar gebeurd er een hoop bij kinderen. Google maar eens op de "9-jaars fase". Bij ons op school geven ze er zelfs een avond voorlichting over en hebben ook met de kinderen "sessies" er over.
Lastige situatie zitten jullie in. Ik herken het wel bij mijn dochter. Ook 9 met gediagnosticeerde problematiek. Krijgt ze ook al jaren hulp bij. Maar in deze leeftijdsfase lijkt het wel te versterken. Kunnen jullie er ook niet goed over praten als de bui over is? Hier kunnen de buien heel heftig zijn. En tijdens zo'n bui is ze volstrekt onbereikbaar/niet tot reden vatbaar. Maar als het eenmaal over is kunnen we wel met haar praten. En kan ze ook wel enigzins verwoorden hoe de chaos in haar hoofd werkt. Helpt niet tegen de buien zelf, maar wel met begrip naar elkaar. Beide kanten op. Want ook wij als ouders zijn af en toe dusdanig wanhopig dat we onze stem te snel verheffen. Maar dat zal je vast herkennen.
Bedankt. Als de bui over is, is ze zich enkel schuldbewust op wat het met ons doet. Mama huilt, papa is er stil van. Dat raakt haar weer en dat probeert ze goed te maken. Inhoudelijk blijft ze graag stil er over. Ze heeft volgens mij wel door wat er precies gebeurd is, maar geloofd dat het niet verkeerd gedrag is.
Dat ze woedend begon rond te slaan, proberen weg te lopen / uit raam springen etc omdat ik haar er (vriendelijk) op wees dat haar gulp nog open stond, ziet ze achteraf als logisch dat ze daar zo boos op wordt.
Zelf heeft ze vooral last van het volle hoofd, alles wat in haar hoofd gebeurd. Daar wil ze van af.
Stem verheffen doen wij maar zelden. Volgens de mensen om ons heen, zijn wij geen strenge ouders. Eigenlijk proberen wij alles als volwassenen op te lossen. Daar ligt misschien ook een hiërarchie probleem: Ze praat / denkt mee als een volwassene en verwacht ook even veel inspraak te hebben.
Jullie verhaal grijpt mij aan. Ik kan mezelf voorstellen dat dit je als ouders heel erg raakt. Ik ben blij om te lezen dat jullie zelf als hulp hebben ingeschakeld en hier dus voor open staan. Dat zijn al twee heel belangrijke stappen: erkennen en kwetsbaar opstellen. Wees ook niet te streng voor jullie zelf.
Ik zou je nog als tip mee willen geven om hulp te zoeken binnen het alternatieve circuit. Er zijn goede (ergetische) kindertherapeuten die kunnen kijken of er mogelijk blokkades zitten bij je kind. Zij kijken met een holistsiche kijk de ontwikkeling van je kind.
Dit kan je natuurlijk altijd nog overwegen. Alternatieve therapie wordt steeds vaker ook vergoed omdat wetenschappelijk is aangetoond dat het werkt. Daar waar het vroeger zweverig was wordt hier nu ook door psychologen en huisartsen steeds meer voor open gestaan.
Ik zou persoonlijk niet in korte tijd teveel verschillende dingen aanbieden. Dan overvraag je je dochter en kan je ook niet goed toetsen of iets echt werkt. Vaak kosten dit soort dingen gewoon echt tijd omdat het ook een proces is.
Betrek familie en vrienden in jullie verhaal zodat je dit meer samen kan gaan dragen.
It takes a village to raise a child, let them be your village 🍀
Ik wens jullie veel geluk en wijsheid.
Roos55 schreef op 15-12-2023 om 09:06:
[..]
ik denk dat de winst bij jullie ligt. Meer hulp en begeleiding voor jullie als ouders.
Kijkt er wel eens iemand mee van de ggz
Kinderpsychiatrie bij jullie thuis?
Thuis niet nee, dat is wel eens benoemd in het begin als 'de volgende stap'. Wij spreken om de paar weken een uur met een GGZ medewerker over wat er is gebeurd qua voorvallen en hoe wij dat wellicht anders/beter op hadden kunnen pakken. Fijn om ons ei kwijt te kunnen.
En bij ons thuis...tja ik ben bang dat er weinig spannends te zien is. Wij hebben het echt over buien en voorvallen. Gisteren en vanmorgen was ze bijvoorbeeld vrolijk, behulpzaam, attent, een beetje normaal-mopperig. Oftewel echt gewoon en gewenst gedrag.
MamaE schreef op 15-12-2023 om 09:15:
[..]
Bedoel je dat zij er echt van overtuigd is dat jullie haar mishandelen terwijl dat niet gebeurd is? Kun je daar op doorvragen, over wanneer dat dan gebeurde en wat jullie dan deden? Wat is haar definitie van mishandeling? Als zij het bij wijze van spreken al mishandeling noemt als ze een keer iets moet of iets niet mag, ja, dan wordt elk kind wel mishandeld denk ik zo.
Als aandacht belangrijk voor haar is en ze merkt dat ze met dit soort verhalen dat verkrijgt, dan vervult haar gedrag ook in een bepaalde behoefte.
Is het mogelijk om haar de mogelijke gevolgen van haar gedrag te laten inzien?
Daar lijkt ze inderdaad van overtuigd te zijn. Veel van de problematiek was er al maanden, maar in recente weken zijn er een paar achtereenvolgende meltdowns geweest. Dit heeft ons de kans gegeven om verschillende methodes uit te proberen. En 'kans' is dan een mooie omschrijving voor: wij weten het ook niet meer, misschien werkt een andere aanpak wel? Bij één keer was voor mij de maat vol en heb ik (voor het eerst in jaren?) mijn stem verheft naar haar en haar bij de kraag van haar jas gegrepen. Daar is ze erg van geschrokken. Duidelijk een methode die niet werkt en waar ik zelf ook niet prettig op terugkijk.
'Bemoeilijkte psychosociale ontwikkeling, bovenmatig angstig, regulatiezwakte in emoties'. Deze diagnose triggerde mij.
Heb het hele verhaal doorgelezen en wil je de tip mee geven eens te zoeken op de zoekterm MCDD. Vroeger, voor alle vormen van autisme in de DSM geschaard werden in de algemene term ASS, waren er allerlei sub categorieën autisme waaronder dus MCDD. Toch is MCDD niet perse autisme en ook de benadering van kinderen met deze diagnose is deels anders. Ik wil zeker geen diagnose stellen en al helemaal niet op basis van "oude informatie" omdat tegenwoordig die DSM dus veranderd is, maar wie weet kan het toch helpend zijn omdat je toch veel dingen verteld die mij erg doen denken aan MCDD. Met name het liegen triggerde mij, mijn zoon met autisme kon ook dingen verzinnen, maar het was wel echt zijn waarheid. Mocht je dingen herkennen als je zoekt via google, dan heb je misschien iets aan uitleg en adviezen hoe om te gaan met datgene waar je tegenaan loopt. Of wellicht kom je verder met diagnostiseren door (andere) professionals. Dr Rutger Jan van der Gaag heeft veel onderzoek gedaan en veel gepubliceerd over dit onderwerp en is dé kenner op dit gebied.
Herkenbaar voor mij. Bij mijn zoon werd het pas in de puberteit zo heftig, met ook stemmen en realiteitsproblrmen maar in de emotieregulatie zag ik al heel lang problemen. Ook bij ons is de term MCDD gevallen, en ASS. Ik herken MCDD meer dan ASS omdat ik in mijn kind, zeker toen hij jonger was, helemaal geen uitgesproken ASS-kenmerken zag. Nu (17) is dat wel meer maar nog steeds is hij totaal anders in het contact dan een aantal jongeren die ik ken die ook ASS hebben. Zegt op zich niet alles: mensen verschillen gewoon ook van karakter, helemaal los van de diagnose.
Wat ik vooral wil zeggen: realiseer je dat je kind waarschijnlijk een enorme innerlijke druk en stress ervaart! Vanuit jullie perspectief kan het heel gewoon zijn wat je van haar vraagt maar zij ervaart dat waarschijnlijk anders. Ik zou heel goed gaan opletten hoe ze (in het algemeen) omgaat met de verwachtingen die (ze denkt dat!) jullie van haar hebben. Mijn kind ervoer de verwachtingen die hij meende dat ik van hem had, als zo enorm zwaar dat het voor hem als onderdrukking aanvoelde. Bij hem begon dat eind lagere school ook op school te spelen en op de middelbare school werd dat onhoudbaar. Iedereen zag eigenlijk wel dat hij te hoge eisen aan zichzelf stelde en snel overvraagd was en deed enorm zijn best de eisen bij te stellen en laag te houden maar daar was hij niet ontvankelijk voor. Hij bleef zelf de verwachtingen als ondraaglijk inkleuren en aanvoelen. Het zat echt in hem, in het opgroeien, de wens en de angst voor verantwoordelijkheid en niet weten wie je wil zijn en wat je moet doen en wat je van anderen mag verwachten etc. Er komen dan dus twee dingen bij elkaar: een karaktertrek (temperamentvol, intens, impulsief) en de noodzaak tot meer grip en beheersing. Dat heeft de gezonde ontwikkeling van mijn zoon enorm lastig gemaakt, en nog. Je kunt denken: het zijn normale dingen die ik van haar vraag. En waarschijnlijk is dat ook zo. Maar als je kind dat niet zo ervaart (realiteitsstoring) heeft het geen zin op dat standpunt te blijven staan. Zo’n uitbarsting als je zegt dat haar gulp openstaat, is natuurlijk ‘belachelijk’ maar ik herken wel dat ook mijn kind ongeveer álles als diepgaande, splijtende kritiek kon en soms nog kan opvatten. Alles voelt als een terechtwijzing. Ik verduidelijk dat nog altijd behoorlijk vaak maar zeker toen dat op zijn dieptepunt was, moest ik er gewoon rekening mee houden dat ik dingen heel zorgvuldig en omzichtig moest formuleren. En dat het dan nog mis kon gaan omdat hij er de ‘kritiek’ altijd wel uit wist te halen. En ik zei dus ook heel veel niet.
Ik zou me kunnen voorstellen dat jullie kind de ervaring van veel druk ervaren ‘vertaalt’ als mishandeling, omdat ze niet weet hoe ze het anders moet verwoorden. Ik vind het positief dat ze beseft dat ze jullie pijn doet met haar heftigheid en beschuldigingen maar voor haar voelt de ‘mishandeling’ waarschijnlijk ergens gewoon als echt en waar en is het dat zelfs ook in zekere zin, al is dat totaal niet jullie intentie en snappen jullie niet hoe ze er in hemelsnaam bij komt.
Zo te lezen hebben jullie al veel geduld. Het opvoeden van ‘zo’n kind’ is een enorme klus en ik zou ook begeleiding zoeken. Ik zou wel proberen iemand te vinden die iets van MCDD weet want de resultaten zullen waarschijnlijk wisselend zijn en je wil iemand die een realistische inschatting heeft van de invloed van jullie ouderschap en die jullie niet het gevoel geeft dat jullie ‘het kennelijk nog steeds niet goed genoeg doen want anders ging het wel beter met dat kind’. Let daar ook zelf goed op en hou elkaar als ouders heel en bemoedig elkaar want als je denkt dat het jouw schuld is dat het niet wordt opgelost, ga je zelf mee kopje onder.
Misschien zou je ook nog eens wat kunnen lezen over PDA, pathological Demand Avoidance, een informele diagnose die in de UK gebruikt wordt en mij ook wel wat helderheid heeft gegeven. Misschien herkennen jullie er ook wat in?
Het allerbelangrijkste: als je kind het als druk ervaart, is het druk en heeft het geen betekenis om te zeggen dat het wel meevalt, dat het peanuts is. Daardoor loopt de druk juist alleen maar hoger op en ontstaan grote ontsporingen en conflicten. Je zegt dan ‘dat ze niet goed is’. Er zit niks anders op dan je voorlopig bij haar belevingswereld aan te sluiten en wat jij ‘normaal’ vindt te bevragen. Niet omdat je verkeerde verwachtingen van haar hebt maar omdat ze emotioneel en mentaal waarschijnlijk een heel andere, grotere en zwaardere lading krijgen dan jij zelfs maar kan bedenken.
Sterkte! Zorg ook goed voor jullie zelf als ouders. Ben open over wat er gebeurt in jullie gezin. Vraag begrip en steun. Dat verdienen jullie!
NC-X schreef op 15-12-2023 om 09:30:
[..]
Thuis niet nee, dat is wel eens benoemd in het begin als 'de volgende stap'. Wij spreken om de paar weken een uur met een GGZ medewerker over wat er is gebeurd qua voorvallen en hoe wij dat wellicht anders/beter op hadden kunnen pakken. Fijn om ons ei kwijt te kunnen.
En bij ons thuis...tja ik ben bang dat er weinig spannends te zien is. Wij hebben het echt over buien en voorvallen. Gisteren en vanmorgen was ze bijvoorbeeld vrolijk, behulpzaam, attent, een beetje normaal-mopperig. Oftewel echt gewoon en gewenst gedrag.
Het is heel fijn om je ei kwijt te kunnen
Sterkte en voel je niet schuldig als je haar aanpakt. Het leest als jullie liefdevolle geduldige ouders zijn
Misschien een gekke vraag, maar heeft ze eens, buiten jullie medeweten om een horrorfilm gezien, die zo’n impact heeft gehad dat haar gedrag verklaart. Heeft de psycholoog eens emdr voorgelegd om dergelijke ervaringen aan het licht te krijgen?
Omnik, ik herken ook weer veel van wat jij schrijft. Tegelijk denk ik ook, hier is iig heel veel echt deskundige begeleiding nodig, het is zo complex en intensief (nog los van diagnoses). De kans dat je zelf, of je relatie, koppie onder gaat is echt groot zonder hulp. Dus TO, dat wil ik je nog mee geven, ga verder zoeken naar betere hulp. Deze speltherapie lijkt echt te weinig te zijn.
